ปู้ชิงเหยาเห็นพวกเมิ่งชิ่นสามคนออกไปแล้ว สายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมายังตนเองก็แปลกประหลาดขึ้น ยังคล้ายมีเสียงเยาะหยันดังขึ้นตามมาอยู่ในที สีหน้ายิ่งย่ำแย่ไม่น่าดูลงเรื่อย ๆ“ชิงเหยา เมิ่งชิ่นคนนี้มีเล่ห์เหลี่ยมไม่เบา พระชายารัชทายาทและพระชายาอวิ๋นอ๋องให้ความช่วยเหลือนางถึงเพียงนี้ จนทุกคนพากันเข้าใจเจ้าผิดไปหมด” เหวินเมี่ยวจูเอ่ยตอนที่ตนเองหาทางลงไม่ได้ ปู้ชิงเหยาเห็นเหวินเมี่ยวจูไม่พูดอะไรสักประโยค พอตอนนี้ทุกคนแยกย้ายออกไปแล้ว เหวินเมี่ยวจูค่อยเดินเข้ามาแบบนี้ หัวใจก็รู้สึกขุ่นเคืองขึ้นมาเหมือนกัน“เหตุใดเมื่อครู่เจ้าจึงไม่พูดอะไรออกมาบ้าง?”“ชิงเหยา เจ้าก็รู้ฐานะของข้าดีมิใช่หรือ สถานการณ์เมื่อครู่มีส่วนไหนให้ข้าออกปากพูดเล่า?“ถึงข้าจะอยากออกหน้าช่วยเจ้าพูดอะไรบ้าง แต่ข้าก็มีแต่หัวใจกลับไร้ซึ่งกำลัง หากข้าเกิดล่วงเกินเบื้องสูงจริง ๆ อย่าว่าแต่พระชายารัชทายาทเลย ต่อให้เป็นญาติผู้น้องของเจ้า ข้าก็มิกล้าหาเรื่องเหมือนกัน”เหวินเมี่ยวจูกล่าวด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนอย่างผู้ต่ำต้อย จนแม้แต่ปู้ชิงเหยาเองก็หมดหนทางชี้หน้าตำหนินาง“ช่างเถิด ข้าคิดไม่ถึงเลยจริง
Read more