All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1071 - Chapter 1080

“องค์หญิงอย่างเจ้า อยู่ในวังดี ๆ มิดีหรือ?” ฉู่อวิ๋นกุยหัวเราะเบา ๆ เอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ยังพูดว่ารำคาญข้าที่สุดมิใช่หรือ?” “ข้ารำคาญเจ้ามาก ข้ามาหาเสด็จพี่สามกับพี่สะใภ้ มิได้เกี่ยวข้องกับเจ้า” ฉู่มู่เหยาเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง “ตัวเจ้าเองก็อาศัยคนอื่นตามมาด้วยมิใช่หรือ พูดราวกับว่าข้ามาตามตื๊อเจ้าก็ไม่ปาน” ฉู่อวิ๋นกุย “...” เขาเผลอมองกู้ฮวนเอ๋อร์แวบหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะลากฉู่มู่เหยาไปด้านข้างพลางพูดว่า “ว่าที่พี่สะใภ้ของเจ้ายังอยู่นะ เจ้าพูดจาระวังหน่อย นี่ข้ามิต้องรักษาหน้าตาแล้วหรือ?” เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่มู่เหยาก็อดหัวเราะมิได้ “ปกติแหย่เจ้าจนเคยตัว อยู่ ๆ ก็ลืมไปชั่วขณะ” “ระวังหน่อย!” “รู้แล้ว” ฉู่มู่เหยาพยักหน้า “แค่กๆ” ฉู่อวิ๋นกุยกระแอมเบา ๆ สองที เอ่ยว่า “เสด็จพี่กับพี่สะใภ้เพิ่งจะแต่งงานกัน จะถือโอกาสนี้ไปเที่ยวชมภูเขาและท้องน้ำ ไม่สะดวกให้รบกวน” “ข้ากับฮวนเอ๋อร์ของเจ้าก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว เวลานี้เจ้าไป ก็ไม่มีใครดูแลเจ้าได้ แล้วเจ้าจะตามไปทำไมเล่า?” “สู้รอให้เจ้าหมั้นหมายเสียก่อน แล้วให้ว่าที่สามีของเจ้าพาเจ้าไปจะมิดีกว่าหร

ครานั้นนางหลงจนขาดสติจริง ๆ ถึงได้คิดว่าเสิ่นหวยอันเป็นบุรุษที่ตนชอบ แต่หลังจากที่ได้พบมารดาบังเกิดเกล้าของเขา ถึงได้รู้ว่าเขานั้นไร้ซึ่งความรับผิดชอบอย่างแท้จริง! หากมิใช่เพราะพวกเขา นางก็คงไม่แท้งบุตร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนในบ้านที่ต้องอับอายเพราะเรื่องนี้เลย บัดนี้ในตระกูล นางก็ไม่เป็นที่ต้อนรับ! “เสิ่นหวยอัน ท่านทำเช่นนี้กับข้าหรือ?” ซ่งปี้อวิ๋นกล่าวอย่างไม่พอใจ เวลานี้เสิ่นหวยอันก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน นับตั้งแต่ที่เรื่องแต่งงานถูกกำหนด เขาก็กลายเป็นตัวตลกของตระกูล ทุกคนต่างเย้ยหยันว่าเขาไม่รู้จักประมาณตน กล้าหมายปององค์หญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องน่าอับอายที่ก่อไว้ ทั้งเมืองหลวงต่างรู้เรื่องอัปยศของเขากันทุกคน บัดนี้ยังต้องสู่ขอซ่งปี้อวิ๋นกลับมาอีก ทั้งที่การแต่งงานเป็นเรื่องน่ายินดี ทว่าท่านพ่อเห็นว่าเขาน่าอับอาย จึงมิยอมช่วยจัดงานให้ดีเลยแม้แต่น้อย สภาพดั่งในตอนนี้ ถือว่าเขาทำเต็มที่แล้ว แต่มันช่างต่างกับภาพในจินตนาการของเขาที่ใคร ๆ ต่างอิจฉาที่เขาได้แต่งกับองค์หญิงราวฟ้ากับเหว! “เรื่องของเราอื้อฉาวน่าอับอายถึงเพียงนั้น ยังสามารถสู่ขอเจ้ากลับมาได้ก็นั

ฉู่อวิ๋นกุยเห็นว่าเมื่อครู่ก่อนกู้ฮวนเอ๋อร์ยังรับชมทิวทัศน์อยู่ข้างกายเขา ครู่ต่อมาก็สลัดเขาทิ้งและวิ่งไปอยู่ข้างกายพี่สะใภ้ รู้สึกระอาอยู่บ้างเขาหันมองทางฉู่จวินถิง พูดอย่างสลดใจ “พวกแม่นางในห้องหอชอบเรื่องเล่าเหล่านี้ ข้าว่าก็ไม่มีอะไรน่า...” สนใจเพียงแต่ เขายังพูดไม่จบก็มองเห็นสายตาไม่ไว้หน้าของเสด็จพี่สามตน เขาหุบปากลงอย่างเชื่อฟังในทันใดฉู่จวินถิงหันมองฮูหยินของตนด้วยความสนใจ ไม่ว่านางพูดเรื่องใด เขาล้วนชอบฟังทั้งนั้น“นางเป็นเพียงปีศาจงูบำเพ็ญเพียรนานนับหนึ่งพันปีตนหนึ่ง” ซ่งรั่วเจินพูดยิ้มๆเพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา กู้ฮวนเอ๋อร์และฉู่มู่เหยารับรู้ได้ในทันใดว่าเรื่องเล่านี้ไม่ธรรมดา น่าสนใจกว่าเหล่านั้นที่พวกนางเคยได้ยินเสียอีก“พี่สะใภ้สมเป็นคนของสำนักวิชาเต๋า เพียงได้ยินเรื่องเล่านี้ก็รู้สึกว่าแตกต่างออกไป รีบเล่าให้พวกเราฟังเถอะ!”ซ่งรั่วเจินมองภูเขาและลำธารเบื้องหน้า เล่าเรื่องนางพญางูขาวขึ้นมาปีศาจงูบำเพ็ญเพียรมานานนับพันปี อยู่มาวันหนึ่งในที่สุดก็ได้กลายร่างเป็นมนุษย์ เพื่อตามหาผู้มีบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตและตอบแทนบุญคุณส่วนเด็กน้อยในตอนแรกกลับชาติมาเกิด บัดนี้กลา

ฉู่จวินถิงปล่อยมือของซ่งรั่วเจิน ตบหลังของตนและพูดว่า “มา ข้าแบกเจ้าขึ้นเขาเอง”“ท่านแบกหม่อมฉัน?”ซ่งรั่วเจินแปลกใจ มองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางยังไม่เคยถูกฉู่จวินถิงแบกมาก่อนเลยนะ!“เช่นนั้นแบกหม่อมฉันสักครู่ อีกเดี๋ยวหม่อมฉันจะลงเดินเอง ดีหรือไม่?”ฉู่จวินถิงไม่ปฏิเสธหรือรับคำ ในอดีตคิดว่าชีวิตก็เหมือนเดิม ไม่มีอันใดแปลกใหม่ บัดนี้เขาถึงรับรู้ว่าบนเส้นทางชีวิตยังมีเรื่องอีกมากต้องการผ่านไปพร้อมกับเจินเอ๋อร์ซ่งรั่วเจินเห็นเขาคุกเข่าต่อหน้าตน นางค่อยๆ ขึ้นไป มือสองข้างวางบนบ่าของเขา ทั้งตัวคนแนบกับแผ่นหลังของเขามือสองข้างของฉู่จวินถิงประคองใต้ข้อพับขาของนาง จากนั้นลุกขึ้นยืนฝีเท้าของเขามั่นคงอย่างมาก มองคล้ายเชื่องช้า แต่เพราะขายาว ดังนั้นความเร็วจึงว่องไว“หม่อมฉันหนักหรือไม่? เหนื่อยแล้วก็วางหม่อมฉันลงได้”ซ่งรั่วเจินวางศีรษะลงบนซอกคอของชายหนุ่ม เอียงมองใบหน้าด้านข้างของเขา ไม่พูดไม่ได้ว่าเขาเป็นคนหล่อเหลาที่สุดที่นางเคยเห็นมาก่อนมองใบหน้าด้านข้างของเขา ภายในสมองนางย้อนนึกถึงวันถอนหมั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บรรยากาศยามได้พบเขาเป็นครั้งแรก ใครคิ

ภายในสายตาซ่งจิ่งเซินสะท้อนรอยยิ้มวูบหนึ่ง เขากลับรู้ดีว่าตอนนี้น้องสาวตนและน้องเขยไม่อยู่ในโรงเตี๊ยมเมื่อวานตอนทอดสายตามองนอกหน้าต่าง บังเอิญได้เห็นเงาร่างของทั้งสองคนจากไปพร้อมกัน ดึกถึงเพียงนั้นกลับไปที่หลังภูเขา เดาได้ไม่ยากว่าไปที่หอดูดาวตอนกินมื้อเย็นเขาได้ยินคนของฉู่อ๋องเอ่ยถามเถ้าแก่ร้าน แต่คิดว่าฉู่อ๋องใส่ใจน้องสาวของตนถึงเพียงนี้ จดจำความชอบของนางได้ เขาเองก็ดีใจมากนัก“รอก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา คนเหล่านั้นก็หันมองทางซ่งจิ่งเซิน “หมายความว่าอะไร? พวกเสด็จพี่ออกไปหรือ?”ซ่งรั่วเจินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพบว่าฟ้าสว่างแล้ว ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “หม่อมฉันนอนตื่นสายเพียงนี้ เหตุใดท่านไม่เรียกหม่อมฉัน?”“เดิมทีเจ้าก็ง่วงนอนมากอยู่แล้ว ย่อมต้องนอนมากหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นออกมาท่องเที่ยวไม่จำเป็นต้องรีบ ทำตามใจตนเถอะ หาไม่แล้วจะไม่ทำให้ตนเองเหนื่อยหรือ?”ฉู่จวินถิงพูดปลอบยิ้มๆ “วางใจได้ ข้าให้อวิ๋นหยางไปแจ้งแล้ว หากพวกเขารอไม่ไหวก็ออกเดินทางก่อนได้ พวกเราไปช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร”ซ่งรั่วเจินรีบลุกขึ้น จูงฉู่จวินถิงเตรียมจากไปโดยเร็ว