All Chapters of My Stranger Groom Is A Billionaire: Chapter 671 - Chapter 680

Nang umahon sila ay napatawa siya—hindi dahil sa biro kundi sa kabaligtarang pakiramdam: ligtas siya. Para siyang batang inakay pauwi mula sa gitna ng bagyo. At sa kabila ng pagiging pabigat niya, andoon pa rin si Lorenzo, galit pero nandoon. Hindi siya iniwan. Hindi siya pinabayaan kahit matigas ang ulo niya.At para sa kanya, sa nangyari ngayon, her trust in him deepened—far more than she ever expected it would. Hindi lang dahil iniligtas siya nito, kundi dahil sa paraan nitong pagtingin sa kanya, para bang kahit gaano pa siya kakulit, kakampi pa rin niya ito sa huli.“M-Muntik na ako roon, ang lalim pala!” halos habol pa ni Evelyn ang paghinga niya habang mahigpit na hawak pa rin ang bisig ni Lorenzo.Ramdam niya ang tibok ng puso niya, hindi lang dahil sa takot kundi dahil sa kabog na dulot ng lalakeng kaharap niya ngayon—isang kabog na parang senyas ng muling pagkabuhay ng damdaming matagal nang natutulog.Bitin pa rin ang hininga niya nang mapatingin siya rito. Basa ang buhok nit

"Hindi ako natatakot," mahina ngunit mariin niyang sagot, nakatitig pa rin sa mga mata nito. “Kaya ‘wag ka nang magpigil.”Ramdam niya kung paano mas hinila siya ni Lorenzo habang ang kamay ay nasa likod niya, his finger also draw something on her back. Those kind of draw that makes Evelyn lose her senses again.At doon, sa pagitan ng tibok ng puso nila, ay napapikit si Lorenzo at napabuntong-hininga, isang buntung-hiningang may bigat ng libo-libong pasaning hindi niya alam kung paano bibitawan. Sa loob-loob niya, tila sinusumpa niya ang sarili. Parang gusto niyang magsisi, umatras, umatake, lahat nang sabay-sabay. Sa bawat tibok ng puso niya, dama niya ang lalim ng binabagsakan nila. Para silang nasa bangin, at isang maling hakbang lang ay tuluyan silang mahuhulog.“Evelyn…” bulong niyang muli, punong-puno ng pag-aalinlangan, “You don’t know who I am. You just know me—this version of me. Stop me. Push me right now and run.”Mariin, halos desperado ang sambit niya. May panginginig sa t

Nandoon nga si Manang Vilma—nakatikom ang bibig, pero halatang namumula sa hiya, siguro ay ito pa ang nakaramdam ng hiya para sa dalawa sa nadatnan nila kaya naman nakagat ni Evelyn ang labi at talagang hiyang hiya na ng sobra sa nangyari.May isang lalaking kasama si Manang, nakasuot ng puting polo na medyo gusot, ngunit kahit pa may kaunting lukot ang damit nito, hindi iyon nakabawas sa aura ng awtoridad na likas sa kanya. Matangkad ito, matikas, at ang bawat galaw ay tila kalkulado.Sa lahat ng araw na tumira si Evelyn sa lugar na iyon, ngayon lang niya nakita ang lalaking iyon. Wala siyang kahit anong alaala na nabanggit ito ni Lorenzo, ni wala man lang bulong mula kay Manang kaya may parte na agad sa kanya ang pagtataka kung sino iyon. Wala ng bahay sa parteng ito at iisa lang na nakatayo ang Mansion, sa kabilang bahagi pa nakatira sila Manang Vilma, pati ang bayan ay nasa kabila kaya naman hindi niya kilala kung sino ang taong kasama ni Manang Vilma.Ang presensya nito ay mabigat

Halos hindi na siya makagalaw sa kinatatayuan niya. Parang may malamig na hanging dumaan sa pagitan nila, ngunit sa loob-loob niya, nag-aalab na ang emosyon.“Gago ka ba?” tanong na lang niya, halos pabulong ngunit puno ng diin. Hindi na rin niya mapigilan ang sarili—nakakabaliw na ang dami ng bagay na hindi niya maintindihan sa kilos ni Lorenzo."I'm not! I'm just asking you because you look like you don't want to stay in my room and you want to stay with that Paul instead," mariing sambit ni Lorenzo, mababa ang boses ngunit matalim.“Tinatanong ko kung bakit sa kwarto mo ako mag-i-stay kasi may kwarto naman ako.” Nakasimangot na sambit niya, pero agad ding napalunok nang tuluyang nasa harap na niya si Lorenzo. Ang lapit nito, masyado nang masikip ang pagitan nila para makahinga siya nang maayos."There’s no proper room here except yours and mine,” he explained, his tone firm and his irritation barely restrained. “I have a guest, Evelyn. I didn’t expect him to come, but now that he’s

Napatingin si Lorenzo sa sahig, saglit na nagpakawala ng malalim na buntong-hininga bago muling nagsalita. "I want to go there, not just to fight for what’s mine, but to look them in the eye and tell them who the fvck they’re trying to bring down. They think I’m weak, but I’ll make them regret it," madiin niyang sabi, ang galit at determinasyon ay humahalo sa boses niyang tila bagyong paparating.Mabagal ang bawat hakbang ni Evelyn, parang kinakalkula kung kailan siya dapat umatras. Hindi siya sigurado kung nararapat bang marinig niya ang mga salitang iyon mula kay Lorenzo. May parte sa kanya na gustong malaman ang buong kwento, pero mas malaki ang respeto niyang huwag makialam sa bagay na mukhang hindi niya dapat malaman.Paul’s eyes suddenly landed on her. Kumunot ang noo nito, halatang ayaw nitong naroon siya. Naramdaman ni Evelyn ang pagsikip ng dibdib. Na para bang may limitasyon sa kung hanggang saan lang siya puwedeng makalapit sa mundo ni Lorenzo.Dahil sa pagkakatingin ni Paul