All Chapters of My Wife's Tears: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 40Ngunit mahigpit ko pa rin siyang niyakap. Ilang beses naman niya akong pinaghahampas sa dibdib at hagulgol lang ang naririnig ko. Bakit parang masakit sa tenga? At bakit kumikirot ang parte ng puso ko? Hindi ko na talaga naiintindihan pa ang nararamdaman ko.“I hate you!” Napapikit ako nang maramdaman ang kamay niya na mahigpit na humahawak sa damit ko. “M-mahal kita, m-mahal na mahal... alam mo ba? My mommy blamed me na kung p-pumunta raw ako noon kay papa baka buhay pa raw ito... i-inuna ko kasi, inuna kita dahil mahal kita.” Napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Ano kaya ang ibig niyang sabihin?Sinandal niya ang ulo niya sa dibdib ko at niyakap niya ako nang mahigpit... tila ayaw niya akong pakawalan.“G-Gusto kong umiyak noong namatay si papa... Gustong-gusto ko, at gusto ko ikaw ang yakap ko at ikaw ang makakita ng kahinaan ko kasi... mahal kita... Gusto kong i-comfort mo ako, sasabihin mong okay lang, tanggapin na lang natin ang kapalaran ni papa, pero... nasaan

Chapter 42Kinabukasan ay nagising ako nang makaramdam ng ginhawa. Pagkamulat ko pa lang, mukha ng asawa ko ang nakita ko.Nakaunan siya sa braso ko at mahigpit na nakayakap sa baywang ko. Isang mabilis na pagtibok ng puso ang naramdaman ko.She’s really beautiful.Sinapo ko ang pisngi niya. Makinis iyon, malambot at mainit. “Aurora...” I uttered her name. Hindi siya nagising sa ginawa ko. Nanatili lang siyang nakapikit, dahil sa lalim ng tulog niya.Tumingin ako sa paligid. Hindi pamilyar ang kuwarto. Hindi ko alam kung sino ang nagdala rito sa akin. Yellow at brown ang kulay ng pinta ng mga pader, at maraming mamahaling kagamitan na nagpapakita na hindi ito ordinaryong silid. Na-curious ako. Bakit ako nandito? Ano ba ang nangyari kagabi? At si Aurora ba talaga ang kasama ko?Tiningnan ko saglit ang asawa ko, at maingat ko siyang pinaunan at kinumutan. Kumirot ng kaunti ang puso ko, ito ang unang beses na ginawa ko ito. Tumayo ako at tiningnan ang buong kuwarto hanggang napako ang ti

Chapter 44AURORANagising ako kinaumagahan, dahil sa mahinang pag-iyak ni Dervon. Kala ko panaginip lang, pero totoo pala. Boses niya ang naririnig ko, kahit hindi pa tuluyang nagigising ang diwa ko.Sumikip ang dibdib ko nang makita kong nakayakap siya nang mahigpit sa akin at paulit-ulit na sinasabi ang, “I’m sorry…”Hindi ko alam kung bakit siya nagso-sorry. Biglaan naman yata, at hindi ko pa ito in-expect. Nanaginip ba siya? Sinapian ng iyakin na esprito? Because knowing him, hindi naman siya iyakin, e.“I’m sorry… I-I’m really sorry… sorry…” Humarap ako sa kaniya at mabilis naman siyang umupo, kasabay na tinakpan ang mukha niya, gamit ang kaniyang malaking palad.Parang bata kung umiyak, ah.“Bakit ka nagso-sorry? Ang aga-aga, ah,” tanong ko, bahagyang nanginginig ang boses. Kasi nga bagong gising pa ako.“I’m sorry… Ang tanga-tanga ko lang kasi... Sorry,” aniya at hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. Kanina pa yata siya umiiyak.He closed his eyes at masaganang lumalandas

Chapter 46Tumingin ako sa lalaki, kanina pa niya ako ginagalit, e.“Mali. Baril,” pagtatama ko.“What? Parehas lang naman iyon ah,” mahinang tugon niya, at mapaklang tumawa ako, isang tawang may bigat ng banta.“Idiot, tinanong kita sa ating wika kaya sasagot ka rin ng Tagalog! Wala ka sa America, dude,” mariin kong sagot, ang tinig ko may halong galit at pagmamaliit.“Madam, put your gun down, please,” yumanig ang boses ni Leo, pilit na humihiling habang naglalakad papalapit.“Alam mo, Mr. Captain Cleton, bobo ka. Sabi mo isa akong suspect? Then Leo and Bud are also suspects kasi hindi sila umalis sa tabi ko. Ashton Earl Cleton, mag-imbestiga ka pa nang mabuti at alamin mo kung sino talaga ang kriminal, hindi iyong maghihinala ka lang. And are you out of your mind, huh? He’s my Vice President! Do you think I have a plan to kill him, gayong ang ganda ng performance niya—kahit pa sugarol at manloloko siya?” mariin kong sambit, sabay ibinalik ang baril sa likod ko.“At iyon ang unang e

Chapter 48“What’s your name?” mahinang tanong ng isang lalaki, sa babaeng kausap niya sa mga oras na ito.“I’m... Margarita,” napapaos ang boses na sagot nito sa kaniya.“Margarita?” Natawa siya nang mahina, though wala naman talagang mali sa pangalan nito. Maganda naman iyon. “Why, Margarita?”“’Cause I’m drunk… so, so drunk. I drank a margarita, alright?”sagot nito. Napapikit pa ito, halata ngang lasing na. Wala na sa sarili nitong poise ang dalaga.“Oh, I see. Sa kalasingan mo ay hindi mo na maalala ang pangalan mo.” Napahalakhak pa siya, dahil natutuwa siya sa tinuran ng babae. “Pero bakit ka ba nagpakalasing, ha?”“Because...I’m so mad!” sigaw nito, may kasama pang pagturo sa kung saan.“Kanino ka ba galit?” he asked, bigla siyang na-curious sa dalaga.“Kay DV.”“DV? Who is he?”“He’s my uhm...” Ipinilig pa nito ang ulo. Alam niyang nahihilo na talaga ito.“Ano ba ang ginawa sa ’yo ng DV na ’yon, Margarita?" “K-kuwentuhan na lang kita. I was once a neurologist, and I even went