All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1821 - Chapter 1830

ฉีเฮ่อขมวดคิ้วแน่น ไม่ได้รีบคัดค้านฮูหยินของตนในทันทีเดิมทีเขาก็คิดว่าฉีอวิ๋นซีคงไปได้ของเล่นแปลกใหม่มาจากภายนอก อีกทั้งยังรักหญิงสาวที่ตนเอื้อมไม่ถึง จึงลงมือใช้วิธีสกปรกเช่นนี้เพียงแต่เมื่อรู้ว่าเขายังนำวิธีนี้ไปบอกฉีจวิ้นหมิง อีกทั้งยังรู้ดีถึงความบาดหมางระหว่างฉีจวิ้นหมิงกับฉีจวิ้นเฉิง ในใจเขาก็ตั้งข้อสงสัยนี้ขึ้นมาเช่นกันลูกอนุอยากไต่เต้าขึ้นสูง นับเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ หากเรื่องทั้งหมดนี้เป็นแผนของฉีอวิ๋นซีจริง ก็ช่างเป็นแผนการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวที่งดงามนัก“ฮูหยิน เรื่องของอวิ๋นซียังต้องสืบให้กระจ่าง เจ้าอย่าผลีผลามนักเลย”ฉีเฮ่อตัดสินใจปลอบฮูหยินของตนไว้ก่อน เรื่องราวตอนนี้ยุ่งเหยิงนัก ไม่อาจให้เกิดปัญหาได้อีกเป็นอันขาด“นายท่าน เรื่องมันชัดเจนถึงเพียงนี้แล้ว นอกจากฉีอวิ๋นซีแล้ว จะเป็นผู้ใดได้อีก ท่านยังจะปกป้องเขาอีกหรือ?”ฉีฮูหยินแทบจะคลุ้มคลั่งอยู่แล้ว นางแต่งเข้าสกุลฉีมาหลายปี หน้าที่นายหญิงนี้นางก็ทำได้ดีมากมาโดยตลอดมีบุตรชายสองคน บุตรสาวหนึ่งคน จวิ้นเฉิงมีอนาคตสดใส ชิงอียิ่งได้เป็นถึงชายาอ๋อง ออกไปข้างนอกทีไร ใครเห็นนางแล้วไม่กล่าวชมบ้าง?แต่บัดนี้

“ใต้หล้านี้ก็ไม่ได้มีสตรีอย่างท่านหญิงฉางผิงแค่คนเดียวเสียหน่อย เหตุใดเขาต้องแย่งกับจวิ้นเฉิงให้ได้ด้วย”“จวิ้นเฉิงยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขายังใจกล้าวางยาจวิ้นเฉิงอีกหรือ?”ฉีชิงอีโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรเลย เคยเห็นคนโง่มาก็มาก แต่โง่ถึงเพียงนี้นางยังไม่เคยพบ“ตัวหายนะเช่นเขา ปล่อยไว้ก็มีแต่จะทำลายทั้งตระกูล ข้าว่าไม่จำเป็นต้องช่วยเสียด้วยซ้ำ ปล่อยให้เขาตายไปยังจะดีกว่า!”ฉีชิงอีโทสะพลุ่งพล่าน สำหรับนางแล้ว น้องชายไร้ค่าเช่นนี้ นอกจากถ่วงความเจริญก็หาประโยชน์อะไรไม่ได้ ไม่สู้ตายไปเสียดีกว่า จะได้ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายอีกในภายภาคหน้า“คุณหนู อีกประเดี๋ยวพอพบฮูหยิน ห้ามพูดเช่นนี้เชียวนะเจ้าคะ”“ฮูหยินมีบุตรชายเพียงสองคน ตอนนี้คุณชายใหญ่สิ้นไปแล้ว คุณชายรองก็เป็นหลักยึดเดียวที่เหลืออยู่ของนาง”“หากแม้แต่คุณชายรองยังเกิดเรื่องอีก บ่าวกลัวจริง ๆ ว่าฮูหยินจะทนรับไม่ไหวเจ้าค่ะ!”ใบหน้าแม่นมหยางเต็มไปด้วยความกังวล นางกังวลเหลือเกินว่าฮูหยินจะผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้“ข้ารู้แล้ว แต่ท่านแม่ให้ข้าคิดหาวิธี ข้าจะคิดอะไรได้?”“ท่านอ๋องก็ไม่ได้สนิทสนมกับทางศาลต้าหลี่ พวกเจ้าเองก็รู้เรื่องบาดหมางระห

เมื่อฉีชิงอีได้ยินว่าเหลียงอ๋องยินดีจะไปขอร้องเซียวอ๋องให้ นางก็ปลื้มปีติขึ้นมาทันที“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ!”นางรู้ว่าเป็นสามีภรรยากันมาหลายปี ในใจของท่านอ๋องต้องมีนางอยู่แน่นอน!หากไม่ใช่เช่นนี้ ตอนแรกท่านอ๋องก็คงไม่กระโดดน้ำไปช่วยนาง หากไม่ใช่เพราะนาง ท่านอ๋องก็คงไม่ประสบกับโรคร้าย จนร่างกายทรุดโทรมเช่นนี้ความทรงจำเมื่อปีก่อน ๆ ทยอยหลั่งไหลขึ้นมาในใจ ทำให้นางนึกถึงสมัยวัยเยาว์ที่ทั้งสองรักใคร่กันดี แม้บัดนี้ทั้งคู่จะไม่เหมือนดังวันวานอีกต่อไป ทว่าความผูกพันระหว่างพวกเขาก็ไม่มีผู้ใดเทียบได้นางเสียโฉมแล้วอย่างไร?ต้องรู้ไว้ว่า ตั้งแต่แรกท่านอ๋องก็มีใจมั่นต่อนาง ที่นางได้เป็นพระชายาเหลียงอ๋อง ไม่ใช่เพราะนางคิดหาวิธีคอยเอาใจท่านอ๋อง แต่เป็นเพราะท่านอ๋องเลือกนางตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก“ชิงอี ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเซียวอ๋องนับว่าธรรมดา อย่างไรเสียข้ากับเขาก็ไม่ได้เกิดจากเสด็จแม่องค์เดียวกัน อีกทั้งตลอดหลายปีที่ผ่านมา ร่างกายข้าไม่ค่อยแข็งแรง จึงมีปฏิสัมพันธ์กับพี่น้องไม่มากนัก”“เรื่องนี้ ข้าทำได้ก็เพียงพยายามดูสักครั้งเท่านั้น ส่วนผลลัพธ์นั้น…”เวลานี้ฉีชิงอีปลาบปลื้มเหลียงอ๋

เมื่อซ่งรั่วเจินได้ยินข่าว ดวงตาคู่สวยดำดุจหมึกฉายแววประหลาดใจ นางไม่คาดคิดเลยว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเกิดปัญหาเช่นนี้“ราชวงศ์ฉีเยว่ อูจิ่งซั่ว”ซ่งรั่วเจินพึมพำ คนผู้นี้มีอุปนิสัยเช่นไร นางได้เห็นมาก่อนแล้วหากมู่เหยาต้องแต่งไปอยู่กับเขา จะต้องไม่มีชีวิตที่สงบสุขแน่ คนผู้นั้นเป็นชายเจ้าชู้รักง่ายหน่ายเร็ว เห็นสตรีคนใดถูกใจก็หลงไหลได้ในพริบตา ความรักเป็นเรื่องจริง หมดรักเร็วก็เป็นเรื่องจริงเช่นเดียวกันสตรีสำหรับเขาก็เป็นแค่ความสนใจชั่วขณะ ความรู้สึกแปลกใหม่ผ่านพ้นไป ก็ย่อมถูกทิ้งไว้ที่เรือนหลัง คร้านจะชายตาแล“ตอนนี้แน่ชัดแล้วหรือว่าคนที่ต้องแต่งงานด้วยคืออูจิ่งซั่ว?” ซ่งรั่วเจินถามฉู่มู่เหยาคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ ซ่งรั่วเจินจะถามเรื่องนี้ ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ข้าเองก็ไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าเพียงได้ยินข่าวว่าจะต้องอภิเษก แต่ยังไม่ได้ใส่ใจว่าจะต้องแต่งกับผู้ใด”พอพูดถึงตรงนี้ ริมฝีปากนางก็เบะ ร้องไห้พลางเอ่ย “ไม่ว่าจะต้องแต่งกับผู้ใด ข้าก็ไม่อยากแต่ง”ซ่งรั่วเจินดึงสติกลับมา ตบหลังของฉู่มู่เหยา เอ่ยปลอบว่า “หม่อมฉันรู้ หม่อมฉันรู้ว่าท่านไม่อยากไปแต่งงานเชื่อมสัม

ศาลต้าหลี่เมื่อท่านหญิงฉางผิงได้เห็นศพของฉีจวิ้นเฉิงด้วยตาของตน น้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอย่างสุดระงับ“จวิ้นเฉิง เจ้าลืมตาขึ้นมามองข้าสักครั้งเถอะ”“ที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้าเอง คำพูดร้ายกาจที่ข้าพูดกับเจ้านั้นล้วนไม่ใช่สิ่งที่ออกมาจากใจจริง เหตุใดสวรรค์ถึงโหดร้ายนัก แม้แต่โอกาสให้ข้าได้ขอโทษเจ้าสักครั้งก็ไม่ยอมมอบให้?”ฉางผิงร้องไห้จนพูดไม่ออก ต่อให้ก่อนหน้านี้นางจะรู้ผลลัพธ์แล้ว แต่เมื่อต้องมาเห็นกับตาจริง ๆ ความสิ้นหวังและความพังทลายที่ข่มเอาไว้ภายในใจกลับระเบิดออกมาจนหมดสิ้นอันที่จริงนับตั้งแต่นางรู้ว่าตนทำอะไรลงไปบ้างตลอดช่วงที่ผ่านมา นางก็รู้ดีว่าชั่วชีวิตนี้ตนไม่มีทางได้แต่งให้ฉีจวิ้นเฉิงอีกแล้วอย่างไรเสีย เกิดเป็นสตรี กลับไปกลับมามาระหว่างพี่น้อง ต่อให้ไม่ใช่ความตั้งใจ ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเดิมทีผู้คนไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยนางเพียงแต่ต้องการการให้อภัยของจวิ้นเฉิง อยากมีโอกาสสารภาพผิดอย่างจริงใจต่อให้ไม่ได้อยู่ร่วมกัน อย่างน้อยก็อยากให้เขารับรู้ถึงใจจริงของนาง ไม่อยากให้เขาต้องปวดใจเพราะคำพูดและการกระทำอันโหดร้ายของนางในช่วงที่ผ่านมา แต่บัดนี้จวิ้นเฉิงจากไปแล้ว