Semua Bab ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน: Bab 291 - Bab 300

"แก!"เฉินเสวี่ยหรงโกรธจนเกือบจะเป็นลม ร่างกายสั่นเทาอย่างรุนแรง ชี้นิ้วไปที่เขาแต่พูดอะไรไม่ออกในที่สุด เฉินเสวี่ยหรงก็จากไปด้วยความโกรธวันรุ่งขึ้นตอนเที่ยง จี้อี่หนิงรีบไปที่ร้านอาหาร ทนายหวางมาถึงแล้วเธอเดินอย่างรวดเร็วไปนั่งฝั่งตรงข้ามเขา ใบหน้าแสดงความรู้สึกผิด "ขอโทษค่ะ ห้องปฏิบัติการทำให้ฉันล่าช้านิดหน่อย""ไม่เป็นไร คุณจี้ ลองดูเอกสารนี้ก่อนครับ"รับเอกสารที่ทนายหวางส่งให้ จี้อี่หนิงเปิดดูสักครู่ คิ้วของเธอขมวดโดยไม่รู้ตัวนับตั้งแต่เสิ่นเยี่ยนจือนอกใจ เขาก็เริ่มย้ายทรัพย์สินอย่างจงใจ ทรัพย์สินส่วนใหญ่ตอนนี้อยู่ในชื่อของฉินจืออี้"คุณจี้ ปัญหาสำคัญที่สุดคือ ตอนนี้เสิ่นเยี่ยนจือและฉินจืออี้มีสถานะเป็นสามีภรรยา และตอนที่เขาย้ายทรัพย์สิน เขาน่าจะปรึกษาทนายมาแล้ว ทำได้อย่างไร้ที่ติ การจะเอาทรัพย์สินเหล่านี้กลับคืนมานั้นยากมาก""แล้วฉันจะได้รับส่วนแบ่งประมาณเท่าไหร่?""ห้าล้าน"จี้อี่หนิงไม่รู้สึกประหลาดใจกับจำนวนนี้มากนัก ตอนที่เธอดูเอกสารเมื่อครู่ก็พอเดาได้อยู่แล้ว"ได้ ฉันเข้าใจแล้ว คุณไปเจรจากับทนายของเขาเถอะ"ทนายหวางชะงักไปชั่วขณะ มองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ "คุณ

เวินลี่เจ๋อที่กำลังพูดอยู่ปลายสายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาว่า: "มีคนอยู่ข้างๆ เธอเหรอ?"“อืน”"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่นี้แหละ"หลังจากวางสาย จี้อี่หนิงจึงหันไปมองเสิ่นซื่อ"ทำไมพี่ถามฉันเรื่องอาหารเย็นกะทันหันแบบนั้น?"เสิ่นซื่อสีหน้าสงบนิ่ง "พอดีเห็นร้านเลยถามความเห็นเธอ ผมรบกวนเธอตอนคุยโทรศัพท์หรือเปล่า?""เปล่าค่ะ"เธอแค่รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่เขาพูดขึ้นมาตอนที่เธอยังไม่ได้วางสายเสิ่นซื่อทำเหมือนไม่เห็นความสงสัยบนใบหน้าเธอ พูดเสียงทุ้มว่า: "คนที่โทรหาเธอเมื่อกี้คือใคร?""ลูกชายของน้าเวินค่ะ เขาไปเรียนต่างประเทศตั้งแต่ฉันเรียนมหาวิทยาลัย ปกติเราไม่ค่อยได้ติดต่อกัน เลยไม่ได้เล่าให้เธอฟัง"เสิ่นซื่อหรี่ตาลงเล็กน้อย ไม่ถามอะไรอีกทั้งสองคนไปทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารตะวันตกที่เสิ่นซื่อพูดถึง ใกล้จะทานเสร็จก็พอดีถูกเสิ่นเยี่ยนจือที่เพิ่งเจรจาธุรกิจกับลูกค้าเสร็จมาเห็นเข้าเขาสายตาเย็นชา หลังจากส่งลูกค้าไปแล้ว ก็เดินตรงมาหาทั้งสองคน"อาเล็ก อี่หนิงช่างบังเอิญจริงๆ พวกคุณก็มาทานอาหารที่นี่ด้วย"เมื่อได้ยินเสียงของเสิ่นเยี่ยนจือ จี้อี่หนิงรู้สึกเสียความอยากอาหารทันที เธอหน้าตึงไม

เฉินเสวี่ยหรงหันไปมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ ร่างกายสั่น "คุณบอกว่าฉันน่าอายหรือ?""มันไม่ใช่หรือไง? ดูสิ่งที่แม่ทำไปทั้งหมดสิ มีเรื่องไหนสำเร็จบ้าง? ถ้าทำอะไรไม่ได้ ก็อย่ามาสร้างปัญหาอีก!"สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือเต็มไปด้วยความโกรธ คำพูดของเขาไร้ความปรานีโดยสิ้นเชิงน้ำตาของเฉินเสวี่ยหรงไหลลงมาไม่หยุด เธอสะอื้นและพูดว่า "ถ้าสามีและลูกชายของฉันไม่ไร้ประโยชน์ ฉันต้องมาทำเรื่องพวกนี้เหรอ? ตอนนี้คุณคิดว่าฉันทำให้ยุ่งเหยิง แล้วทำไมคุณถึงไม่มีปัญญาพาพ่อของคุณออกจากสถานีตำรวจ?เสิ่นเยี่ยนจือ ฉันผิดหวังในตัวคุณจริงๆ!"พูดจบ เธอก็เปิดประตูรถแล้วเดินจากไปทันทีเสิ่นเยี่ยนจือไม่ได้ตามไป สีหน้าของเขามืดครึ้มจนแทบจะบีบคั้นอากาศออกมาได้ทำไมเฉินเสวี่ยหรงถึงไม่พยายามเข้าใจเขาบ้าง? ด้วยความสามารถของเขาตอนนี้ เขาไม่มีทางช่วยเสิ่นซื่อเยี่ยนออกมาได้เลยแถมสิ่งที่เสิ่นซื่อเยี่ยนทำก็เป็นความจริง ตอนนี้สิ่งที่ควรทำคือรีบควบคุมบริษัทจากมือของเขา แล้วค่อยหาทางช่วยออกมา ถ้าช่วยออกมาไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องจัดการให้เขาใช้ชีวิตในนั้นได้ดีขึ้นหน่อยคิดไปคิดมา สีหน้าของเสิ่นเยี่ยนจือก็ยิ่งมืดมนขึ้นเขาหยิบโท

เมื่อจี้อี่หนิงไม่ขยับตัว เวินจิ้งหงจึงพูดเบา ๆ ว่า "เธออยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะทำให้พ่อเธอโกรธกว่าเดิม"เสิ่นซื่อที่อยู่ข้าง ๆ ก็ก้มลงมองเธอพร้อมรอยยิ้ม "ไม่ต้องกังวล ผม จัดการได้"หลังจากลังเลไปสองสามวินาที จี้อี่หนิงก็พยักหน้า "ก็ได้"เธอเดินออกจากห้องผู้ป่วยพร้อมกับเวินจิ้งหงและทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้ในทางเดิน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาหลังจากเงียบไปสักพัก เวินจิ้งหงก็หันไปมองเธอ "อี่หนิงค่ะ ที่จริงอยู่ในประเทศก็ไม่เลว โรงพยาบาลนี้ก็มีมาตรฐานดี ฉัน..."แต่ยังพูดไม่ทันจบ จี้อี่หนิงก็ขัดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา "น้าเวินที่จู่ๆ คุณไม่อยากไปต่างประเทศ เป็นเพราะว่าพี่ลี่เจ๋อกำลังจะกลับมาพัฒนาธุรกิจที่นี่ใช่ไหม?"เวินจิ้งหงชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด "เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?""เมื่อวานเขาโทรมาบอกฉันเอง"เวินจิ้งหงขมวดคิ้วเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเวินลี่เจ๋อจะบอกจี้อี่หนิงเร็วขนาดนี้"ในเมื่อเธอรู้แล้ว ฉันก็จะไม่อ้อมค้อม ใช่ ฉันไม่อยากไปเพราะเขากำลังจะกลับมา""คุณกับพ่อฉันไปต่างประเทศ จะปลอดภัยกว่าตอนนี้ค่ะ""ฉันก็รู้ แต่เพราะลี่เจ๋อจะกลับมา ฉันไม่อยากให้เรื่องข

จี้อี่หนิงมองไปที่เธอ เห็นเธอทำหน้าเหมือนอึดอัดใจแต่ยังต้องมาขอโทษตัวเอง ก็รู้สึกขำเล็กๆ“คุณเฉิน ตอนที่คุณพูดไปทั่วว่าฉันทำร้ายคุณ คุณคงไม่คิดว่าจะต้องมาขอโทษฉันเพื่อให้ฉันถอนฟ้องใช่ไหม?”เฉินเสวี่ยหรงทำหน้าแตกไปชั่วขณะ เธอหยิกฝ่ามือตัวเองแรงๆ เพื่อระงับความโกรธในใจ“อี่หนิง เรื่องนี้ฉันทำไม่ถูกเอง ฉันขอโทษ เธออย่าถือสากับฉันเลยได้ไหม?”“ได้สิ”จี้อี่หนิงพยักหน้า “คุณไปออกแถลงการณ์ชี้แจงว่าฉันไม่ได้ทำร้ายคุณ แต่คุณเป็นฝ่ายใส่ร้ายฉันเอง ฉันก็จะให้ทนายถอนฟ้อง”เฉินเสวี่ยหรงสีหน้าแข็งค้าง เธอกับเสิ่นเยี่ยนจือมาหาจี้อี่หนิงก็เพื่อจะเคลียร์เรื่องนี้กันเป็นการส่วนตัวตอนนี้ถ้าต้องออกแถลงการณ์ นั่นไม่เท่ากับให้ทุกคนรู้หมดหรือว่าเธอเป็นคนใจแคบและใส่ร้ายอดีตลูกสะใภ้ตัวเอง?“อี่หนิง ดูสิว่าเราจะมีวิธีแก้ไขอย่างอื่นได้ไหม...เราคุยกันได้นะ”“กลัวจะขายหน้าเหรอ?”จี้อี่หนิงยิ้มมุมปาก แต่มองเธอด้วยสายตาไร้อารมณ์ “ถ้ากลัวขายหน้าตั้งแต่แรกก็ไม่ควรใส่ร้ายฉันให้ตัวเองเดือดร้อนสิ ถ้าคุณไม่อยากออกแถลงการณ์ก็ได้ หลังจากฉันได้คำพิพากษา ฉันจะใช้มันออกแถลงการณ์เอง”ถึงตอนนั้น เฉินเสวี่ยหรงก็จะยิ่งอับ