All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1541 - Chapter 1550

ซ่งจืออวี้นิ่งไปนานครู่ใหญ่กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง “อะไรนะ?”“แม้ข้าจะเป็นคนเสนอ แต่เหตุผลที่ท่านได้เป็นองครักษ์หน้าพระที่นั่ง ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะความสามารถของท่านเองต่างหาก!”“ภาระหน้าที่ขององครักษ์หน้าพระที่นั่งมิใช่เรื่องง่าย คนที่ไม่มีฝีมือย่อมมิอาจดำรงตำแหน่งนี้ได้ราบรื่น ยิ่งไม่ต้องหวังเลยว่าเพิ่งได้รับตำแหน่งมาก็ได้เป็นองครักษ์หน้าพระที่นั่งขั้นสองทันที”“ข้าได้ยินท่านพ่อพูดว่า ในช่วงเวลาที่ท่านดำรงตำแหน่งก็ทำผลงานได้ดีเสมอมา มิเพียงได้รับคำชื่นชมบ่อยครั้ง ยังได้รับการเลื่อนขั้นด้วย”“ท่านคิดดูสิตำแหน่งองครักษ์หน้าพระที่นั่งมีตั้งมากมายเพียงนั้น แต่ท่านกลับสามารถเลื่อนขั้นได้อย่างราบรื่น สิ่งนี้มิใช่เพราะความสัมพันธ์ของท่านกับข้า”ซ่งรั่วเจินแววตาเจือรอยยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านพ่อท่านแม่พูดทุกวันก็แค่จะเย้าหยอกท่านก็เท่านั้น ขนาดพี่รองฉลาดปราดเปรื่องปานนั้น มิหนำซ้ำสอบขึ้นถึงขั้นจอหงวนได้ ก็ยังถูกท่านพ่อท่านแม่บ่นว่ามีตาหามีแววไม่อยู่ประจำมิใช่หรือ?”“ท่านมิได้เดินในเส้นทางบัณฑิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หากมิใช่เพราะบัดนี้บ้านเมืองไร้ศึกให้สู้รบแล้ว ท่านต้องได้เป็นแม่ทัพผู้เกร

ซ่งจิ่งเซินพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ “เจ้าเองก็น่าจะรู้จักคุณธรรมของพวกคนในเมืองหลวงเหล่านี้ดี แต่ไหนแต่ไรขึ้นชื่อว่าทำศึก ย่อมมีความเป็นไปได้ว่าจะเสียชีวิตได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว”“แต่พวกเขากลับชอบโยนความรับผิดชอบให้สตรีเสมอ บอกว่านางเป็นสตรีบ่อเกิดแห่งหายนะ ทำให้คู่หมั้นต้องตายก่อนวัยอันควร เจ้าว่ามันไม่เกินไปหน่อยหรือ?”“ข้าเข้าใจ” ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับสตรี เพราะเหตุนี้ภายหลังต่อมาฉู่ชิงหลีจึงปรากฏหน้าสู่สังคมน้อยลงใช่หรือไม่?”“ไม่ผิด หลังจากนั้นก็แทบไม่ได้ยินข่าวคราวของนางอีกเลย จนบัดนี้ก็ยังมิได้ออกเรือน”“เช่นนั้นแล้ว นางก็เป็นดรุณีแสนดีเพียบพร้อมคนหนึ่งจริง เพียงแต่โชคร้าย เจอเรื่องไม่ดีเช่นนี้เข้าก็เท่านั้นเอง”ซ่งรั่วเจินขมวดหัวคิ้วแน่น ดรุณีผู้นั้นก็แค่เกิดมามีรูปโฉมงดงามมากไปสักหน่อย กลับต้องถูกยัดเยียดชื่อเสียงให้ว่าเป็นตัวนำภัยสังหารบุรุษ น่าจะเอายาใบ้จับกรอกปากเจ้าพวกปากพล่อยกลุ่มนี้ให้เป็นใบไปเสียให้เข็ด!“ว่าไปก็แปลก หลายปีที่ผ่านมาฉู่ชิงหลีแทบไม่ปรากฏตัวต่อสังคม ส่วนพี่ชายสามก็เหมือนกันหากมิได้เข้าวังไปปฏิบัติหน้าที่ตามปกติก็จะไปที

สองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับคดี แต่กลับปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน มิหนำซ้ำยังหาขี้เมางี่เง่าหยำเปคนหนึ่งมาทำนายชะตา อีกทั้งคำทำนายก็หาได้มีประโยชน์อะไร แต่เมื่อพวกฉู่อ๋องไปที่หมู่บ้านหมิงเยว่ กลับชี้นำให้เสนาบดีศาลต้าหลี่และผู้เกี่ยวข้องเร่งรีบตามไปด้วยเสนาบดีศาลต้าหลี่ครั้นได้ฟังถ้อยคำนี้ก็ทราบทันทีว่าฝ่าบาททรงสังเกตเห็นความผิดปกติในเรื่องนี้แล้ว ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาปราดเปรื่องตั้งเพียงใด เล่ห์เหลี่ยมเล็กจ้อยของพวกองค์ชายย่อมหนีไม่พ้นสายพระเนตรของฝ่าบาทเพียงแต่…หากว่าเหลียงอ๋องมีส่วนเกี่ยวข้องกับมือมืดเบื้องหลังผู้นั้นจริง เรื่องนี้ก็น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก…“ทูลเสด็จพ่อ พวกกระหม่อมเองก็ยังไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด ทว่าพระชายาเหลียงอ๋องและรั่วเจินเคยมีความขัดแย้งต่อกันมาก่อน และที่สำนักเทียนฉือครานี้ก็ยังปะทะกันอย่างไม่ยอมลดราวาศอกพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่จวินถิงกล่าวตามความจริง เขาย่อมเข้าใจดีด้วยพระปรีชาของเสด็จพ่อเกรงว่าเรื่องทั้งหมดคงถูกสืบรู้ชัดเจนตั้งแต่ต้นแล้ว กลอุบายเล็กน้อยของพวกเขาไม่มีทางปิดบังพระองค์ได้อยู่แล้วเซียวอ๋องเห็นฉู่จวินถิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ ก็ยิ่งเข้าใจว่าที่เ

ฉีชิงอีรับยันต์มา แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง “จริงหรือ? หลายวันที่ผ่านมานี้ข้าถูกผีร้ายติดตามตลอด กินไม่ได้นอนไม่หลับ แค่หลับตาก็เห็นภาพของผีสางดวงวิญญาณเหล่านั้นพัวพันตามติดข้าไม่หยุด”“หากข้ายังไม่ดีขึ้น ข้าคงได้กลายเป็นคนบ้าไปจริง ๆ แน่!”“พระชายาอ๋อง เหตุผลที่วิญญาณเหล่านั้นตามติดท่าน เป็นเพราะพระชายาฉู่อ๋องใช้ยันต์เรียกผีต่างหาก”“อันที่จริงหากท่านลองมองในอีกแง่หนึ่ง วิญญาณเหล่านั้นเพียงติดตามท่าน กลับมิได้ทำร้ายท่าน เพราะท่านเป็นคน ส่วนพวกมันเป็นผีพ่ะย่ะค่ะ”“ในสายตาของพวกเราผู้บำเพ็ญเพียร วิญญาณผีเร่ร่อนเป็นการมีอยู่ที่อ่อนแอที่สุด เหมือนกับมดปลวกทั่วไป พลังของพวกมันบางเบายิ่งนัก ไม่มีทางทำร้ายมนุษย์ได้พ่ะย่ะค่ะ”ฉีชิงอีสงสัย “แต่ข้าได้ยินว่าบางวิญญาณสามารถทำร้ายคนได้มิใช่หรือ”“พวกผีที่มีพลังสามารถทำร้ายมนุษย์ได้ คือผีร้าย ผีประเภทนี้มักตายอย่างน่าสลดสังเวช ต้องทนรับความอยุติธรรมอย่างมหันต์ก่อนตาย จนความเคียดแค้นเหล่านั้นก่อตัวเป็นจริงขึ้นมาหลังความตาย เป้าหมายของมันก็คือการแก้แค้น”“พระชายาท่านไม่เคยทำสิ่งชั่วร้ายใด ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเหล่านี้พ่ะย่ะค่ะ”ฉีชิงอีหวน

แววตาของอัครเสนาบดีมืดและเงียบสงัด เรื่องที่ครานี้เหลียงอ๋องเสด็จไปเมืองฉีหยางก็นับว่าแปลกประหลาดอยู่แล้ว ด้วยความเฉียบแหลมของเขา ทำให้คิดว่าตัวการที่แท้จริงอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหลียงอ๋องก็เป็นไปได้ด้วยสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ ยิ่งหลีกให้ห่างจากเหลียงอ๋องได้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นผลดีมากขึ้นเท่านั้น ทว่าบัดนี้เหลียงอ๋องกลับมาหาด้วยตนเอง…แววตาของฮูหยินอัครเสนาบดีพลันสว่างวาบ นางเอ่ยขึ้นว่า “นายท่าน หนนี้เหลียงอ๋องเป็นคนพาเสวี่ยหนิงไปเมืองฉีหยาง นางถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ หรือเหลียงอ๋องอาจจะอยากมาขอโทษก็เป็นไปได้?”“ข้าคิดว่า พิธีสมรสของเสวี่ยหนิงจำเป็นต้องรีบกำหนดให้เร็วจะดีกว่า มิเช่นนั้นหากชื่อเสียงของนางเกิดเสียหายขึ้นมา หลังจากนี้จะออกเรือนไม่ได้อีกแล้ว!”“เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรอีก?”“เหลียงอ๋องแม้มีพระชายาอยู่แล้ว แต่เสวี่ยหนิงเป็นพระชายารองก็ไม่เสียหาย นางกับพระชายาเหลียงอ๋องเองก็สนิทสนมกันดีมิใช่หรือ?”“ต่อให้แต่งเข้าไป อย่างไรก็น่าจะอยู่ร่วมกันได้ไม่เลวทีเดียว”ใบหน้าของอัครเสนาบดีเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “เจ้าอยู่ดูแลเสวี่ยหนิงที่นี่ให้ดีเถิด ข้าว่านิสัยที่เอาแต่เพ้อฝันทั้