All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1451 - Chapter 1460

“องค์หญิง ได้โปรดอย่าทรงบุ่มบ่ามเลยเพคะ หากท่านเสด็จไปพบคังอ๋องกะทันหันเช่นนี้ หากเขาทราบว่าท่านกลับมาหาเขาเพราะถูกหยางอ๋องปฏิเสธ เกรงว่าคังอ๋องจะไม่พอใจนะเพคะ” บ่าวรับใช้ข้างกายคนหนึ่งกล่าวเตือนอูเยว่เอ๋อร์ด้วยเสียงเบา พวกนางแอบส่งคนไปแจ้งองค์ชายแล้ว แต่กระนั้นก็ยังห้ามองค์หญิงไม่อยู่อูเยว่เอ๋อร์ยิ่งคิดยิ่งโกรธ “หยางอ๋องทำเกินไปแล้วจริง ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังคอยตามเอาใจข้าไม่หยุด เพราะเรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ เขากลับเปลี่ยนท่าทีไปอย่างสิ้นเชิง”“ข้าตอนนี้นับว่าตาสว่างแล้ว เจ้าบ้านี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก มิเช่นนั้นเขาจะรีบร้อนหมั้นหมายภายในเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร?”“ไม่แน่ก่อนที่ข้าจะมาเขาอาจจะมีคู่หมั้นที่ตกลงปลงใจกันอยู่แล้วก็เป็นไปได้ หรือดีไม่ดีก็อาจจะเป็นหญิงที่จวนจะขึ้นคาน เคยถูกทอดทิ้งมา ถึงได้พยายามเสนอหน้าขนาดนี้ !!”“องค์หญิง ในเมื่อหยางอ๋องรีบหมั้นหมายขนาดนี้ คงเป็นคนไม่เอาไหน แบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องดีแล้วเพคะ” หญิงรับใช้เอ่ยขึ้ร อูเยว่เอ๋อร์กลับไม่คิดเช่นนี้ ก่อนหน้านี้หัวใจของนางคะนึงเพียงแต่ฉู่อ๋อง มองว่าหยางอ๋องมิอาจเทียบชั้นฉู่อ๋องได้ไม่ว่าเรื่องใด ๆ ทว่า

เมิ่งชิ่นทราบดีของขวัญที่รั่วเจินจะมอบให้นางต้องไม่ธรรมดา ทว่าหลังจากนางได้เห็นเครื่องประดับสามชุดเต็ม ๆ ตรงหน้าแล้ว ก็เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “รั่วเจิน เครื่องประดับแต่ละชุดล้วนพวกนี้มีมูลค่า เจ้าให้ข้าชุดเดียวก็มากเกินพอแล้ว แต่สามชุดแบบนี้มันได้ที่ไหนกัน?” “เหตุใดจึงไม่ได้เล่า? ข้ามอบให้เจ้าแล้ว เจ้าก็ต้องรับมันไว้ทั้งหมดนั่นแหละ!” ซ่งรั่วเจินยิ้มอย่างละมุนละไม ต้องบอกเลยว่า เครื่องประดับศีรษะในยุคโบราณล้วนงดงามประณีตและหรูหรามีราคาแพง นางซื้อให้ตนเองบ้างนิดหน่อย และเลือกให้มารดากับพี่สะใภ้คนละหนึ่งชุด เมื่อคราวพี่สะใภ้รองแต่งเข้าเรือนก็เคยมอบของขวัญแรกพบหน้าซึ่งหรูหรามีมูลค่าให้นาง วันนี้นางจึงตอบแทนน้ำใจนั้นเช่นกัน อวิ๋นเนี่ยนชูพยักหน้าตาม “บัดนี้ตำแหน่งสตรีที่ผู้มั่งคั่งที่สุดในเมืองหลวงของพวกเรา ตกเป็นของรั่วเจินอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไหนแต่ไรนางแสนดีกับคนใกล้ตัวเป็นที่สุด” “ตั้งแต่ข้ายังเยาว์วัยก็ตระหนักได้แล้วว่า ได้มีพี่สาวน้องสาวที่แสนดีเช่นนี้ คือวาสนาของพวกเราเชียวล่ะ!” เมิ่งชิ่นหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “จริงด้วย ท่านแม่ของข้ายังเคยบอกว่านี่คือวาสนาของข

สิ้นเสียงของอูเยว่เอ๋อร์ พวกซ่งรั่วเจินสามคนหันกลับมามองทันใด ก็เห็นสีหน้าเย่อหยิ่งจองหองนั้นเข้า อูเยว่เอ๋อร์ยังคงพูดพล่ามไม่หยุด นางเคยถามเรื่องราวจากปากพระชายาเหลียงอ๋องมาก่อน บรรดาสหายคนสนิทข้างกายซ่งรั่วเจินนอกจากองค์หญิงอย่างฉู่มู่เหยาแล้ว ไม่มีผู้ใดฐานะสูงศักดิ์กว่า ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิจารณาจากการแต่งกายของสตรีสองคนตรงหน้าแล้ว ถึงจะเป็นทาริกาจากตระกูลเศรษฐี แต่ก็ไม่ใช่คนที่มีเชื้อสายราชวงศ์อะไร ต่อหน้าพวกนางก็เป็นแค่มดปลวกที่สมควรให้เหยียบขยี้ได้ง่ายๆ! ฉีชิงอีครั้นถูกอูเยว่เอ๋อร์เรียกสติเช่นนี้ ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที ซ่งรั่วเจินมีภูมิหลังแข็งแกร่ง มิใช่คนที่ควรไปยั่วแหย่ ทว่าคนข้างกายนาง ตนเองจะชิงรังแกก่อนก็มิใช่เรื่องยาก! ในเมื่อวันนี้กล้ามาทำให้นางอับอายถึงเพียงนี้ เจ้าสองคนนี้อย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้สักคน! “เมิ่งชิ่น วันนี้เจ้าต้องอธิบายข้า มิเช่นนั้นเจ้าอย่าคิดว่าจะได้ก้าวเท้าออกจากร้านนี้!” “ข้าต้องให้คำอธิบายอะไรท่าน เมื่อครู่ข้าก็ขอโทษไปแล้ว หากท่านยังตามรังควานไม่เลิกแบบนี้ ก็เท่ากับว่าท่านจงใจหาเรื่องกันชัดๆ!” แววตาของเมิ่งชิ่นฉายแววรังเกียจอย่างถึงที่

เสียงที่ดึงขึ้นกะทันหันดึงดูดความสนใจของทุกคนไปทันที ทุกคนหันมองไปตามต้นเสียง เสี้ยวพริบตาที่มองเห็นหยางอ๋อง ต่างก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา “หยางอ๋อง?” ฉีชิงอีเห็นหยางอ๋องเข้ามา มิหนำซ้ำสีหน้ายังเต็มไปด้วยความเดือดดาล สืบเท้าขึ้นมาด้านหน้าก่อนจะดึงตัวเมิ่งชิ่นไปปกป้องด้านหลัง ในใจอดนึกสงสัยไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เมิ่งชิ่นคิดไม่ถึงว่าหยางอ๋องจะกลับมา ขณะที่แววตาเผยความประหลาดใจออกมา ในใจของนางอดนึกย้อนกลับไปไม่ได้ว่า การกระทำเมื่อครู่ของตนเองจะทำให้เขามองว่าตนเองดื้อรั้นเอาแต่ใจหรือไม่? ทว่า หยางอ๋องเพียงสำรวจมองตนเองอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ครั้นเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ก็คล้ายจะลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เจ้าปลอดภัยนะ?” เมิ่งชิ่นส่ายหน้า ตอบออกมาโดยไม่รู้ตัว “หม่อมฉันปลอดภัยดี” อูเยว่เอ๋อร์มองหยางอ๋องอีกครั้ง ความรู้สึกในใจยิ่งซับซ้อนจนอธิบายไม่ถูก นางไม่คิดว่าที่หยางอ๋องพูดเรื่องหมั้นจะเป็นเรื่องจริง เพราะเหตุนี้ถึงได้ทำให้เสด็จพี่ต้องไปอับอายขายหน้าในห้องทรงพระอักษร ยิ่งไม่คิดเลยว่าวันนี้จะบังเอิญมาเจอเขาเข้าที่นี่! “นางเหยียบเท้าพระชายาเหลียงอ๋อง คุกเข่

“อูเยว่เอ๋อร์ ข้าก็แค่ยังไม่มีเวลามาจัดการต่อว่าเจ้า แต่เจ้ากลับยังกล้ามามีหน้าพูดจาเช่นนี้อีกหรือ?” หยางอ๋องสีหน้าเขียวคล้ำ “ข้าจะบอกเจ้าไว้ หากเจ้ามีอะไรขุ่นเคืองใจ ก็ให้มาเล่นงานข้า แต่อย่าทำอะไรเมิ่งชิ่น!” บัดนี้เขาทราบอยู่ก่อนแล้วว่าคนอย่างอูเยว่เอ๋อร์มิใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน คิดไม่ถึงว่าเพียงเสี้ยวพริบตาเดียวนางจะหันไปสมคบคิดกับพี่สะใภ้สี่ร่วมกันทำเรื่องชั่วร้าย ต่อไปเกรงว่าจะคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งขัดขาทั้งในที่ลับและในที่แจ้งกระมัง! อูเยว่เอ๋อร์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตอบกลับอย่างถือดีว่า “เดิมทีนางก็แค่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ทำผิดแล้ว ถึงจะขอโทษแต่ก็ไม่จริงใจ” “ถึงนางกำลังจะแต่งงานกับเจ้า แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงานกันมิใช่หรือ?” “พระชายาเหลียงอ๋องให้นางคุกเข่าขอโทษแล้วมันผิดตรงไหน ข้าว่าเป็นเจ้าเองต่างหากที่ไม่เห็นหัวพี่สะใภ้ของเจ้าในสายตา!” ฉีชิงอีตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี คิดเพียงแค่ว่าอยากให้เรื่องนี้รีบ ๆ สงบลงเสีย นิสัยของท่านอ๋องมิได้ประเสริฐอะไร หากเรื่องไปถึงท่านอ๋อง นางต้องถูกตำหนิอย่างรุนแรงแน่ นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่นางต้องการนะ ทว่า เมื่อได้ฟังคำพูดของอูเยว่เอ๋