All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1421 - Chapter 1430

ได้ยินดังนั้นอ๋าวเจี๋ยก็ลองยกขาขึ้นอย่างอดไม่ได้ กลับค้นพบว่าตนเองขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ก่อนหน้านี้ตอนนอนอยู่บนเวที เขาก็รู้สึกว่าตนเองขยับตัวไม่ได้แล้ว เดิมทีคิดไว้ว่าเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป ถึงได้ขยับตัวไม่ได้ไปชั่วขณะ ทว่าตนนี้เห็นตนเองขยับไหวร่างกายไม่ได้เลยแม้แต่คืบเดียว ยิ่งหมอหลวงยังพูดอีกว่าต่อจากนี้เขาจะกลายเป็นคนพิการนอนติดเตียงไปตลอดชีวิต ถึงได้ตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างถึงที่สุด! ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนอยู่บนเวทีประลองยุทธ์ยังไม่รู้สึกว่าซ่งเยี่ยนโจวทำอะไรตนเอง เหตุใดตัวเขาถึงกลายเป็นคนพิการไปได้? หมอหลวงมองสีหน้าแดงก่ำของอ๋าวเจี๋ย ก็เอ่ยขึ้นว่า “เจ้าเห็นหรือไม่ ข้ามิได้พูดเกินจริง? เส้นลมปราณของเจ้าถูกตัดขาด ไม่มีความรู้สึกแล้ว และมิอาจรักษาให้หายได้” “ในค่ายทหารก่อนหน้านี้ เหล่าทหารที่ได้รับบาดเจ็บตรงเอว พวกท่านเคยเห็นมาก่อนแล้วมิใช่หรือ?” ในค่ายทหาร มีสภาพอาการบาดเจ็บให้เห็นสารพัดรูปแบบ อาการบาดเจ็บลักษณะเช่นนี้ก็มีให้เห็นไม่น้อย เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าบัดนี้อ๋าวเจี๋ยจะกลายมาเป็นสภาพนี้ ทุกคนต่างตื่นตะลึงกันไปหมด อ๋าวเจี๋ยนึกถึงทหารที่ตนเองเคยพบเมื่อใ

“เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร จะให้ข้าเป็นฝ่ายเข้าไปขอโทษเขาอย่างนั้นหรือ?” อูเยว่เอ๋อร์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งที่หยางอ๋องเป็นฝ่ายใจแคบเองแท้ ๆ บัดนี้กลับอยากให้นางเป็นคนไปขอโทษ แบบนี้ตนเองรับไม่ไหวจริง ๆ “ยามนี้ยังไม่ได้หมั้นหมายกันด้วยซ้ำ เขากลับทำตัวเช่นนี้แล้ว สู้เปลี่ยนไปหมั้นหมายกับองค์ชายแปดเสียให้สิ้นเรื่องดีกว่า!” “องค์หญิงเพคะ แต่หยางอ๋องท่านหล่อเหลากว่าองค์ชายแปดเป็นไหน ๆ ก่อนหน้านี้พระองค์ก็พูดเองมิใช่หรือเพคะว่าในบรรดาองค์ชายทั้งหมด พระองค์เอนเอียงไปทางหยางอ๋องที่สุด?” “หากว่าเป็นฝ่ายรุกไปนัดหมายองค์ชายแปดด้วยตนเองในยามนี้ เกรงว่าจะยิ่งไม่มีความหวังเข้าไปอีกนะเพคะ” สาวใช้กล่าวเตือนเสียงเบา อูเยว่เอ๋อร์กล้ำกลืนความขุ่นเคืองนี้ไม่ลง กอปรกับนึกถึงที่เสด็จพี่บีบบังคับให้นางรีบตัดสินใจเรื่องหมั้นหมายให้เสร็จสิ้นภายในสองวันด้วย หากนางไม่ทำเช่นนี้ แล้วเสด็จพี่เสด็จกลับไปจริง ๆ เช่นนั้นนางจะไม่ยิ่งไม่เหลือทางลงแล้วหรือ? “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็มีแต่ต้องบุกไปหาเขาเองสักตั้งแล้ว!” สาวใช้พอเห็นว่าองค์หญิงทรงมีปัญญาแจ่มแจ้งเสียที ก็รู้สึ

หลายปีที่ผ่านมานี้เขามิได้หาชมบุปผาไขว่คว้าต้นหลิวเหมือนคนอื่น ในจวนยังไม่มีแม้แต่อนุภรรยาสักคนด้วยซ้ำ ตัวเขารู้จักประมาณตนเอง และรู้ด้วยว่ามีคนมากมายกำลังจ้องจับผิดเขาอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่เคยทำอะไรพลาดพลั้งแม้เพียงสักครั้งเดียว หากได้แต่ง และอีกฝ่ายยังเป็นแม่นางที่รู้จักเอาใจใส่ เขาย่อมดูแลทะนุถนอมเป็นอย่างดี ได้ยินเช่นนั้น ซูเฟยก็เบาใจลงมา พร้อมกับเอ่ยว่า “ได้ เช่นนั้นข้าจะสั่งให้คนไปเชิญเมิ่งฮูหยินมาพบ” อีกด้านหนึ่ง อูเยว่เอ๋อร์บรรจงแต่งกายอย่างพิถีพิถันเรียบร้อยก็มาที่จวนหยางอ๋อง นางไม่เชื่อหรอกว่าตนเองแต่งกายมางดงามเพริศพริ้งเพียงนี้แล้ว หยางอ๋องจะยังไม่รู้สึกหวั่นไหวกับตนเอง! ทว่า หลังจากที่นางมาถึง กลับพบว่าหยางอ๋องไม่อยู่ที่จวนอ๋อง “เจ้าคงมิได้กำลังหลอกลวงข้ากระมัง? หยางอ๋องออกไปข้างนอกจริงหรือ?” “ทูลองค์หญิง ถ้อยคำของพวกกระหม่อมไม่มีโป้ปดมดเท็จพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวนจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ” อูเยว่เอ๋อร์ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ก็เท่ากับว่าวันนี้นางแต่งตัวมาเสียเปล่าแล้วน่ะสิ? “องค์หญิงเพคะ หากเป็นเช่นนี้แล้ว วันนี้หยางอ๋องคงมีธุระจำเป็นต้องสะสางจริง ๆ เพคะ คงมิไ

ชั่วขณะที่อูจิ่งซั่วผินศีรษะคิดจะหันไปอ้อนวอนต่อฮ่องเต้ ฮ่องเต้กลับหยัดกายขึ้นยืน พร้อมตรัสว่า “ในเมื่อองค์ชายอูได้ขอโทษแล้ว เรื่องของผู้น้อยอย่างพวกเจ้าก็ตัดสินใจกันเองเถิด เรายังมีราชกิจอื่นต้องสะสาง” “น้อมส่งฝ่าบาท” อูจิ่งซั่วที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้แต่อึ้งงัน “???” …… ซ่งรั่วเจินและอวิ๋นเนี่ยนชูในขณะนั้นก็กำลังเดินเล่นดูร้านรวงริมทาง “เนี่ยนชู หลังจากแต่งงานเจ้าก็ดูอ้วนท้วนสมบูรณ์ขึ้นกว่าเมื่อก่อนหน่อย ๆ แล้วนะ ดูท่าคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากเลยสินะเนี่ย!” ซ่งรั่วเจินเอ่ยเย้า อวิ๋นเนี่ยนชูหน้าแดงระเรื่อ “พวกข้าไหนเลยจะสู้เจ้ากับท่านอ๋องได้เล่า? รักใคร่กลมเกลียวดั่งเพลงพิณสอดประสาน ใครต่างก็อิจฉา” “พวกเจ้าต่างรอคอยกันมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้บรรลุผลตามปรารถนา ข้าได้ยินมาว่า หมู่นี้พวกเจ้าเอาแต่ขลุกอยู่ในจวนตลอด แทบไม่ออกมาข้างนอกเลย ข้าเองก็ไม่กล้ารบกวนพวกเจ้า” ซ่งรั่วเจินผุดยิ้มบาง ๆ จุดจบอันน่าอนาถในชาติที่แล้ว บัดนี้นับว่าได้ถูกแก้ไขให้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว นางรู้สึกยินดีกับพวกเขาจากใจจริง “รั่วเจิน เจ้าพูดเหลวไหลอะไร!” อวิ๋นเนี่ยนชูรีบหันมองรอบข้

“ข้าว่านะน้องสะใภ้ ข้ากับเจ้าเพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน เจ้ามีหน้ามาสั่งสอนข้าด้วยหรือ?” “มิน่าเหตุที่เจ้าดูชราถึงเพียงนี้ ที่แท้ก็เป็นเพราะชอบทำตัวเป็นป้าแก่ตามสั่งสอนคนอื่นไปทั่วนี่เอง!” ซ่งรั่วเจินแค่นหัวเราะออกมา ก่อนจะดึงมืออวิ๋นเนี่ยนชูให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยว่า “พวกเราคนวัยหนุ่มสาว อยู่ให้ห่างจากป้าแก่ที่ชอบเสนอหน้ามาสั่งสอนคนอื่นสักหน่อย มิเช่นนั้นอาจจะติดเชื้อมาก็ได้” “วัน ๆ เอาแต่คิดว่าตนเองรู้มาก เห็นใครก็อยากจะชี้นิ้วแนะนำไปทั่ว แต่ก็นะแม้แต่เรื่องในเรือนตนเองยังจัดการไม่ได้ ไม่รู้ว่าไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน!” อวิ๋นเนี่ยนชูตอนแรกยังกังวลว่าซ่งรั่วเจินจะถูกรังแก ทว่าหลังจากได้เห็นฝีปากอันเผ็ดร้อนของรั่วเจินกับตาตนเองแล้ว นางก็ถึงกับอึ้งไปเลย ทั้งที่เมื่อก่อนล้วนเป็นนางที่ต้องลุกมาปกป้องรั่วเจินเสมอ ทว่าบัดนี้นางไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดแทรกเข้าไปด้วยซ้ำ แค่รั่วเจินอ้าปากก็ทำคนเดือดดาลเจียนตายได้แล้ว แค่คำว่าป้าแก่คำเดียว ทว่าพลังทำลายล้างกลับมหาศาลถึงขีดสุด ไม่ผิดจากที่คาดไว้ ฉีชิงอีและถังเสวี่ยหนิงต่างหน้าแดงก่ำด้วยความเดือดดาล รู้สึกเพียงว่าศักดิ์ศรีของตนถูกย่ำยี