Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Kabanata 1271 - Kabanata 1280

แม้ชั่วขณะนี้พวกกู้ชิงเหยี่ยนสองสามีภรรยาและสามีภรรยาสกุลเจียงจะดื่มชากันอยู่ แต่หัวใจกลับเขม็งเกลียวขึ้นมาแล้วเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ด้านหนึ่งในใจรู้สึกละอาย ด้านหนึ่งก็ไม่รู้ความคิดของลูกสาวตัวเอง ตอนนี้เด็กทั้งสองล้วนออกไปแล้ว พวกเขาสบตากัน ในใจค่อนข้างกังวลต่อผลลัพธ์สุดท้ายซ่งรั่วเจินนั่งกินผลไม้กับกู้ฮวนเอ๋อร์อยู่ข้างๆ แต่กินไปกินมา...ก็พบว่าสายตาญาติผู้ใหญ่ทั้งสี่มองมาที่นางเป็นตาเดียว“ลุงใหญ่ พวกท่านอยากพูดอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะเจ้าค่ะ”ซ่งรั่วเจินสบกับดวงตาสี่คู่ตรงหน้า ดวงตาคู่งามฉายแววอ่อนใจ“เจินเอ๋อร์ เจ้าลองทำนายว่าเด็กสองคนนี้จะได้ครองคู่กันหรือเปล่าได้หรือไม่?” กู้ชิงเหยี่ยนถามอย่างกระอักกระอ่วนเขารู้สึกว่าแทนที่จะถามฟ้าถามดิน จุดธูปไหว้พระ ล้วนสู้ถามหลานสาวตนเองไม่ได้สองสามีภรรยาสกุลเจียงก็รีบพยักหน้าเช่นกัน พวกเขารู้สึกละอายใจ แต่ก็หวังจริงๆ ว่าเจาย่วนจะแต่งเข้าบ้านพวกตนในใจเจียงเย่มีเจาย่วน เรื่องนี้พวกเขารู้ดีที่สุดแล้ว หากต้องแยกจากกันทั้งอย่างนี้ เจียงเย่จะต้องเสียใจมากเป็นแน่ แต่ตอนนี้คนผิดคือพวกเขาจึงไม่สะดวกจะบังคับฝืนใจซ่งรั่วเจินหลุดหัวเราะออกมา “

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ซ่งรั่วเจินตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเมื่อยเอวปวดหลังไปหมดฉู่จวินถิงพูดจาเชื่อถือไม่ได้เลยสักนิด เวลาอยู่ด้วยกันปกติก็อ่อนโยนต่อนางปานนั้น นางพูดอย่างไรก็ได้อย่างนั้น แต่ยามอยู่บนเตียงกลับไม่ค่อยจะเชื่อฟังแล้วนางไม่รู้เหมือนกันว่าชายผู้นี้ทุกวันยุ่งขนาดนั้น แล้วไปเอาเรี่ยวแรงเช่นนั้นมาจากไหน“เดิมทียังคิดอยู่เลยว่าช่วงนี้เขาทำงานหนัก อยากต้มยาบำรุงให้เขาสักหน่อย ตอนนี้เห็นทีคงไม่ต้องบำรุงแล้ว คนที่จำเป็นต้องบำรุงคือข้าต่างหาก!”สีหน้าซ่งรั่วเจินฉายแววอ่อนใจ ในหัวกลับนึกถึงคำพูดที่ฉู่จวินถิงบอกนางเมื่อคืนนี้เขาก็กลับมาเกิดใหม่เหมือนกันเขาในชาติที่แล้วต้องทุ่มเทความคิดเพื่อราชวงศ์ สุดท้ายนับว่าได้ทำหน้าที่โดยสมบูรณ์ แต่กลับไม่ได้แต่งงานเลยชั่วชีวิตหลังกลับมาเกิดก็ได้พบนาง พบว่านางแตกต่างจากชาติก่อนโดยสิ้นเชิง ถอนหมั้นในวันวิวาห์ สถานการณ์ของหลินจือเยว่และฉินซวงซวงก็แตกต่างจากชาติก่อนจากหน้าเป็นหลังมือขณะที่ซ่งรั่วเจินได้ยินเรื่องนี้ก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง กระทั่งรู้สึกว่าฉู่จวินถิงกำลังหลอกนางอยู่ใช่หรือไม่จากนั้นได้ยินฉู่จวินถิงเล่าเรื่องราวจากชาติก่อนหลายเรื่อง นา

ได้ยินคำพูดของชิงเถิงแล้ว ซ่งรั่วเจินและเฉินเซียงจึงทราบว่าที่แท้ไป๋จื่อก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่งเหมือนกันหลายปีก่อนเกิดทุพภิกขภัย คนชนบทจำนวนมากขายลูกชายลูกสาว ชิงเถิงเป็นฝ่ายขายตัวเพื่อให้คนในครอบครัวได้มีชีวิตรอดต่อไปไป๋จื่อกลับไม่ใช่ช่วงทุพภิกขภัย นางอายุน้อยกว่าชิงเถิงสองปี แต่ที่บ้านกลับคิดว่านางเป็นลูกที่เลี้ยงแล้วเสียเงินเปล่า ให้นางยอมมอบกายให้ตาเฒ่าขึ้นคานที่ชอบทำร้ายคนอื่น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการให้นางเอาชีวิตไปทิ้ง“หลายวันก่อนข้าเจอพวกเขาในเมืองหลวง เห็นน้องชายอ้วนท้วนแบบนั้นก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว”ไป๋จื่อมีสีหน้ารังเกียจ ฐานะทางบ้านของพวกนางเดิมทีก็ไม่ดี พี่น้องผู้หญิงสามคนในบ้านล้วนถูกเอาตัวไปแลกสินสอดให้น้องชายหมดแล้วนางเป็นลูกคนที่สาม พี่สาวคนโตออกเรือนไปกับคนขายเนื้อ มักถูกตีเป็นประจำ พี่สาวคนรองออกเรือนไปกับพ่อม่ายชราคนหนึ่ง แต่นางใจกล้าที่สุดจึงหนีออกมา“ในเมื่อเป็นคนในครอบครัวแบบนี้ ไม่มีก็ดีเหมือนกัน”ซ่งรั่วเจินคิดว่าตอนที่ตนเองเพิ่งทะลุเข้ามาในนิยาย แม้ในบ้านจะยุ่งวุ่นวาย แต่คนในครอบครัวกลับปฏิบัติต่อนางดีมาก ถือว่าเป็นโชคดีอย่างใหญ่หลวงไป๋จื่อ

อนุหลี่ถูกจับตัวไปโดยไม่เปิดโอกาสให้แก้ตัว ไม่ว่านางจะพยายามอธิบายอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ “พี่หญิง ท่านทราบก่อนแล้วหรือว่านักการจะเข้ามากุมตัวนางไปลงโทษ?” หวงชิงชิงอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ เพราะสำหรับชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเขา สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือการมีเรื่องเกี่ยวข้องกับทางการ โดยปกติแล้วหากเลี่ยงได้พวกเขาก็จะเลี่ยงอย่างถึงที่สุด เรื่องฟ้องร้องต่อทางการ พวกเขาแทบไม่เคยคิดจะทำเลยด้วยซ้ำ เพราะกลัวจะพาตนเองเข้าไปพัวพันด้วย คิดไม่ถึงเลยว่านักการเมื่อมาถึงก็เหมือนกับว่ารู้ความจริงอยู่ก่อนแล้ว และตรงเข้ามากุมตัวอนุหลี่ไปในทันที “ครั้งก่อนพระชายาได้สั่งให้คนจับตัวลู่หวยอันไปที่ศาลาว่าการซุ่นเทียน ตอนนั้นท่านใต้เท้าออกคำสั่งลงมา อีกทั้งยังตัดสินโทษโบยลู่หวยอันสามสิบไม้” “ทว่ายามนี้ลู่หวยอันยังไม่ได้รับโทษโบยที่ว่า แต่อนุของเขาก็วิ่งเสนอหน้าออกมาสร้างปัญหาแล้ว ชัดเจนว่าไม่สนใจคำสั่งของทางการเลยแม้แต่น้อย” ชิงเถิงรู้ดีแก่ใจ ว่าเหตุผลหลักที่ท่านเจ้าเมืองสั่งลงโทษอย่างเด็ดขาดเช่นนี้ ก็เป็นเพราะพระชายานั่นเอง ทางหนึ่งก็เป็นเพราะว่าลู่หวยอันทำความผิดจริง ส่วนอีกทางหนึ่งก็เป็นเพราะเกรงใจ

ข่าวเรื่องการหย่าร้างของซ่งปี้อวิ๋นและลู่หวยอัน ไม่นานซ่งรั่วเจินก็ได้รับรู้ผ่านปากของมารดาตนเอง “ลุงใหญ่กับป้าสะใภ้ใหญ่ของเจ้าตอนนี้ขอแค่พูดถึงชื่อเจ้าขึ้นมาก็ชื่นชมไม่หยุดปากแล้ว แม้แต่เจียงฮูหยินเองก็ยังพยักหน้าคล้อยตามอยู่ด้านข้างไม่หยุดเหมือนกัน ข้าน่ะถึงปากจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจข้าน่ะภูมิใจมากจนบอกไม่ถูกเลย” ต่อหน้าซ่งรั่วเจินกู้หรูเยียนไม่เสแสร้งแม้แต่น้อย ในฐานะมารดา ได้ยินคนอื่นเอ่ยปากชมบุตรสาวของตนเอง ย่อมปีติยินดีมากเสียจนบรรยายไม่ถูก “ก่อนหน้านี้เรือนใหญ่ยังมาขอให้พวกข้าไปช่วยพูดเกลี้ยกล่อมอยู่เลย หนนี้ปี้อวิ๋นคิดเองได้แล้ว เมื่อวานพอได้หนังสือหย่าเรียบร้อยก็กลับเลยทันที” “แต่ก็เพราะเรื่องราวบานปลายใหญ่โตถึงเพียงนั้น พวกญาติ ๆ ฝ่ายนั้นก็เลยพาลไม่พอใจนางไปด้วย ตอนนี้กำลังวุ่นวายกันน่าดูเลย” กู้หรูเยียนส่ายศีรษะเบา ๆ การแต่งงานครั้งนี้ของซ่งปี้อวิ๋นคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวง เมื่อคราวก่อนพี่สะใภ้ใหญ่เองก็เคยพยายามคิดหาหนทางแทบทุกวิธีแล้ว แต่นางก็หาได้ยอมรับ บัดนี้หากว่ากลับไป ก็มีแต่ยิ่งถูกมองไม่ดีมากขึ้นกว่าเดิม “ยังดีที่นางคิดได้เสียที ลู่หวยอันบัดนี้ไม่เหล