All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1471 - Chapter 1480

หยางอ๋องเบิกตากว้าง “ร้ายแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”“ที่สถานการณ์ที่นี่มีปัญหาหนักหนากว่าที่พวกเจ้าบอกก่อนหน้านี้มาก หากยังไม่รีบแก้ไข พวกเขาทั้งตระกูลคงไม่มีทางพบจุดจบที่ดี” ซ่งรั่วเจินเอ่ยตรงไปตรงมาหยางอ๋องกลืนน้ำลาย นี่เป็นครั้งแรกที่รับรู้ว่าชัดว่าความน่ากลัวของเรื่องนี้มีมากเพียงใด!“เช่น...เช่นนั้นตอนนี้จะทำอย่างไร? ยังสามารถแก้ไขได้อยู่หรือไม่?”ฉู่จวินถิงหัวเราะเบา ๆ “เจ้าไม่ดูหรือว่าพี่สะใภ้เจ้าเป็นคนเช่นไร จวนซ่งเมื่อก่อนเจ้าก็รู้ดี แล้วตอนนี้เป็นเช่นไร?”แววตาของหยางอ๋องทอประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง ตอนนั้นจวนสกุลซ่งทั้งบาดเจ็บ ทั้งตาบอด แม้แต่แม่ทัพซ่งเองก็ไม่รู้เป็นตายร้ายดี บัดนี้ตระกูลซ่งในเมืองหลวงกลับรุ่งเรืองยิ่งนัก ไม่เพียงคนในตระกูลจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ละคนยังประสบความสำเร็จอีกด้วยเมื่อแรกตอนที่เขาได้ยินเรื่องของตระกูลซ่ง ก็รู้สึกว่ามันช่างเป็นกระดานหมากที่พังพินาศสิ้นหนทางแก้ไขเสียแล้วใครคิดเล่าว่าสุดท้ายไม่เพียงสถานการณ์เปลี่ยนไป ยังน่าตกตะลึงถึงเพียงนี้“หยางอ๋อง ท่านมาแล้วหรือ”เห็นว่าหยางอ๋องพาฉู่อ๋องและพระชายาฉู่อ๋องมาด้วย พ่อบ้านรีบทำความเคารพด้

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเห็นแก่หน้าหยางอ๋อง หรือเพราะซาบซึ้งในความกตัญญูของอวี้หลง วันนี้นางก็ต้องยื่นมือช่วยเหลือให้ได้!“ครั้งก่อนข้าเห็นจุดอิ้นถังของท่านมืดคล้ำ ยังคิดว่าเกิดเรื่องกับตัวท่านเองเสียอีก ท่านไม่พูดกับข้าให้ชัดเจนว่าแท้จริงแล้วทั้งจวนมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นไม่หยุด”“ท่านควรบอกข้าให้ละเอียดตั้งแต่ตอนนั้น วันนี้ท่านก็คงไม่ต้องบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้” ซ่งรั่วเจินเอ่ยขึ้นอวี้หลงรู้สึกซาบซึ้งอยู่ในใจ “ข้าคิดว่าปัญหาในจวนยุ่งยากเกินไป จึงไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากที่ใดดี”เดิมทีแค่ไปขอให้หยางอ๋องช่วยแนะนำให้รู้จักก็นับเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่แล้ว ตอนนั้นเขาก็เคยคิดจะเล่าออกมา แต่กลับถูกรายงานที่ส่งมาขัดจังหวะเสียก่อน จึงไม่ได้พูดต่อ“แม้แต่ข้าเจ้าก็ไม่พูดให้ชัดเจน หากรู้ว่าเรื่องจะร้ายแรงเพียงนี้ หลายวันก่อนไม่ว่าอย่างไรก็จะถามให้ชัดเจน”หยางอ๋องเผยสีหน้าเอือมระอา ครั้งนี้เขาเกือบจะไม่ได้เห็นหน้าสหายคนนี้แล้ว แต่ก่อนก็รู้ว่าอวี้หลงมักชอบเก็บหลายเรื่องไว้ในใจ กระทั่งครั้งนี้ถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริง“เสด็จพี่กับพี่สะใภ้ล้วนเป็นคนดีอย่างมาก วันนี้ข้าได้ยินว่าเจ้าเกิดเรื่องก็รีบไปหา พวกเขา

“ไอพยาบาทรวมตัวกันอยู่ที่นี่ ซ่อนสิ่งสกปรกอันใดไว้หรือไม่?”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ไอพยาบาทมากเพียงนี้ จะต้องเกี่ยวข้องกับเลือด โดยทั่วไป หากสิ่งนี้มีอยู่มาตั้งแต่แรก ละแวกใกล้เคียงคงไม่มีหญ้าหลงเหลืออยู่”“อิงตามที่จวนโหวเล่า สามเดือนก่อนยังไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้ เกิดขึ้นก็เพราะไฟธูปดับลง เหลือเพียงความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น”แววตาฉู่จวินถิงเข้มขึ้นเล็กน้อย “มีคนลงมือทำบางอย่างเมื่อสามเดือนก่อน?”“สามีข้าช่างเฉลียวฉลาดนัก!”ซ่งรั่วเจินหัวเราะเสียงแผ่ว นางรู้สึกว่าฉู่จวินถิงช่างหลักแหลม แม้จะไม่ใช่คนในสำนักวิชาเต๋า แต่เพราะอยู่กับนางมานาน จึงเข้าใจเรื่องพวกนี้เป็นอย่างดีเนื่องจากคานไม้พังลงมาในตอนเช้า ทำให้ตอนนี้ห้องบรรพชนเสียหาย แต่ป้ายวิญญาณทั้งหมดก็ถูกย้ายไปวางไว้ในเรือนข้างอย่างเรียบร้อยแล้วเหออวี้เฉิงมองภาพตรงหน้า หัวใจก็ยิ่งรู้สึกโศกเศร้า พวกเขาตั้งใจบูชาบรรพบุรุษมาโดยตลอด ไม่เคยทำสิ่งใดฝ่าฝืนคำสั่งสอนของตระกูล แต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนี้“บรรพบุรุษพิโรธ ไม่เพียงไม่ยอมให้พวกเราบูชา บัดนี้แม้แต่ห้องบรรพชนก็ยังถล่มลงมา”“ไม่กลัวพวกท่านหัวเราะเยาะ เพราะเหตุ

เมื่อแรกสิ่งที่ถูกฝังไว้ในจวนตระกูลซ่งก็ล้วนเป็นไอพยาบาทจากโลหิต หนำซ้ำยังมีไต้ซือจิตใจชั่วร้ายตั้งใจทำลาย ทำให้ฮวงจุ้ยในจวนแย่ลงเรื่อยๆ ความอาฆาตพยาบาทก็ยิ่งสะสมแต่สิ่งที่จวนจิ้งเป่ยโหวเจอครั้งนี้ กลับชั่วร้ายยิ่งกว่านั้น เพราะถูกฝังไว้ตรงเส้นพลังชีวิตของห้องบรรพชน เป็นการตัดหนทางรอดของคนทั้งตระกูลโดยตรงสูญสิ้นทายาท หากไม่สามารถแก้ไขได้ แม้คนจวนจิ้งเป่ยโหวจะย้ายออกจากเมืองหลวงไป ก็ยังคงจะค่อยๆ ตกต่ำจนดับสูญอยู่ดีเมื่อเหออวี้เฉิงได้ฟังซ่งรั่วเจินเล่าถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลังเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในจวนช่วงนี้ เขายังรู้สึกตกใจอยู่เสมอ จากตอนแรกที่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ จนถึงวันที่ไม่อาจเมินข้ามต่อสิ่งเหล่านี้ได้อีกตอนนี้เขาถึงเข้าใจว่ามีคนเกลียดชังจวนโหวของพวกเขามากถึงขั้นอยากเอาชีวิตของทุกคนให้หมดสิ้น!“ต้องหาตัวคนผู้นี้ออกมาให้ได้ หาไม่แล้วพอมีครั้งแรก ก็ไม่แน่ว่าจะไม่มีครั้งต่อไป พวกเราจะไม่ต้องอยู่กันอย่างหวาดผวาตลอดไปหรือ?”เหออวี้หลงและท่านโหวผู้เฒ่าได้ยินว่าขุดพบกะโหลกในห้องบรรพชน ทั้งสองคนก็นั่งไม่ติดพื้น รีบเร่งมาในทันทีพอได้รู้ค

ฉู่จวินถิงมองดูเหล่าคนในจวนโหวที่โกรธเกรี้ยว เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า“ไม่ยกบ้านให้ก็เป็นเพียงชนวนเท่านั้น ศพนี้เป็นสิ่งที่เขานำมาจากบ้านเกิด เห็นได้ชัดว่าก่อนจะมาที่เมืองหลวง เขาก็มีความเจตนาร้ายนั้นอยู่แล้ว”เมื่อคำพูดของฉู่จวินถิงจบลง เหล่าคนในจวนโหวก็ราวกับถูกสาดน้ำเย็นจนตื่น รู้สึกหนาวเยือกไปถึงกระดูกสันหลัง“ใช่แล้ว สามเดือนก่อน เขาเพิ่งเข้ามาในเมืองหลวงได้ไม่นาน พักอยู่กับเรามาตลอด ไม่เคยกลับไปเลย!”“คนผู้นี้คิดจะทำร้ายเราตั้งแต่ก่อนมาแล้ว!”ฮูหยินผู้เฒ่าท่านโหวเผยสีหน้าเหลือจะเชื่อ “เขา เหตุใดเขาโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ พวกเรามีทำผิดต่อเขาที่ใด ถึงได้คิดทำร้ายเราเช่นนี้!”“อวี้เฉิง ในเมื่อตอนนี้เขายังอยู่ในเมืองหลวง ก็ไปจับตัวมาสอบสวนให้รู้เรื่องเถอะ!”“เขาใช้ศาสตร์ลี้ลับทำร้ายคนในจวนพวกเรา เรื่องนี้ต้องแจ้งทางการ!”เหออวี้หลงกัดฟันแน่น จวนโหวของพวกเขาทำการใดก็ล้วนเปิดเผย แต่บัดนี้กลับเกือบต้องบ้านแตกสาแหรกขาดเดิมทีคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาทำสิ่งใดผิดพลาด จึงทำให้บรรพบุรุษพิโรธ แต่ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างล้วนเพราะมีคนมีเจตนาร้าย หากไม่ล้างแค้นครั้งนี้ เขาก็ยอมกลืนแค้นนี้ไม่ไหวจร