All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1411 - Chapter 1420

ทันใดนั้นสามพ่อลูกสบตากันแวบหนึ่ง จากนั้นเผยรอยยิ้มรู้ใจหลังผ่านเรื่องก่อนหน้านี้ไป พวกเขาล้วนเข้าใจดี แทนที่จะให้คนอื่นเล่นงาน ไม่สู้เล่นงานคนอื่นคำพูดที่ว่ากลศึกไม่รังเกียจเล่ห์เหลี่ยม ต่อให้ตอนนี้ไม่อยู่ในสนามรบ แต่ก็ไม่อาจดูเบาความไร้ยางอายของอีกฝ่ายได้มีเพียงหร่วนเนี่ยนถังรู้สึกได้เปิดหูเปิดตายามมองภาพนี้ ทั้งหมดคล้ายไม่เป็นไปตามที่นางคิด กลับทำให้คนรู้สึกวางใจเป็นพิเศษ คล้ายถูกคนดึงระยะห่างเข้าหาโดยไม่รู้ตัว ชิดใกล้มากขึ้นไม่น้อย“น่าเสียดายพี่สะใภ้ใหญ่ตั้งครรภ์ ไม่สามารถไปด้วยกันได้ ระหว่างทางจะเป็นเหมือนอย่างที่ท่านบอกหรือไม่ พวกเขาจะดักซุ่มโจมตีกระนั้น?”หร่วนเนี่ยนถังมองลั่วชิงอินที่กำลังกังวล คิดว่าแม่สามีพูดมีเหตุผลอย่างมาก ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์ จะต้องระวังมากหน่อยซ่งอี้อันมองท่าทางแปลกใจของฮูหยินตน พูดยิ้มๆ “อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้ความจริงแล้ว”จากนั้นขบวนคนก็ออกเดินทาง ซ่งเยี่ยนโจวเดินอยู่ด้านหน้าสุด พวกซ่งหลินจงใจเว้นระยะห่างช่วงหนึ่งผ่านไปได้ไม่นาน ในบริเวณห่างไกลแห่งหนึ่งก็ได้เห็นคนชุดดำหนึ่งกลุ่มโผล่พรวดออกมาตอนพวกเขาเห็นว่าซ่งเยี่ยนโจวปรากฏตัวเพียงลำ

จากนั้นชั่วขณะอ๋าวเจี๋ยเดินเข้ามา ทั้งหมดล้วนเงียบไปในทันใดสายตาทุกคู่ตกลงบนตัวเขา สีหน้างุนงงและตกตะลึงพรึงเพริด ทว่านอกจากความตกตะลึงแล้วยังมีความเย้ยหยันของทุกคนอีกด้วย“ฮ่าๆ นี่อ๋าวเจี๋ยถูกคนตีมาหรือ?”“ก็เพียงท่าทางเย่อหยิ่งของเขาเมื่อวานนี้ ข้ารู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีปัญหาไม่น้อย บัดนี้ถูกตีก็สมควรแล้ว ก็ไม่รู้ว่าผู้กล้ามากคุณธรรมท่านใดลงมือ สมควรจริงๆ!”ไป๋จื่อและชิงเถิงหันหน้ามองกัน ต่อให้คนของพวกนางลงมือหนักมากเพียงใด แต่ก็ไม่ตีคนจนกลายเป็นเช่นนี้ ตอนนี้เกิดอันใดขึ้นกันแน่?ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงกลับคลี่ยิ้มอย่างรู้ใจ ตกลงเพราะเหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ อันที่จริงเดาได้ไม่ยากซ่งเยี่ยนโจวมองใบหน้าบวมจมูกเขียวของอ๋าวเจี๋ย ภายในสายตาสะท้อนรอยยิ้มวูบหนึ่ง นี่ล้วนเป็นคนในครอบครัวห่วงใยเขา พูดว่าไม่ซาบซึ้งใจกลับเป็นเรื่องเท็จอูเยว่เอ๋อร์เห็นอ๋าวเจี๋ยถูกตีจนกลายเป็นเช่นนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน “ราชวงศ์ของพวกเจ้ารังแกคนเกินไปแล้ว!”“ซ่งเยี่ยนโจวไม่ยอมแพ้ ถึงขั้นส่งคนไปทำร้ายอ๋าวเจี๋ยก่อนเวลาท้าประลอง ต่อให้ได้รับชัยชนะ หรือว่านี่ยังไม่ใช่ชนะอย่างไม่สง่างามอีกหรือ?”จากนั้น

ได้ยินคำกล่าวหาของอ๋าวเจี๋ย พวกซ่งหลินล้วนอยากขัน!คนผู้นี้พูดจาไร้ยางอายกลับผิดให้เป็นถูกจริงๆ คิดว่าพวกเขาไม่มีหลักฐานหรือ!อูเยว่เอ๋อร์เห็นอ๋าวเจี๋ยเอ่ยปากแล้วจึงรีบพูด “ใช่ เรื่องนี้จะต้องมีคนจงใจแน่ พวกเจ้าจะต้องมอบคำอธิบายให้พวกเราสักอย่างหนึ่ง!”“แทนที่จะให้พวกเรามอบคำอธิบายให้พวกเจ้า ไม่สู้พวกเจ้ามอบคำอธิบายให้พวกเราอย่างหนึ่งก่อนเถอะ!”จู่ๆ ซ่งหลินก็เอ่ยปาก สุ้มเสียงของเขาดังก้องกังวานน่าเกรงขาม ทันใดนั้นเรียกความสนใจจากทุกคนไว้แล้ว“วันนี้ตอนเยี่ยนโจวออกจากบ้าน สำหรับคนเป็นพ่ออย่างข้าย่อมกังวลความปลอดภัยของพวกเขา กลัวมีคนก่อกวนกลางทางจึงส่งคนลอบตามเขาไปทางด้านหลัง นี่ก็เพื่อส่งเขาให้ถึงสนามประลองยุทธ์อย่างปลอดภัย”“ใครคิดเล่าว่าระหว่างทางถึงขั้นมีคนหนึ่งกลุ่มออกมาโจมตีเยี่ยนโจว พวกเจ้าพูดเถอะ...นี่เป็นการกระทำของผู้ใดกัน?”เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา สีหน้าทุกคนต่างเปลี่ยนไป ภายในสายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ“ถึงขั้นมีคนโจมตีซ่งเยี่ยนโจวกลางทาง? นี่นอกจากคนของราชวงศ์ฉีเยว่แล้วยังจะเป็นใครอีกเล่า?”“ไม่ใช่ว่าอ๋าวเจี๋ยเองก็ใช้วิธีการเช่นนี้หรอกกระมัง ต่ำช้าเกินไปแล้ว!”สีหน

“เสด็จพี่ คงไม่ใช่อ๋าวเจี๋ยได้รับบาดเจ็บหนักเกินไปหรอกกระมัง เหตุใดกระเด็นไปเช่นนี้เล่า?”ภายในสายตาอูเยว่เอ๋อร์เปี่ยมความรู้สึกเหลือจะเชื่อ นางรู้พละกำลังของอ๋าวเจี๋ยดี หาไม่แล้วคงไม่พาเขาไปท้าทายสกุลซ่งตอนนั้นซ่งเยี่ยนโจวแข็งแกร่งมาก พละกำลังยอดเยี่ยม แต่เขาได้รับบาดเจ็บหนัก โชคดีที่สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ไม่ว่ามองดูอย่างไรก็ไม่มีความแข็งแกร่งใครคิดเล่าว่าเพียงลงมือ...พละกำลังก็ชวนให้คนตกตะลึงเช่นนี้!สีหน้าอูจิ่งซั่วเคร่งขรึม “แม้ว่าอ๋าวเจี๋ยได้รับบาดเจ็บ แต่เพียงกระบวนท่านี้ของซ่งเยี่ยนโจว ก็เพียงพอพิสูจน์แล้วว่าพละกำลังของเขาไม่อ่อนแอ ตรงข้ามกันแข็งแกร่งยิ่งกว่าตอนนั้น!”เพียงแค่พลังลมปราณตอนที่ลงมือเมื่อครู่นี้ เขายังสัมผัสได้ถึงความดุดันและน่าเกรงขามแม้อยู่ไกลถึงเพียงนี้“อะไรนะ? เช่นนั้นอ๋าวเจี๋ยก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่หรือ?”สีหน้าอูเยว่เอ๋อร์เปลี่ยนไป นางยังหวังว่าวันนี้จะได้เห็นท่าทางร้องไห้น้ำมูกไหลของซ่งรั่วเจินในวันนี้ หากอ๋าวเจี๋ยไม่ใช่คู่ต่อสู้ เช่นนั้นความคิดของตนไม่ถูกทำลายไปแล้วหรือ?มองท่าทางตกตะลึงของนาง อูจิ่งซั่วโมโหขึ้นมา “ก่อนหน้านี้ข้าพูดแล้ว

ก่อนหน้านี้ซ่งเยี่ยนโจวเอ่ยถามอ๋าวเจี๋ยไม่ใช่เพียงแค่ครั้งเดียว ถามว่าเขายอมแพ้หรือไม่ เป็นอ๋าวเจี๋ยไม่ยอมแพ้มาโดยตลอดเดิมทีกฎการประลองก็เป็นเช่นนี้ ขอเพียงอีกฝ่ายยอมแพ้ อีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่มีวันลงมือต่อเพียงแต่ อ๋าวเจี๋ยกัดฟันไม่ยอมเอ่ยปากอยู่ตลอด นี่จะโทษใครได้เล่า?บัดนี้คนของราชวงศ์ฉีเยว่คิดจะโยนความคิดเรื่องนี้ให้ซ่งเยี่ยนโจว นั่นเป็นไปไม่ได้เป็นอันขาด!สีหน้าอูจิ่งซั่วไม่สบอารมณ์ นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจหรืออ๋าวเจี๋ยเป็นตัวโง่งมกระนั้น? ทั้งๆ ที่ตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ ไฉนเลยจะต้องดึงดัน อยากตายให้ได้กระนั้น?ต่อให้ถูกตีตาย นั่นยังไม่ใช่เสียหน้าอีกหรือ ตรงข้ามกันยิ่งแสดงให้เห็นถึงความโง่เขลาเบาปัญญา!“อ๋าวเจี๋ย เจ้ายอมแพ้หรือไม่?” ซ่งเยี่ยนโจวเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่รีบร้อนอ๋าวเจี๋ยนอนบนพื้น ความเจ็บปวดภายในร่างกายส่งออกมาเป็นระลอกๆ ไม่เพียงความเจ็บปวดที่อก แต่สันหลังยังชาอีกด้วยเขาอยากเอ่ยปาก แต่ตอนนี้เขากลับเปล่งเสียงไม่ได้ คนใกล้เสียสติเต็มที!“ดูท่าแล้ว เจ้าเป็นคนหัวแข็งยิ่งนัก ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้!”ซ่งเยี่ยนโจวหัวเราะออกมา คนอื่นไม่เข้าใจสถานการณ์ เขากลับเข้าใจด