Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1161 - Bab 1170

“ข่าวนี้แพร่ออกมาจากที่ใด?” “ตอนนี้ข้างนอกต่างก็พูดกันเช่นนี้ บอกว่าค่ายทหารมีผู้เสียชีวิตไปไม่น้อยแล้ว แล้วยังบอกอีกว่าเมื่อสองวันก่อน ทหารในค่ายได้กลับมาพักที่เมืองหลวง จึงทำให้ชาวบ้านติดโรคตามไปด้วย” “ตอนนี้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันไปทั่ว แม้แต่จวินถิงก็ถูกตำหนิไปด้วยแล้ว!” ลู่หมิ่นฮุ่ยพูดมาถึงตรงนี้ก็อดโกรธไม่ได้ “ท่านว่าคนพวกนี้ เปลี่ยนสีหน้ากันเร็วจริง ๆ ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่เพราะจวินถิงนำทหารขึ้นสู่สนามรบ ปกป้องบ้านเมือง จะมีวันเวลาที่สงบสุขเช่นนี้ได้อย่างไร?” “เมื่อก่อนชมว่าจวินถิงดี พอเกิดเรื่องขึ้น กลับไม่แม้แต่จะถามว่าอะไรถูกอะไรผิด พากันโยนความผิดทั้งหมดใส่จวินถิง!” สีหน้าฮองเฮาซีดเผือด สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้!“เร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?” ลู่หมิ่นฮุ่ยพอได้ยิน หัวใจก็พลันหนักอึ้ง “ทุกอย่างเป็นความจริงทั้งหมดงั้นหรือ?” “ไม่ ไม่ใช่เรื่องจริง” ฮองเฮาส่ายหน้าทันที ลู่หมิ่นฮุ่ยงุนงงไปหมด “พี่หญิง ท่านจะทำให้ข้าร้อนใจตายหรืออย่างไรกัน! รีบบอกข้ามาเถิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” “ค่ายทหารเกิดโรคระบาดขึ้นจริง แต่ทันทีที่ตรวจพ

แต่ว่า หลังจากพบว่ามีเพียงพวกเขาไม่กี่คน หมอหลวงคนอื่นกลับไม่ได้มา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย “หมอหลวงหยาง จากประสบการณ์หลายปีของพวกท่าน เวลานี้มีความคืบหน้าอะไรบ้างหรือไม่?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถาม หมอหลวงหยางมีสีหน้าจนใจ พลางกล่าวว่า “พระชายา โรคระบาดครั้งนี้แปลกประหลาดอย่างยิ่ง” “แม้จะบอกว่าในปีก่อน ๆ จะเคยเกิดโรคระบาดขึ้นเช่นกัน แต่จากเริ่มป่วยจนถึงเสียชีวิตก็ยังต้องใช้เวลาระยะ หนึ่ง ทว่าโรคระบาดครั้งนี้รุนแรงอย่างยิ่ง เพียงระยะเวลาสั้น ๆ แค่สองวันก็คร่าชีวิตผู้คนไปแล้ว” “พวกเราเคยลองใช้วิธีเดิมก่อนหน้านี้ทั้งหมดแล้ว แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งอาการป่วยได้เลย” “และใช่ สมุนไพรที่ใช้กันบ่อยที่สุดหลายชนิด หากเป็นปกติแล้วล้วนได้ผลลัพธ์ที่ดี แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด คราวนี้กลับไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อย” เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งรั่วเจินก็หันไปมองฉู่จวินถิง ฉู่จวินถิงพยักหน้า เป็นเชิงให้นางวางใจ ด้านนอกกระโจมมีทหารคอยเฝ้าอยู่ พวกเขามาในวันนี้แล้ว ก็ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไป ไม่มีทางที่จะมีโอกาสได้แพร่ข่าวถึงผู้อื่นโดยเด็ดขาด แน่นอนว่า ผู้ใดบังอาจบุกเข้ามาในเวลาเช่นนี้

ตอนซ่งรั่วเจินและหมอหลวงทุกท่านศึกษาวิธีรักษาโรคระบาด ฉู่จวินถิงและฉู่อวิ๋นกุยก็ไปสอบสวนหมอหลวงจินหมอหลวงจินเห็นทุกคนจากไป หยุดพักครู่หนึ่ง นี่ถึงหยิบยาถอนพิษออกมา“โชคดีก่อนหน้านี้ข้าเหลือทางออกเอาไว้ ป้องกันตนเองโดนพิษเช่นเดียวกัน!”หมอหลวงจินลำพองใจ จากนั้น ชั่วขณะเขากำลังจะกินยาถอนพิษลงไป เขากลับถูกจับไว้แล้ว“ท่าน ท่านอ๋อง?”สายตาฉู่จวินถิงเรียบเฉยเย็นชา “คิดไม่ถึงเลยว่าหมอหลวงจินจะมีความกล้าไม่เบา ถึงขั้นวางยาพิษทำร้ายคนในค่ายทหารข้า!”สีหน้าหมอหลวงจินหมดอาลัยตายอยาก ครู่ต่อมาพูดบ่ายเบี่ยง “ไม่ ไม่ใช่...”เพียงแต่ เผชิญเข้ากับสายตาคมกริบของฉู่อ๋อง สีหน้าเขาหมดอาลัยตายอยาก รู้ตัวว่าตนเองจบสิ้นแล้ว!ฉู่อ๋องลงมืออย่างโหดเหี้ยม จะต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่น่าเสียดาย เขาไม่มีโอกาสฆ่าตัวตาย วิธีทรมานของฉู่จวินถิงทำให้เขารับรู้ว่าสิ่งใดทรมานยิ่งกว่าความตาย“ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่รู้จริงๆ ขอร้องท่านฆ่ากระหม่อมด้วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”หมอหลวงจินที่มีโลหิตอาบร่างพูดเสียงสั่นไม่หยุด ภายในสายตาเปี่ยมความหวาดกลัวอย่างล้ำลึกใบหน้างดงามมีเสน่ห์ของฉู่จวินถิงเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด เขาพิงพนักเก้า

บัดนี้หมอหลวงคนอื่นทำได้เพียงรออยู่ภายในกระโจม ต่อให้ต้องการออกไปทำธุระส่วนตัว ก็ต้องให้ทหารติดตามไปด้วยเพียงออกจากกระโจม นางก็พบว่าสถานการณ์รอบข้างตึงเครียดยิ่งขึ้น ราวกับหวาดระแวงไปทุกหย่อมหญ้า“หมอหลวงจินสารภาพแล้ว แต่เรื่องที่เขารู้กลับไม่มาก”ฉู่จวินถิงกำลังสั่งการเรื่องนี้ ก็ได้เห็นซ่งรั่วเจินเดินออกจากกระโจม ทันใดนั้นก้าวเท้าฉับไวขึ้นไป“เจินเอ๋อร์ เจ้าจะไปที่ใด?” ฉู่จวินถิงเอ่ยถามซ่งรั่วเจินยื่นตำรับยาในมือให้ “จะต้องเร่งส่งสมุนไพรเหล่านี้มา ไม่สามารถเสียเวลาได้ อีกอย่างทหารที่ถูกวางยาพิษเองก็ต้องรักษาร่างกายดีๆ”“พวกเราจะรีบคิดหาวิธีรักษาโรคระบาด แต่เรื่องนี้ยากยิ่งนัก พวกเขาเองก็ต้องเตรียมใจเอาไว้ด้วยเพคะ”ฉู่จวินถิงมองตำรับยาแวบหนึ่ง นี่จึงส่งให้รองแม่ทัพ “รีบส่งจดหมายกลับวัง”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”รองแม่ทัพจากไปแล้ว ฉู่จวินถิงถึงเล่าสถานการณ์ของหมอหลวงจินออกมาเขายื่นจดหมายให้ซ่งรั่วเจินหนึ่งฉบับ “นี่คือสิ่งที่คนชุดดำมอบให้ หมอหลวงจินไม่รู้ฐานะของอีกฝ่าย ข้าเองก็ไม่รู้ว่านี่จะสามารถช่วยได้หรือไม่”ซ่งรั่วเจินเข้าใจ “หม่อมฉันสามารถทำนายได้เพคะ”พูดไป นางนึกถึงเร

สถานการณ์ในตอนนี้ หากเขาสอดมือเข้าไป ก็ยากจะถูกคนหยิบยกเรื่องนี้ออกมากล่าวหา ให้เสด็จพ่อส่งคนออกมาสืบถึงจะทำให้คนเชื่อถือที่สุด!อีกด้านหนึ่ง คนสร้างเรื่องทั้งหมดกำลังดีใจ“บัดนี้ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างรู้ว่าโรคระบาดแพร่จากค่ายทหาร ชื่อเสียงอันดีงามที่เขาสั่งสมมานานหลายปี นับว่าถูกทำลายทั้งหมดแล้ว!”“ทว่าตอนเหล่าขุนนางในราชสำนักถกเถียงกันเรื่องนี้ ท่าทีของเสด็จพ่อกลับไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เห็นได้ชัดว่ายังปกป้องเขาอยู่”ฝ่ายชายขมวดคิ้ว สีหน้าสะท้อนความไม่พอใจ บัดนี้เกิดเรื่องใหญ่ภายในค่ายทหาร ไม่ว่ามองอย่างไรก็สมควรลงโทษอย่างหนัก แต่กลับไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย“อย่าเพิ่งร้อนใจเพคะ” หญิงสาวทางด้านข้างผลิยิ้มพลางเอ่ยปาก “ตอนนี้ฉู่อ๋องยังเอาตนเองไม่รอด ฝ่าบาทกังวลความปลอดภัยของเขา ย่อมไม่ใส่ใจจัดการเขาในตอนนี้!”“ไม่แน่ว่าไม่ต้องรอให้ฝ่าบาทจัดการ ฉู่อ๋องก็ตายในค่ายทหารก่อนแล้ว”ได้ยินดังนั้น ฝ่ายชายพยักหน้า ใบหน้าเผยความระอา“ทีแรกข้าก็ไม่อยากเอาชีวิตเขา ใครให้เขาโดดเด่นเกินหน้าเกินตาเช่นนี้ พูดได้เพียงว่าเขารนหาที่ตายเอง!”ภายในสายตาหญิงสาวสะท้อนไอเย็น “ทุกคนที่ขวางทางท่านล้