บททั้งหมดของ ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: บทที่ 1481 - บทที่ 1490

“เจ้าไม่เคยทำอะไรสักอย่าง แล้วยังจะกล้าพูดออกมาอีกว่าจะสืบทอดทรัพย์สินสมบัติทั้งหมดของจวนโหวพวกข้า?” ฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหวโกรธจนตัวสั่น “แต่ไหนแต่ไรมา ข้าล้วนคิดว่าเจ้าคือเด็กกตัญญูคนหนึ่ง ไหนเลยจะคิดว่าเจ้าจะมีนิสัยโฉดชั่วเหมือนหมาป่าเยี่ยงนี้!”“ข้าก็แค่พูดอวดไปเท่านั้น!” สวีเหวินเฉิงรวบรวมสติ รีบอธิบายทันที “ท่านน้า ความจริงช่วงนี้ข้าถูกแม่นางคนหนึ่งทำให้หลงหัวปักหัวปำ ข้าเพียงกลัวว่าหากนางรู้ว่าข้ามีชาติกำเนิดในครอบครัวธรรมดาแล้วนางจะทิ้งข้า ถึงได้จงใจปั้นเรื่องขึ้นมาเป็นข้ออ้าง” “คำพูดพวกนี้ก็แค่คำพูดสวยหรู พูดให้ฟังมีอรรถรส เหตุใดพวกท่านจึงเข้าใจข้าผิดไปได้ถึงเพียงนี้?” ได้ยินเช่นนั้น โหวผู้เฒ่ากลับดึงสีหน้า เอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “เจ้าลองมองซากศพร่างนี้ให้ดี เจ้าพอจะคุ้นตาบ้างหรือไม่?”“ศพอะไร?” เสี้ยวพริบตาที่สวีเหวินเฉิงมองเห็นซากศพที่ห่างออกไปไม่ไกล แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกรุนแรง เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร? ตอนแรกเขาจัดการเรื่องอย่างมิดชิดเป็นความลับ ว่าตามเหตุผลแล้วไม่ว่าอย่างไรก็ไม่น่าจะถูกพบเจอ อีกอย่างนักพรตเต๋าเฒ่าคนนั้นยังบอกชัดเจนว่า วิธีนี้ล้ำลึกแ

ฉู่จวินถิงดูแลชายแดนมาหลายปี เคยเห็นชาวบ้านที่พลัดถิ่นไร้ที่อยู่มาแล้วนับไม่ถ้วน เพื่อความอยู่รอด ผู้คนมากมายสูญสิ้นศีลธรรมกันไปนานแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนทำออกมาได้ทั้งสิ้น สวีเหวินเฉิงคนพรรค์นี้ เพราะชีวิตตนเองลำบาก จึงพาลอิจฉาทุกคนที่มีชีวิตสุขสบายกว่าเขา นิสัยเช่นนี้ มองไปอาจดูเกินจริง แต่เอาเข้าจริงแล้วก็มีให้พบบ่อยครั้งนัก ใต้หล้านี้มีคนใจแคบอยู่มาก มิใช่ว่าทุกคนจะสามารถทำใจยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างของตนเองได้อย่างสงบเยือกเย็น คำว่าพอใจในสิ่งที่ตนเองมี คนที่สามารถทำได้ถึงจุดนี้จริง ๆ มีเพียงส่วนน้อยเท่านั้น เสียดายก็แต่จวนจิ้งเป่ยโหวมองธาตุแท้ของสวีเหวินเฉิงคนนี้ไม่ออก ถึงได้เกือบโดนเขาทำร้าย“บุญคุณความแค้นของพวกผู้ใหญ่สามารถฝังรากลึกเข้าไปในใจของเขาได้ ในขณะที่เขายังเยาว์วัย เกรงว่ามิใช่เพียงความใจแคบของเขา แต่เป็นเพราะได้รับอิทธิพลมาตลอดทุกช่วงการเติบโต” ซ่งรั่วเจินมองไปยังฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหวที่อยู่ไม่ไกล เกรงว่ามิเพียงสวีเหวินเฉิงที่โกรธแค้นนาง แต่พี่หญิงท่านนั้นของนางก็คงจะอิจฉานาง และไม่พอใจนางเช่นกัน หยางอ๋องชะงักไปในทีแรก จากนั้นก็เข้าใจความหมายของนาง แววตาเต็มไป

เซียวอ๋องเห็นฉู่จวินถิงและซ่งรั่วเจินเป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียว แววตาพลันฉายประกายซับซ้อนขึ้นมา เมื่อก่อนเขามิได้รู้สึกอะไร ทว่าบัดนี้เห็นฉู่อ๋องใช้ชีวิตแต่งงานมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ความรักความผูกพันที่มีให้ซ่งรั่วเจินก็มิได้จืดจาง กลับกันยังยิ่งแนบแน่นเหมือนตังเม ความรู้สึกภายในใจจึงยิ่งซับซ้อน คิดถึงตอนแรกที่ตนเองรีบร้อนแต่งงาน ในขณะที่ฉู่จวินถิงปฏิเสธการแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อตอนนั้นเสด็จพ่อและเสด็จแม่เอาแต่กลัดกลุ้มเป็นกังวลเรื่องการแต่งงานของฉู่จวินถิงไม่หยุด ทว่าฉู่จวินถิงกลับหมกมุ่นอยู่กับการยกทัพทำศึกท่าเดียว ตนเองยังเคยรู้สึกสะใจอยู่บ้าง คิดถึงตอนแรกที่เขารีบร้อนเข้าพิธีอภิเษก ยิ่งเห็นฉู่จวินถิงปฏิเสธการแต่งงานครั้งแล้วครั้งเล่า และเสด็จพ่อเสด็จแม่ก็ทรงกังวลเรื่องพิธีอภิเษกของเขาไม่หยุด ในขณะที่เขาเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการรบทัพจับศึก ในใจยังเคยนึกสะใจอยู่บ้าง ทว่าบัดนี้เรือนชั้นในของเขาวุ่นวายปั่นป่วนจนกลายเป็นสภาพนี้ไปแล้ว ทว่าฉู่จวินถิงในตอนนี้กลับเป็นที่ชื่นชมของทุกคนไม่ขาดปาก จริงดังคำกล่าวที่ว่าสามสิบปีแม่น้ำประจิม สามสิบปีแม่น้ำบูรพา ไม่ถึงตอนสุดท้าย

ทุกคนต่างสืบเท้าเข้าไปยังสำนักเทียนฉือพร้อมกัน ซ่งรั่วเจินกวาดสายตาพินิจพิจารณาสำนักเทียนฉือไปตลอดทาง จากบรรยากาศและทุกสิ่งในที่แห่งนี้สามารถมองออกได้ไม่ยากเลยว่าสำนักเทียนฉือแห่งนี้เป็นวัดที่ธูปเทียนและตะเกียงเจริญรุ่งเรือง มีศาสนิกชนหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายในทุกวัน น่าจะครึกครื้นเป็นอย่างมาก ทว่า ในยามนี้กลับเงียบเหงาวังเวงยิ่งนัก แม่ชีภายในสำนักครั้นเห็นว่าพวกเขาเข้ามา แววตาของแต่ละคนล้วนสะท้อนความหวาดกลัวและเคร่งเครียดวิตกกังวลออกมา นั่นคือความคิดอยากหลบเลี่ยงที่เกิดขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ และเป็นการต่อต้านไม่อยากพบเจอผู้ใดจากศาลต้าหลี่ทั้งสิ้น “คนเหล่านี้พวกท่านทำการสอบสวนครบทุกคนแล้วหรือ?” ซ่งรั่วเจินกระซิบถามฉู่จวินถิงด้วยเสียงเบา ฉู่จวินถิงพยักหน้า “หลายวันที่ผ่านมาคนของศาลต้าหลี่ได้ทำการสอบสวนพวกนางทุกคนจนครบถ้วนแล้ว มีเพียงแม่ชีที่อายุน้อยที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ” “ตอนที่ขุดศพออกมา สีหน้าตกใจของพวกนางดูไม่คล้ายเสแสร้งแกล้งทำขึ้นมาแม้แต่น้อย คงจะมีเพียงซือไท่อาวุโสไม่กี่คนเท่านั้นที่เข้าใจเรื่องพวกนี้ เสียดายก็แต่พวกนางกลับปิดปากเงียบ”เซียวอ๋องในตอนนี้เองก็มอ

หลังจากซ่งรั่วเจินพูดคุยกันไปได้ครู่หนึ่ง ก็รู้แน่ชัดแล้วว่าแม่ชีอายุน้อยเหล่านี้แทบไม่มีใครทราบเรื่องเหล่านี้กันเลยจริง ๆ ส่วนคนที่พอเป็นไปได้ว่าจะรู้เรื่องราวก็มีเพียงจิ้งอินซือไท่และจิ้งอวิ๋นซือไท่ผู้ซึ่งสนิทสนมกับจิ้งเฉินซือไท่มากที่สุดเท่านั้น นึกถึงตอนแรกธูปและตะเกียงของสำนักเทียนฉือก็หาได้รุ่งเรืองไม่ จิ้งเฉินซือไท่ในตอนแรกเข้ามาที่สำนักเทียนฉือด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ซือไท่รูปก่อนเห็นนางน่าสงสาร จึงรับนางมาอยู่ในความดูแล ไม่เพียงเท่านี้ จิ้งเฉินซือไท่ในตอนแรกก็มีความมุ่งมั่นจะจบชีวิตอยู่ในใจ เพียงแต่ปลิดชีวิตตนเองไม่สำเร็จเพราะมีคนมาช่วยไว้ได้เสียก่อน สุดท้ายภายใต้การเตือนสติของซือไท่รูปก่อน นางจึงอุทิศตนเป็นซือไท่ด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจแทน ต่อมาเมื่อซือไท่รูปก่อนชราลง ก็ส่งมอบสำนักเทียนฉือไว้ในการดูแลของจิ้งเฉินซือไท่สืบไป “พวกเขาบอกว่าจิ้งอินซือไท่และจิ้งเฉินซือไท่มีที่มาจากจุดเดียวกันหรือ?” คิ้วเรียวรูปใบหลิวของซ่งรั่วเจินเลิกขึ้นเล็กน้อย พลางขบคิดถึงความนัยที่ซ่อนไว้ภายใต้คำพูดนี้ “จิ้งเฉินซือไท่ในตอนแรกก็สิ้นหวังหมดอาลัยตายอยาก สุดท้ายจึงได้มาที่สำนักเทียนฉือ