บททั้งหมดของ แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: บทที่ 1561 - บทที่ 1570

นอกวังหลวง ในโรงพักแรมท่านผู้เฒ่าหยวนนั่งอยู่เพียงลำพังเป็นเวลานานเขามองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง แล้วถอนหายใจออกมาเทศกาลไหว้พระจันทร์กำลังจะมาถึง เขากลับไร้ญาติขาดมิตรหากเสียวอู่เป็นอะไรไป เขาจะอธิบายกับซีเอ๋อร์อย่างไรกระบี่ชื่อหยวนจนถึงวันนี้เขาเพิ่งรู้ ว่าเป็นกระบี่คู่ในเมื่อซีเอ๋อร์เจอกระบี่ลับ แล้วเหตุใดจึงไม่บอกเขา?……หนานเจียงเสียวอู่ถูกมัดไว้ตลอดเวลาคนชุดดำเหล่านั้นกลัวว่าเขาจะหนี แต่ละวันจะมีหลายคนมาเฝ้าดูเขาในคืนนี้ มีคนชุดดำพาเขาออกไปนอกห้องเขาถาม “พวกเจ้าจะพาข้าไปไหน? หรือในที่สุดก็คิดจะฆ่าข้าแล้วใช่หรือไม่?”คนชุดดำไม่ตอบเขาไม่นาน เขาก็ถูกพามายังห้องหนึ่งในห้องนี้มีเซียวเหิงที่เขารู้จัก และยังมีชายในชุดขาวอีกคนทั้งสองคนดูไม่ใช่คนดีอะไร!ถานไถเหยี่ยนเดินเข้ามาก่อน แล้วประสานมือคารวะเขา“ขอโทษที่ต้องพาท่านออกมาจากแคว้นหนานฉี ด้วยวิธีนี้”เสียวอู่หัวเราะเหอะ ๆ“นี่! ถ้ารู้สึกผิดจริง ๆ ก็รีบแก้มัดข้าสิ”ถูกมัดมือมัดขาไว้แบบนี้ เมื่อยตัวมากสู้ฟันเขาให้มันจบ ๆ เขาจะได้ตายไว ๆ!“อีกอย่าง เจ้าเป็นใคร? ทำไมถึงมัดข้า!”ถานไถเหยี่ยนแนะนำตัว “ข้าแซ่

หร่วนฝูอวี้! นางกลับมาแล้ว!รุ่ยอ๋องเดินเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น“อาอวี้ เป็นเจ้าหรือ!”หร่วนฝูอวี้พูดเสียงเย็น “รู้อยู่แล้วจะถามไปทำไม หากท่านจำข้าไม่ได้ ก็ไปตายซะ”นางปากคอเราะร้อยอย่างมากเมื่อรุ่ยอ๋องมองอีกครั้ง ก็เห็นมีคนนอนราบบนพื้นนั่นคือแม่นมของจี๋เอ๋อร์ ที่ถูกตีจนสลบในมุมห้อง เป็นหลิวหวาที่ถูกจับมัด มีผ้ายัดปากบนคอของหลิวหวายังมีงูตัวโปรดของหร่วนฝูอวี้พันไว้ เขาจึงไม่กล้าขยับตัว ทำได้เพียงส่งสายตาขอความช่วยเหลือ——ท่านอ๋อง ช่วยข้าด้วย!รุ่ยอ๋องนึกขึ้นมาได้ ตั้งแต่ที่เขากลับมาที่จวน ก็ไม่มีคนบอกเขาเลยว่า——หร่วนฝูอวี้มานั่นก็หมายความว่า นางแอบบุกรุกเข้ามา และไม่มีใครสังเกตเห็นหร่วนฝูอวี้ไม่พอใจอย่างยิ่ง“ท่านปกป้องลูกแบบนี้หรือ?“องครักษ์คุ้มกันในจวนก็หละหลวมเกินไป คืนนี้โชคดีที่เป็นข้า หากเป็นผู้ประสงค์ร้ายคนอื่น ก็คงพาตัวลูกไปง่าย ๆ แล้ว!“อีกอย่าง เขาร้องไห้หนักขนาดนี้ ท่านกลับปล่อยเขาไว้ในจวนอย่างวางใจ ดูเหมือนท่านจะไม่สนใจความเป็นความตายของเขาเลยสักนิดสินะ!”หร่วนฝูอวี้ร้อนใจ จึงพูดออกมามากมายขนาดนี้ตอนนี้จี๋เอ๋อร์ซบอยู่ในอ้อมอกของมารดาอย่างเงียบเชียบ ไม่

เซียวอวี้มีตำแหน่งสูง จึงให้ความสำคัญกับสถานการณ์ส่วนรวม“ก็จริง ประเด็นสำคัญในตอนนี้ ไม่ใช่การช่วยเหลือเสียวอู่“พวกถานไถเหยี่ยนต้องการเสียวอู่ ก็ไม่มีทางทำร้ายเขาเด็ดขาด“รองลงมา ตอนนี้หนานเจียงถูกพวกเขาควบคุม แม้แต่หร่วนฝูอวี้ก็ยังถูกล้อมจับจนไร้ที่ไป การที่พวกเราจะส่งคนไปช่วยเหลือที่หนานเจียง จึงค่อนข้างยาก”เฟิ่งจิ่วเหยียนคาดการณ์ “ใช่ ต้องมีคนตายมากมาย อย่างน้อยหลายสิบชีวิต แลกกับการพาตัวเสียวอู่กลับมาที่แคว้นอย่างปลอดภัย ทว่าหลังจากกลับมาที่แคว้น ถานไถเหยี่ยนก็ยังจะแย่งชิงต่อ คราวนี้จะทำให้พวกเราเสียเวลาและชีวิตผู้คนไปจำนวนมาก”เซียวอวี้ตัดสินใจ“เราจะเขียนจดหมายบอกรุ่ยอ๋องเอง ตอนนี้ดึกแล้ว เจ้ากับพวกอาหลิ่นเข้านอนก่อนได้เลย”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดทันที“คืนนี้ท่านอยู่กับพวกเขา หม่อมฉันจะต้องออกนอกวัง”เซียวอวี้อดเป็นห่วงไม่ได้“ดึกขนาดนี้แล้ว เจ้าจะออกนอกวังไปทำอะไร?”“ท่านลืมไปแล้วหรือ? หม่อมฉันเชิญตัวตงฟางซื่อมา เพราะเรื่องนกไม้กลไก ตอนนี้เขาสร้างนกไม้ออกมาแล้วหนึ่งตัว หม่อมฉันต้องไปดู”“ดูตอนกลางวันไม่ได้หรือ?” เซียวอวี้พูดออกไปจากนั้นก็กลัวนางเข้าใจผิด จึงรีบอธิบา

เซียวอวี้มองหน้าท้องของนางอย่างไม่อยากเชื่อ “จิ่วเหยียน เจ้า เจ้าท้องแล้วหรือ? !”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้าเบา ๆ“อืม”เซียวอวี้พลันดีใจสุดขีด กอบกุมมือของนางไว้แน่น เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น“รู้ตั้งแต่เมื่อใด! ทำไมไม่บอกเรา?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดอย่างสงบ“เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ถานไถเหยี่ยนสร้างนกไม้กลไกตัวแรกเสร็จ คืนนั้นก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้ ตอนนั้นไปหาหมอข้างนอกวัง ให้เขาตรวจชีพจร ตอนนั้นชีพจรทารกยังอ่อน ตรวจไม่แน่ชัด“ภายหลังหมอหลวงมาตรวจอีกหลายครั้ง ค่อยยืนยันว่าเป็นชีพจรตั้งครรภ์“ที่ไม่บอกท่าน อย่างแรกคือช่วงนี้มีเรื่องมากมาย กลัวท่านจะกังวล อย่างที่สองคือสัญญาณตั้งครรภ์ยังไม่มั่นคง กลัวท่านจะดีใจเสียเปล่า ๆ”เซียวอวี้ทั้งดีใจ ทั้งรู้สึกผิด“เรากลับไม่สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง ลูกปลอดภัยดีหรือไม่?”เขาดีใจจนยิ้มแย้มไม่หุบเกิดเรื่องร้ายต่อเนื่องมากมาย ในที่สุดก็มีข่าวดีสักทีลูกคนนี้มาในเวลาที่เหมาะเจาะจริง ๆกลับเห็นว่า จิ่วเหยียนไม่ได้ยินดีไปด้วย“เป็นอะไร? เจ้ากังวลอะไรอยู่?” เขาถามอย่างห่วงใย“มีความกังวลอยู่บ้าง ตอนนี้สถานการณ์ศึกตึงเครียด ตั้งท้อง

ลูกธนูที่นกไม้ยิงออกมา ปลายลูกธนูมีพิษ ทหารที่ถูกยิงก็จะกลายเป็นมนุษย์โอสถเมื่อพิษกำเริบหลังจากลู่เฉียนคิดได้ดังนี้ ก็รีบตะโกนเตือนเหล่าทหารแคว้นต้าเซี่ยที่อยู่ใต้เชิงกำแพงเมืองแต่ก็สายไปแล้วนกไม้บินผ่านด่าน ทะลวงฝูงชนด้วยลูกธนูนับหมื่นหากเป็นลูกธนูที่ยิงมาจากที่อื่น ยังพอมีโอกาสหลบได้บ้าง แต่ลูกธนูที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ราวกับพายุธนู ไม่มีทางซ่อนตัวได้เลยนกไม้นั้นไม่เพียงติดกล่องธนูไว้ที่ปีกทั้งสองข้าง ข้างใต้ท้องก็เต็มไปด้วยกล่องธนูผู้คนมักจะหวาดกลัวอาวุธที่ตนไม่เคยรู้จักอยู่เสมอเหล่าทหารแคว้นต้าเซี่ยเพิ่งเคยเห็นสิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้เป็นครั้งแรก จึงไม่อาจรับมือได้ทันไม่นาน คนที่ถูกยิงก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ มนุษย์โอสถก็เพิ่มตามมาเป็นเงามากขึ้นเรื่อย ๆแม้นจะหลบพ้นลูกธนู แต่ก็ไม่อาจหนีรอดจากสหายร่วมรบที่กลายเป็นมนุษย์โอสถในถนนตรอกซอย เต็มไปด้วยเสียงโหยหวนของพวกทหารแคว้นต้าเซี่ยประชาชนพากันอุ้มลูกจูงหลาน หนีตายกันอลหม่านหญิงและเด็กวิ่งหนีไม่ทัน ถูกทหารที่ควรจะปกป้องพวกเขารุมกัดกินแทนทั่วทั้งเมืองซง กลายเป็นเหมือนนรกบนดินลู่เฉียนถึงกับขาอ่อนไม่ใช่เพราะหวา