All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1951 - Chapter 1960

สีหน้ากู้หว่านเยว่เปลี่ยนไป รีบส่ายหน้า ซูจิ่งสิงที่อยู่ข้างกายไม่ต้องเอ่ยเตือน ก็สังเกตเห็นอันตรายที่แฝงอยู่แล้วรีบอุ้มกู้หว่านเยว่หลบไปที่ฝั่งหนึ่ง ทั้งสองคนหันหน้าไป มองเห็นหมีขาวตัวหนึ่ง จู่ๆ ก็กระโดดออกจากป่าถูกปกคลุมด้วยหิมะน้ำแข็งเส้นขนสีขาวดุจหิมะสะท้อนไอเย็น แววตาคู่นั้นดุดัน จับจ้องทั้งสองคนเขม็งมุมปากยังเจือรอยโลหิตแห้งกรัง เห็นว่ากู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงเห็นมันแล้วก็รีบก้าวเท้าว่องไวออกจากป่า มุ่งหน้ามาทางพวกเขาหมีสีขาวตัวนี้ใหญ่โตหนักราวห้าถึงหกร้อยชั่ง เผชิญหน้ากับมัน น่ากลัวว่าอาจถูกมันตะปบตาย ซูจิ่งสิงรีบอุ้มกู้หว่านเยว่เหินบินไปที่ต้นไม้ทางฝั่งหนึ่ง“ปึง!”เจ้าหมีโมโหทุบต้นไม้ทีหนึ่ง ยังดีต้นไม้ต้นนี้แข็งแรงมาก ไม่อาจทุบหักได้ในทันทีทว่าทั้งสองคนยืนบนต้นไม้ก็ยังโคลงเคลงไปมา กู้หว่านเยว่บ่น “คิดไม่ถึงเลยว่าภายในป่านี้จะมีหมีตัวใหญ่เพียงนี้อยู่ เห็นรอยเลือดบนมุมปากและอุ้งมือของเจ้าหมีตัวนี้แล้ว น่าจะเพิ่งล่ามา”ซูจิ่งสิงพยักหน้า เขาเองก็มองออกแล้ว“หมีตัวนี้มีพลังสังหารไม่น้อยเลย น้องหญิง เจ้าอยู่รอข้าบนต้นไม้ก่อน ให้ข้าจัดการมันก่อนเถอะ”กู้หว่านเยว่กำลัง

คิดไม่ถึงเลยว่าบัดนี้ความคิดที่มีต่อนางจะเปลี่ยนไปใหญ่หลวงเพียงนี้ นับว่าหาได้ยากยิ่งกู้หว่านเยว่ยิ้มอ่อนโยน “มาหาของกับสามีข้า”“สามี?”หลันเตี๋ยหันมองชายข้างกายกู้หว่านเยว่ในทันใด นี่ถึงพบว่าทางด้านข้างมีชายหล่อเหลาไม่ธรรมดาท่านหนึ่ง คนทั้งกลุ่มทหารรับจ้างสู้คนผู้นี้ไม่ได้กลับไม่ได้พูดเกินจริงนางปิดปากพูดด้วยความตกตะลึง “ก่อนหน้านี้หัวหน้าหน่วยเกี้ยวพาท่าน ท่านบอกพวกเราว่าท่านมีสามีแล้ว ทีแรกคิดว่าท่านบ่ายเบี่ยง คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นความจริง ยิ่งไปกว่านั้นยังหล่อเหลาเพียงนี้!”ซูจิ่งสิงเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าแปลกใจไม่มากนักนับตั้งแต่ได้เห็นสายตาลั่วหรงยามสบมองกู้หว่านเยว่ครั้งแรก เขาก็รับรู้ได้ว่านี่คือแอบรัก ทว่าเขาไว้ใจภรรยาของตนลั่วหรงกระแอมทีหนึ่ง “เอาล่ะ หลันเตี๋ย ตอนนี้ไม่ใช่เวลารำลึกความหลัง พาองค์หญิงน้อยไปดูเหล่าคังก่อนเถอะ”“อ้อ”หลันเตี๋ยแลบลิ้น รีบพากู้หว่านเยว่เข้าไปภายใน“องค์หญิงน้อย ท่านตามข้ามาดูอาการของเหล่าคังในกระโจมเถอะ อีกสองคนที่ได้รับบาดเจ็บข้าพันแผลไว้ดีแล้ว มีเพียงเหล่าคังอาการร้ายแรงที่สุด ข้าไม่สามารถรักษาได้”กู้หว่านเยว่หันไปบอกซูจิ่งสิง จากนั

ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ทางนั้น กลิ่นหอมของเนื้อหมีย่างก็ยิ่งชัดเจน กู้หว่านเยว่เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น มองเห็นคนนั่งล้อมวงอยู่ข้างกองไฟอย่างรวดเร็ว บนกองไฟมีเนื้อหมีย่างอยู่หลายชิ้นห่างออกไปไม่ไกล ยังมีทหารรับจ้างอีกสองคนกำลังจัดการหมีอยู่ข้างธารน้ำแข็ง“ทุกส่วนของร่างกายหมีตัวนี้ล้วนล้ำค่า หนังหมีถลกออกมาได้ อุ้งเท้าหมีสามารถทำยาได้ เนื้อหมีตากลมกลายเป็นเนื้อแดดเดียว เพียงพอให้พวกเรากินระหว่างเดินทางได้อีกนานมากนัก”ลั่วหรงยิ้มพลางเดินเข้ามา ส่งแผ่นรองกันน้ำให้พวกเขาคนละแผ่น เรียกพวกเขามานั่งหากไม่ใช่เพราะหมีตัวนี้ทำร้ายสหายของเขา เขาก็คร้านจะยุ่งด้วยกู้หว่านเยว่นั่งลงมองพวกเขาย่างเนื้อ หยิบเครื่องปรุงออกจากมิติอย่างใจกว้าง“เนื้อย่างนี้ไม่มีรสชาติ ข้าที่นี่มีเครื่องปรุง ลองโรยดูเถอะ”ลั่วหรงเห็นนางหยิบออกจากห่อสัมภาระก็ไม่คิดมากนัก เดินเข้าไปรับ เปิดออกดมดูก็ได้กลิ่นหอมอบอวล“ภายในนี้ใส่สิ่งใดเอาไว้ หอมเพียงนี้?”กลิ่นหอมนี้ตลบอบอวล ลั่วหรงสาบานว่าไม่เคยได้กลิ่นหอมชวนให้คนน้ำลายสอเพียงนี้มาก่อน“ยี่หร่า ผงพริก ผงพะโล้ เมล็ดงา...”กู้หว่านเยว่เอ่ยชื่อเครื่องเทศออกมา ลั่วหรงฟังเ

ซูจิ่งสิงก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กู้หว่านเยว่จึงเอ่ยถาม “เป็นอย่างไรบ้าง พอจะเปิดได้หรือไม่?”“ได้ แต่ต้องรอหน่อย”ซูจิ่งสิงถอนหายใจเบา ๆ กลไกนี้ค่อนข้างซับซ้อนมาก แต่สำหรับเขาแล้วไม่ใช่อุปสรรค แค่ต้องใช้เวลามากหน่อยถึงจะเปิดได้เหลืออีกไม่กี่ขั้นตอนเท่านั้นไม่นาน กู้หว่านเยว่ก็ได้ยินเสียง “แกร็ก”เสียงที่ดังออกมาจากด้านในกลไกดูคล้ายกับเสียงของกุญแจ จากนั้นประตูหินตรงหน้าก็เริ่มเคลื่อนไหว ทำให้ฝุ่นและเศษหินที่อยู่ด้านบนตกกระจายลงมาเป็นจำนวนมาก“ประตูหินเปิดแล้ว”กู้หว่านเยว่ตื่นตกใจอย่างมาก นางรู้ว่าการพาสามีของตัวเองมาเป็นเรื่องที่ถูกต้อง“ไป เรารีบเข้าไปดูกันเถอะ”เวลาไม่เคยคอยท่า นางกลัวว่าประตูหินจะปิดอีกครั้ง กู้หว่านเยว่จึงรีบจูงมือของซูจิ่งสิงเข้าไป ทั้งสองคนเดินทะลุประตูหินเข้าไปหลังจากผ่านประตูหินมาแล้ว ภายในกลับไม่มีจิตรกรรมฝาผนังอะไรนั้นอีกแล้วจู่ ๆ กู้หว่านเยว่ก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา “ท่านพี่ ท่านว่าที่แห่งนี้ดูคุ้นตาหรือไม่เจ้าคะ?”ซูจิ่งสิงเองก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้“ดูคุ้นตาจริง ๆ ด้วย จำถ้ำสมบัติที่เราพบโดยบังเอิญที่ก้นทะเลสาบเจดีย์หนิงกู่ได้หรือ

กู้หว่านเยว่ยังอยากดูฉากตรงหน้าอีก แต่เสียงที่ข้างหูกลับดังขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้นางก็ได้กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง “ท่านพี่ เป็นอย่างไรบ้าง?” ซูจิ่งสิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “เมื่อครู่หลังจากที่เจ้าแตะโดนกระถางใบนี้ ก็หลับตาทันที นิ่งไม่ขยับ เรียกเท่าไหร่เจ้าก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง” กู้หว่านเยว่รีบดึงมือกลับ หากไม่ใช่เพราะซูจิ่งสิงพูดเอง นางก็คงไม่รู้ว่าเมื่อครู่นางหลับตา? ฉากเหล่านั้นเหมือนกับฉากในภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น จู่ ๆ มันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของนาง นางไม่รู้ตัวว่าถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก “พอจะยื้อได้นานแค่ไหน?” “ครึ่งก้านธูป” หนึ่งก้านธูปคือสามสิบนาที ครึ่งก้านธูปก็น่าจะประมาณสิบห้านาที มิน่าล่ะซูจิ่งสิงจึงได้ร้อนใจเช่นนี้ “ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร แต่เมื่อครู่ตอนที่ข้าแตะโดนกระถางต้นไม้ใบนี้ กลับเห็นฉากบางอย่าง” กู้หว่านเยว่พบว่าซูจิ่งสิงหยิบกระถางต้นไม้ขึ้นมา แต่แววตาของเขายังคงสดใส “ฉากอะไร?” “ท่านไม่เห็นอย่างนั้นหรือ?” ซูจิ่งสิงส่ายหน้า กู้หว่านเยว่มั่นใจแล้วว่าฉากเหล่านี้มีเพียงนางที่มองเห็น ส่วนซูจิ่งสิงไม่เห็น ไม่นาน กู้หว่านเยว่ก็ตัดสินใจว่าจะพา