Share

บทที่ 1243

Author: อี้ซัวเยียนอวี่
เซียวอวี้เพิ่งได้มีวันที่ “มีความสุข” ไม่กี่วัน เพราะชื่อ “เซียวเซี่ย” ทำให้เฟิ่งจิ่วเหยียนมิสนใจเขาอีกแล้ว

นางกลอกตามองบน อุ้มองค์ชายใหญ่แล้วเดินล่วงหน้าไปก่อน

“หนิงเฟย ตามข้าไปตำหนักหย่งเหอ”

“เพคะ ฮองเฮา!”

หนิงเฟยชำเลืองมองฝ่าบาท รู้สึกราวกับเมฆดำลอยต่ำปกคลุมทางด้านนั้น

นางอดหัวเราะมิได้

เซียวเซี่ย? ตั้งชื่ออันใดกัน!

วันหน้ามีคนถามองค์ชายรอง...นามของท่านเป็นมาอย่างไร?

องค์ชายรองคงมิอาจบอกคนอื่น...อ้อ ครั้งแรกที่พบเสด็จพ่อแล้วข้าปัสสาวะใส่ท่าน เสด็จพ่อตรัสว่าข้าปลดปล่อยไกลพันลี้ จึงตั้งชื่อให้ข้าว่าเซียวเซี่ย

หนิงเฟยยิ่งคิดยิ่งขำ อดกลั้นจนหน้าแดงไปหมด

องค์ชายรองปัสสาวะเปื้อนอาภรณ์ แม่นมรับหน้าที่พาเขาไปล้างก่อน

เฟิ่งจิ่วเหยียนอุ้มองค์ชายใหญ่ ขอบใจหนิงเฟยอย่างจริงจัง

หนิงเฟยจักน้อมรับไว้ได้อย่างไร “หามิได้ ฮองเฮา! นี่ล้วนเป็นหน้าที่ของหม่อมฉัน...อ้อ คือสิ่งที่หม่อมฉันควรทำ หม่อมฉันมิกล้าคิดเกินเลยแม้แต่น้อย”

องค์ชายใหญ่พรากจากพระมารดาหลายเดือน กลับหาได้ตื่นกลัวไม่

เขาเกาะบนอาภรณ์ของเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างอิงอาศัย ปากเอื้อนเอ่ยเสียงเล็กแหลมไร้ถ้อยคำ จากนั้นก็นำอา
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1601

    แม้จะพูดทีเล่นทีจริง แต่เซียวอวี้ก็ยังใส่ใจอยู่บ้าง“เรื่องสำคัญเช่นนี้ เหตุใดก่อนหน้านี้ถึงไม่บอกเรา?”เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเขาอย่างสงบนิ่ง และเปิดเผยตามตรง“กลัวว่าท่านจะหมกมุ่นจนขาดสติ แล้วจะส่งคนจำนวนมากมาตามหาจุดศูนย์กลางของค่ายกลที่แคว้นซีหนี่ว์”เซียวอวี้หัวเราะด้วยความโกรธ“ตอนนี้แน่ใจแล้วว่าจุดศูนย์กลางไม่ได้อยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์ ที่นี่ไม่มีอันตราย เจ้าถึงได้กล้าบอกเรา? เฟิ่งจิ่วเหยียน เจ้านี่ช่าง...”เขาไม่อาจหาคำที่เหมาะสมมาบอกได้ในตอนนี้ อีกทั้งก็ไม่ได้ตำหนิจากใจจริงถึงอย่างไรนางก็เพิ่งคลอดลูก ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ ก็ควรได้รับการพักฟื้นเป็นอย่างดี“แล้วเหตุใดตอนนี้เจ้าถึงบอกเรา?”“เมื่อครู่ท่านก็พูดเองว่า อาจเป็นเพราะจะเร่งให้ท่านรีบกลับไป”เซียวอวี้: ...ดีมาก ช่างดีเหลือเกินแม้แต่คำโกหกนางก็ยังขี้เกียจจะสรรหามาตอบเขาเขาถอนหายใจ “ใจร้ายเสียจริง”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่อยากอ้อมค้อม“หม่อมฉันรู้ว่าเหตุใดท่านถึงรีบร้อนที่จะรวมใต้หล้าเป็นหนึ่ง“เพราะการปรากฏตัวในตอนนี้ของ ‘ใยแมงมุม’ ท่านจึงรู้สึกเป็นกังวล ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติของมนุษย์“ยิ่งไปกว่านั้นใยแมงม

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1600

    ด้วยคำนึงถึงการฟื้นตัวหลังคลอดบุตรของเฟิ่งจิ่วเหยียน เซียวอวี้ยังคงปากแข็งไม่ยอมเอ่ย เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ไม่ถามมากความ แต่ใจนางรู้ดีว่า มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ด้วยอุปนิสัยของนาง จะต้องสืบหาความจริงให้กระจ่าง และจัดการปัญหาให้จบสิ้น ตอนนี้นางพยายามปล่อยวางภาระ ไม่ปล่อยให้ตนเองกังวลมากเกินไป นางถามเซียวอวี้ “ท่านวางแผนจะกลับหนานฉีเมื่อใดเพคะ?” เซียวอวี้อุ้มบุตรชายตัวน้อยที่เพิ่งคลอดไม่กี่วัน ครั้นได้ยินเช่นนี้ สีหน้าพลันแข็งค้าง “รีบร้อนไล่เราไปขนาดนี้เชียว? “มิใช่บอกแล้วหรือ อย่างน้อยที่สุดก็จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าจนกว่าครบเดือน “ยิ่งกว่านั้น ลูกชายก็เพิ่งคลอด เราไม่ควรอยู่เคียงข้างเขาหรือ?” “จิ่วเหยียน เจ้าช่างไม่รู้เลยว่า ตอนนั้นเราเสียใจมากเพียงใด ที่ไม่มีโอกาสให้พวกอาหลิ่นได้เห็นเป็นคนแรก ในตอนที่พวกเขาลืมตาดูโลก” เฟิ่งจิ่วเหยียนโต้ตอบอย่างไร้ไมตรี “ก็เป็นเพราะท่านไม่ระวัง จนถูกชาวเป่ยเยี่ยนจับตัวไป” เซียวอวี้ : … “อย่ารื้อฟื้นเรื่องในอดีตอีกเลย” เขาปิดหูลูกชายโดยไม่รู้ตัว เฟิ่งจิ่วเหยียนจริงจังมาก “อันที่จริง

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1599

    ครู่ต่อมา กลุ่มนางกำนัลก็พบตัวนายหญิงเฟิ่ง พูดให้ชัดเจนคือ พบตัวนายหญิงเฟิ่งที่พยายามกระโดดลงบ่อน้ำปลิดชีพแต่ไม่สำเร็จ โชคดีที่ช่วยไว้ได้ทัน และดึงตัวขึ้นมาได้ นางเปียกโชกไปทั้งกาย พึมพำอยู่ในปาก “ข้าไม่เอาไหน...เป็นข้าที่ไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เลย”…… ห้องบรรทมของประมุขแคว้น เพียะ! เฟิ่งเวยเฉียงตบหน้าไฉ่เยว่ฉาดใหญ่ สายตาฉายแววดุดัน “ผู้ใดใช้ให้เจ้าพูดออกไป! “เจ้าเกือบจะทำให้คนต้องตาย!” ไฉ่เยว่คุกเข่าลงเสียงดัง “ตุบ” จากนั้นตบหน้าตนเอง “เป็นความผิดของบ่าวเอง เป็นบ่าวเองที่ปากมาก...บ่าวสมควรตายเพคะ!” เฟิ่งเวยเฉียงตระหนักถึงความภักดีที่ไฉ่เยว่คอยอยู่เคียงข้างนางเสมอ จึงช่วยประคองอีกฝ่ายขึ้นมาด้วยตนเอง “ไฉ่เยว่ ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนพี่น้อง มีหลายเรื่อง ที่แม้แต่ท่านแม่กับพี่หญิงก็ยังไม่รู้ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ดี “เจ้าทรยศความไว้วางใจของข้าเช่นนี้ จะไม่ให้ข้าโกรธได้อย่างไร?” ไฉ่เยว่ยิ่งตำหนิตนเอง ดวงตาแดงก่ำ “บ่าวสมควรตาย...” เฟิ่งเวยเฉียงถอนหายใจ ใช้ผ้าซับน้ำตาให้ไฉ่เยว่ด้วยตนเอง “เอาล่ะ หน้าช้ำห

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1598

    ยามจื่อ ไฉ่เยว่มาตามที่สัญญาไว้ นายหญิงเฟิ่งถามอย่างกังวล “เวยเฉียงลูกสาวของข้า...มีเรื่องใดปิดบังข้าอยู่หรือไม่?” ตั้งแต่ที่ไฉ่เยว่ทิ้งข้อความนัดหมายไว้เมื่อตอนกลางวัน นายหญิงเฟิ่งก็อดไม่ได้ที่จะมีความคิดฟุ้งซ่าน ไฉ่เยว่สีหน้าหนักอึ้ง นางพานายหญิงเฟิ่งไปยังสถานที่ลับตาคนก่อน หลังจากแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นอยู่แถวนั้นแล้ว ไฉ่เยว่กระซิบเอ่ย “คุกหลวง... “ยามใดที่ประมุขแคว้นอารมณ์ไม่ดี ก็จะเสด็จไปยังคุกหลวงเจ้าค่ะ” นายหญิงเฟิ่งร้อนใจยิ่งนัก “ไยจึงไปที่คุกหลวง?” ไฉ่เยว่หวนนึกถึงภาพหนึ่ง ม่านตาเบิกกว้าง รู้สึกคลื่นไส้อาเจียนโดยสัญชาตญาณ นายหญิงเฟิ่งรีบเดินเข้าไปช่วยตบหลังนางเบา ๆ “ไฉ่เยว่ เจ้าเป็นอะไรไป?” ครั้นไฉ่เยว่เงยหน้าขึ้น น้ำตาก็คลอเต็มเบ้า นายหญิงเฟิ่งเห็นแล้ว ทั้งเป็นห่วง และอยากรู้ใจจะขาดว่า ในคุกหลวงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไฉ่เยว่ตั้งสติได้แล้ว เอ่ยเสียงแหบพร่า “ในคุกหลวงมีนักโทษจำนวนมากถูกคุมขังอยู่ “ประมุขแคว้นชอบที่จะทรมานพวกเขาด้วยตนเอง โดยเฉพาะผู้ชาย “ประมุขแคว้นลงมือเอาพวกเขา...เอาพวกเขามาตอนทิ้งเจ้าค

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1597

    นายหญิงเฟิ่งรู้อยู่แก่ใจว่าบางคำพูดจะทำร้ายเวยเฉียง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา“ท่านป้าของเจ้า แม้นภายนอกดูเหมือนมีเกียรติสูงส่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง?“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นเหมือนนาง“เดิมเจ้ามีสามีที่รักและทะนุถนอมเจ้า แม้นเจ้าจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ เขาก็ไม่เคยรังเกียจเจ้า“ยังมีพวกเราซึ่งเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน…ไม่นานข้าก็ต้องกลับแคว้นหนานฉี ถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องอยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์เพียงลำพัง แล้วจะให้ข้าวางใจได้อย่างไร?”ดวงตาของเฟิ่งเวยเฉียงร้อนผ่าวขึ้นมา“ท่านแม่คิดว่าทั้งชีวิตของเสด็จป้าน่าสงสารมากหรือ?“แต่สำหรับข้า นางดีอย่างมาก“ข้าอยากเป็นเหมือนนาง ปกป้องแคว้นซีหนี่ว์ สืบสานสายเลือดแห่งราชวงศ์ต่อไป“ซ่งหลีไม่อาจอยู่เคียงข้างข้าได้ ข้าก็หาคนอื่นได้“หรือไม่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชาย!”นายหญิงเฟิ่งตวาดด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าจะต้านทานแคว้นหนานฉีได้หรือ?”นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่นายหญิงเฟิ่งมาอยู่แคว้นซีหนี่ว์ แล้วเอ่ยวาจารุนแรงกับนางเฟิ่งเวยเฉียงรู้สึกประหลาดใจ ทว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจกว่าก็คือ มารดาดูเหมือนจะรู้ว่า ในอนาคตแคว้นหนานฉีกับแคว้

  • แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1596

    “อุแว้...”พร้อมกับเสียงร้องไห้ของทารกน้อย เฟิ่งจิ่วเหยียนคลอดบุตรชายออกมาอย่างปลอดภัยเซียวอวี้รีบรุดตรงไปยังตำหนักในทันทีเฟิ่งจิ่วเหยียนนอนอยู่บนเตียง เด็กทารกถูกห่อด้วยผ้าอ้อมวางไว้ด้านข้างนางนางเอียงศีรษะก็เห็นลูกแล้วตัวเล็กนิดเดียว ดวงตายังลืมไม่ขึ้น ราวกับลูกแมวตัวน้อย เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดเซียวอวี้ก้าวเข้ามาด้านข้างนาง เอ่ยถามด้วยความห่วงใย“เป็นอย่างไรบ้าง ร่างกายยังไหวหรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้า“นับว่าคลอดอย่างราบรื่น ไม่ได้ลำบากนัก”นางมองเด็กน้อยข้างกาย “อุ้มลูกสิ”นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวอวี้ได้อุ้มเด็กเล็กถึงเพียงนี้ เขาทำด้วยความระมัดระวังสุดขีดก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามา ข้าหลวงได้รายงานแล้วว่า เขาได้โอรสอีกหนึ่งคน …โอรสคนที่สามเซียวอวี้มองใบหน้าที่ไม่ได้น่ารักอ่อนเยาว์ หากแต่ย่นยับราวกับคนแก่ รู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงจากนั้น เฟิ่งเวยเฉียงก็เข้ามา นางเอ่ยเตือน “ให้พี่หญิงพักก่อนเถอะ”เห็นสภาพพี่หญิงที่เหนื่อยจนเหงื่อท่วมหน้าผาก การคลอดลูกคือการใช้แรงมหาศาลจริง ๆเซียวอวี้รีบพยักหน้า“จริงด้วย เจ้าพักผ่อนก่อน เราจะอุ้มลูกออกไป จะได้ไม่รบกวนเจ้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status