All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1241 - Chapter 1246

จักรพรรดิองค์ใหม่เป่ยเยี่ยนถูกลวงให้ตกหลุมพราง จึงรีบเรียกเหล่าขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊เข้าประชุมเร่งด่วน หาทางต้านศึกอย่างไรดีบรรยากาศในท้องพระโรงตอนนี้ เต็มไปด้วยเสียงบ่นครวญเผชิญกับคำถามของจักรพรรดิ ไม่มีผู้ใดสามารถเสนอแผนการอันเป็นประโยชน์ได้ด้วยเหตุนี้ จักรพรรดิองค์ใหม่โกรธเป็นล้นพ้น“รับราชบำเหน็จจากแผ่นดิน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของเรา! พวกเจ้าเหล่านี้ เราจะเลี้ยงพวกเจ้าเพื่อประโยชน์อันใด! ออกไปให้พ้นหน้า!”หลังออกมาจากวัง เหล่าขุนนางต่างคนต่างบ่นพึมพำ“ฝ่าบาทให้เราคิดหาหนทาง เขาไม่ลองคิดดู สถานการณ์ยามนี้ ยังจะเหลือหนทางออกใดอีก?”“ใช่แล้ว! แคว้นหนานฉีโอบล้อมทางตะวันออกกับทางใต้ของเรา แคว้นซีหนี่ว์ก็ข่มขู่เราทางด้านตะวันตก ภูมิประเทศทางด้านเหนือก็ไม่เอื้อให้ฝ่าวงล้อมได้ สถานการณ์ยามนี้ เหมือนสัตว์ติดกับดัก!”“ไม่ดูเลยว่าใครเป็นผู้ก่อให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้ ฝ่าบาททรงหลงเชื่อคำคนชั่ว ฆ่าขุนนางจงรักภักดี ฆ่าพี่น้อง เสียดายองค์ชายเจ็ดทรงมีปรีชาญาณ กลับถูกฝ่าบาทปองร้ายจนตาย! เฮ้อ!”นึกถึงองค์ชายเจ็ด เหล่าขุนนางล้วนพากันเสียดายทว่าพวกเขาก็เพียงกล้าคิดในใจ ไม่กล้าพูดออกมา

เซียวอวี้เพิ่งได้มีวันที่ “มีความสุข” ไม่กี่วัน เพราะชื่อ “เซียวเซี่ย” ทำให้เฟิ่งจิ่วเหยียนมิสนใจเขาอีกแล้วนางกลอกตามองบน อุ้มองค์ชายใหญ่แล้วเดินล่วงหน้าไปก่อน “หนิงเฟย ตามข้าไปตำหนักหย่งเหอ” “เพคะ ฮองเฮา!”หนิงเฟยชำเลืองมองฝ่าบาท รู้สึกราวกับเมฆดำลอยต่ำปกคลุมทางด้านนั้น นางอดหัวเราะมิได้ เซียวเซี่ย? ตั้งชื่ออันใดกัน! วันหน้ามีคนถามองค์ชายรอง...นามของท่านเป็นมาอย่างไร? องค์ชายรองคงมิอาจบอกคนอื่น...อ้อ ครั้งแรกที่พบเสด็จพ่อแล้วข้าปัสสาวะใส่ท่าน เสด็จพ่อตรัสว่าข้าปลดปล่อยไกลพันลี้ จึงตั้งชื่อให้ข้าว่าเซียวเซี่ยหนิงเฟยยิ่งคิดยิ่งขำ อดกลั้นจนหน้าแดงไปหมดองค์ชายรองปัสสาวะเปื้อนอาภรณ์ แม่นมรับหน้าที่พาเขาไปล้างก่อน เฟิ่งจิ่วเหยียนอุ้มองค์ชายใหญ่ ขอบใจหนิงเฟยอย่างจริงจังหนิงเฟยจักน้อมรับไว้ได้อย่างไร “หามิได้ ฮองเฮา! นี่ล้วนเป็นหน้าที่ของหม่อมฉัน...อ้อ คือสิ่งที่หม่อมฉันควรทำ หม่อมฉันมิกล้าคิดเกินเลยแม้แต่น้อย”องค์ชายใหญ่พรากจากพระมารดาหลายเดือน กลับหาได้ตื่นกลัวไม่ เขาเกาะบนอาภรณ์ของเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างอิงอาศัย ปากเอื้อนเอ่ยเสียงเล็กแหลมไร้ถ้อยคำ จากนั้นก็นำอา

ตำหนักหย่งเหอ พวกสาวใช้ยามหยุดพักจากภารกิจเร่งรีบ แอบนั่งสนทนากันอย่างเพลิดเพลิน“เมื่อคืน ฝ่าบาทถูกองค์ชายรองอึใส่มืออีกแล้วนะ!” “โอ๊ย! ก็เพราะเป็นพระโอรส หากเป็นผู้อื่น ป่านนี้ศีรษะคงหล่นตกพื้นไปแล้ว” “ฝ่าบาทมิเพียงไม่กริ้ว ยังมีรับสั่งให้หมอหลวงถวายการตรวจให้กับองค์ชายอีกด้วย” “นี่นะ ฝ่าบาทเพิ่งเสด็จกลับจากท้องพระโรง ก็รีบเสด็จมาที่นี่ทันที ช่างรักใคร่เอ็นดูพระองค์ชายทั้งสองเหลือเกิน”ภายในตำหนัก เซียวอวี้อุ้มโอรสองค์โต ส่วนโอรสองค์รอง เขาค่อยดูอยู่ห่าง ๆ ทว่าภายหลัง เขาได้ยินว่า โอรสองค์รองเคยต้องลมจับไข้ ทุกข์ทรมานไม่น้อย เขาจึงรู้สึกห่วงใยขึ้นมา รีบช้อนตัวเจ้าคนรองมาจากอ้อมแขนแม่นม “ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ ต่อไปจักช่วยพี่ชายของเจ้าดูแลราชการแผ่นดินได้อย่างไร?” จากนั้นก็เปลี่ยนจากสีหน้าเคร่งขรึม พูดด้วยเสียงเปี่ยมด้วยความเอ็นดู “ดูใบหน้าเล็ก ๆ นี้สิ ไร้ซึ่งเลือดฝาด ทานอาหารเข้าไปไม่มาก แต่กลับถ่ายออกเสียมาก เช่นนี้จักเติบโตได้เยี่ยงไร?”โอรสน้อยกระพริบตาปริบ ๆ ไม่รู้ว่าเสด็จพ่อกำลังบ่นพึมพำอันใด รู้เพียงริมฝีปากนั้นขยับไปมา จากนั้นก็เอาหมัดเล็ก ๆ ยัดใส่ปากเสี