เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1077
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1078
ฉู่จวินถิงปล่อยมือของซ่งรั่วเจิน ตบหลังของตนและพูดว่า “มา ข้าแบกเจ้าขึ้นเขาเอง”“ท่านแบกหม่อมฉัน?”ซ่งรั่วเจินแปลกใจ มองแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางยังไม่เคยถูกฉู่จวินถิงแบกมาก่อนเลยนะ!“เช่นนั้นแบกหม่อมฉันสักครู่ อีกเดี๋ยวหม่อมฉันจะลงเดินเอง ดีหรือไม่?”ฉู่จวินถิงไม่ปฏิเสธหรือรับคำ ในอดีตคิดว่าชีวิตก็เหมือนเดิม ไม่มีอันใดแปลกใหม่ บัดนี้เขาถึงรับรู้ว่าบนเส้นทางชีวิตยังมีเรื่องอีกมากต้องการผ่านไปพร้อมกับเจินเอ๋อร์ซ่งรั่วเจินเห็นเขาคุกเข่าต่อหน้าตน นางค่อยๆ ขึ้นไป มือสองข้างวางบนบ่าของเขา ทั้งตัวคนแนบกับแผ่นหลังของเขามือสองข้างของฉู่จวินถิงประคองใต้ข้อพับขาของนาง จากนั้นลุกขึ้นยืนฝีเท้าของเขามั่นคงอย่างมาก มองคล้ายเชื่องช้า แต่เพราะขายาว ดังนั้นความเร็วจึงว่องไว“หม่อมฉันหนักหรือไม่? เหนื่อยแล้วก็วางหม่อมฉันลงได้”ซ่งรั่วเจินวางศีรษะลงบนซอกคอของชายหนุ่ม เอียงมองใบหน้าด้านข้างของเขา ไม่พูดไม่ได้ว่าเขาเป็นคนหล่อเหลาที่สุดที่นางเคยเห็นมาก่อนมองใบหน้าด้านข้างของเขา ภายในสมองนางย้อนนึกถึงวันถอนหมั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บรรยากาศยามได้พบเขาเป็นครั้งแรก ใครคิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1077
เมืองหยางโจวไม่ไกลมากนัก กอปรกับมีเรื่องเล่านางพญางูขาว ทุกคนจึงเดินทางมาถึงเมืองหยางโจวโดยเร็วเพียงลงจากเรือก็สัมผัสได้ถึงอากาศอันอบอุ่น ซ่งรั่วเจินหัวเราะเบาๆ พลางพูด “เมืองหยางโจวอุ่นกว่าเมืองหลวงอยู่บ้าง”“เมืองหยางโจวอยู่ติดแดนใต้ ย่อมอบอุ่นว่าเมืองหลวง ตอนนี้คือช่วงเวลาสบายที่สุด”สายตาฉู่จวินถิงอ่อนโยน “วันนี้หาที่พักผ่อนสักแห่งก่อน พรุ่งนี้ค่อยไปเดินเล่นย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมือง”“ผ้าไหมที่นี่ทำได้ดีมาก รูปแบบแตกต่างจากในเมืองหลวงอยู่บ้าง เครื่องประดับละเอียดประณีต พรุ่งนี้เลือกที่ชอบสักหน่อย ค่อยเลือกของขวัญให้พ่อภรรยาและแม่ภรรยาอีกเล็กน้อย”ซ่งรั่วเจินพยักหน้าพลางยิ้มกว้าง “ได้เลย!”ของดีประจำถิ่นในแต่ละแห่งต่างกันออกไป ยิ่งไปกว่านั้นออกมาแล้วย่อมต้องซื้อของขวัญกลับไปให้บิดามารดา ยังมีเนี่ยนชู เมิ่งชิ่นสหายที่ดีเหล่านี้ นางเองก็เตรียมไว้ส่วนหนึ่งฉู่มู่เหยามองท่าทางเอาใจใส่เช่นนั้นของเสด็จพี่ตน ภายในสายตาเผยแววเหลือจะเชื่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอยู่มาวันหนึ่งจะได้เห็นด้านนี้ของเสด็จพี่ แตกต่างจากในอดีตราวกับคนละคน!ช่วงกลางคืนขณะซ่งรั่วเจินกำลังครุ่นคิดคืนนี้ค
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1076
ฉู่อวิ๋นกุยเห็นว่าเมื่อครู่ก่อนกู้ฮวนเอ๋อร์ยังรับชมทิวทัศน์อยู่ข้างกายเขา ครู่ต่อมาก็สลัดเขาทิ้งและวิ่งไปอยู่ข้างกายพี่สะใภ้ รู้สึกระอาอยู่บ้างเขาหันมองทางฉู่จวินถิง พูดอย่างสลดใจ “พวกแม่นางในห้องหอชอบเรื่องเล่าเหล่านี้ ข้าว่าก็ไม่มีอะไรน่า...” สนใจเพียงแต่ เขายังพูดไม่จบก็มองเห็นสายตาไม่ไว้หน้าของเสด็จพี่สามตน เขาหุบปากลงอย่างเชื่อฟังในทันใดฉู่จวินถิงหันมองฮูหยินของตนด้วยความสนใจ ไม่ว่านางพูดเรื่องใด เขาล้วนชอบฟังทั้งนั้น“นางเป็นเพียงปีศาจงูบำเพ็ญเพียรนานนับหนึ่งพันปีตนหนึ่ง” ซ่งรั่วเจินพูดยิ้มๆเพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา กู้ฮวนเอ๋อร์และฉู่มู่เหยารับรู้ได้ในทันใดว่าเรื่องเล่านี้ไม่ธรรมดา น่าสนใจกว่าเหล่านั้นที่พวกนางเคยได้ยินเสียอีก“พี่สะใภ้สมเป็นคนของสำนักวิชาเต๋า เพียงได้ยินเรื่องเล่านี้ก็รู้สึกว่าแตกต่างออกไป รีบเล่าให้พวกเราฟังเถอะ!”ซ่งรั่วเจินมองภูเขาและลำธารเบื้องหน้า เล่าเรื่องนางพญางูขาวขึ้นมาปีศาจงูบำเพ็ญเพียรมานานนับพันปี อยู่มาวันหนึ่งในที่สุดก็ได้กลายร่างเป็นมนุษย์ เพื่อตามหาผู้มีบุญคุณที่เคยช่วยชีวิตและตอบแทนบุญคุณส่วนเด็กน้อยในตอนแรกกลับชาติมาเกิด บัดนี้กลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1075
ซ่งรั่วเจินกับอีกห้าคนนั่งอยู่บนเรือ มองดูทิวทัศน์สองฝั่ง อารมณ์ของแต่ละคนล้วนดีไม่น้อย “นี่นับเป็นครั้งแรกที่ข้าได้ออกมาเที่ยวที่ไกลจวน!” ใบหน้าของกู้ฮวนเอ๋อร์เปี่ยมด้วยความปีติ โดยปกตินางก็ชอบความคึกคัก อีกทั้งยังชอบเที่ยวเล่นตามที่ต่าง ๆ น่าเสียดายที่เป็นสตรีในห้องหอ สถานที่มากมายจึงไปมิได้ ส่วนสถานที่ไกล ๆ นั้น ก็ยิ่งเป็นไปมิได้เลย บัดนี้ได้อาศัยบารมีของญาติผู้พี่ ถึงกับได้ไปเที่ยวยังเมืองหยางโจว คิดแล้วก็ดีใจจริง ๆ ฉู่อวิ๋นกุยมองดูท่าทางร่าเริงของนางแล้วยิ้มเอ่ยว่า “หากเจ้าบอกแต่เนิ่น ๆ ว่าชอบออกไปเที่ยว ข้าก็พาเจ้าไปแล้ว หลังจากนี้ยังอยากไปที่ใดอีก ก็บอกข้าตรง ๆ ได้เลย” กู้ฮวนเอ๋อร์หันศีรษะไปมองฉู่อวิ๋นกุย รอยยิ้มยิ่งหวานขึ้น “ท่านอ๋อง ท่านช่างดีจริงๆ!” ระหว่างคิ้วและตาของฉู่อวิ๋นกุยฉายชัดถึงความภาคภูมิใจที่ห้ามไม่อยู่ “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” ซ่งรั่วเจินเห็นฉู่อวิ๋นกุยมีท่าทีเช่นนั้น ก็อดมิได้ที่จะนึกถึงคำพูดที่จวินถิงเคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เขากล่าวว่า ฉู่อวิ๋นกุยก็มีนิสัยเช่นนี้ ดูเหมือนเกียจคร้านเรื่อยเปื่อย ไม่เห็นสิ่งใดอยู่ในสายตา ทว่าเ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1074
ครานั้นนางหลงจนขาดสติจริง ๆ ถึงได้คิดว่าเสิ่นหวยอันเป็นบุรุษที่ตนชอบ แต่หลังจากที่ได้พบมารดาบังเกิดเกล้าของเขา ถึงได้รู้ว่าเขานั้นไร้ซึ่งความรับผิดชอบอย่างแท้จริง! หากมิใช่เพราะพวกเขา นางก็คงไม่แท้งบุตร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนในบ้านที่ต้องอับอายเพราะเรื่องนี้เลย บัดนี้ในตระกูล นางก็ไม่เป็นที่ต้อนรับ! “เสิ่นหวยอัน ท่านทำเช่นนี้กับข้าหรือ?” ซ่งปี้อวิ๋นกล่าวอย่างไม่พอใจ เวลานี้เสิ่นหวยอันก็อารมณ์ไม่ดีเช่นกัน นับตั้งแต่ที่เรื่องแต่งงานถูกกำหนด เขาก็กลายเป็นตัวตลกของตระกูล ทุกคนต่างเย้ยหยันว่าเขาไม่รู้จักประมาณตน กล้าหมายปององค์หญิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องน่าอับอายที่ก่อไว้ ทั้งเมืองหลวงต่างรู้เรื่องอัปยศของเขากันทุกคน บัดนี้ยังต้องสู่ขอซ่งปี้อวิ๋นกลับมาอีก ทั้งที่การแต่งงานเป็นเรื่องน่ายินดี ทว่าท่านพ่อเห็นว่าเขาน่าอับอาย จึงมิยอมช่วยจัดงานให้ดีเลยแม้แต่น้อย สภาพดั่งในตอนนี้ ถือว่าเขาทำเต็มที่แล้ว แต่มันช่างต่างกับภาพในจินตนาการของเขาที่ใคร ๆ ต่างอิจฉาที่เขาได้แต่งกับองค์หญิงราวฟ้ากับเหว! “เรื่องของเราอื้อฉาวน่าอับอายถึงเพียงนั้น ยังสามารถสู่ขอเจ้ากลับมาได้ก็นั
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1073
กู้ฮวนเอ๋อร์ที่แอบฟังอยู่ด้านข้างหูตั้งขึ้นทันที แล้วเบนสายตาไปทางซ่งรั่วเจินทันที “ญาติผู้พี่ ท่านพบพิรุธอะไรหรือไม่?” “พบแล้ว” ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “พี่สี่ของข้าผิดปกติยิ่งนัก!” เมื่อก่อน พี่สี่เป็นคนลุ่มหลงในความรักจริง ๆ แต่หลังจากได้สติจากอาการลุ่มหลงนั้นแล้ว ก็กล่าวได้ว่าไม่สนใจโลกภายนอกเลย สตรีใดที่ท่านแม่แนะนำให้ ก็ไม่ชายตามองแม้แต่น้อย เขากล่าวว่าบัดนี้เพียงอยากจัดการกิจการให้ดี รอได้พบสตรีที่ชอบเมื่อใดก็ค่อยว่ากันอีกที นึกถึงก่อนหน้านี้ที่พบพี่สี่กับมู่เหยาอยู่ด้วยกันที่โรงน้ำชา ก็น่าแปลกอยู่บ้าง บัดนี้ดูท่าแล้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองสนิทกันยิ่งกว่าที่พวกเขาคิดไว้ ในเวลาเดียวกัน ฉู่มู่เหยาและซ่งจิ่งเซินยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ ดวงตาแฝงไว้ด้วยความใคร่รู้ “เหตุใดเจ้าไปเมืองหยางโจว แม้แต่สัมภาระก็มิได้ตระเตรียมเลย? หรือว่าปกติแล้ว เจ้าออกจากจวนก็มีความเคยชินเช่นนี้?” ซ่งจิ่งเซินเหลือบมองฉู่มู่เหยาอย่างจนปัญญาแวบหนึ่ง”กระหม่อมเพียงแค่มาส่งน้องหญิงสี่ขึ้นเรือ ย่อมมิได้เตรียมสัมภาระไว้” เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกมา ฉู่มู่เหยาก็เบิกตากว้างขึ้นทันที “ฉะนั้นเจ้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1072
“องค์หญิงอย่างเจ้า อยู่ในวังดี ๆ มิดีหรือ?” ฉู่อวิ๋นกุยหัวเราะเบา ๆ เอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้ยังพูดว่ารำคาญข้าที่สุดมิใช่หรือ?” “ข้ารำคาญเจ้ามาก ข้ามาหาเสด็จพี่สามกับพี่สะใภ้ มิได้เกี่ยวข้องกับเจ้า” ฉู่มู่เหยาเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง “ตัวเจ้าเองก็อาศัยคนอื่นตามมาด้วยมิใช่หรือ พูดราวกับว่าข้ามาตามตื๊อเจ้าก็ไม่ปาน” ฉู่อวิ๋นกุย “...” เขาเผลอมองกู้ฮวนเอ๋อร์แวบหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะลากฉู่มู่เหยาไปด้านข้างพลางพูดว่า “ว่าที่พี่สะใภ้ของเจ้ายังอยู่นะ เจ้าพูดจาระวังหน่อย นี่ข้ามิต้องรักษาหน้าตาแล้วหรือ?” เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่มู่เหยาก็อดหัวเราะมิได้ “ปกติแหย่เจ้าจนเคยตัว อยู่ ๆ ก็ลืมไปชั่วขณะ” “ระวังหน่อย!” “รู้แล้ว” ฉู่มู่เหยาพยักหน้า “แค่กๆ” ฉู่อวิ๋นกุยกระแอมเบา ๆ สองที เอ่ยว่า “เสด็จพี่กับพี่สะใภ้เพิ่งจะแต่งงานกัน จะถือโอกาสนี้ไปเที่ยวชมภูเขาและท้องน้ำ ไม่สะดวกให้รบกวน” “ข้ากับฮวนเอ๋อร์ของเจ้าก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว เวลานี้เจ้าไป ก็ไม่มีใครดูแลเจ้าได้ แล้วเจ้าจะตามไปทำไมเล่า?” “สู้รอให้เจ้าหมั้นหมายเสียก่อน แล้วให้ว่าที่สามีของเจ้าพาเจ้าไปจะมิดีกว่าหร
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1071
“ฮวนเอ๋อร์กับอวิ๋นอ๋องครั้งนี้ก็จะไปด้วยกัน ท่านแม่มิต้องเป็นห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินยิ้มเบา ๆ “ไว้คราวหน้ามีโอกาส ท่านแม่ก็ควรออกไปเที่ยวชมภูเขาและท้องน้ำกับท่านพ่อบ้าง” กู้หรูเยียนครุ่นคิด พลันกล่าวว่า “เช่นนั้นหากมีโอกาส แม่ก็จะไปด้วย!” รุ่งขึ้น ซ่งรั่วเจินกับฉู่จวินถิงก็ออกเดินทาง ไปหยางโจวในครานี้ยังคงเดินทางทางน้ำดั่งเช่นเคย เพราะการเดินทางทางน้ำนั้นเร็วกว่า เมื่อถึงเขตหยางโจวแล้ว จึงเปลี่ยนไปนั่งรถม้า พวกเขาเดินทางทั้งทางน้ำและทางบกอย่างละรอบ ทิวทัศน์ที่อยากเห็นก็ได้เห็นทั้งหมด เพียงแต่ว่า ครั้นพวกเขาออกจากประตูจวน บังเอิญพบขบวนขันหมากขบวนหนึ่ง “จวนผู้ใดแต่งงานกัน? ไฉนจึงรู้สึกประหลาดถึงเพียงนี้?” กู้ฮวนเอ๋อร์มองขบวนขันหมากเบื้องหน้า แววตาพลันปรากฏความฉงนขึ้นแวบหนึ่ง เพราะขบวนขันหมากเบื้องหน้านี้ เจ้าบ่าวที่นั่งอยู่ข้างบนแลดูมิได้ชื่นบานเลยสักนิด เหมือนงานแต่งที่ใดกัน? ซ่งรั่วเจินเหลือบตามองไปแวบหนึ่งอย่างไม่ใส่ใจ แต่หลังจากที่ได้เห็นหน้าตาเจ้าบ่าวชัด ๆ สีหน้าก็แปลกไปทันที “นั่นมันเสิ่นหวยอันหรือ?” เรื่องของเสิ่นหวยอันก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 1070
ท่านป้าพร่ำพูดว่านางเป็นหญิงแต่กลับไม่รู้จักอาย หากเป็นเช่นนี้ต่อไป วันหน้าเกรงว่าคงแต่งไม่ออกแล้วใครเลยจะคาดคิดว่าจะมาเจออวิ๋นอ๋องที่มาหากู้ฮวนเอ๋อร์พอดี สีหน้าของทั้งสองฝ่ายล้วนน่าสนใจยิ่งนักเมื่อทราบว่าอวิ๋นอ๋องมีใจอยากแต่งงานกับฮวนเอ๋อร์ กระทั่งว่าตั้งใจมามอบสินสอดโดยเฉพาะ ท่านป้าค่อยเข้าใจ แต่ท่าทางนั้นแทบเหมือนฝันไปเลยทีเดียวกู้ฮวนเอ๋อร์เดิมแค่อยากหยอกเย้ามารดา คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกดุไปทั้งคืน...“เมืองหยางโจว?”กู้ฮวนเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย “ข้าได้ยินมาเหมือนกันว่าเมืองหยางโจวมีทิวทัศน์งดงามและอาหารเลิศรสไม่น้อย โดยเฉพาะฤดูกาลนี้เป็นเวลาเหมาะจะไปที่นั่นพอดี!”“ใช่แล้ว ข้ากับท่านอ๋องเตรียมของก่อนค่อยออกเดินทาง ถ้าพวกเจ้าสนใจก็ไปด้วยกันสิ”ซ่งรั่วเจินยิ้มบาง ถ้าระหว่างทางมีพวกนางแค่สองคนอาจจืดชืดไปหน่อย แต่ถ้าฮวนเอ๋อร์และอวิ๋นอ๋องไปด้วย มีกันสี่คนการเดินทางคงจะสนุกกว่าเดิมนอกจากนี้ รอจนไปถึงเมืองหยางโจว หากต้องการเวลาส่วนตัวค่อยแยกทางกันก็ได้คนรักสองคู่ ความคิดส่วนใหญ่ย่อมคล้ายคลึงกันอยู่แล้วฉู่อวิ๋นกุยได้ยินว่าฉู่จวินถิงจะไปเที่ยวก็เอ่ยปากโดยไม่ต้องคิดว่า “ข้าไปด
บางทีคุณอาจจะชอบ
มนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น11.2K viewsท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง
หานซานรื่อ115.8K viewsทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน113.7K viewsสวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ20.3K viewsหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.02
ชาไทยเย็น12.1K viewsเป็นตัวประกอบก็ต้องคู่กับตัวประกอบเท่านั้น
suniki89 viewsบ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น!
PunnyG257 viewsข้ามันสตรีขี้อิจฉา
ซูเมี่ยวหลิง977 views
