Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1141 - Bab 1150

วันนี้คนสกุลซ่งออกจากสกุลหร่วนอย่างมีความสุข“แม้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อันตราย แต่ข้ามองดูแล้วก็เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”กู้หรูเยียนยิ้มพลางมองทางซ่งอี้อัน “เรื่องของบ้านรองสกุลหร่วนไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่หนึ่งวันสองวัน ฉวยโอกาสในวันนี้ทำให้ทุกคนได้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของบ้านรอง”“ภายภาคหน้าต่อให้สร้างปัญหาใดออกมา ทุกคนก็ล้วนรู้ว่าเป็นบ้านรองทำไม่ถูก ย่อมดีกว่าเกิดเรื่องขึ้นหลังพวกเจ้าแต่งงานกันแล้ว”การต่อสู้ภายในของตระกูลใหญ่เป็นเรื่องปกติ โดยส่วนมากก็เพื่อผลประโยชน์ อีกทั้งยังทำให้อีกฝ่ายถูกลงโทษ เรื่องถึงแก่ชีวิตคน ทำลายชื่อเสียงชั่วชีวิตเช่นนี้พบเห็นน้อยมากฝีมือโหดเหี้ยมอำมหิต ชวนให้คนประหวั่นพรั่นใจ หากไม่รีบจัดการโดยเร็ว ภายภาคหน้าก็ไม่รู้จะเกิดเรื่องใดขึ้นอีก“ทุกคนล้วนเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ พยานบุคคลและวัตถุล้วนมีทั้งสิ้น ไม่จำเป็นต้องกังวล”ซ่งอี้อันพยักหน้า ภายในสายตาสะท้อนความซาบซึ้งใจ “วันนี้ลำบากท่านพ่อท่านแม่ต้องใส่ใจเพราะข้าแล้ว”เพียงพูดถ้อยคำนี้ออกมา กู้หรูเยียนและซ่งหลินกระตุกยิ้มพร้อมกัน “ภายภาคหน้าเจ้าแต่งงานแล้ว ก็จะมีครอบครัวที่แท้จริง รอเนี่ยนถั

จวนฉู่อ๋องซ่งรั่วเจินเห็นว่าช้ามากแล้วยังไม่เห็นฉู่จวินถิงกลับมา นึกสงสัยอย่างอดไม่ได้ “วันนี้ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องใดในราชสำนักหรอกกระมัง เหตุใดจนถึงตอนนี้ท่านอ๋องยังไม่กลับมาอีกเล่า?”“พระชายา เมื่อครู่อวิ๋นหยางส่งข่าวมาว่าเกิดเรื่องในค่ายทหาร ตอนนี้ท่านอ๋องเร่งเดินทางไปจัดการเรื่องในค่ายทหาร ให้ท่านกินมื้อกลางวันก่อน ไม่ต้องรอแล้วเจ้าค่ะ”เฉินเซียงรีบวิ่งเข้ามา ภายในสายตาสะท้อนความกังวลซ่งรั่วเจินขมวดคิ้ว “พูดชัดเจนหรือไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น?”“เปล่าเจ้าค่ะ แต่บ่าวเห็นอวิ๋นหยางมีท่าทางร้อนใจอย่างมาก น่ากลัวว่าเรื่องไม่ธรรมดา” เฉินเซียงพูดซ่งรั่วเจินได้ยิน จิกนิ้วทำนาย พบว่าคำทำนายอันตรายอย่างมาก ทันใดนั้นนั่งไม่ติดแล้ว“ไป๋จื่อ ชิงเถิง พวกเราเองก็ไปดูที่ค่ายทหารเถอะ เฉินเซียงเจ้าช่วยข้าไปบอกเนี่ยนชู บ่ายวันนี้ไม่สามารถไปเดินเล่นเป็นเพื่อนนางได้แล้ว”“เจ้าค่ะ พระชายา”ค่ายทหารนอกเมืองฉู่จวินถิงเข้าไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ต่อให้ไฟมอดลงแล้ว แต่ยังมองเห็นความโกลาหลนั้น“เกิดเรื่องใดขึ้น?”รองแม่ทัพอี้เร่งเข้ามา สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก พูดว่า “ท่านอ๋อง เรื่องวันนี้น่าสงสัยอย

ฉู่อวิ๋นกุยเผชิญหน้ากับสีหน้าเคร่งขรึมเป็นพิเศษของฉู่จวินถิง ใจสั่นขึ้นมาหากทั้งหมดนี้ล้วนคือการจงใจ เช่นนั้นเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่พอใจที่เสด็จพี่สามมีหน้ามีตาในราชสำนักและได้รับความสำคัญจากเสด็จพ่อ จึงจงใจวางแผนนี้ขึ้นหรือพูดได้ว่า...อีกฝ่ายก่อเรื่องใหญ่โตถึงเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะโค่นพี่สามให้ล้มลง!เดิมทีค่ายทหารก็ได้รับความสำคัญอย่างมาก หากเกิดข้อผิดพลาด เสด็จพี่ย่อมปฏิเสธความรับผิดชอบได้ยากยิ่งต่อให้เสด็จพ่อคิดว่าเสด็จพี่ลำบาก แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่สามารถไม่ลงโทษได้ ยิ่งไปกว่านั้นแต่ไหนแต่ไรมาเสด็จพี่มีชื่อเสียงในหมู่ราษฎร์ เรื่องนี้จะต้องเป็นความสะเทือนใจอย่างใหญ่หลวงอย่างไม่ต้องสงสัย“ฝีมือคนผู้นี้โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เพื่อวางแผนทำร้ายท่าน นี่จะต้องสังเวยชีวิตทหารมากน้อยเพียงใด!”ฉู่อวิ๋นกุยโมโหเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เหล่าทหารเป็นผู้บริสุทธิ์ เพื่อปกป้องราษฎร์ต้องต่อสู้อยู่ภายนอกนานหลายปี บัดนี้กลับถึงเมืองหลวง กลับยังถูกทำร้ายเช่นนี้!หมอกหนาทึบทับซ้อนภายในสายตาฉู่จวินถิงเป็นชั้นๆ โทสะพลุ่งพล่านภายในใจ มากที่สุดกลับเป็นความกังวลอุบายอำมหิตนี้คล้ายกรงเล็บม

ตอนฉู่มู่เหยาเร่งเดินทางมาก็ได้เห็นท่าทางเหม่อลอยของเสด็จแม่ กังวลอย่างอดไม่ได้ “เสด็จแม่ นี่ท่านเป็นอันใด?”ตอนนี้ฮองเฮารู้สึกเพียงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ภายในสมองล้วนคือความกังวลที่มีต่อฉู่จวินถิงและฉู่อวิ๋นกุย พูดว่า “เพียงแต่กังวลเรื่องค่ายทหารของเสด็จพี่เจ้าเท่านั้น”“เสด็จแม่ ท่านเองก็ไม่รู้ว่าตกลงเกิดเรื่องใดในค่ายทหารหรือเพคะ?” ฉู่มู่เหยารีบเอ่ยถามฮองเฮามองฉู่มู่เหยาแวบหนึ่ง คิดว่าอย่าให้นางเป็นกังวลไปด้วยเลย สถานการณ์ในตอนนี้ มีคนกังวลเพิ่มขึ้นก็ไม่มีประโยชน์“ตอนนี้ยังไม่รู้ รอข่าวส่งออกมาเถอะ”ได้ยินดังนั้น ฉู่มู่เหยามองเสด็จแม่ของตนอย่างลังเล คิดเพียงว่าเสด็จแม่ไม่พูดความจริง ทั้งๆ ที่เสด็จพ่อเพิ่งจากไป นางจะต้องรู้เรื่องแน่ฮองเฮาใคร่ครวญครู่หนึ่งจึงพูดว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าไปจวนฉู่อ๋องเที่ยวหนึ่ง ขอให้รั่วเจินวางใจ ยิ่งไปกว่านั้นเตือนนางว่าห้ามไปค่ายทหาร”“นี่เพราะเหตุใดกันเล่า? พี่สะใภ้กังวลเสด็จพี่ หรือไม่สามารถไปเยี่ยมที่ค่ายทหารได้?”“นางเป็นสตรี ไม่สมควรยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องในราชสำนัก โดยเฉพาะสถานที่สำคัญอย่างค่ายทหาร ทุกคนล้วนจับตามองเสด็จพี่ของเจ้า หากนางไป จะถู

หลังซ่งรั่วเจินได้รู้ว่าน่าจะเป็นโรคระบาด ทันใดนั้นมุ่งหน้าไปค่ายทหารโดยไม่หยุดพักกู้หรูเยียนห้ามไว้ไม่ทัน ได้ยินคำพูดนางที่พูดทิ้งไว้ คนก็ขึ้นหลังม้าควบไปไม่เห็นเงาแล้ว“เจินเอ๋อร์!”กู้หรูเยียนถอนหายใจอย่างเอือมระอา รู้ดีอยู่ภายในใจว่าลูกสาวของตนไปหาท่านอ๋องแล้วนับตั้งแต่เกิดเรื่องกับค่ายทหาร เจินเอ๋อร์ก็กังวลอยู่ตลอด บัดนี้รู้ว่าเป็นโรคระบาดก็รีบเดินทางไป เพียงแต่...หากติดโรคระบาดขึ้นมา นี่น่าทึ่งจริงๆ!“เด็กคนนี้ โรคระบาดอันตรายมากเพียงใดใช่ว่านางไม่รู้ ฉู่อ๋องไม่ให้นางไป ก็เพราะกังวลนางจะตกอยู่ในอันตราย!”ตอนซ่งจิ่งเซินเข้ามาก็ได้ยินคำพูดของกู้หรูเยียน แม้ว่ากังวลอย่างอดไม่ได้ กลับเข้าใจอุปนิสัยของน้องหญิงห้าดี พูดเพียงว่า“น้องหญิงห้ามีความคิดของตนมาโดยตลอด ในเมื่อนางตัดสินใจแล้ว พวกเราห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ขอรับ”“ยิ่งไปกว่านั้น น้องหญิงห้าเชี่ยวชาญวิชาแพทย์ ไม่แน่ว่าอาจสามารถช่วยท่านอ๋องได้กระมัง?”บังเอิญฉู่มู่เหยาออกจากวังมาพบซ่งรั่วเจิน ฮองเฮาตั้งใจให้นางมาเพื่อเตือนพี่สะใภ้ อย่าได้ถูกคนจับจุดอ่อนในตอนนี้เป็นอันขาด“เจ้าพูดอะไรนะ? พี่สะใภ้ไปค่ายทหารแล้ว?”ฉู่มู่เ