Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1391 - Bab 1400

อวิ๋นอ๋องทำหน้าเสียดาย “ถ้าอย่างนั้นข้าก็มาช้าไปหน่อยสิ เรื่องใหญ่ขนาดนี้กลับไม่ได้เห็นกับตา!” “แต่ว่าเจ้าเจ็ด เรื่องที่เกิดกับพวกเจ้าสองสามวันนี้ ข้าไม่พลาดสักอย่างเลยนะ” “ข้ามองว่าอูเยว่เอ๋อร์คนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายนัก ฟังคำข้าสักประโยคเถิด หากแต่งนางเข้าเรือนเกรงว่าชีวิตนี้คงไม่มีวันสงบสุขได้แน่ คุณหนูผู้เพียบพร้อม ดรุณีจากตระกูลสูงศักดิ์ทั้งเมืองหลวงมีอยู่มากมายถมไป ด้วยฐานะอย่างเจ้าไม่มีความจำเป็นต้องเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้เลย” ฉู่จวินถิงเองก็เสริมขึ้นอย่างเห็นด้วย “ข้าเข้าใจความคิดของเจ้า มันเป็นความคิดที่ไม่เลวเลยก็จริง แต่เรื่องนี้ก็ต้องมองคนด้วย” “อูเยว่เอ๋อร์นิสัยดื้อรั้น แม้จะเกี่ยวดองกัน แต่กระนั้นนางก็มีความหยิ่งยโสอยู่เอาการ อีกทั้งยังชอบก่อเรื่องสร้างความเดือดร้อนอยู่เรื่อย หากแต่งกันไปแล้ว วันข้างหน้าเจ้าคงหนีไม่พ้นต้องตามเช็ดล้างเก็บกวาดเรื่องที่นางก่อไว้ไม่รู้จบ” หยางอ๋องมองเสด็จพี่ทั้งสองพระองค์ที่กำลังตักเตือนตนเอง ตัวเขาเองก็คิดไม่ถึงว่าพวกเสด็จพี่จะมาเตือนสติตนเองเช่นนี้ เพราะอันที่จริงโดยปกติแล้วพวกเขาเองก็มิได้ไปมาหาสู่กันบ่อยมากนัก

“คำพูดนี้หากพี่ใหญ่ได้ยิน จะต้องดีใจมากแน่!” รั่วเจินหัวเราะเบา ๆ “พี่สะใภ้ร้องเองก็หลงรักพี่รองตั้งแต่แรกเห็น บัดนี้นับว่าเป้าหมายบรรลุผลสำเร็จแล้ว ก่อนหน้านี้พี่รองหน้ามืดตามัว แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว” ลั่วชิงอินได้ยินเรื่องนี้ก็อดคิดถึงจ้าวซูหว่านคู่หมั้นคนก่อนของซ่งอี้อันขึ้นมาไม่ได้ ตอนแรกมองว่าเป็นดรุณีน้อยเรียบร้อยอ่อนหวานดี แต่ใครจะรู้ลับหลังกลับกล้าทำเรื่องเช่นนั้นออกมาได้? “นี่เป็นวาสนาของน้องรอง หากเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ถูกเปิดโปง สถานการณ์ในยามนี้จะเป็นเช่นไรข้าไม่กล้าจินตนาการด้วยซ้ำไป” “โชคดี คุณหนูหร่วนเป็นสตรีที่เข้ากับคนง่ายน่าคบค้าสมาคม บุคลิกดี นิสัยก็ดี หลังจากนี้ข้าเองก็เหมือนได้พี่สาวเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งแล้ว” บรรดาญาติพี่น้องคนสนิทเกือบทั้งหมดต่างทยอยมาถึงจวนซ่งกันพร้อมหน้าแล้ว กู้ฮวนเอ๋อร์กับอวิ๋นอ๋องมองดูความครึกครื้นตรงหน้า ก็ทอดถอนใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “คิดว่าพวกข้ามากันเช้ามากแล้วนะ ไม่คิดเลยว่าพวกเจ้าจะมาถึงกันเร็วกว่าพวกข้าเสียอีก!” ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วพลางยิ้ม “ยังไม่รับตัวเจ้าสาวกลับมาเลย อีกเดี๋ยวจะยิ่งครึกครื้นกว่าตอนนี้อีก!” ขณะนั้นซ่งหลินแ

“กระหม่อมมีน้องสาวอย่างเจินเอ๋อร์อยู่แล้ว อีกอย่างท่านก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของกระหม่อมเสียหน่อย” ฉู่มู่เหยาพอได้ฟัง ก็ไม่เข้าใจนักว่าเขากำลังรังเกียจนางหรือมีความหมายอื่นแอบแฝงอยู่ รู้สึกเพียงว่าจิตใจของบุรุษยากแท้หยั่งถึงจริง ๆ นับแต่วันนั้นที่นางเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้งก็ตระหนักได้ว่าตนเองต้องชอบซ่งจิ่งเซินเข้าแล้วแน่ และความรู้สึกชอบครั้งนี้มันแตกต่างจากตอนที่ยังคลุมเครือกับความรู้สึกเมื่อครั้งก่อนไปอย่างสิ้นเชิง พักหลังมานี้ หากนางมีเวลาว่างเมื่อใดก็มักจะแวะมาที่โรงน้ำชาเสมอ ทางหนึ่งก็เพราะอยากฟังคนเล่านิทาน แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือทุกครั้งที่แวะเข้ามานางมักจะมีโอกาสได้เจอซ่งจิ่งเซินโดยบังเอิญเสมอ และเพราะเหตุผลนี้ทุกครั้งขอเพียงได้บังเอิญเจอเขา นางก็จะอารมณ์ดี แต่หากบังเอิญไม่ได้เจอ แม้จะได้ฟัง คนเล่านิทาน และกินของอร่อยไปแล้ว แต่ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่าเหมือนขาดอะไรไป ซ่งจิ่งเซินเห็นสีหน้าของฉู่มู่เหยาดูเศร้าสร้อยผิดหวัง ก็เอ่ยขึ้นว่า “หากยังหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ ไม่ลองเก็บกระหม่อมไปพิจารณาไว้สักคนจะเป็นอย่างไร?” “แค่ก…แค่ก ๆ” ฉู่มู่เหยาที่เพิ่งจิบน้ำไปได้อึกหนึ่งถึงกั

ตอนแรกหากมิใช่เพราะโชคดียื้อชีวิตกลับมาได้ คุณชายใหญ่ก็คงต้องจบชีวิตอยู่ที่เขตชายแดนแล้วแน่ และเพราะขาทั้งสองข้างพิการ คุณชายใหญ่ตอนนั้นเกือบคิดสั้นปลิดชีวิตตนเองไปแล้ว ซ่งเยี่ยนโจวมองน้องชายของและน้องสะใภ้ของตนเองกำลังทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกัน หลังจากเสร็จสิ้นพิธี หัวใจก็มีความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ทว่าจู่ ๆ ก็เห็นเสิ่นเซียงวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อย นัยน์ตาพลันสะท้อนประกายประหลาดใจขึ้นมาวูบหนึ่ง “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” เสิ่นเซียงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกมาทันใด หลังจากซ่งเยี่ยนโจวได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว สีหน้าพลันมืดครึ้มลงทันที นับแต่คนจากราชวงศ์ฉีเยว่เข้ามาในแผ่นดิน หากจะให้พูดว่าใครไม่ชอบพวกเขามากที่สุด สกุลซ่งเป็นหนึ่งในนั้นอย่างแน่นอน วันนี้เป็นงานมงคลใหญ่แท้ ๆ แล้วเจ้าคนพวกนี้ยังจะมาหาเรื่องให้เสียอารมณ์อีกหรือ? ในตอนนั้นเอง อูเยว่เอ๋อร์เดินเข้ามาถึงเบื้องหน้าของซ่งรั่วเจินแล้ว นางเอ่ยพลางยิ้มบาง ๆ “พระชายาฉู่อ๋อง ขอแสดงความยินดีจากใจจริง” “อืม” ซ่งรั่วเจินพยักหน้าอย่างเฉยชา อูเยว่เอ๋อร์มองดูท่าทีของนาง แววตาสะท้อนประกายเหลือเชื่อออกมา ทั้งที่นางอุตส่าห์ไว้หน้า

“พี่ใหญ่ ท่านต้องล้างแค้นให้ข้า นางหญิงชั่วช้าคนนี้มันคิดจะตบข้าให้ตาย!” อูเยว่เอ๋อร์โกรธจนแทบคลุ้มคลั่ง นางไม่เคยลิ้มรสความอัปยศเช่นนี้มาก่อน! ถูกตบต่อหน้าผู้คนจำนวนมากจนสภาพกลายเป็นเช่นนี้ นางยังเหลือศักดิ์ศรีอะไรให้พูดถึงอีก? “เพี๊ยะ!” ซ่งรั่วเจินตบหน้าอูเยว่เอ๋อร์ไปอีกฉาดหนึ่ง! เสี้ยวพริบตาเดียวนี้ ทั้งอูเยว่เอ๋อร์และอูจิ่งซั่วถึงกับตะลึงงัน ซ่งรั่วเจินยังไม่ยอมหยุดอีกหรือ แบบนี้ไม่ต่างจากเอาศักดิ์ศรีของราชวงศ์ฉีเยว่ไปย่ำยีเหยียบขยี้กับพื้นดินเลย! เกินไปแล้วจริง ๆ! “พระชายาฉู่อ๋อง ท่านต้องการอะไรกันแน่? ต่อให้เยว่เอ๋อร์จะทำผิด ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ควรจะพูดคุยกันให้กระจ่างชัดเจน ไยท่านจะต้องลงไม้ลงมือกับคนอื่นถึงขั้นนี้ด้วย?” อูจิ่งซั่วตะคอกถามด้วยเสียงโหดเหี้ยม ฉู่จวินถิงเดินเข้ามายืนข้างกายซ่งรั่วเจิน กำลังจะเอ่ยปาก แต่ถูกซ่งรั่วเจินรั้งไว้เสียก่อน ซ่งรั่วเจินส่ายศีรษะเบา ๆ บอกเขาเป็นนัยว่าไม่ต้องกังวลใจไป จากนั้นถึงจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้ากำลังช่วยขับไล่วิญญาณชั่วร้ายให้องค์หญิง” “นางสติดีอยู่แท้ ๆ จะโดนผีอะไรเข้าสิง? นี่มันเหลวไหลสิ้นดี!” “องค์ชาย คำพูดข