All Chapters of My Wife's Tears: Chapter 21 - Chapter 30

“Okay lang ’yan, hija. Ang mahalaga ay nag-effort ka at hindi ka nagkulang sa pagpapakita sa kaniya ng kung gaano siya kahalaga sa ’yo. Ang importante ay pinakita mong mahal na mahal mo siya. At nagawa mo na ang responsibilidad mo bilang asawa niya,” pag-aalo niya sa akin. “Nakakapagod din pala ang maghabol-habol, ano po?” natatawang sabi ko at pinunasan ko ang mga luhang dumausdos sa pisngi ko. Parang gripo na walang humpay sa pagbuhos.Ang sakit naman talaga para sa akin na binabalewala ako ng asawa ko, kahit ano pa ang gawin ko ay wala talaga akong napapala. Masyado siyang malamig at ganoon na ang ugali niya.Sabagay arranged marriage lang naman kami, walang involve na feelings, dahil simula’t sapol may iba siyang minamahal at hindi naman ako iyon. Ibang tao, ibang babae.“Hija, hindi mo kailangang habulin ang taong pinili nang talikuran ka. Kung hindi ka niya kayang mahalin, huwag mo nang pilitin ang sarili mong makisiksik sa buhay niya, lalo na kung alam mong delikado, magulo, a

Chapter 23Napatigil ako saglit. Ang guwapo niyang tingnan at ang ganda rin ng katawan niya. Nice.“Good evening, my husband,” nakangiting bati ko sa kaniya, ngunit sa malamig na boses.“Where have you been?” malamig at maawtoridad na tanong niya sa akin.“Ah… somewhere, I guess?” natatawang sagot ko, ngunit patanong din ang tono.“Just tell me the truth. Where have you been after the incident at the hospital? And you’ve been conscious before you were gone,” aniya. Umupo lang ako saka sumandal sa likuran ng upuan.Mataman ko siyang tinititigan. “The last time I checked, you didn’t care about me, and now, why the sudden change? Why do you even care, hubby?” seryosong tanong ko, sabay cross ng arms ko sa dibdib.Hindi siya nakasagot sa tanong ko. Ilang minuto siyang nakatayo lang at tinititigan ako. Iyong paraan ng pagtitig niya ay nakakahipnotismo, parang iniisa-isa ang bahagi ng pagkatao ko. Kaya minsan, nakakailang.Napangisi ako nang maalala ko na these past few days, may nakalap ak

Chapter 25: He wants back NAGISING ako kinaumagahan, dahil sa sunod-sunod na pagri-ring ng cell phone ko. Agad kong inabot iyon sa ibabaw ng bedside table, kahit hindi pa lubos na gising ang diwa ko. Pilit kong pinipigilan ang antok habang kinakapa ang screen para sagutin ang tawag, hindi ko man lang tiningnan kung sino ang tumatawag.“Yes?” inaantok kong sagot, nakapikit pa ang mga mata ko habang nakasubsob pa rin sa unan.“P-Pearls... Pearls, ang papa mo.” Napamulat ako ng mga mata ko nang marinig ang boses ni mommy, halatang nanginginig at puo ng kaba.“What happened to papa?” tanong ko agad, at kasabay ng tanong ay ang pagkirot ng dibdib ko sa biglang pagsibol ng takot.Umayos ako ng upo sa kama, nanlamig ang palad ko. Ramdam ko ang tensyon sa boses niommy, kahit cell phone lang ang pagitan namin.“Ang papa mo... inatake sa puso kaninang madaling araw at sinugod namin siya kaagad sa hospital. Nasa Ape’s Hospital kami ngayon, Pearls, at nasa c-critical condition ang papa mo.”Ther

Chapter 27: Marriage proposal “NASAAN po ang asawa ko, Aling Mela?” tanong ko pagkarating ko sa bahay galing ospital. Dito ako dumiretso.Nandoon sina mommy at ang kapatid ko, kaya bahala na muna sila kay papa. Nakiusap pa nga si Pexux. “Umuwi kanina si Sir Dervon para mag-impake ng mga gamit. May seminar daw sila sa Franch, hija,” sagot ni Aling Mela, kalmado ang boses.Kumirot ang puso ko. May seminar siya sa Franch? Ni hindi man lang nagpaalam sa akin?And what was I expecting? Gano’n na siya. Wala na kaming pakialamanan. But fuck… I’m his wife. And he is my business. Shit.“Sige po… Aaakyat na muna ako sa kuwarto ko,” mahina kong tugon habang nilalabanan ang sakit na unti-unti na namang bumabalot sa akin.Hinubad ko ang coat ko at basta ko na lang itong tinapon sa sahig. Dumiretso ako sa kama at napabagsak ng higa. Another seminar, huh?***It’s been five days since my husband left for his so-called seminar.“Hey, Mrs. Avelino!” Napalingon ako sa direksyon ng boses na tumawag sa

Chapter 29: Her father’s death NAGISING ako kinabukasan sa tunog ng hotel telephone. Dinampot ko ang telepono habang hinihimas ang sentido ko.“Where the fuck are you, Dervon Veins?!” Halos matanggal ang antok ko sa sigaw ni Ate Diana mula sa kabilang linya.“Ate, lower your voice,” sabi ko, pinipigilan ang inis. “Nasa hotel ako. Bakit ka ba—”“You moron! Tatlong araw na kitang tinatawagan! Hindi kita makontak, laging ‘cannot be reached’ ang cell phone mo!”Napabuga ako ng marahas na hininga. Halata sa tono niya ang inis. Kung nasa harapan niya lang siguro ako ay kanina pa niya ako nasampal. Knowing her na nagiging bayolente na.“Naka-off ang phone ko, ate. Bakit ka ba tumatawag?”“Nakakahiya ka. Hindi mo ba alam na ngayon na ang libing ng ama ng asawa mo?” kalmado pero malamig na sabi ni ate. Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko, at may kung ano’ng kumurot sa dibdib ko.Napaayos ako nang upo. “W-What? Kailan pa, ate?”“Three days ago. Her father passed away.” That was the day I pro