All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1401 - Chapter 1406

เห็นน้องสาวของตนออกหน้าแทนตน หัวใจซ่งเยี่ยนโจวก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ ที่จริงเจินเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ด้วยซ้ำ แต่เพราะรู้ว่าสองพี่น้องคู่นี้นำอ๋าวเจี๋ยมามิใช่เพราะเหตุผลอื่นใด นอกเสียจากจงใจดูหมิ่นเขา จึงบังเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ได้มีน้องสาวที่ดีเยี่ยงนี้ เป็นวาสนาของเขาจริงๆ! “อูจิ่งซั่ว เรื่องนี้พวกเจ้าว่าอย่างไร?” ฉู่จวินถิงมองอูจิ่งซั่วที่ลังเล ดวงตาคู่งามหรี่ลงเล็กน้อย “หากมิได้ผีเข้า หรือว่าพระชายาของข้ากล่าวถูกต้องแล้ว พวกเจ้าคิดเช่นนี้อยู่จริงๆ?” ชั่วขณะนั้น อูจิ่งซั่วรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าแววตาที่มองมาทางเขาของทุกคนในงาน ล้วนแปรเปลี่ยนไปแล้ว แค่เขากล้ายอมรับ เกรงว่าพวกเขาสองพี่น้องก็คงอยู่ที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้ “ผีเข้าแล้ว!” อูจิ่งซั่วกล่าวอย่างไม่ลังเล อูเยว่เอ๋อร์เองก็มิอาจเอื้อนเอ่ยได้ ครั้นเห็นเสด็จพี่ยอมรับแล้ว นางนอกจากต้องกลืนความขมขื่นนี้ลงไป ยังจะกล่าวสิ่งใดได้อีกเล่า? สตรีนางนี้เห็นได้ชัดว่า ก่อนลงมือก็คิดไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะทำเช่นไร ไม่เพียงแต่ตบตีนางโดยไม่รับผิดชอบใด ๆ สุดท้ายยังถึงขั้นให้

ใบหน้าของอูเยว่เอ๋อร์อับอายถึงขีดสุด นี่เป็นวันที่มืดมนที่สุดในชีวิตของนาง ทั้ง ๆ ที่นางตั้งใจพาอ๋าวเจี๋ยมาทำให้คนสกุลซ่งขายหน้า ใครจะคิดว่าออกศึกยังมิทันสำเร็จ กลับตายเสียก่อน นางยังมิทันได้กระทำสิ่งใดเลยชื่อเสียงก็พังย่อยยับเสียแล้ว! เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็ทนรับสายตาเหล่านั้นไม่ไหวจริง ๆ ดวงตาทั้งสองปิดลง ก่อนจะแสร้งเป็นลมไปทันที อูจิ่งซั่วเองก็ไม่รู้ว่าควรจะจบเรื่องนี้ลงเช่นไร เมื่อเห็นอูเยว่เอ๋อร์เป็นลมไป กลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในวินาทีถัดไป เขาก็ลำบากใจอีกครา หากเขาอุ้มอูเยว่เอ๋อร์ขึ้นมา ตัวเขาเองมิใช่หรือที่จะต้องเปรอะเปื้อน? “เร็ว! อุ้มองค์หญิงกลับไป!” ผู้ติดตามข้างกายรีบอุ้มองค์หญิงขึ้นมา ผู้คนจึงเร่งจากไป อ๋าวเจี๋ยมองซ่งเยี่ยนโจวที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน แววตาฉายแววผิดหวังวูบหนึ่ง คิดถึงตอนนั้นในสนามรบ เขาเคยเสียเปรียบด้วยน้ำมือซ่งเยี่ยนโจวอยู่ไม่น้อย ในใจจึงขุ่นเคืองมาโดยตลอด ไม่คิดเลยว่าครั้งสุดท้าย ซ่งเยี่ยนโจวเห็นทีว่าจะถูกคนในค่ายทหารลวงวางกับดัก รับข่าวกรองที่ผิดพลาดมา จึงตกมาอยู่ในมือของเขา ตอนนั้นเขานึกว่าซ่งเยี่ยนโจ

วันต่อมา อูเยว่เอ๋อร์หลับไปช่วงหนึ่งก็ตื่นขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ก็รู้สึกราวกับเป็นฝันร้ายฉากหนึ่ง นางเสียใจจริง ๆ ที่ตนไม่สามารถชิงลงมือก่อน กลับกลายเป็นว่าให้ซ่งรั่วเจินชิงนำไปหนึ่งก้าว เป็นเหตุให้ตนไม่มีโอกาสระบายความแค้นด้วยซ้ำ กลับถูกคนอื่นหัวเราะเยาะแทน! “ปี้เอ๋อร์ วันนี้เหล่าองค์ชายบอกว่าจะไปที่ใด?” อูเยว่เอ๋อร์เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็อดมิได้ที่จะสบตากันไปมา แววตาฉายแววลนลานออกมาแวบหนึ่ง “มีอะไรหรือ?” อูเยว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “องค์หญิง วันนี้ไม่มีการนัดหมายใด ๆ เพคะ” ปี้เอ๋อร์เอ่ยด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ “อะไรนะ?” แววตาอูเยว่เอ๋อร์ฉายแววไม่อยากจะเชื่อ “เหตุใดจึงไม่มีการนัดหมายเล่า? พวกเจ้าเข้าใจผิดไปหรือไม่?” นับตั้งแต่นางมาถึงเมืองหลวง ทุกวันล้วนมีการนัดหมายจากเหล่าองค์ชาย แม้ว่านางตั้งใจจะแต่งงานกับฉู่จวินถิง แต่การได้ไปมาหาสู่กับองค์ชายทั้งหลายนั้น นางก็รู้สึกยินดีไม่น้อย หญิงงามผู้มีคุณธรรม ชายชาตรีย่อมใฝ่หา ในนั้น นางรู้สึกว่าองค์ชายเจ็ดก็ไม่เลวเลย เพียงแต่ หล