Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1441 - Bab 1450

จากนั้นเขาก็พบว่าตนเองค่อยๆ ถูกฝึกออกมา สามารถกินรสเผ็ดได้มากขึ้นเรื่อยๆ“เช่นนั้นข้าชิมน้ำแกงเห็ดแล้วกัน” กู้ฮวนเอ๋อร์รีบพูดอย่างรอแทบไม่ไหวจากนั้นอาหารแต่ละอย่างถูกใส่ลงในหม้อ มองเห็นไอร้อนเดือดปุดๆ ไม่หยุดไปจนถึงกลิ่นหอมกำจายออกมา น้ำลายสอขึ้นมาในทันใดอวิ๋นอ๋องชิมเข้าไปหนึ่งคำ จากนั้นเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ “รสนี้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!”“พี่สะใภ้ ท่านค้นคว้าของกินเก่งเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยกินมาก่อน คิดไม่ถึงเลยว่ารสชาติจะดีถึงเพียงนี้!”กู้ฮวนเอ๋อร์เพิ่งคีบเนื้อเข้าปากก็รู้สึกร้อนจนเกินไป เป่าปากพลางเอ่ยชม “อร่อยเหลือเกิน ญาติผู้พี่ ข้าจะติดตามท่านไปชั่วชีวิต!”หยางอ๋องคีบผักให้เมิ่งชิ่นแล้วพูดว่า “เจ้าชิมดู”เมิ่งชิ่นมองหยางอ๋องด้วยความประหลาดใจ หลังโตเป็นผู้ใหญ่ ทุกครั้งพวกเขาได้พบหน้าล้วนต้องทำความเคารพตามกฎระเบียบ ไม่เคยใกล้ชิดกันเหมือนอย่างวันนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของเขา“ขอบคุณท่านอ๋องมากเพคะ”“ระหว่างเจ้าและข้าไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันถึงเพียงนี้” หยางอ๋องพูดยิ้มๆเมิ่งชิ่นยิ้มน้อยๆ ภายในสมองนึกถึงสิ่งที่มารดาพูดก่อนหน้านี้ คล้ายกั

นางเชื่อในเสน่ห์ของตน บัดนี้ฉู่อ๋องเพียงแต่ยังไม่รู้จักนางอย่างแท้จริงก็เท่านั้นขอเพียงพวกเขาได้มีโอกาสรู้จักกัน เชื่อว่าฉู่อ๋องจะต้องชอบนางแน่!อูจิ่งซั่วมองปราดเดียวก็อ่านความคิดของนางออก จึงพูดว่า “เจ้าอย่าได้ฝันกลางวันอีกเลย หากฉู่อ๋องมีใจให้เจ้าจริง ก่อนหน้านี้แสดงออกชัดเจนถึงเพียงนั้น เขาไม่มีปฏิเสธ”“บัดนี้เขาแสดงออกชัดเจนถึงเพียงนี้ หากเจ้ายังเข้าหา นั่นคือกำลังทำให้ตนเองขายหน้า”“หน้าตาของราชวงศ์พวกเรา ไม่มีวันถูกทำลายในมือของเจ้าได้!”สีหน้าอูเยว่เอ๋อร์กระด้างไป ถ้อยคำนี้ไม่ไว้หน้านางเลยสักนิด คล้ายหักหน้านางลงไปและเหยียบบนพื้นแรงๆ!“เสด็จพี่ เหตุใดท่านพูดกับข้าเช่นนี้!” อูเยว่เอ๋อร์จากอายพาลเป็นโกรธจากนั้น อูจิ่งซั่วไม่สงสารอูเยว่เอ๋อร์เหมือนที่ผ่านมาอีก “ในเมื่อเป็นพวกเจ้าก่อเรื่องนี้ออกมา หากอยากขอความช่วยเหลือจากซ่งรั่วเจิน ก็ทำได้เพียงไปขอโทษ แสดงความจริงใจอีกครั้ง”“อะไรนะ? ก่อนหน้านี้ข้าก็ขอโทษต่อหน้าทุกคนแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดยังต้องขอโทษอีกเล่า!”เสียงอูเยว่เอ๋อร์แหลมสูง นางไม่อยากไปก้มหัวให้ซ่งรั่วเจินอีก!“ตอนนี้เจ้าไปขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่อีกฝ่ายมาขอร้

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเมิ่งชิ่นมองเห็นสีหน้าจริงจังของหยางอ๋อง เข้าใจความหมายของเขาแล้วแม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันมาตั้งแต่เยาว์ แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็แทบไม่ได้ติดต่อกันเลย หากเขาเอ่ยปากบอกว่าชอบนางในทันที นางกลับไม่เชื่อตรงข้ามกันเขาพูดอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี้ กลับทำให้นางรู้สึกชื่นชม ทั้งยังมองเห็นถึงความจริงใจของเขาหลังจากหยางอ๋องพูดจบ ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมา คำพูดของเขาฟังดูไม่น่าประทับใจเอาเสียเลย น่ากลัวว่ายากจะทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นไหวได้เขาเคยได้ยินสหายข้างกายพูดว่า หญิงสาวมักจะชอบฟังคำพูดหวานหูทั้งนั้น“ได้ หม่อมฉันตกลง!”เมิ่งชิ่นเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาเมล็ดซิ่งทอประกายระยับจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้านางเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย เมื่อตัดสินใจแล้วก็จะลงมือทำทันที ความจริงในใจนางก็มีคำตอบมานานแล้วนางคิดเหมือนกับหยางอ๋อง จะให้แต่งกับใครก็เหมือนกันได้อย่างไร แทนที่จะแต่งกับชายที่ไม่รู้จัก ไม่สู้แต่งกับคนตรงหน้าซึ่งมีความหมายต่อนางอย่างลึกซึ้งยังจะดีเสียกว่าไม่ว่าภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร นางก็อยากรวบรวมความกล้าแล้วเดินต่อไปต่อให้เส้นทางนี้ไปไม่ถึงปลายทา

ช่วงนั้นหยางอ๋องดูร่าเริงขึ้นมาก เพียงกลับเข้าวังก็เอาแต่พูดถึงเมิ่งชิ่นไม่หยุด”“ข้าจึงเกิดความคิดว่าอยากให้เด็กทั้งสองหมั้นหมายกัน หากพวกเขาได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ คงจะดีไม่น้อย!”ซูเฟยนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต ก็อดถอนใจไม่ได้ “ไม่นึกเลยว่าพอเด็กทั้งสองโตขึ้นก็ห่างเหินกันไป ไม่เหมือนในอดีต”“ข้ารู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะกลับมาเกี่ยวพันกันอีกครั้ง ช่างน่าประหลาดใจนัก”“หลายปีมานี้ หยางอ๋องไม่เคยชอบสตรีคนใด ท่านเองก็กังวล ตอนนี้คงไม่ต้องกังวลแล้วกระมัง น่ากลัวว่าภายในใจคงมีคนที่ทำให้หวั่นไหวมาตลอด หลังผ่านเรื่ององค์หญิงฉีเยว่ก่อนั้น ตรงข้ามกันกลายเป็นตัวเร่งให้องค์ชายมองเห็นหัวใจของตนเองได้ชัดเจนขึ้น”ซูเฟยหัวเราะเบา ๆ “ปากเจ้าช่างพูดเก่งนัก!”“เด็กคนนี้รีบเร่งส่งข่าวเข้าวัง ไม่มีอะไรไปจากอยากให้เรื่องหมั้นหมายรีบตกลงให้เร็วที่สุด”“พรุ่งนี้ข้าจะไปเข้าเยี่ยมคารวะฮองเฮาเพื่อกราบทูลเรื่องนี้เสียแต่เนิ่นๆ จะได้กำหนดเรื่องหมั้นหมายให้เรียบร้อยโดยเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายตามมา”นางมองออกถึงความเร่งร้อนของลูกชาย ทั้งยังเข้าใจถึงความจริงจังของเขา น

“ข้าไม่ต้องการโอกาสนั่น เจ้าคิดมากไปแล้ว”แววตาของอูเยว่เอ๋อร์ปรากฏความเหลือจะเชื่อ “ท่านพูดว่าอะไรนะ?”“เรื่องแต่งงานของข้าได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้วในวันนี้ หนำซ้ำวันนั้นที่โรงน้ำชาข้าก็พูดชัดเจนแล้ว เจ้ากับข้าไม่เหมาะสมกัน ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอีก”“ท่านบอกว่าท่านหมั้นหมายแล้ว?”“อีกไม่นานข้าก็จะเข้าพิธีแต่งงาน ถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถมาร่วมดื่มสุรามงคลได้”หยางอ๋องพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากไม่มีเรื่องอื่นแล้วก็กลับไปเถอะ”อูเยว่เอ๋อร์ถึงกับยืนอึ้งงัน ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่เชื่อว่าหยางอ๋องจะพูดความจริง เขาจะไปแต่งงานได้อย่างไร?ในเวลาเดียวกัน พวกองค์ชายแปดได้รู้ว่าอูเยว่เอ๋อร์ไปหาหยางอ๋องก็พากันโล่งใจ“วาสนานี้ยกให้เสด็จพี่เจ็ดไปเถอะ พวกเราไม่มีวาสนาพอจะรับไหว”“ขอให้นางแต่งกับเสด็จพี่เจ็ดโดยเร็วเถิด ก่อนหน้านี้ยังนึกว่านางดูดีอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กลับคิดว่าอุปนิสัยของผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ยังดีที่มีเสด็จพี่เจ็ดอยู่”ทว่าไม่นานนัก ตอนพวกเขาเห็นอูเยว่เอ๋อร์เดินออกจากจวนหยางอ๋องด้วยสีหน้าโกรธจัด ทุกคนก็เริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล“เรื่องนี้ดูจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว…”องค์ชายแ