All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1281 - Chapter 1290

เฟิ่งเวยเฉียงอยากไปยังแคว้นซีหนี่ว์ เพราะมีเพียงแคว้นซีหนี่ว์ ที่ทำให้นางรู้สึกเป็นอิสระ ปราศจากการถูกพันธนาการจากอดีตอันเจ็บปวดอยู่แคว้นซีหนี่ว์ ต่อให้นางถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ก็แทบไม่มีใครตำหนินางทว่าอยู่แคว้นหนานฉี แทบทุกคนคิดว่านางเป็นฝ่ายผิดนางบอกความคิดนี้กับเฟิ่งจิ่วเหยียน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เข้าใจได้ และหวังว่าเวยเฉียงจะได้พบที่พักพิงอันสงบสุข เยียวยาบาดแผลในใจอย่างช้า ๆด้วยเหตุนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเห็นด้วยกับการที่นางจะไปแคว้นซีหนี่ว์แต่ก็ได้เตือนนาง ให้ปรึกษากับซ่งหลีให้ดีเสียก่อนในวันเดียวเกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนอ่อนล้าทั้งกายและใจเซียวอวี้จึงพานางกลับวังก่อนเมื่อเห็นลูกชายที่ยังคงเฝ้ารอนางอยู่ นางรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกอุ้มลูกชายตัวน้อยทั้งที่ง่วงแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่ยังฝืนลืมตาโตคอยนางอยู่ เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มลงจูบที่ผมของเขาเบา ๆเซียวอวี้ยืนอยู่ด้านข้างนาง พร้อมพูดปลอบ“อาการของเฟิ่งเวยเฉียงไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น อีกอย่างก็ยังมีซ่งหลีอยู่กับนาง”เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะอีกด้านจวนตระกูลเฟิ่งเมื่อรู้ว่าเวยเฉียงจะไปแคว้นซีหนี่ว์ แม้นซ่งหลีจ

นายหญิงเฟิ่งรู้สึกกังวลเกี่ยวกับเฉียวเอ๋อร์ หลานสาวของนางจริง ๆทันทีที่นางเห็นเฟิ่งจิ่วเหยียน นางก็พูดขอร้องทันที“ฮองเฮา เฉียวเอ๋อร์เป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของเหยียนเฉิน เหยียนเฉินเสียภรรยาไปแล้ว ฮองเฮาจะทรงทำใจพรากบุตรสาวจากเขาไปอีกได้อย่างไรเพคะ“ขอฮองเฮาและฝ่าบาทโปรดถอนคำสั่งด้วยเพคะ!”ขณะที่นายหญิงเฟิ่งกำลังจะคารวะ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ห้ามนางเอาไว้“ท่านเข้าใจผิดแล้ว ที่เวยเฉียงรับเฉียวเอ๋อร์เป็นบุตรบุญธรรม ไม่ใช่คำสั่งของข้าหรือฝ่าบาท แต่เป็นคำขอของพี่ใหญ่ต่างหาก”“เป็นไปไม่ได้! เหยียนเฉินจะ...” นายหญิงเฟิ่งไม่อยากจะเชื่อทว่าจิ่วเหยียนไม่มีทางโกหกนางใจนางเต็มไปด้วยความกังวล“ฮองเฮา หากนี่เป็นการตัดสินใจของเหยียนเฉินจริง ๆ หม่อมฉันกังวลว่าเขาจะคิดสั้นเพคะ!”ไม่มีใครเข้าใจบุตรชายไปมากกว่ามารดาความกังวลของนายหญิงเฟิ่งนั้นมิได้เกินจริงเลยเฟิ่งจิ่วเหยียนสั่งให้คนไปที่จวนพลทหารทันทีสุดท้ายเป็นอย่างที่นายหญิงเฟิ่งคิดจริง ๆเมื่อพวกอู๋ไป๋ไปถึง เฟิ่งเหยียนเฉินก็กินยาพิษไปแล้วโชคดีที่ไปทันเวลา ท่านหมอทำให้เฟิ่งเหยียนเฉินอาเจียนออกมา และให้เขากินยา ทำให้เขากลับจากประตูผีมาได้น

ในจดหมายที่เขียนมาให้เฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น เวยเฉียงเอ่ยถึง เรื่องที่แคว้นหนานฉีเจรจาขอคูเมืองสี่แห่งกับแคว้นซีหนี่ว์ แคว้นซีหนี่ว์ยังลังเลไม่ตกปากรับคำ นั่นเป็นเพราะว่าไม่อยากเพิ่มความแข็งแกร่งทางชายแดนตะวันตกให้แคว้นหนานฉีอย่างง่าย ๆนางกล่าวอย่างชัดเจน หากตนเองได้เป็นประมุขแคว้น เรื่องแรกที่จะทำ ก็คือการมอบคูเมืองสี่แห่งให้แก่แคว้นหนานฉีทันทีเมื่อเซียวอวี้อ่านจดหมายฉบับนี้ ก็กล่าวอย่างแฝงความนัย“น้องสาวของเจ้า ตั้งแต่ได้ความทรงจำคืนกลับมา ก็ดูฉลาดขึ้น”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คัดค้าน“พรสวรรค์ในการเป็นฮองเฮาที่ตระกูลเฟิ่งปลูกฝังไว้ แน่นอนว่าต้องมีสมองด้วย มิเช่นนั้นจะมีจุดยืนในพระราชวังต้องห้ามได้อย่างไร?“เวยเฉียงมีความเฉลี่ยวฉลาดบ้าง หม่อมฉันกลับอุ่นใจ นั่นหมายความว่านางสามารถปกป้องตัวเองได้”นัยน์ตาของเซียวอวี้ลุ่มลึก “แม้ว่าจะคิดประสงค์ร้ายมาถึงเจ้า ก็ไม่ถือสาหรือ? เหตุใดนางต้องการพาเฉียวเอ๋อร์ไปด้วยให้ได้ คงไม่มีทางที่เจ้าจะเดาสาเหตุไม่ได้ นางต้องการ แต่กลับอยากให้เจ้าขจัดอุปสรรคให้นาง”แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนหนักอึ้งนางมองมาที่เซียวอวี้ตรง ๆ“เป็นพี่น้องแท้ ๆ ไม่จำเป็นต้อง

รุ่ยอ๋องรู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตาหร่วนฝูอวี้ตรง ๆเขาหยิบเสื้อตัวนอกมาคลุม ปกปิดร่องรอยบนร่างกาย พยายามโกหกอย่างลองเชิง“คือ…ข้ากลัวว่าจะใช้งานไม่ได้ จึงเตรียมไว้ให้ตัวเองน่ะ”หร่วนฝูอวี้หัวเราะออกมาทันที“เช่นนั้นหรือ”นางเทยาออกมาเม็ดหนึ่ง แล้วจับยัดเข้าปากของรุ่ยอ๋องอย่างป่าเถื่อน“เช่นนั้นอย่าให้เสียของ ขอข้าดูหน่อยว่าฤทธิ์ยานี้เป็นอย่างไร”รุ่ยอ๋องรีบจับข้อมือนางไว้ แย่งเม็ดยามา แล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“เอาล่ะ ข้าบอกความจริงก็ได้ มันคือยาคลุมกำเนิด”เมื่อหร่วนฝูอวี้ได้ยินคำนี้ ก็ระเบิดทันที“ให้ตายเถอะ! นี่ท่านบังอาจกินของพรรค์นี้หรือ? ข้าก็ว่าทำไมไม่เห็นตั้งครรภ์เสียที ที่แท้ท่านก็แอบเล่นตุกติกนี่เอง!”ด้วยอารมณ์โกรธ นางจึงเขวี้ยงขวดยาคลุมกำเนิดทิ้งรุ่ยอ๋องเสียดายอย่างมากยานี้แพงนะหร่วนฝูอวี้บีบคอเขาอย่างชำนาญ ด่าทอด้วยความโมโห“คนชั่วช้าอย่างท่าน! ชดใช้ลูกมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!“คิดจะเอาเปรียบข้าโดยไม่ต้องเสียอะไรสินะ!“หากวันนี้ไม่สั่งสอนท่านสักหน่อย ท่านก็คงไม่รู้จักหลาบจำ!”นางบีบคอรุ่ยอ๋องจนหน้าคล้ำเขียวรุ่ยอ๋องพูดติด ๆ ขัด ๆ “เจ้า…เจ้าคิดจะฆ่า…สามีตัวเอ

การกระทำนี้เหมือนจะเป็นไปตามสถานการณ์ สายตาของเขาก็ยังมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียน “ฉะนั้นเจ้าก็ปล่อยให้เซียวฉีลงโทษจั่วเฟิง?” เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเซียวอวี้ทันที “ท่านรู้เรื่องทุกอย่างแล้วหรือ?” เซียวอวี้แย้มยิ้ม “ยังมีเรื่องใดปิดบังเราได้?” “แล้วไยท่านยังจะถามอีก?” “เพียงอยากได้ยินเจ้าพูดมากอีกหน่อย” เซียวอวี้เชยคางของบุตรชายคนโตขึ้น “อาหลิ่น เจ้าว่า ช่วงนี้เสด็จแม่ของเจ้าพูดน้อยลงไปมากหรือไม่ มิได้พูดคำหวานกับเสด็จพ่อมานานแล้วด้วย” เขาทำเป็นร้องทุกข์กับบุตรชาย เฟิ่งจิ่วเหยียนทั้งรู้สึกโกรธและขบขัน “เอาล่ะ หากท่านอยากฟัง คืนนี้หม่อมฉันจะพูดให้ท่านฟังดี ๆ ” เอ่ยเสร็จ บุตรองค์เล็กก็ถูกแม่นมอุ้มเข้ามาที่นี่ ร่างกายเล็ก ๆ ถูกห่อด้วยผ้าฝ้ายผืนใหญ่ โผล่มาให้เห็นเพียงศีรษะ เหมือนข้าวห่อไส้เนื้อชิ้นโต เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินตรงไปหาเขา คาดไม่ถึงว่าเขาจะยื่นแขนออกมาก่อน แล้วกอดคอเสด็จแม่ไว้ คิ้วเล็ก ๆ สองข้างย่นลง ปากก็พูดพึมพำไม่เป็นภาษา ราวกับบ่นเรื่องการอาบน้ำที่ไม่สบายตัว “รู้สึกไม่สบายตัวหรือ? อย่ากลัว แม่เช็ดตัวแห้งให้เจ้าก