“ช่างเถิด ไม่พูดถึงพวกเขาแล้ว เดิมทีก็เป็นผลกรรมที่พวกเขาก่อเองทั้งสิ้น”ฮองเฮาโบกมือเบา ๆ ชัดเจนว่าไม่คิดใส่ใจเรื่องเหล่านี้อีก นางจับมือซ่งรั่วเจินไว้ สายตาหยุดที่หน้าท้องของนาง“หลายวันมานี้เจ้านอนหลับดีหรือไม่? อาหารที่พ่อครัวในจวนทำถูกปากเจ้าหรือเปล่า?”ซ่งรั่วเจินแย้มยิ้ม “ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่ทรงเป็นห่วง หม่อมฉันปกติดีทุกอย่างเพคะ”“ในจวนมีพ่อครัวใหม่มาอีกสองคน แต่ละวันล้วนผลัดเปลี่ยนทำของกินแปลกใหม่ให้หม่อมฉัน เสด็จแม่ทรงทอดพระเนตรหม่อมฉันสิเพคะ นี่ก็อ้วนขึ้นแล้ว”ฮองเฮามองซ่งรั่วเจิน มีน้ำมีนวลกว่าแต่ก่อนอยู่บ้าง จึงเอ่ยอย่างพอใจมากว่า“เมื่อก่อนเจ้าผอมเกินไป มีน้ำมีนวลขึ้นมาหน่อยจึงจะดี เห็นทีจวินถิงจะฟังคำพูดของข้าจริง ๆ”“ข้าอยู่ในวัง ไม่อาจดูแลเจ้าให้ดีได้ ต้องคอยพึ่งจวินถิงเป็นหลัก แต่ข้ารู้ว่าแม่ของเจ้าก็ดูแลเจ้าดีมากนัก เช่นนี้ข้าก็วางใจ”ซ่งรั่วเจินผงกศีรษะ “มารดากับท่านย่าของหม่อมฉันก็มาเยี่ยมบ่อย ๆ เพคะ ไม่เพียงจัดเตรียมของกินให้เท่านั้น แม้แต่เสื้อผ้าตัวเล็ก ๆ ของเด็กน้อย ก็ทำไว้ให้ไม่น้อยแล้ว”ฮองเฮาได้ฟังดังนั้นก็แย้มยิ้ม พลางให้แม่นมไปนำเสื้อเด็กตัวจิ๋วที
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
