Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1461 - Bab 1470

ความหยิ่งผยองทั้งปวงของนางก่อนหน้านั้น ตั้งแต่วินาทีที่ท่านอ๋องให้นางคุกเข่าขอโทษ ก็พลันสลายหายไปทันที! อูเยว่เอ๋อร์ก็ไม่คิดว่าฉีชิงอีจะไร้ประโยชน์ถึงเพียงนี้ เป็นถึงพระชายา แม้แต่ความคิดของสามีตนเองก็ควบคุมไม่ได้ นางเดิมทีได้ยินว่าสตรีนางนี้เป็นพระชายา ก็ยังคิดว่าจะเป็นตัวช่วยที่ดีได้ แต่ตอนนี้ดูแล้ว นี่คือคนไร้ประโยชน์ชัดๆ! “เหลียงอ๋อง ล้วนเป็นอ๋องเหมือนกันทั้งนั้น แม้แต่พระชายาของตัวเองท่านก็ยังไม่ปกป้อง ท่านนับเป็นบุรุษได้หรือ?” ถ้อยคำที่เปล่งมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนล้วนมีสีหน้าต่างกันไป เหลียงอ๋องเบนสายตาไปทางอูเยว่เอ๋อร์ เอ่ยเสียงเย็นว่า “ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า ส่งแขก” อูเยว่เอ๋อร์ชะงักไป มองเหลียงอ๋องด้วยความไม่อยากจะเชื่อ บุรุษผู้นี้ออกคำสั่งไล่นางเช่นนี้เลยหรือ? “ท่าน...เหตุใดท่านถึงปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ได้?” เหลียงอ๋องแววตาเย็นชา “ชิงอีเป็นคนมีนิสัยสงบเสงี่ยมรู้จักกาลเทศะมาแต่ไหนแต่ไร แทบไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย วันนี้กลับกระทำเรื่องเช่นนี้ องค์หญิงก็น่าจะรู้เหตุผลอยู่แล้ว” แค่องค์หญิงที่มาแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์นางหนึ่ง คิดจริง ๆ หรือว่าฐ

ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย ที่จริงแล้วการมีปรมาจารย์ฮวงจุ้ยมาช่วยจัดค่ายกลวางฮวงจุ้ยนั้น เป็นเรื่องที่พบเห็นได้ทั่วไป อย่าว่าแต่เชื้อพระวงศ์เลย แม้แต่ขุนนางทั่วไป หรือพวกที่ทำการค้า ก็มักเชิญปรมาจารย์มาดูฮวงจุ้ยเช่นกัน เรียกได้ว่าธรรมดามาก “เพียงแต่ว่า ปรมาจารย์ท่านนั้นที่พวกเขาเชิญมา ตบะสูงล้ำยิ่งนัก ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้ผลลัพธ์เช่นนี้” เมื่อได้ยิน ฉู่จวินถิงก็ขมวดคิ้วงามเล็กน้อย เป็นปรมาจารย์ฮวงจุ้ยท่านหนึ่งอีกแล้วหรือ? สกุลหลิงในตอนนั้น ก็อาศัยเล่ห์กลเหล่านี้ ก่อให้เกิดการนองเลือดขึ้น เดือดร้อนคนมากมาย และในจวนเหลียงอ๋องก็มีคนเช่นนี้อยู่พอดี ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกันหรือไม่? “เมื่อครู่เจ้าพบเหลียงอ๋องแล้ว ดูเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉู่จวินถิงถาม “ก็เป็นอย่างที่ท่านคิดทั้งหมด อาการป่วยของเขาเดิมทีก็แกล้งทำออกมาทั้งนั้น เพื่อให้ดูค่อนข้างสมจริง ความจริงแล้ว ยังเคยจงใจกินยาบางตัว เพื่อไม่ให้เผยพิรุธได้ง่าย” “แต่ว่า ยาประเภทนี้กินติดต่อกันเป็นเวลานาน ก็จะก่อให้เกิดผลกระทบต่อร่างกายไม่น้อยเช่นกัน” “ก่อนหน้านี้พระชายาเหลียงอ๋องยังคิดจะให้หม่อมฉันไปรั

หอเยาเยว่หลังจากพวกซ่งรั่วเจินนั่งลงแล้ว หยางอ๋องสั่งให้ร้านอาหารยกอาหารเลิศรสทั้งหมดขึ้นมาหนึ่งชุด นี่ถึงเอ่ยปากว่า“ไม่ขอปิดบัง ข้ามีสหายสนิทคนหนึ่ง ก็คือเหออวี้หลงแห่งจวนจิ้งเป่ยโหว แต่ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอันใดไป ภายในจวนเขาเกิดเรื่องอยู่บ่อยครั้ง”“เมื่อหลายวันก่อนยิ่งแล้วใหญ่ ข้าออกจากบ้านพร้อมเขา แจกันบนชั้นสองตกลงมาใส่หัวของเขา แตกจนได้เลือด”หยางอ๋องเผยสีหน้าซับซ้อน “หากเรื่องทำนองนี้บังเอิญเกิดขึ้นหนึ่งครั้ง บางทีนั่นอาจเป็นเหตุไม่คาดฝัน แต่ช่วงนี้เขาซวยบ่อยๆ เรื่องพรรค์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งสองครั้ง”“ดังนั้น ข้าจึงคิดว่าเรื่องนี้มีอันใดซ่อนอยู่หรือไม่ หาไม่แล้วก็ยากจะนึกออกได้ว่าคนผู้หนึ่งจะซวยได้ถึงเพียงนี้!”เพียงเมิ่งชิ่นได้ยิน ก็หันมองทางซ่งรั่วเจิน นึกถึงเมื่อแรกนางฟังคำเกลี้ยกล่อมของรั่วเจิน นี่ถึงรักษาชีวิตเอาไว้ได้คนอื่นอาจไม่มีวิธีรับมือต่อเรื่องนี้ แต่ถามรั่วเจิน นั่นสามารถถามออกมาได้จริงๆ!“คุณชายเหอท่านนี้มาหรือไม่?” ซ่งรั่วเจินเอ่ยถามหยางอ๋องพยักหน้า “มา ตอนนี้อยู่ด้านนอกนั่น ข้าใคร่ครวญดูแล้วหากพี่สะใภ้ยอมข้าก็จะให้เขาเข้ามา หากไม่ยอม นั่นก็ช่างเถอ

เขาไม่รู้เลยว่าเรื่องเหล่านี้ซับซ้อนถึงเพียงนี้ แต่เขาไม่เคยถามไถ่ถึงสถานการณ์ภายในจวนจิ้งเป่ยโหวมากนัก รู้เพียงสถานการณ์ของเหออวี้หลงเท่านั้น“อาหารยกมาแล้ว พวกเรากินข้าวก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวข้าค่อยไปดูที่จวนจิ้งเป่ยโหว ทำความเข้าใจสถานการณ์สักหน่อย”ทุกคนพยักหน้าลง ชิมรสชาติอาหารของหอเยาเยว่ด้วยกันหยางอ๋องลอบดีใจ ต่อให้ก่อนหน้านี้ได้รู้จักกับอูเยว่เอ๋อร์ทำให้รำคาญใจไปบ้าง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถกระชับความสัมพันธ์กับฉู่อ๋องได้บัดนี้ได้เห็นความยอดเยี่ยมของพี่สะใภ้ เขารู้สึกเลื่อมใสยิ่งนัก!......เหออวี้หลงรีบเดินทางกลับจวนจิ้งเป่ยโหว“สถานการณ์ของท่านแม่เป็นเช่นไร?”“พี่ใหญ่ ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นภายในจวนบ่อยๆ วันนี้ท่านแม่ไม่ทันระวังตกลงไปในบ่อน้ำ ท่านถึงขั้นยังมีใจออกไปภายนอกอีกนะ!”คุณชายรองเหออวี้เฉิงสบมองเหออวี้หลงอย่างเย้ยหยัน “อิงตามที่ข้าเห็น ความกตัญญูของท่านคงไม่ใช่ว่าเสแสร้งทำออกมาหรอกกระมัง บัดนี้ได้รับสืบทอดตำแหน่งแล้ว ก็ไม่สนใจอีก”“วันนี้ข้าออกไปทำธุระ เจ้าอย่าพูดเหลวไหลไร้สาระ!”สีหน้าเหออวี้หลงเคร่งขรึมลงไป ต่อให้เขาและเหออวี้เฉิงเป็นพี่น้องแท้ๆ แต่ความสัม

เพียงฮูหยินผู้เฒ่าได้ยิน ความปวดใจแผ่ซ่านอยู่ภายในสายตานางรู้ว่าอวี้หลงกตัญญูมาโดยตลอด อุปนิสัยยิ่งไม่ต้องพูดมาก ได้เห็นสองพี่น้องขัดแย้งกันจนคุ้นชิน ตอนนี้รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก“เป็นพ่อแม่ทำผิดต่อเจ้า”จนกระทั่งเหออวี้หลงออกไปแล้ว เหออวี้เฉิงจึงค่อยเข้ามาเยี่ยมมารดาตอนที่ทั้งสองเดินสวนกัน ต่างมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ สบถเสียงเย็นชาใส่แล้วเดินผ่านไป“ท่านแม่ ท่านรู้สึกเช่นไรขอรับ?”เหออวี้เฉิงมองมารดาของตนด้วยความเป็นห่วง “ระยะนี้ในบ้านไม่ค่อยสงบ ท่านต้องระวังตัวให้มาก เพิ่มคนติดตามไว้ข้างกายสักสองสามคน”“แม่ไม่เป็นไร วันนี้ก็เป็นเพราะแม่เองที่ไม่ระวัง ตอนนี้ในจวนก็ไม่ค่อยสงบจริงนั่นล่ะ แม่เป็นห่วงที่สุดก็คือพวกเจ้าสองพี่น้อง” “แม่รู้ว่าตั้งแต่เล็กเจ้ากับพี่ชายก็ไม่ค่อยลงรอยกัน แม่เองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด บ้านคนอื่นพี่น้องล้วนรักใคร่กลมเกลียวกัน แต่ทำไมพวกเจ้าสองคนเพียงแค่เจอกันก็ต้องมีเรื่องทะเลาะ”“ตอนนี้พวกเจ้าก็โตกันหมดแล้ว สภาพพี่ใหญ่เจ้ากลายเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เห็นเองกับตา อย่าได้ทะเลาะกับพี่ใหญ่เจ้าอีกเลย”ฮูหยินใหญ่ถอนหายใจยาว “เรื่องตำแหน่