Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 1971 - Bab 1980

“ดูเหมือนจะใช่ ข้าเกือบลืมไปแล้ว...”เว่ยเฉิงหันกลับไป พยายามที่จะค้นหาหนังสือจากชั้นวางหนังสือเพื่อรับมือกับคุณชายน้อยผู้นี้ใครจะไปคาดคิดว่า เด็กน้อยอายุเพียงสามขวบจะมีความทรงจำที่น่าทึ่งถึงเพียงนี้? ตำราที่สอนให้เขาท่องจำ เพียงแค่รอบเดียว เขาก็สามารถท่องออกมาได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์โดยไม่ตกหล่นแม้แต่ตัวอักษรเดียว“ท่านราชครู ท่านกำลังหาอะไรอยู่หรือขอรับ?”บนใบหน้าของจ้านจ้านเผยความสงสัยเหตุใดท่านราชครูถึงดูแปลกประหลาดเช่นนี้ บอกว่าหากท่องตำราพวกนี้จบแล้ว ท่านแม่กับท่านพ่อก็จะกลับมา เหตุใดเขาท่องจบหมดแล้ว แต่ยังไม่เห็นพวกท่านเลยเว่ยเฉิงกระแอมหนึ่งครั้งแล้วหันกลับมา“แค่ก ๆ ไม่ได้หาอะไรพ่ะย่ะค่ะองค์ชายน้อย โปรดฟังกระหม่อมก่อน เพียงแค่ท่องจำตำราเหล่านี้ได้ยังไม่เพียงพอ ยังต้องเข้าใจความหมายที่ตำราเหล่านี้ต้องการจะสื่อด้วยวันนี้กระหม่อมจะเริ่มสอนองค์ชาย บอกเล่าความหมายที่อยู่ในตำราเหล่านี้ให้องค์ชายเข้าใจดีหรือไม่ พวกเรามาเริ่มจากคัมภีร์สามอักษรกันก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”จ้านจ้านส่ายหน้า “ไม่เอา”“เหตุใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ท่านราชครูหลอกลวงข้า”จ้านจ้านทำแก้มป่อง ท่าทางโกรธเคืองเ

เหล่าปลาใต้ทะเลสาบน้ำแข็งต่างตัวสั่นงันงก ให้องค์ชายน้อยผู้นี้รีบจากไปได้หรือไม่? ด้วยบารมีของโอรสแห่งสวรรค์ที่คุ้มครองกาย พวกมันควบคุมตัวเองไม่ให้ไปติดเบ็ดไม่ได้เลย! “แปลกจริง!”เว่ยเสียวฉู่เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ“เด็กน้อยอย่างเจ้า เหตุใดจึงตกปลาได้อีกแล้ว?”เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้ครู่เดียว จ้านจ้านก็สะบัดคันเบ็ดตกปลาขึ้นมาได้ถึงสี่ตัวแล้วส่วนนาง ยังไม่ได้อะไรเลย!จ้านจ้านกะพริบตาโตที่น่ารักน่าเอ็นดูของเขา กล่าวด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”“เจ้า!” เว่ยเสียวฉู่รู้สึกหงุดหงิด นางมองแก้มยุ้ย ๆ ของจ้านจ้าน แล้วยื่นมือไปแกล้งหยิกแรง ๆ “ท่องหนังสือก็สู้เจ้าไม่ได้ ตกปลาก็ยังสู้เจ้าไม่ได้”เหล่าขันทีและนางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ มองดูอยู่ แต่ไม่กล้าเอ่ยปากห้ามคุณหนูเว่ยเป็นบุตรสาวของอัครมหาเสนาบดี ทั้งยังเป็นศิษย์รักของฮองเฮานางเฝ้ามององค์ชายน้อยเติบโตมาหลังจากที่ฮองเฮาและฮ่องเต้เสด็จจากไป ทุกครั้งที่องค์ชายน้อยร้องไห้งอแง ก็มีเพียงนางที่คอยปลอบอยู่ข้าง ๆ กล่าวอย่างไม่เกินจริงเลยก็คือ ในพระราชวังแห่งนี้ นอกจากองค์ชายน้อยแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าแสดงความไม่พอใจต่อ

เด็กคนนี้น่าสงสารนักหลังจากที่จี้ฮูหยินและนายท่านจี้จากไป นางก็ถูกส่งไปเลี้ยงดูอยู่ที่บ้านของท่านลุงได้ยินมาว่าบ้านของพวกเขามีลูกหลายคน คนในครอบครัวจึงไม่ใส่ใจจี้เยว่เลยประกอบกับเด็กคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก จึงถูกทิ้งไว้ที่เรือนหลัง ไม่มีใครสนใจใยดีวันนี้ องค์หญิงใหญ่เสด็จกลับมาจากเจดีย์หนิงกู่ จึงได้จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ในครอบครัวขึ้น เชิญเหล่าภรรยาขุนนางเข้ามาในวังมากมาย คาดว่าเด็กคนนี้คงจะเข้ามาในวังพร้อมกับคนในครอบครัว แล้วก็เกิดพลัดหลงขึ้นมาช่างน่าสงสารเสียจริง พลัดหลงไปนานถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่มีใครมาตามหา เห็นได้ชัดว่าไม่เป็นที่โปรดปรานชิงเหลียนลูบศีรษะเล็ก ๆ ของจี้เยว่เด็กคนนี้หน้าตาจิ้มลิ้มอ้วนท้วน ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก“บ่าวจะนำเด็กไปส่งคืนให้คนของสกุลซุนเองเจ้าค่ะ นายน้อยทุกท่านไม่ต้องเป็นห่วง”ชิงเหลียนกล่าวจบ ก็หันไปพูดกับจ้านจ้าน“องค์ชายน้อย องค์หญิงใหญ่เสด็จมาแล้ว บอกว่านำของขวัญมาฝากพระองค์ด้วย ตามบ่าวไปดูกันเถิดเจ้าค่ะ”“ได้”จ้านจ้านพยักหน้าอย่างสุขุมราวกับผู้ใหญ่ในความทรงจำของเขามีอาหญิงคนหนึ่ง ตอนเด็ก ๆ อยู่ที่เจดีย์หนิงกู่ก็ยังเคยเล่นกับเขาบ่อย ๆ ทั้งยั

ซูจิ่นเอ๋อร์ฝืนยิ้ม จะมีแผนการอะไรได้อีกเล่า การมีลูกไม่ใช่เรื่องที่นางอยากจะมีก็มีได้ ไปหาหมอมาจนทั่วแล้ว แต่ท้องก็ยังไม่มีวี่แววใด ๆ นางจนปัญญาแล้วจริง ๆ “ท่านแม่ ท่านอย่าไปยุ่งเลยเจ้าค่ะ”สีหน้าของซูจิ่นเอ๋อร์ดูไม่เป็นธรรมชาตินายหญิงซูหรือก็คือนางหยางมองแวบเดียวก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบซักไซ้ด้วยความร้อนใจ “ถึงเวลานี้แล้ว เจ้ายังจะคิดปิดบังอีกหรือ เป็นเพราะฟู่หลานเหิงรังเกียจเจ้าแล้ว หรือว่าเป็นเพราะเหตุใดกันแน่? มิเช่นนั้นเหตุใดเจ้าถึงได้กลับมาเมืองหลวงอย่างกะทันหัน?”เมื่อถูกพูดเช่นนี้ ขอบตาของซูจิ่นเอ๋อร์ก็แดงก่ำ เดิมทีนางก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอยู่แล้ว ยิ่งทำให้น้ำตาไหลรินออกมา“ท่านแม่ ในสกุลฟู่มีท่านพี่เป็นบุรุษเพียงคนเดียว จะสิ้นทายาทไม่ได้เด็ดขาด คราวนี้ที่ข้ากลับมาเมืองหลวง ก็เพื่อตั้งใจจะหาอนุภรรยาให้ท่านพี่เจ้าค่ะ”หัวใจของนางเจ็บปวดอย่างยิ่ง เมื่อกล่าวถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงก็สั่นเครือเมื่อเห็นว่าจ้านจ้านยังคงเล่นอยู่กับสัตว์กินเหล็กตัวน้อยที่อยู่ข้าง ๆ นางจึงแข็งใจอดกลั้นไว้ ไม่ยอมให้เด็กมาเห็นเรื่องน่าหัวเราะเยาะนายหญิงซูตกตะลึง ซูจิ่นเอ๋อร์เป็นคน

ก็ไม่แปลกที่กู้หว่านเยว่จะลังเลตอนที่นางจากไปครั้งแรก ได้ให้สัญญากับซูจิ่งสิงไว้ว่าจะกลับมาภายในหนึ่งปีแต่ตอนนี้ ผ่านมาสองปีเต็มแล้วตอนนั้นจ้านจ้านยังเดินเตาะแตะ พูดได้แค่คำสองคำง่าย ๆ แต่ตอนนี้กลับขยับขาสั้น ๆ ของตนวิ่งได้อย่างคล่องแคล่วรวดเร็วหากไม่เอ่ยปากก็แล้วไป แต่หากเอ่ยปากพูดเมื่อใดก็สามารถทำให้คนโกรธจนแทบกระอักเลือดได้ดังนั้น ตอนแรกที่กู้หว่านเยว่เห็นเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งมา นางก็เพียงแค่รู้สึกตามสัญชาตญาณว่านั่นคือจ้านจ้านจนกระทั่งเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิด นางถึงกล้าตัดสินจากท่าทางของเด็กคนนั้นได้ว่า นั่นคือจ้านจ้านลูกชายสุดที่รักของนาง!“เป็นลูกชายจริง ๆ ด้วย!” กู้หว่านเยว่แสดงสีหน้าตื่นเต้นนางเร่งฝีเท้า เดินตรงไปยังทิศทางของจ้านจ้านซูจิ่งสิงเองก็จ้องมองเด็กคนนั้นไม่วางตา เขาจากไปช้ากว่ากู้หว่านเยว่เล็กน้อย ตอนนั้นจ้านจ้านก็สามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างคล่องแคล่วแล้ว“จ้านจ้าน!”ทั้งสองคนร้องเรียกออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตั้งใจจะเข้าไปกอดลูกชายจ้านจ้านที่วิ่งมาได้ครึ่งทางพลันหยุดนิ่ง เขามองทั้งสองคน ก่อนจะเช็ดที่หางตาของตนเองอย่างแรงจากนั้น ก็หันหลังกลับแล้