All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1811 - Chapter 1820

ตอนที่ซ่งรั่วเจินออกจากจวนท่านหญิงฉางผิง เมิ่งชิ่นไม่ได้กลับไปด้วยบัดนี้อยู่ดี ๆ ก็เกิดเรื่องราวมากมายขึ้นกะทันหัน ฉางผิงยังรับไม่ได้ในทันที ในฐานะพี่หญิงน้องหญิงคนสนิท นางจึงจำเป็นต้องอยู่เป็นเพื่อนอีกฝ่ายต่ออีกสักพักจนกระทั่งขึ้นรถม้าแล้ว ซ่งรั่วเจินถึงจะถามอวิ๋นหยางว่า “คดีที่ศาลต้าหลี่กำลังตรวจสอบพบปัญหาอะไรหรือไม่?”อวิ๋นหยางยิ้มพลางเอ่ยว่า “พระชายารัชทายาท องค์รัชทายาทมีคำสั่งให้ข้าน้อยมารับท่านเสด็จกลับจวนอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”“ศาลต้าหลี่ทางนั้นทุกอย่างราบรื่นดี ฉีจวิ้นเฉิงสิ้นชีวิตในห้องของตนเอง ตอนที่ขันทีของเขาเข้าไปเติมน้ำชาก็พบว่าเขานอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะหนังสือไม่ขยับ จึงได้รู้ว่าคนได้สิ้นลมหายใจตายไปนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“หลังจากรัชทายาทได้ทำการตรวจสอบก็ยืนยันได้ว่าคนวางยาพิษคือคนในจวน เพราะพิษนี้ออกฤทธิ์ไวมาก”“หากเป็นคนนอกลงมือวางยา เกรงว่าพิษยังไม่ทันออกฤทธิ์คนก็คงโดนจัดการแล้ว กอปรกับวันนี้ฉีจวิ้นหมิงและฉีจวิ้นเฉิงเกิดมีความขัดแย้งกันพอดี ดังนั้นฉีจวิ้นหมิงจึงถูกจับตัวไปสอบสวนที่ศาลต้าหลี่โดยตรงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ซ่งรั่วเจินฟังเรื่องราวเหล่านี้จบ ก็เข้าใจทันใด ดวงตากระจ่างใสเ

“พี่รองคงไม่ใช่คนบ้าสติเพี้ยนไปจริง ๆ ถึงกับกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอกระมัง?”ฉีอวิ๋นซีพลันรู้สึกหวาดผวาขึ้นในใจวูบหนึ่ง เรื่องนี้หากเป็นคนอื่นทำก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าเป็นฝีมือของฉีจวิ้นหมิงขึ้นมาจริง ๆ เขาแทบไม่กล้าจินตนาการเลยว่าสกุลฉีจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นเช่นไรเมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องใหญ่เช่นนี้แล้ว ความวุ่นวายเล็กน้อยที่ตนเองก่อขึ้นนี้เหมือนจะไม่นับเป็นอะไรไปเลยฉีเฮ่อพลันรู้สึกเดือดดาลขึ้นในใจ หันมาเห็นฉีอวิ๋นซีมีท่าทางหวาดกลัวเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีเขาเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อของฉีอวิ๋นซีไว้ พร้อมกับแผดเสียงคำราม “เจ้าเด็กชั่วสารเลวนี่เจ้ารู้อะไรมาใช่หรือไม่?”“ท่านพ่อขอรับ ข้า…ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้นขอรับ!”“เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ? สายตาเจ้ามันฟ้องอยู่ชัด ๆ เจ้ารู้อะไรอยู่ก็รีบพูดออกมาให้ข้าฟังเดี๋ยวนี้!”ฉีเฮ่อนัยน์ตาวาวโรจน์แดงก่ำ บุตรชายคนที่มีอนาคตไกลที่สุดของเขาถูกฆ่าในเรือนของตนเอง นี่เป็นความอัปยศอันใหญ่ยิ่ง!เขาจะต้องจับตัวมือสังหารมาฉีกทึ้งเป็นพันชิ้นหมื่นชิ้นให้ได้ มิเช่นนั้นเขาจะสู้หน้ากับดวงวิญญาณบนสวรรค์ของฉีจวิ้นเฉิงได้อย่างไร!ฉีอวิ๋นซีหน้าตาตื่นตร

ฝ่าบาทเห็นฮองเฮาทุกข์ระทมเจ็บปวดหัวใจเช่นนี้ ก็รู้สึกเวทนาสงสาร“ฮองเฮา สภาพจิตใจของเจ้าเราย่อมเข้าใจดี มู่เหยาเป็นพระธิดาของเรา แล้วเราจะไม่เจ็บปวดหัวใจได้อย่างไร?”“แต่เรื่องชายแดนเจ้าเองก็ทราบดีมิใช่หรือ ว่าตลอดหลายปีมานี้ทำศึกสงครามมิได้หยุดพัก นายพลนายทหารมากมายล้วนตายที่ชายแดนกันหมด”“เคราะห์ดีที่ตลอดช่วงผ่านมามีจวินถิงพร้อมด้วยเหล่านายพลทุกนายที่คอยออกศึกสู้รบอยู่ไม่ขาด บ้านเมืองถึงได้สงบสุขอย่างตอนนี้ บัดนี้การสมรสเชื่อมสัมพันธ์คือทางออกที่ดีที่สุดแล้ว”“หากปฏิเสธไปครานี้ ศึกที่ชายแดนจะต้องปะทุขึ้นมาอีกแน่ ถึงครานั้นราษฎรจะต้องพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัย สภาพเช่นนั้น เจ้าเข้าใจดีที่สุด”ฝ่าบาทสีพระพักตร์เคร่งขรึม นับแต่ได้รับข่าวจากชายแดน สภาพจิตใจก็ไม่สู้ดียิ่งนักราชวงศ์ฉีเยว่รักการทำสงครามมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หลายปีที่ผ่านมาก็ทำศึกกับพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง หวนคิดถึงเมื่อตอนก่อนหน้านั้นที่จวินถิงยังไม่เข้าสู่สมรภูมิ ราชวงศ์ฉู่โยวของพวกเขามักเป็นฝ่ายปราชัยในศึกอยู่เสมอ สูญเสียไปไม่น้อยต่อมาเคราะห์ดีที่ได้แม่ทัพใหญ่หลายนายรวมถึงจวินถิงมาช่วยออกศึก จึงเริ่มชนะศึกอย่างต่อเนื่อง จนไ

“ข้าก็นึกว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เจ้าน่าจะคิดได้บ้างแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะยังหลงผิดไม่รู้สำนึก โง่เง่าไร้สมองจริง ๆ เลย!”ในแววตาของฉู่มู่เหยาฉายแววรังเกียจออกมาอย่างถึงที่สุด “เจ้าก็ไม่ลองใช้หัวคิดดูบ้าง หากมิใช่เพราะเจ้าไร้สมอง จิตใจยังโหดเหี้ยมอำมหิตอีกแบบนั้น สกุลถังอยู่ดี ๆ จะถูกลบชื่อออกจากเมืองหลวงไปได้อย่างไร?”“ให้ข้าพูดตามตรง ที่ครอบครัวของเจ้าให้กำเนิดบุตรีอย่างเจ้าออกมา นับว่าอับโชคเคราะห์ซ้ำกรรมซัดไปแปดภพแปดชาติแล้ว!”ถังเสวี่ยหนิงได้ฟังคำพูดของฉู่มู่เหยา ก็กำหมัดแน่นทันใด นัยน์ตาวาวโรจน์สะท้อนประกายเคียดแค้นอย่างลึกซึ้งตลอดช่วงที่ผ่านมา นางได้ยินคำพูดทำนองนี้มาไม่น้อย คล้ายกับทุกคนเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าว่าสิ่งนี้คือผลจากการกระทำของนาง และตอกย้ำว่าเป็นเพราะนางที่ทำให้คนในครอบครัวต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยกันเพราะเหตุผลนี้เอง ตอนที่คนในครอบครัวเดินทางออกจากเมืองหลวง ไม่มีใครมาบอกนางเลยสักคน“เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเจ้าแท้ ๆ! หากมิใช่เพราะพวกเจ้าเล่นลูกไม้กับข้า ข้าก็ไม่วันต้องมาลงเอยแบบนี้หรอก!”“นังซ่งรั่วเจินนั่นสมควรตาย เป็นนางต่างหากที่แย่งข้า หากไม่มีนาง

เสนาบดีศาลต้าหลี่เห็นฉีจวิ้นหมิงท่าทางขวัญหนีดีฝ่อแบบนั้น แววตาพลันสะท้อนประกายรังเกียจออกมาทันใดสำหรับพวกเขาการจะจัดการกับคนพรรค์นี้ไม่มีความยากแม้แต่น้อย ถึงจะปากแข็งปฏิเสธตลอด ทว่าความจริงเป็นอย่างไรทุกคนต่างรู้ดีแก่ใจจนบัดนี้แล้วที่ยังไม่ยอมรับ นั่นก็เพราะรู้ดีว่าหากยอมรับไป ชีวิตเขาถือเป็นอันจบสิ้นทันทีแต่ถึงอย่างไรท่าทางประหวั่นพรั่นพรึงนั่นก็มิอาจรอดพ้นสายตาของพวกเขาไปได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนรอบตัวฉีจวิ้นหมิง คนเหล่านั้นพวกเขาสอบสวนไปนานแล้วแทบไม่ต้องออกแรงอะไร คนพวกนี้ก็เล่าเรื่องทุกอย่างออกมาจนหมดเปลือกแล้ว“ลูกน้องของเจ้า รวมถึงสหายเสเพลของเจ้าพูดออกมาหมดแล้ว ว่าเจ้าผูกใจเจ็บแค้นกับฉีจวิ้นเฉิงมานาน อิจฉาที่เขามีความสามารถมีพรสวรรค์เหนือเจ้ามาตลอด”“เพื่อแย่งชิงคนในดวงใจของเขาไป เจ้าถึงกับใช้คาถาลุ่มหลงกับท่านหญิงฉางผิง ทำให้คู่รักแตกแยก!”“สาเหตุที่เจ้าเลือกวางยาพิษสังหารเขาเมื่อวาน ก็เพราะว่าเมื่อวานพวกเจ้ามีปากเสียงถึงขั้นลงไม้ลงมือทะเลาะวิวาท เจ้าคิดว่าเขาทำลายโอกาสที่เจ้าจะได้จัดงามมงคลกับท่านหญิงฉางผิง!”เสนาบดีศาลต้าหลี่กล่าวข้อมูลที่สืบได้ออกมา ในใจได้แต่คิด