เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1248
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1254
เด็กทั้งสองต่างเบิกดวงตากลมโต มองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียนเฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเอือมระอา ซักถามเซียวอวี้โดยตรง“พูดมาให้ชัด ข้าทิ้งลูกทิ้งสามีอย่างไร”นางนั่งลงข้างกายเขา เอื้อมมือไปอุ้มลูกอีกคนขึ้นมา เซียวออวี้กล่าวอย่างสำรวจ “หากไม่อยากให้คนรู้ก็อย่าทำเช่นนั้น“เรื่องที่ฮองเฮาเลือกสนมชายในค่ายทหาร ถูกนำไปเล่าต่อเป็นตุเป็นตะ”แม้นจะพูดเช่นนี้ ทว่าเขารู้ดีว่าเป็นเพียงข่าวลือเพียงอยากฟังว่านางจะอธิบายเช่นไรเฟิ่งจิ่วเหยียนเคยรับปากองค์หญิงใหญ่ว่า ก่อนเรื่องจะสำเร็จ จะไม่นำเรื่องดูตัวราชบุตรเขยไปบอกผู้ใดด้วยเหตุนี้นางจึงเพียงยิ้มให้เซียวอวี้“เอาเป็นว่าไม่ได้เลือกให้ตัวเองแล้วกัน“คงมิใช่ว่าเจ้าขาดความมั่นใจเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอกนะ?”องค์ชายใหญ่ซบไหล่ของนาง ดูอาลัยอาวรณ์อย่างยิ่งเด็กย่อมไม่รู้ว่าผู้ใหญ่กำลังพูดเรื่องอะไร รู้เพียงว่าอ้อมกอดของเสด็จแม่ช่างอบอุ่นเหลือเกินขณะที่เซียวอวี้อยากจะถามเพิ่มอะไรบางอย่าง เด็กน้อยในอ้อมแขนก็อยู่ไม่นิ่ง บิดร่างกาย อยากมุดเข้าอ้อมกอดของเฟิ่งจิ่วเหยียนคงเพราะเห็นพี่ชายถูกเสด็จแม่โอบอุ้ม ตนจึงอยากให้อุ้มบ้างเฟิ่งจิ่วเหยียนม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1253
หนิงเฟยมององค์ชายทั้งสองดุจบุตรของตน หากไม่ใช่เพราะกลัวใบหน้าเย็นชาของฝ่าบาท นางก็อยากจะมาที่ตำหนักหย่งเหอทุกวันเมื่อมองใบหน้าขององค์ชายทั้งสองพระองค์แล้ว นางก็รู้สึกว่าวังหลังนี้ไม่ได้น่าเบื่อ ทุกข์ทรมานเพียงนั้นแล้วระหว่างที่นางกำลังหยอกพวกเขาอยู่นั่นเอง ญาติผู้พี่อย่างองค์หญิงใหญ่ก็เข้ามาหนิงเฟยพลันทำตัวไม่ถูก“ญาติผู้พี่?”องค์หญิงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านางนี้ เปลี่ยนไปมากจนหนิงเฟยแทบจำไม่ได้องค์หญิงใหญ่หรี่ตาพิจารณาหนิงเฟย จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ“ฮองเฮาเล่า?”ในตำหนัก นอกจากองค์ชายสองพระองค์แล้ว ก็มีเพียงหนิงเฟยกับสาวใช้ของนางเท่านั้นสถานการณ์ไม่ถูกต้องนัก...หนิงเฟยไม่ได้คิดอะไรมากนัก นางอธิบาย“เมื่อครู่องค์ชายคว่ำแท่นฝนหมึกจนฮองเฮาทรงเลอะไปทั้งตัว ฮองเฮาจึงเข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์แล้ว”องค์หญิงใหญ่พลันเดินก้าวใหญ่มาข้างหน้า แล้วจับข้อมือของหนิงเฟยไว้ ถามนางเสียงต่ำ“เช่นนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ทำอะไรกัน?“ซิ่วหว่าน ข้อขอเตือนเจ้า หากเจ้ากล้าทำร้ายองค์ชายทั้งสองล่ะก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”หนิงเฟย: !??นางชี้ไปที่ตัวเอง ถามกลับอย่างตกตะลึง“ญาติผู้พี่ ท่านพูดอะไรน่ะ? ข้าจะมี
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1252
ไทฮองไทเฮาสวรรคต มิได้เห็นหน้าลูกหลานเป็นครั้งสุดท้ายในห้องฌานภูเขาอวี้หยาง เหล่าสาวใช้คุกเข่าอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าณ วังหลวงในตำหนักฉือหนิง หลังไทเฮาได้ยินข่าวร้ายนี้ ยืนอยู่ข้างเตียง เหม่อลอยอยู่นานยามที่ไทฮองไทเฮายังมีพระชนม์ชีพ โหดร้ายกับผู้อื่นนัก ถึงขนาดเรียกได้ว่าใจดำยามนี้ไทฮองไทเฮาตายแล้ว ตัวนางกลับรู้สึกเสียใจอยู่บ้างไทเฮาทรงถอนหายใจ ลำคอตีบตัน“ฝ่าบาทเล่า? ทรงทราบเรื่องนี้หรือยัง?”กุ้ยหมัวมัวรีบตอบ “ไทเฮา ฝ่าบาททรงส่งคนไปที่ภูเขาอวี้หยางรับไทฮองไทเฮาแล้วเพคะ!”วันถัดมา โลงพระศพของไทฮองไทเฮาก็ถูกยกเข้ามาในวังในวังจัดงานศพให้การสวรรคตของนาง ลูกหลานในราชวงศ์ทั้งหมดมาเฝ้าพระศพสนมในวังเปลี่ยนมาสวมชุดไว้ทุกข์ ส่งพระศพไทฮองไทเฮาที่โถงเซ่นไหว้ เสียงร้องไห้ดังขึ้นเป็นระยะเฟิ่งจิ่วเหยียนสวมชุดกงจวงสีขาวทั้งร่าง ยืนอยู่ข้างเซียวอวี้นางมองไปที่โลงศพนั้นด้วยแววตาสงบนิ่งไทฮองไทเฮาประชวรหนักมานานแล้ว ก่อนหน้านี้หลังจากเซียวอวี้หายตัวไป ท่านอ๋องพวกนั้นก็ไปพานางออกมาจากภูเขาอวี้หยาง หาวิธีทรมานนางที่เป็นผู้เฒ่าผู้แก่นี่เป็นเพราะลูกหลานไม่กตัญ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1251
วันถัดมาในห้องทรงพระอักษรเฟิ่งจิ่วเหยียนเสนอให้แต่ละค่ายทหารกำหนดเวลาแข่งขันแลกเปลี่ยนความรู้กัน จัดให้มีรางวัลสำหรับผู้ชนะ เพื่อกระตุ้นความมุ่งมั่นในการต่อสู้ของเหล่าทหารแม่ทัพชราหลี่เห็นด้วยเป็นคนแรก“กระหม่อมคิดว่าดีพ่ะย่ะค่ะ หลายปีมานี้แคว้นหนานฉีเจริญรุ่งเรื่องมากขึ้น เลี่ยงไม่ได้ที่เหล่าทหารจะเกียจคร้าน เราควรจะเตรียมการไว้ล่วงหน้าก่อนอันตรายจะเกิดพ่ะย่ะค่ะ!”แม่ทัพท่านอื่น ๆ ส่วนมากก็เห็นด้วยทว่าก็ยังมีผู้คัดค้าน“ฮองเฮา กระหม่อมคิดว่าเรื่องทุกอย่างมีทั้งข้อดีและข้อเสีย“หากตอนนั้นชนะ แน่นอนว่าต้องดีใจ ทว่าท่านได้คิดถึงผู้แพ้บ้างหรือไม่?”สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนเย็นชา ดูแล้วไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย“ข้ารู้เพียงว่าเมื่อสู้กับพวกเดียวกัน หากแพ้ก็คือแพ้ ครั้งหน้าค่อยชนะก็ได้แล้ว“ทว่าเมื่อสู้กับศัตรู แพ้ ก็คือตาย”ผู้ต่อต้านคนนั้นถามอีกครั้ง“กระหม่อมคิดว่าแคว้นเป่ยเยี่ยนได้ยอมแพ้แล้ว ชายแดนสี่ทิศของแคว้นหนานฉีไม่มีสงครามอีก เหล่าทหารตึงเครียดกันมาหลายปีเพียงนี้ ถึงเวลาที่จะกลับมาฟื้นฟูแคว้นแล้ว“ยามนี้ควรจะปลดทหาร ให้เหล่าทหารกลับไปไถนา“อีกอย่างภายในชายแดนขอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1250
ช่วงกลางถึงปลายของเดือนห้า แคว้นเป่ยเยี่ยนส่งราชทูตมาที่แคว้นหนานฉี ถวายหนังสือยอมแพ้เวลานั้นเซียวอวี้และเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ให้ราชทูตเข้าเฝ้า ด้วยท่าทีองอาจราชทูตเป่ยเยี่ยนก้มศีรษะลงต่ำ สองมือประคองหนังสือยอมแพ้ขึ้นเหนือศีรษะ“ขอฮ่องเต้ฉีโปรดเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”น้ำเสียงของราชทูตสั่นเครือกลัวแต่ว่าฮ่องเต้ฉีจะไม่ยอมปล่อยแคว้นเป่ยเยี่ยนไป ทำให้เหล่าราษฎรต้องกลายเป็นทาสจากแคว้นที่ล่มสลายแววตาของฮ่องเต้บนบัลลังก์มังกรเย็นชาและเข้มงวด“มีแค่หนังสือยอมแพ้รึ”ราชทูตเงียบไปครู่หนึ่ง“ขอเพียงแคว้นท่านยกทัพกลับ ท่านอ๋องของกระหม่อมย่อมซาบซึ้งในพระเมตตาของฮ่องเต้หนานฉีพ่ะย่ะค่ะ”ท่านอ๋องของกระหม่อม ไม่ใช่ฮ่องเต้ของกระหม่อมเท่านี้ก็เพียงพอที่จะเห็นเจตนาในการลดสถานะตนเองของแคว้นเป่ยเยี่ยนแล้วเซียวอวี้หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เสียงหัวเราะนี้ทำเอาราชทูตหวาดกลัวจากนั้นเซียวอวี้ก็หันไปมองข้ารับใช้หลิวซื่อเหลียงขันทีใหญ่หยิบสาส์นตราตั้งฉบับหนึ่งออกมาส่งให้ราชทูตเป่ยเยี่ยนเซียวอวี้พูดอย่างผู้เหนือกว่า“นำกลับไปให้เยี่ยนอ๋องของพวกเจ้าดูให้ดี ๆ เรารอคอยที่จะได้พบเขา”ราชทูตตกตะลึงไปครู่
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1249
วังหลวงภายในตำหนักหย่งเหอฮองเฮาทรงต้อนรับ “ราชทูต” ด้วยพระองค์เองเฟิ่งจิ่วเหยียนเคยได้ยินเรื่องอาจารย์นาม “หลิ่วซิง” ของหร่วนฝูอวี้มานานแล้ว นางได้รับความไว้วางใจจากหนานเจียงอ๋องเป็นอย่างมาก มีศิษย์อย่างน้อยหนึ่งร้อยคนทว่ากลับถูกใจหร่วนฝูอวี้คนเดียวเท่านั้น ต้องการจะถ่ายทอดวิชาให้นางให้ได้ ช่างทำให้ผู้คนสงสัยนักราชทูตหลิ่วซิงเดินเข้าไปในตำหนักหย่งเหอทั้งที่ยังสวมหมวกม่านนางมองผ่านม่านบางนั้น ไปทางฮองเฮาที่อยู่ด้านบนหากเป็นการเรียกให้ราชทูตเข้าเฝ้าจริง ๆ เหตุใดจึงไม่เห็นฮ่องเต้ฉี?ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงข้ออ้างให้นางเข้าวังเท่านั้นหลิ่วซิงเก็บซ่อนรังสีฆ่าฟันเอาไว้เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“ประทานเก้าอี้”หลิ่วซิงไม่พูด นางรอให้อีกฝ่ายเป็นคนพูดเฟิ่งจิ่วเหยียนมีนิสับตรงไปตรงมา จึงอธิบายจุดประสงค์ตรง ๆ“ข้าเป็นสหายสนิทกับหร่วนฝูอวี้ ได้รับการไหว้วานจากนางให้ปรึกษากับผู้อาวุโส”“สหายสนิทอะไรกัน? ฮองเฮาไม่ใช่คนจิตใจเหี้ยมเกรียมหรอกหรือ?” คำพูดนี้ของหลิ่วซิงคมกริบยิ่งนักสาวใช้หว่านชิวขมวดคิ้วเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับใจกว้างนัก สั่งให้ข้าหลวงที่รับใช้อยู่ออกไ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1248
ภายในลาน สตรีผู้หนึ่งสวมหมวกม่าน ทั้งร่างสวมชุดแดงลอยตัวลงมาจากด้านบนผู้คนมองเห็นใบหน้าของนางได้ไม่ชัด ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของนางโดยเฉพาะกลิ่นอายของรังสีสังหารนั่น ทำให้คนรู้สึกขนลุกขนชันหร่วนฝูอวี้ที่จำอาจารย์ของตนได้ในทันที รีบออกไปคารวะ“ศิษย์คารวะอาจารย์เจ้าค่ะ!”เมื่อรุ่ยอ๋องเห็นภาพนี้จึงตามไปคารวะด้วยสตรีผู้นี้กลับมองเพียงหร่วนฝูอวี้ แววตาที่มองผ่านผ้าคลุมบาง ๆ นั้นแฝงไว้ด้วยความเย็นชา“เป็นศิษย์คนดีของข้าจริง ๆ เสียด้วย”คำพูดนี้แฝงไปด้วยการเสียดสีอย่างเห็นได้ชัดหัวใจของหร่วนฝูอวี้บีบรัดเล็กน้อยแม้ปกติจะอวดดีเพียงใด ทว่าต่อหน้าอาจารย์ นางก็กลายเป็นแค่กระต่ายเชื่องตัวหนึ่งเมื่อมองเห็นอาจารย์เข้ามาใกล้ หร่วนฝูอวี้ได้แต่ก้มศีรษะลงต่ำ สองมือกำแน่นเวลานี้เองรุ่ยอ๋องก็เดินมาบังนาง แล้วเป็นฝ่ายพูดอธิบาย“นางเป็นพระชายาของข้าแล้ว...”สตรีชุดแดงมีแววตาเฉยชา “นักฆ่าพวกนี้เป็นเจ้าส่งมาหรือ?”ที่นางชี้ก็คือพวกองค์รักษ์ที่นางจับกุมมา และถูกนางทำลายกำลังภายในแล้วรุ่ยอ๋องไม่ปฏิเสธ“เป็นข้าคนเดียวที่ทำ พระชายาไม่รู้เรื่องด้วย”สตรีนางนั้นยิ้มเย็น “ช่างกล้
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1247
เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้จักหร่วนฝูอวี้ดีกว่ารุ่ยอ๋องมากนักแน่นอนว่าไม่ใช่เพราะนางตั้งใจไปสืบ เป็นหร่วนฝูอวี้ที่ลากนางไปแล้วเล่าออกมาให้นางฟังจนหมดเอง“แม่ของนางเป็นชาวหนานเจียง พ่อเป็นชาวหนานฉี“ตามประเพณีที่ชาวหนานเจียงนิยมกันในตอนนั้น จะไม่แต่งงานกับชาวต่างแคว้น“ดังนั้นการที่สองสามีภรรยาแต่งงานกัน จึงต้องประสบกับการกีดกันจากหลายฝ่าย“เมื่อพ่อแม่ของนางตายไปทั้งคู่ ต่อมาจึงถูกอาจารย์ของนางรับเอาไว้“ถึงแม้จะมีอาจารย์ ทว่ากลับไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสำนัก“ราชาพิษหนอนกู่รับใช้เชื้อพระวงศ์ รับผิดชอบการทำพิธีเซ่นไหว้ สืบทอดวิชาไสยเวท ราชาพิษหนอนกู่และเหล่าศิษย์ล้วนถูกควบคุมด้วยกฎของเชื้อพระวงศ์“ราชาพิษหนอนกู่ทุกคนจะต้องใช้ตัวเองเป็นเครื่องบูชายัญ แล้วใช้สิ่งนี้ในการทำข้อตกลงกับสวรรค์และใต้พิภพ คุ้มครองให้ฮ่องเต้ปลอดภัยมีพลานามัยแข็งแรง ให้แคว้นฝนตกต้องตามฤดูกาล”เซียวอวี้ฟังมาถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้ว“ที่ว่าบูชายัญ นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตายหรอกหรือ?”เรื่องการบูชายัญ เขาเองก็เคยได้ยินมาบ้าง ทว่ารู้ไม่มากนักเฟิ่งจิ่วเหยียนอธิบาย “ว่ากันว่าคือการแช่ตัวอยู่ในน้ำพิษ เพื่อฝึกให้ร่างกายมีภูมิคุ้มก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 1246
เมื่อรุ่ยอ๋องอาบน้ำเสร็จ กลับมายังโถงหมิงจิ้งอีกครั้ง บ่าวรับใช้กลับบอกว่า พระชายาออกจากจวนไปแล้วแววตาของเขาลึกล้ำ เรียกองครักษ์ที่ซ่อนอยู่ออกมาคนนั้นตอบ “ท่านอ๋อง หลังจากท่านออกไปแล้ว ก็มีบุรุษนามว่าเก๋อสือชีมาขอเข้าพบพระชายาขอรับ”องครักษ์มิได้ยินทั้งสองสนทนากันในห้อง ทว่าแน่ใจ หลังจากพระชายาออกมา สีหน้าแลดูไม่สู้ดีนักรุ่ยอ๋องอยากให้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จึงสั่งคนไปจับตัวเก๋อสือชีมาในทันทีที่พักอาศัยของเก๋อสือชีมีอยู่เพียงไม่กี่แห่ง รุ่ยอ๋องจักตามหาเขานั้นไม่ยากเมื่อเก๋อสือชีเห็นเขา ก็เอ่ยขึ้นทันที “ศิษย์พี่เขย!”รุ่ยอ๋องแทบจะยกยิ้ม ทว่าก็ฝืนระงับไว้“เจ้าพูดสิ่งใดกับพระชายา”เก๋อสือชียิ้มด้วยท่าทีบริสุทธิ์ไร้เดียงสา “ศิษย์พี่เขย ศิษย์พี่หญิงมิได้บอกท่านหรือ? ข้านึกว่าพวกท่านสองสามีภรรยาไร้ความลับต่อกันเสียอีก”สีหน้ารุ่ยอ๋องเปลี่ยนไป มีแววเย็นยะเยือกของไอสังหารภายนอกเขาดูสงบอ่อนโยน หากแต่ภายในยังคงเปี่ยมด้วยอำนาจเก๋อสือชีหาได้เหมือนบุคคลอื่น สามารถมองเห็นถึงอีกด้านที่ซ่อนอยู่ของรุ่ยอ๋องซึ่งด้านนี้อันตราย บ้าคลั่งความโหดเหี้ยมของฮ่องเต้ฉี เห็นได้ชัดจา
บางทีคุณอาจจะชอบ
โทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด58.9K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ29.7K viewsทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน7.7K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน10.8K viewsชะตารักพันธนาการ
Luffy.g496 viewsตำหนักร้อยดาวชายากาวใจ2
จันทร์ส่องแสง327 viewsสามีชาวสวนของข้าน่ารักยิ่ง
องค์หญิงโนเนม154 viewsเมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด(ยุค70)
ซูเจิน1.1K views
