All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1271 - Chapter 1280

เฟิ่งจิ่วเหยียนคิดทบทวนอยู่ครู่ใหญ่ “พบก็ได้เพคะ”ไม่นานนัก เฟิ่งเหยียนเฉินก็ถูกพาเข้ามาที่ตำหนักหย่งเหอภายในห้องโถงหลัก เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่ที่ตำแหน่งหลัก ไม่โกรธแต่ดูน่าเกรงขามถึงแม้นางกับเฟิ่งเหยียนเฉินจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด ทว่าก็มิได้สนิทสนมกันคนในตระกูลเฟิ่ง คนที่นางสนิทสนมด้วยจริง ๆ มีเพียงเวยเฉียงเท่านั้นเฟิ่งเหยียนเฉินสวมชุดขุนนาง แสดงความเคารพอย่างนอบน้อม“กระหม่อมถวายบังคมฮองเฮา”เขาในฐานะขุนนางและราษฎร มีความภักดีและทุ่มเทต่อหน้าที่อย่างมิต้องสงสัยเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่มีความจำเป็นต้องแสดงสีหน้าไม่พอใจ ด้วยสาเหตุเพราะอนุนอกเรือนผู้นั้นถึงอย่างไรแม้แต่ภรรยาของเขา---โจวซื่อพี่สะใภ้ของนางก็ยังไม่เอ่ยสิ่งใด เหตุใดนางจะต้องแบกรับความโกรธมาไว้ที่ตนเองด้วย“เชิญนั่งเถอะ”“ขอบพระทัยฮองเฮา”เฟิ่งจิ่วเหยียนถามตามตรง: “พี่ชายเข้าวังมา ด้วยเรื่องใด” “เมื่อคืนภรรยากระหม่อมพูดว่า ได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ให้มาเป็นอาจารย์สอน ฮองเฮา เรื่องนี้เป็นจริงหรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยอย่างเรียบเฉย“มีเรื่องเช่นนั้นจริง ทว่า ข้ามิได้สั่งโดยการบังคับ แต่เป็นการตัดสินใจของพี่สะ

ณ จวนพลทหารเฟิ่งเหยียนเฉินกำลังดื่มสุราเพื่อคลายทุกข์เขาเป็นห่วงเวยเฉียง และเกลียดความไร้ประโยชน์ของตัวเองภรรยาโจวซื่อเข้ามาใกล้ ๆ เขา และแย่งจอกสุรามาจากในมือเขา“นี่ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”ในฐานะสามีภรรยา ในใจนางก็ยังคงห่วงใยเขาเมื่อเห็นเขากลัดกลุ้มเพียงนี้ นางก็ทุกข์ใจตามไปด้วยจู่ ๆ เฟิ่งเหยียนเฉินก็กอดนางไว้ สองคนนี้คนหนึ่งนั่งคนหนึ่งยืน ศีรษะของเขาซบที่ท้องของนาง ราวกับเด็กน้อยเรียกร้องการปลอบโยน ดูอ่อนแอและบอบบาง“ข้าทำผิดอย่างร้ายแรงไปแล้ว...”หลังจากโจวซื่อชะงักไปครู่หนึ่ง ก็ยกมือขึ้นและตบหลังเขาเบา ๆนางปลอบเขาอย่างเงียบ ๆ และอยู่เป็นเพื่อนเขาจนกระทั่งเขาค่อย ๆ หลับไปภายในวังเฟิ่งจิ่วเหยียนรับปากเวยเฉียงว่า จะบอกนางเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตนายหญิงเฟิ่งลำพังแค่การนึกถึงเรื่องเหล่านั้น ก็รู้สึกเจ็บปวดแล้ว จึงรีบออกไปทันทีเพื่อไม่ให้เวยเฉียงรับรู้เรื่องราวมากเกินไปในคราวเดียว จนไม่อาจทนรับไหว เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงพูดไปพลาง สังเกตอารมณ์ของเวยเฉียงไปพลาง หากเวยเฉียงมีอาการหวาดกลัวและตื่นตระหนก นางก็จะหยุดเล่าเวยเฉียงแข็งแกร่งกว่าที่นางคิดไว้ หลังจากรู้ว่าตนเอง

สองสาวพี่น้องตระกูลเฟิ่งเป็นฝาแฝดกัน ทว่านิสัยแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงหนิงเฟยมองสำรวจคนตรงหน้าผู้นี้ เอ่ยตามตรงโดยไม่อ้อมค้อม“ข่าวลือในวังเกี่ยวกับเจ้ากับฝ่าบาท ห้ามปรามแล้วก็ยังไม่หยุดกระจายข่าว แม่นางเวยเฉียงไม่เคยได้ยินแม้แต่น้อยเลยหรือ?”เฟิ่งเวยเฉียงรู้สึกแปลกใจอย่างมาก“ข้ากับฝ่าบาท?”ไม่น่าแปลกใจที่นางไม่เคยได้ยิน นางแทบจะอยู่แต่ในตำหนักหย่งเหอ น้อยครั้งที่จะออกมาภายนอก ส่วนข้าหลวงในตำหนักหย่งเหอนี้ ก็มิใช่พวกปากมาก ยิ่งไม่มีใครกล้านินทาอะไรต่อหน้านาง ยิ่งไปกว่านั้น หลายวันมานี้นางจะอยู่นอกวังเป็นส่วนใหญ่ จึงมิได้สนใจข่าวลือในวังหนิงเฟยเห็นว่านางไม่รู้อะไรเลยเช่นนี้ จึงบอกให้นางรู้ไปเลยฟังจบ เฟิ่งเวยเฉียงสีหน้าแดงก่ำ มีแต่อารมณ์โกรธเท่านั้น“พวกเขา พวกเขาพูดเช่นนี้ได้อย่างไร!“ข้าก็แต่งงานแล้ว การที่อยู่ในวัง เพียงเพราะคิดถึงพี่หญิง อยากจะพูดคุยกับนางมากขึ้น และอยากมาดูองค์ชายน้อยทั้งสองด้วยก็เท่านั้น...”หนิงเฟยโบกมือ“เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายกับข้าหรอก คำพูดของคนนั้นน่ากลัว ข้าขอแนะนำเจ้า ให้รีบออกไปอยู่นอกวังเสียแต่เนิ่น ๆ“แม่นางเวยเฉียง หากเจ้าไม่มีที่พัก ข้าก

หลังจากเวยเฉียงออกจากวัง ก็กลับไปพักที่จวนตระกูลเฟิ่งชั่วคราวพร้อมกับซ่งหลี นางล่วงรู้เหตุการณ์ที่เคยถูกลักพาตัวเมื่อปีนั้นแล้ว จึงไม่หวาดกลัวการเผชิญหน้าอีกดังนั้น ซ่งหลีไม่ได้ห้ามนางทว่านายหญิงเฟิ่งหย่าร้างไปนานแล้ว ไม่สะดวกที่จะไปยังจวนตระกูลเฟิ่ง จึงไปพักที่จวนพลตรีทหาร อยู่กับบุตรชาย จะได้ใช้โอกาสนี้กล่อมบุตรชาย มิควรหมางเมินภรรยาหลวงเพื่อหญิงที่อยู่ข้างนอกหากแต่ ถ้อยคำพร่ำบ่นของนายหญิงเฟิ่ง ทำให้เฟิ่งเหยียนเฉินรำคาญใจนักเขาพูดตามตรง “ท่านแม่ พูดไปแล้ว ข้าก็เพียงอยากมีบุตรชายสักคนหนึ่ง “สายโลหิตตระกูลเฟิ่งต้องสืบทอดต่อไป” นายหญิงเฟิ่งย้อนถามทันควัน “เจ้าอยากได้บุตรชาย แล้วลูกสะใภ้ไม่อาจให้กำเนิดได้หรือ? ไยต้องไปหาหญิงอื่นข้างนอก” เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงข้ออ้างในการเสพสุขของเขาเท่านั้นเฟิ่งเหยียนเฉินนิ่งเงียบไปนาน แล้วตอบอย่างจนใจ “ตลอดหลายปีมานี้ นางตั้งครรภ์ยากมาตลอด หาหมอตรวจก็แล้ว และได้จ่ายใบสั่งยาให้นางมากมาย แม้นกระทั่งข้าเองก็ดื่มยากับนางด้วย ล้วนไร้ผล “หากมิใช่เพราะเหตุนี้ ข้าจักเก็บหญิงข้างนอกคนนั้นไว้ได้อย่างไร? “ท่านแม่ ข้ารู้ว่าหญิงข้างนอ

จวนพลตรีทหารฮองเฮาเสด็จมาด้วยพระองค์เอง บรรดาบ่าวรับใช้คุกเข่าบนพื้นต้อนรับเฟิ่งจิ่วเหยียนเดินตรงไปยังเรือนหลัก นายหญิงเฟิ่งยืนคอยอยู่หน้าประตู ประหนึ่งรู้ล่วงหน้าว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนจักมา จึงเตรียมตัวรอตั้งแต่แรก“ฮองเฮา...”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่พูดอะไรมาก “ให้หมอหลวงตรวจอาการพี่สะใภ้ก่อน”นางพาหมอหลวงมาด้วยนายหญิงเฟิ่งดั่งได้พบที่พึ่ง ผงกศีรษะต่อเนื่อง “ดี ดี ควรให้หมอหลวงตรวจดู หมอที่มาก่อนหน้านี้บอกว่า พี่สะใภ้ของเจ้าไม่มีทางรักษาแล้ว...”หลังจากหมอหลวงเข้าไปแล้ว นายหญิงเฟิ่งพาเฟิ่งจิ่วเหยียนไปยังห้องด้านข้าง หลังจากปิดประตู นายหญิงเฟิ่งค่อยบอกนาง“ขณะเกิดเหตุ เวยเฉียงเห็นกับตา ได้รับความสะเทือนใจ ตอนนี้หมดสติยังไม่ฟื้นเลย ซ่งหลีเฝ้าอยู่ข้างกายนาง เขาบอกว่าเวยเฉียงไม่เป็นอะไรมาก ให้ข้ามายังจวนพลตรีทหารก่อน”เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้ว มิได้แสดงความโกรธ ทว่าเปล่งรัศมีองอาจ หลังจากนั้น อู๋ไป๋ก้าวเข้ามารายงาน“ฮองเฮา กระหม่อมได้สืบทราบกระจ่างแล้ว คนร้ายคือภรรยาน้อยของใต้เท้าพลทหาร กล่าวกันว่านางเคียดแค้นที่ถูกใต้เท้าพลทหารทอดทิ้ง ทิ้งแม่เอาแต่ลูก ด้วยความจนตรอก จึงล้าง