All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1401 - Chapter 1410

เห็นน้องสาวของตนออกหน้าแทนตน หัวใจซ่งเยี่ยนโจวก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ที่จริงเจินเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ด้วยซ้ำ แต่เพราะรู้ว่าสองพี่น้องคู่นี้นำอ๋าวเจี๋ยมามิใช่เพราะเหตุผลอื่นใด นอกเสียจากจงใจดูหมิ่นเขา จึงบังเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ได้มีน้องสาวที่ดีเยี่ยงนี้ เป็นวาสนาของเขาจริงๆ! “อูจิ่งซั่ว เรื่องนี้พวกเจ้าว่าอย่างไร?” ฉู่จวินถิงมองอูจิ่งซั่วที่ลังเล ดวงตาคู่งามหรี่ลงเล็กน้อย “หากมิได้ผีเข้า หรือว่าพระชายาของข้ากล่าวถูกต้องแล้ว พวกเจ้าคิดเช่นนี้อยู่จริงๆ?” ชั่วขณะนั้น อูจิ่งซั่วรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าแววตาที่มองมาทางเขาของทุกคนในงาน ล้วนแปรเปลี่ยนไปแล้ว แค่เขากล้ายอมรับ เกรงว่าพวกเขาสองพี่น้องก็คงอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้ “ผีเข้าแล้ว!” อูจิ่งซั่วกล่าวอย่างไม่ลังเล อูเยว่เอ๋อร์เองก็มิอาจเอื้อนเอ่ยได้ ครั้นเห็นเสด็จพี่ยอมรับแล้ว นางนอกจากต้องกลืนความขมขื่นนี้ลงไป ยังจะกล่าวสิ่งใดได้อีกเล่า? สตรีนางนี้เห็นได้ชัดว่า ก่อนลงมือก็คิดไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะทำเช่นไร ไม่เพียงแต่ตบตีนางโดยไม่รับผิดชอบใด ๆ สุดท้ายยังถึงขั้นให้

ใบหน้าของอูเยว่เอ๋อร์อับอายถึงขีดสุด นี่เป็นวันที่มืดมนที่สุดในชีวิตของนาง ทั้ง ๆ ที่นางตั้งใจพาอ๋าวเจี๋ยมาทำให้คนสกุลซ่งขายหน้า ใครจะคิดว่าออกศึกยังมิทันสำเร็จ กลับตายเสียก่อน นางยังมิทันได้กระทำสิ่งใดเลยชื่อเสียงก็พังย่อยยับเสียแล้ว! เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็ทนรับสายตาเหล่านั้นไม่ไหวจริง ๆ ดวงตาทั้งสองปิดลง ก่อนจะแสร้งเป็นลมไปทันที อูจิ่งซั่วเองก็ไม่รู้ว่าควรจะจบเรื่องนี้ลงเช่นไร เมื่อเห็นอูเยว่เอ๋อร์เป็นลมไป กลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในวินาทีถัดไป เขาก็ลำบากใจอีกครา หากเขาอุ้มอูเยว่เอ๋อร์ขึ้นมา ตัวเขาเองมิใช่หรือที่จะต้องเปรอะเปื้อน? “เร็ว! อุ้มองค์หญิงกลับไป!” ผู้ติดตามข้างกายรีบอุ้มองค์หญิงขึ้นมา ผู้คนจึงเร่งจากไป อ๋าวเจี๋ยมองซ่งเยี่ยนโจวที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน แววตาฉายแววผิดหวังวูบหนึ่ง คิดถึงตอนนั้นในสนามรบ เขาเคยเสียเปรียบด้วยน้ำมือซ่งเยี่ยนโจวอยู่ไม่น้อย ในใจจึงขุ่นเคืองมาโดยตลอด ไม่คิดเลยว่าครั้งสุดท้าย ซ่งเยี่ยนโจวเห็นทีว่าจะถูกคนในค่ายทหารลวงวางกับดัก รับข่าวกรองที่ผิดพลาดมา จึงตกมาอยู่ในมือของเขา ตอนนั้นเขานึกว่าซ่งเยี่ยนโจ

วันต่อมา อูเยว่เอ๋อร์หลับไปช่วงหนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ก็รู้สึกราวกับเป็นฝันร้ายฉากหนึ่ง นางเสียใจจริง ๆ ที่ตนไม่สามารถชิงลงมือก่อน กลับกลายเป็นว่าให้ซ่งรั่วเจินชิงนำไปหนึ่งก้าว เป็นเหตุให้ตนไม่มีโอกาสระบายความแค้นด้วยซ้ำ กลับถูกคนอื่นหัวเราะเยาะแทน! “ปี้เอ๋อร์ วันนี้เหล่าองค์ชายบอกว่าจะไปที่ใด?” อูเยว่เอ๋อร์เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็อดมิได้ที่จะสบตากันไปมา แววตาฉายแววลนลานออกมาแวบหนึ่ง “มีอะไรหรือ?” อูเยว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “องค์หญิง วันนี้ไม่มีการนัดหมายใด ๆ เพคะ” ปี้เอ๋อร์เอ่ยด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ “อะไรนะ?” แววตาอูเยว่เอ๋อร์ฉายแววไม่อยากจะเชื่อ “เหตุใดจึงไม่มีการนัดหมายเล่า? พวกเจ้าเข้าใจผิดไปหรือไม่?” นับตั้งแต่นางมาถึงเมืองหลวง ทุกวันล้วนมีการนัดหมายจากเหล่าองค์ชาย แม้ว่านางตั้งใจจะแต่งงานกับฉู่จวินถิง แต่การได้ไปมาหาสู่กับองค์ชายทั้งหลายนั้น นางก็รู้สึกยินดีไม่น้อย หญิงงามผู้มีคุณธรรม ชายชาตรีย่อมใฝ่หา ในนั้น นางรู้สึกว่าองค์ชายเจ็ดก็ไม่เลวเลย เพียงแต่ หล

คนที่ซ่งรั่วเจินพามาล้วนเป็นวิชายุทธ์ แต่ละคนหูดีมาก ชั่วขณะได้ยินความเคลื่อนไหวนี้ หัวใจทุกคนพลันหนักอึ้งไปพระชายาพูดไม่ผิดไปเลยสักนิด ทั้งๆ ที่อ๋าวเจี๋ยรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของซ่งเยี่ยนโจว ปากยังพูดว่ามีเพียงพวกเขาสองคน แต่แท้จริงแล้วเตรียมแผนอื่นเอาไว้วันนี้คนผู้นี้ไม่ใช่เตรียมประลองฝีมือหาผู้แข็งแกร่ง แต่ต้องการเอาชีวิตซ่งเยี่ยนโจว!ชิงเถิงและไป๋จื่อชะงักไป ภายในสายตาเปี่ยมความตกตะลึง โชคดีพระชายานึกถึงเรื่องนี้ได้ตั้งแต่แรก หาไม่แล้วจะต้องแย่แน่!“พระชายา ตอนนี้พวกเราสมควรทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?” จ้าวหลงเอ่ยถามซ่งรั่วเจินยกมุมปากเบาๆ แล้วพูดว่า “ยังรออันใดเล่า? บุกเข้าไปเลย! จำเอาไว้อย่าตีจนตาย จะต้องให้เขาเหลือลมหายใจไปที่สนามประลองยุทธ์”ได้ยินดังนั้น ทุกคนสบตากันแวบหนึ่ง รีบร้องรับคำ “พ่ะย่ะค่ะ!”พวกอ๋าวเจี๋ยมุ่งไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจ แท้จริงแล้วพวกเขาเตรียมแผนสำรองไว้ตั้งแต่แรกพวกเขามุ่งหน้าไปยังสนามประลองยุทธ์ก่อน ส่วนคนที่เหลือวางกับดักซ่งเยี่ยนโจว ถึงตอนนั้นทำร้ายซ่งเยี่ยนโจวจนได้รับบาดเจ็บสาหัสก่อน รอไปถึงสนามประลองยุทธ์แล้ว ด้วยอุปนิสัยของซ่งเยี่ยนโจวจะต้องไม่ยอม

ซ่งจิ่งเซินสบมองท่าทางเปี่ยมไปด้วยความสงสัยของซ่งจืออวี้ก็รู้สึกไม่น่าไว้ใจสักเท่าใดอุปนิสัยของเจ้าสามเป็นเช่นไร เขารู้ดีมากนัก ทำร้ายอ๋าวเจี๋ยสักทีเป็นความคิดของพวกเขา แต่หากมาผิดที่ นั่นก็คือพลาดโอกาสครั้งใหญ่ไป!“พวกเจ้าไปสืบดูสักหน่อย มาผิดตำแหน่งที่อ๋าวเจี๋ยอยู่หรือไม่”ซ่งจิ่งเซินออกคำสั่งผู้อยู่ใต้อาณัติข้างกาย หากสถานที่ไม่ผิดแล้วล่ะก็ อิงตามเวลานัดหมาย อ๋าวเจี๋ยน่าจะมาแล้วถึงจะถูกจากนั้น ตอนผู้อยู่ใต้อาณัติเตรียมไปสืบ ก็ได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินทางมาจากทางด้านหน้า“มาแล้ว! เป็นพวกอ๋าวเจี๋ยขอรับ!”ดวงตาซ่งจืออวี้ทอประกายวูบหนึ่ง เขาก็บอกแล้วตนเองสืบข่าวมาไม่ผิดจากนั้น หลังทั้งสองคนได้เห็นสภาพน่าสงสารของอ๋าวเจี๋ยก็สบตากันแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้ สีหน้าเปี่ยมคำว่าไม่เข้าใจ“ดูท่าแล้วคนผู้นี้เป็นที่รังเกียจของทุกคนในเมืองหลวงพวกเรา พวกเรายังไม่ทันลงมือ เหตุใดคนผู้นี้ก็ถูกตีจนกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้วเล่า?”ซ่งจืออวี้นึกสนุกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ในฐานะพี่น้องแท้ๆ เขารู้ดีมากว่าก่อนหน้านี้พี่ใหญ่ต้องลำบากมากเพียงใด ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะอ๋าวเจี๋ย!บัดนี้อ๋าวเจี๋ยเป็นฝ่ายมาหาพวกเขาก่