Semua Bab ในวันหย่าร้าง ฉันถูกอาเล็กของอดีตสามีลักพาตัวไปจดทะเบียน: Bab 311 - Bab 320

"เมื่อสองสามวันก่อน"เหนียเว่ยชิงรูม่านตาหดรัดแน่น รีบพูดทันที "เธออยู่ที่ไหนตอนนี้!"มองเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา เสิ่นซื่อก็คว้าโทรศัพท์กลับมาจากมือเขา วางสายและปิดเครื่อง แล้วพูดชื่อโรงแรมหนึ่งแห่งด้วยน้ำเสียงเฉยชาเหนียเว่ยชิงรีบลุกขึ้นเดินออกไป ก้าวเท้าเร่งรีบ แม้กระทั่งดูวุ่นวายเล็กน้อยกู้จิ่งเซินมองไปที่เสิ่นซื่อ เห็นสีหน้าของเขาไร้อารมณ์ ประกายตาฉายความประหลาดใจ"ไม่มีความรู้สึกต่อฉีรั่วอวี่เลยสักนิด?"สมัยมหาวิทยาลัย เหนียเว่ยชิงชอบฉีรั่วอวี่ ทุกครั้งที่พบกันเสิ่นซื่อจะปกป้องเธออย่างดี ไม่ให้เหนียเว่ยชิงเข้าใกล้ฉีรั่วอวี่เลยแม้แต่นิดตอนนี้เขาจะปล่อยวางได้จริงหรือ?เสิ่นซื่อยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ตั้งแต่เธอขอเลิกและออกไปต่างประเทศ เราก็ไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว"กู้จิ่งเซินได้ยินแล้วกลั้นหัวเราะ ส่ายหน้าพลางพูด "นี่ก็แบบคุณนี่แหละ"ตอนที่ฉีรั่วอวี่ออกไปต่างประเทศ เขาเคยคิดว่าเสิ่นซื่อจะซึมเศร้า แต่ไม่ถึงสามวัน เขาก็กลับมามีชีวิตเหมือนเดิม ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของคนที่เพิ่งถูกทิ้งทั้งกู้จิ่งเซินและเหนียเว่ยชิงต่างคิดว่าเขาเก็บความรู้สึ

ซุนสิงก้มศีรษะลงและไม่กล้าพูด ท้ายที่สุดการสูญเสียครั้งนี้คือความร่วมมือครั้งใหญ่แต่จริงๆ แล้วเขาสับสนเล็กน้อยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเสี่ยงที่จะทำให้ชิงหงขุ่นเคืองและร่วมมือกับบริษัทเล็กๆ ของเสิ่นเยี่ยนจือดวงตาของเสิ่นซื่อเต็มไปด้วยความโกรธ "ไปโทรหาผู้รับผิดชอบความร่วมมือนี้！""โอเค ผมจะไปทันที！"ซุนสิงรีบหันหลังกลับและจากไปเพราะ กลัวว่าเสิ่นซื่อจะหยุดเขาหลังจากเลิกกับจี้อี่หนิง เสิ่นซื่อน่ากลัวมากจริงๆใกล้เที่ยง จี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเย็นด้วยกันเสวียนหมิงหมิงรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะถามว่า： "พี่อี่หนิง พี่ไม่ทานอาหารเย็นกับประธานเสิ่นเหรอ？"ทั้งสองเพิ่งอยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว พวกเขาควรจะเป็นกาวและสี แต่จี้อี่หนิงก็เหมือนเดิม และไม่มีความแตกต่างเลยเมื่อไม่กี่วันก่อน ฉันใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อตอบกลับข้อความเป็นครั้งคราว แต่เช้านี้ฉันไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาแม้แต่ครั้งเดียวจี้อี่หนิงเบ้ริมฝีปากและพูดอย่างใจเย็น： "ฉันเลิกกันกับเขาแล้ว""อะไรนะ？！ คุณเลิก..."เสวียนหมิงหมิงรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงจนกระทั่ง

จี้อี่หนิงวางมือลงข้างตัวแน่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็หลุบตาลง ทำเป็นไม่เห็นเสิ่นซื่อเมื่อเดินผ่านเขาไป หัวใจของจี้อี่หนิงก็กระตุกโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรที่ดึงดูดความสนใจเพราะว่า สายตาที่เขามองเธอเมื่อครู่นี้ดูน่าขนลุกกระทั่งเดินออกจากร้านอาหาร จี้อี่หนิงถึงรู้สึกว่าสายตาที่ตามเธอมาตลอดนั้นหายไปแล้วขณะที่ถอนหายใจโล่งอก คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่อาจห้ามได้ทั้งที่พวกเขาเลิกกันไปแล้ว เขายังคงมองเธาอย่างนั้นทำไมเธอสูดหายใจลึก บังคับตัวเองไม่ให้คิดต่อไปอีกยังไงเสีย พวกเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันอีกแล้วการเจอหน้ากันครั้งต่อไปก็ให้ทำเป็นคนแปลกหน้าก็แล้วกัน ก็ดีเหมือนกันไม่นาน เสวียนหมิงหมิงและเวินลี่เจ๋อก็เดินออกจากร้านอาหาร และไปที่อาคารปฏิบัติการพร้อมกันพาตัวเวินลี่เจ๋อไปที่โต๊ะทำงานของเขา และแนะนำสถานที่เก็บยาทดลองในอาคารปฏิบัติการ จี้อี่หนิงก็กลับไปนอนที่โต๊ะของตัวเองช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนใกล้เลิกงานช่วงเย็น เสวียนหมิงหมิงเข้ามาใกล้จี้อี่หนิงกระซิบบอก "พี่อี่หนิง ช่วยถามพี่ชายของคุณหน่อยนะคะ ว่ามีแฟนหรือยัง ฉันจะได้มีโอกาสคบกับเขาสักที!"จี้อี่หน

เมื่อเห็นว่าซุนสิงไม่พูดอะไร เสิ่นซื่อจึงขมวดคิ้ว “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซุนสิงก็พูดขึ้นมาในที่สุด “ประธานเสิ่น ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณควรพิจารณาอีกครั้งนะครับ ถึงแม้ข่าวลือในบริษัทจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่เราอาจจะออกแถลงการณ์ ห้ามพนักงานพูดเรื่องชีวิตส่วนตัวของคุณในที่ลับ โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายความสัมพันธ์ของคุณกับคุณฉีครับ”แถมถ้าทุกคนรู้ว่าคุณถูกจี้อี่หนิงทิ้ง ใครจะรู้ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนเสิ่นซื่อเงียบไปไม่กี่วินาที แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ก็ได้ ตามที่คุณว่า”ในไม่ช้า สำนักงานประธานก็ออกแถลงการณ์ห้ามพนักงานพูดเรื่องส่วนตัวของเสิ่นซื่อในที่ลับ หากพบจะถูกให้ออกจากงานในวันเดียวกันนั้นจี้อี่หนิงและเสวียนหมิงหมิงกำลังยุ่งอยู่กับการทดลองตลอดช่วงเช้า จึงไม่มีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จนกระทั่งตอนพักเที่ยงถึงได้ยินเวินลี่เจ๋อเล่าเรื่องนี้ให้ฟังขณะที่เวินลี่เจ๋อพูดเรื่องนี้ สายตาเขาก็มองจี้อี่หนิงอย่างไม่ละสายตาเมื่อเห็นว่าจี้อี่หนิงไม่มีสีหน้าอะไร สีตาก็สงบเวินลี่เจ๋อจึงเบือนสายตาไปอย่างไม่ให้เป็นที่สังเกตเสวียนหมิงหมิงกลับมีท่าที

ในที่สุด สายตาเย็นชาของเสิ่นซื่อก็ละจากจี้อี่หนิงแล้วหันไปมองเวินลี่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ“ไปกันเถอะ”เวินลี่เจ๋อพยักหน้า แล้วหันหลังพาเสิ่นซื่อเดินไปยังห้องทำงานซุนสิงไม่ได้ตามไป เขารอจนทั้งสองคนเข้าไปในห้องทำงานแล้วจึงหันไปมองจี้อี่หนิง“คุณจี้ครับ เรื่องที่ประธานเสิ่นพูดเมื่อกี้ อย่าใส่ใจเลย จริงๆ เขา…”พูดยังไม่ทันจบก็ถูกจี้อี่หนิงขัดขึ้น “เลขาซุน ฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะ แต่ฉันแค่มาทำงานที่ชิงหงเท่านั้น ไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่ ถ้าไม่ใช่ความผิดพลาดในการทำงาน ประธานเสิ่นก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”ซุนสิงถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ได้แค่ถอนหายใจผ่านไปกว่าสิบนาที เวินลี่เจ๋อกับเสิ่นซื่อก็ออกมาจากห้องทำงาน จี้อี่หนิงทำเหมือนไม่เห็นเขา หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีสายตาของเสิ่นซื่อลึกขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากส่งเสิ่นซื่อกลับไปแล้ว เวินลี่เจ๋อก็เดินกลับห้องทำงาน มาที่โต๊ะของจี้อี่หนิง“อี่หนิง ผมอยากคุยกับเธอสักหน่อย”จี้อี่หนิงไม่แม้แต่จะเงยหน้า “ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ก็ไม่ต้องพูดหรอก ฉันไม่คิดว่าฉันทำอะไรผิด”เสวียนหมิงหมิงที่อยู่ใกล้ๆ แอบตั้งใจฟังอย่างไม่รู้ตัว