All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1251 - Chapter 1260

ไทฮองไทเฮาสวรรคต มิได้เห็นหน้าลูกหลานเป็นครั้งสุดท้ายในห้องฌานภูเขาอวี้หยาง เหล่าสาวใช้คุกเข่าอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าณ วังหลวงในตำหนักฉือหนิง หลังไทเฮาได้ยินข่าวร้ายนี้ ยืนอยู่ข้างเตียง เหม่อลอยอยู่นานยามที่ไทฮองไทเฮายังมีพระชนม์ชีพ โหดร้ายกับผู้อื่นนัก ถึงขนาดเรียกได้ว่าใจดำยามนี้ไทฮองไทเฮาตายแล้ว ตัวนางกลับรู้สึกเสียใจอยู่บ้างไทเฮาทรงถอนหายใจ ลำคอตีบตัน“ฝ่าบาทเล่า? ทรงทราบเรื่องนี้หรือยัง?”กุ้ยหมัวมัวรีบตอบ “ไทเฮา ฝ่าบาททรงส่งคนไปที่ภูเขาอวี้หยางรับไทฮองไทเฮาแล้วเพคะ!”วันถัดมา โลงพระศพของไทฮองไทเฮาก็ถูกยกเข้ามาในวังในวังจัดงานศพให้การสวรรคตของนาง ลูกหลานในราชวงศ์ทั้งหมดมาเฝ้าพระศพสนมในวังเปลี่ยนมาสวมชุดไว้ทุกข์ ส่งพระศพไทฮองไทเฮาที่โถงเซ่นไหว้ เสียงร้องไห้ดังขึ้นเป็นระยะเฟิ่งจิ่วเหยียนสวมชุดกงจวงสีขาวทั้งร่าง ยืนอยู่ข้างเซียวอวี้นางมองไปที่โลงศพนั้นด้วยแววตาสงบนิ่งไทฮองไทเฮาประชวรหนักมานานแล้ว ก่อนหน้านี้หลังจากเซียวอวี้หายตัวไป ท่านอ๋องพวกนั้นก็ไปพานางออกมาจากภูเขาอวี้หยาง หาวิธีทรมานนางที่เป็นผู้เฒ่าผู้แก่นี่เป็นเพราะลูกหลานไม่กตัญ

เด็กทั้งสองต่างเบิกดวงตากลมโต มองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียนเฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเอือมระอา ซักถามเซียวอวี้โดยตรง“พูดมาให้ชัด ข้าทิ้งลูกทิ้งสามีอย่างไร”นางนั่งลงข้างกายเขา เอื้อมมือไปอุ้มลูกอีกคนขึ้นมา เซียวออวี้กล่าวอย่างสำรวจ “หากไม่อยากให้คนรู้ก็อย่าทำเช่นนั้น“เรื่องที่ฮองเฮาเลือกสนมชายในค่ายทหาร ถูกนำไปเล่าต่อเป็นตุเป็นตะ”แม้นจะพูดเช่นนี้ ทว่าเขารู้ดีว่าเป็นเพียงข่าวลือเพียงอยากฟังว่านางจะอธิบายเช่นไรเฟิ่งจิ่วเหยียนเคยรับปากองค์หญิงใหญ่ว่า ก่อนเรื่องจะสำเร็จ จะไม่นำเรื่องดูตัวราชบุตรเขยไปบอกผู้ใดด้วยเหตุนี้นางจึงเพียงยิ้มให้เซียวอวี้“เอาเป็นว่าไม่ได้เลือกให้ตัวเองแล้วกัน“คงมิใช่ว่าเจ้าขาดความมั่นใจเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอกนะ?”องค์ชายใหญ่ซบไหล่ของนาง ดูอาลัยอาวรณ์อย่างยิ่งเด็กย่อมไม่รู้ว่าผู้ใหญ่กำลังพูดเรื่องอะไร รู้เพียงว่าอ้อมกอดของเสด็จแม่ช่างอบอุ่นเหลือเกินขณะที่เซียวอวี้อยากจะถามเพิ่มอะไรบางอย่าง เด็กน้อยในอ้อมแขนก็อยู่ไม่นิ่ง บิดร่างกาย อยากมุดเข้าอ้อมกอดของเฟิ่งจิ่วเหยียนคงเพราะเห็นพี่ชายถูกเสด็จแม่โอบอุ้ม ตนจึงอยากให้อุ้มบ้างเฟิ่งจิ่วเหยียนม

เหลียนซวงเป็นห่วงเซียวจั๋ว จึงขอเข้าเฝ้ามาในวังยามรู้ว่าฝ่าบาทส่งคนไปช่วยแล้ว ถึงได้เบาใจลงบ้างการที่ฝนตกหนักในครั้งนี้ ทำให้ทั่วทั้งเมืองหลวงถูกน้ำฝนโอบล้อม ท้องฟ้ามืดครึ้ม ชวนให้รู้สึกไร้ชีวิตชีวาราวกับว่าโลกใบนี้กำลังจะสิ้นสุดลงนางยืนถือร่มอย่างไหวเอนท่ามกลางพายุฝน พลอยทำให้นางทรงตัวไม่อยู่คนที่มีสีหน้ากลุ้มใจไม่ต่างจากนาง ยังมีผู้ติดตามนามเจียงหลินเหลียนซวงรู้จักคุณชายเจียงผู้นั้น ได้ยินมาว่าเป็นสหายคนสนิทของฮองเฮานางถามไถ่อย่างหวังดีผู้ติดตามมีสีหน้าอมทุกข์ ราวกับเจอคนที่สามารถระบายความรู้สึกได้ในที่สุด พูดทุกอย่างในหัวออกมาหมดเปลือก“คุณชายของข้า ได้ยินว่าฮองเฮาทรงประสูติลูกแฝด จึงตั้งใจจะมาส่งของขวัญแสดงความยินดีที่เมืองหลวง ไม่คิดเลยว่าจะโชคร้ายถึงเพียงนี้ มาถึงก็ประสบภัยน้ำท่วม “คุณชายลื่น จนตกลงไปในน้ำ“ข้าอยากช่วย ทว่าพริบตาเดียวก็ไม่เห็นคุณชายแล้ว…ข้าจึงทำได้เพียงมาขอความช่วยเหลือ”เหลียนซวงคิดในใจ คุณชายเจียงผู้นี้ช่างโชคร้ายจริง ๆไม่เหมือนคุณชายเซียวคุณชายเซียวกระโดดลงน้ำไปเอง เพื่อช่วยคนอื่นตอนนั้นนางเค้นเสียงตระโกนอยู่บนฝั่ง ก็ไม่สามารถห้ามเขา

เซียวจั๋วไม่ได้หมายปองฮองเฮาจริง ๆ เพียงแค่อยากเอาคืนที่เซียวอวี้เร่งให้แต่งงานเท่านั้นยิ่งเซียวอวี้โกรธมากเท่าไร เขายิ่งสะใจมากเท่านั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็ดูออก เซียวจั๋วผู้นี้ไม่ต่างอะไรกับรุ่ยอ๋อง เป็นพวกเสือหน้ายิ้มเหมือน ๆ กันคนนิสัยตรงไปตรงมาอย่างเซียวอวี้ ไม่มีทางเอาชนะได้“ฝ่าบาทแค่เป็นห่วงเจ้า คุณชายเซียวไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ส่วนเรื่องชิงบัลลังก์ ล้วนเป็นการกุเรื่องขึ้นมาโดยไร้มูลความจริง ถึงจะแค่ล้อเล่น ก็ไม่ควรนำเรื่องนี้มาพูด” เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยเตือนอีกฝ่ายอย่างปกป้องสามีล้อเล่นก็ส่วนล้อเล่น เรื่องสำคัญไม่ควรมองข้ามเพลิงโกรธของเซียวอวี้พลันได้รับการปลดปล่อย กอบกุมมือของเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้เซียวจั๋วประสานมือคารวะ“กระหม่อมกล่าววาจาล่วงเกินแล้ว”เซียวอวี้กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ใช่แค่เรื่องบัลลังก์ เจ้าต้องทำความเข้าใจให้ชัดเจน ว่าคนที่อดีตฮ่องเต้เลือกไว้ให้เจ้าคือเฟิ่งเวยเฉียง มาบอกว่าเราแย่งภรรยาของเจ้าได้อย่างไรกัน?”เซียวจั๋วพูดด้วยรอยยิ้มประดับหน้า “ฝ่าบาททรงพูดถูก”……อีกด้านณ เมืองหลวงจากการค้นหาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ในที่สุดเหล่าทหารก็ตามหาเจี

ข่าวลือฝาแฝดสร้างหายนะให้แคว้นนับวันยิ่งหนาหูขึ้นเรื่อย ๆแม้นเซียวอวี้จะส่งคนไปสยบข่าว ก็ปิดปากประชาชนได้ยากในวังหลวงเหล่าขุนนางเก่าแก่ร่วมกันลงนามส่งคำร้อง ต้องการให้ฮ่องเต้และฮองเฮาปฏิบัติตามระบอบเดิม ด้วยการส่งองค์ชายรองออกไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อข่าวโคมลอยจากภายนอกมีมากเกินไป จำต้องสกัดไว้ก่อน เพื่อให้ประชาชนสงบลงภายในห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้พิโรธคำรามเขาโยนสาส์นฉบับนั้นลงบนพื้น ไม่เสียเวลาอ่านทว่า ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด อัดอั้นในอกจนลนลาน ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้นหลิวซื่อเหลียงพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฝ่าบาทสงบลง พลางส่งสายตาให้บุตรบุญธรรมของตนเองไม่นาน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็มานางออกคำสั่งให้คนอื่นออกไป แล้วก้มลงเก็บสาส์นร้องทุกข์บนพื้นขึ้นมาเมื่อเซียวอวี้เห็นนาง คิ้วที่ขมวดมุ่นก็คลายออก ทว่ากลับยิ้มอย่างฝืน ๆ ไม่อยากให้นางกังวล“จิ่วเหยียน เจ้ามาทำไมหรือ?”เขารีบซ่อนสาส์นร้องทุกข์ฉบับอื่นทันที เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มลงกวาดสายตาอ่านสาส์นร้องทุกข์ในมือ น้ำเสียงสบาย ๆ“ลงนามส่งคำร้องงั้นหรือ? ตัวอักษรของใต้เท้าเหล่านี้ ช่างเขียนไม่ได้เรื่อง”เซียวอวี้กล่าวเสริม “เห็นด้วย อ่