Semua Bab My Stranger Groom Is A Billionaire: Bab 701 - Bab 710

Pinagmasdan niya si Evelyn habang ito ay abalang nagbabalat ng sibuyas, nakakunot ang noo pero may ngiti pa rin sa labi. Lalo siyang napatitig nang biglang mapangiwi ang dalaga nang mapaso ang kamay sa kawali at natawa pa sa sarili. Isang masiglang enerhiya ang bumabalot kay Evelyn, at iyon ang nagpapabigat sa puso ni Manang Vilma—dahil natatakot siyang masaktan ito."Iha, sana ay huwag mong masamahin," ani Manang pagkatapos ng ilang sandali habang si Evelyn ay seryosong nakatutok sa paghihiwa ng gulay. Nilakasan niya ang loob bago nagpatuloy, "pero may gusto ka ba kay Sir Lorenzo? Nagugustuhan mo na ba siya?”Napasulyap si Evelyn kay Manang sa tanong na iyon. Nagulat siya. Hindi niya inaasahan iyon. Parang may kung anong kumalabit sa puso niya.. Pero pagkatapos ng ilang segundo ay napanguso rin siya at napaiwas ng tingin, parang may gustong itago. O baka hindi lang niya alam kung paano sasagutin iyon."Hindi ko po alam kung ano ba talaga ang basehan kung may gusto ka sa isang tao," ma

Muli ay naalala niya ang sinabi ni Manang—na may mahal pang iba si Lorenzo. Napalunok siya, at pilit pinigil ang luha na nagbabadyang pumatak sa sulok ng kanyang mata. Hindi niya puwedeng hayaan ang sarili na maging marupok. Hindi niya puwedeng hayaang umasa.Alam niya ang kasunduan nila. Walang label. Walang obligasyon. Fvck bvddy lang naman sila, at malinaw iyon kay Evelyn. Pero bakit gano’n? Bakit parang unti-unti siyang lumulubog? Parang gusto na niyang burahin ang lahat ng boundaries na sila rin ang nagtakda.Pero hindi pwede. Hindi dapat. Hindi siya ang mahal nito. Kaya ngayon pa lang, kailangan na niyang itayo muli ang pader sa pagitan nila.Imbes na magsalita o sagutin si Lorenzo ay hinawakan na lang niya ang kutsara at tinidor para magsimula ng kumain, kahit halatang wala siya sa mood. Nanatiling tahimik si Evelyn habang pinipilit linawin sa sarili ang nararamdaman.Samantalang si Lorenzo, tahimik lang na pinagmamasdan siya ng nagtataka. He didn’t know what he had done wrong,

Bigla namang nabuhayan si Evelyn, kahit papaano ay may pag-asa siyang makaalis sa mansion at makaiwas sa tensyon kay Lorenzo.“Pwede po akong sumama, Manang?” Tanong niya agad, halos hindi mapigilan ang pananabik sa tono niya. Maaga pa naman, at kahit mapagabihan siya, ayos lang, basta’t hindi niya makakasama si Lorenzo na siya ngayong parang bombang handang sumabog sa bawat tingin o salita.“Ha? Sumama ka sa bahay namin?” medyo nagulat si Manang Vilma. “Aba, ayos lang naman, pero magpaalam ka muna kay Sir. Hindi naman pwedeng bigla ka na lang mawawala rito,” ani nito, dahilan upang mapasimangot si Evelyn.“Manang, naman,” reklamo niya habang tumiklop ng mga tuyong tuwalya, “pwede bang sumama na lang ako kahit huwag na akong magpaalam? Di naman ako bata o kaya hindi ko naman boyfriend si Lorenzo para magpaalam pa ako, diba?” Umirap pa siya nang mabanggit ang pangalan ng lalaki. “Gusto ko ring makita ang ibang parte ng isla, para kahit papaano eh may mapuntahan ako bukod dito.”“Ay sus,

She kept telling herself she needed to forget him, but why was it so hard? A simple view was all it took to flood her mind with memories of his expressive eyes, of his touch that once chased away all her fears. She couldn’t understand whether it was still part of the trauma, or a kind of love that stubbornly refused to leave."Nababaliw ka na, Evelyn," mahina niyang sabi habang pinipilit itago ang mga luha na namumuo sa gilid ng kanyang mga mata. Pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na dapat nang tapusin ang damdaming ito. Mali na."Evelyn."Halos mapatalon siya nang marinig ang boses na mula sa likuran."Grabe ka naman! Bakit ka ba nanggugulat?" tanong niya kay Donny, pilit na pinapatawa ang sarili. Umawang ang kanyang labi sa banayad na pag-ngiti, sabay irap para pagtakpan ang gulat at sakit na sandaling naalimpungatan.Natawa si Donny, sabay sulyap sa malawak na dagat sa harapan nila, muling bumalik din tulay ang tingin ni Evelyn doon.“Gusto mo ba ang pangalang iyan?” tanong nito m

Napasinghap siya, napakislot, napakagat-labi. She wanted to be mad—desperately wanted to be mad—but the heat of his breath, the weight of his touch, and the way his voice dropped low and dangerous was sending her over the edge.At kahit anong pilit niyang tanggalin ang kamay nito mula sa hita niya, tila ba lalo lamang itong dumidiin. Lalo pang nagiging mapangahas. Hindi lang simpleng haplos—tila ba bawat galaw ng kanyang kamay ay pag-aangkin, isang uri ng babala.“Baliw ka ba—” naiiyak na siyang tanong, pero natigilan siya sa sunod nitong sinabi.“You're mine,” ani Lorenzo, malalim ang tinig, puno ng pag-angkin. Parang utos. Parang sumpa.“Hindi ka rin pwedeng magwapuhan sa iba, understand?” dagdag pa nito, humahalinghing na ang boses habang palalim nang palalim ang tono, at tila mas nagiging delikado. Bawat salita nito ay parang tanikala na dahan-dahang pumupulupot sa kanya, hindi para saktan, kundi para ikulong sa init na siya ring kinatatakutan niya.“Lorenzo, your fucking hand!” mu