บททั้งหมดของ แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: บทที่ 1551 - บทที่ 1560

ม้าห้อตะบึง พุ่งออกจากพระราชวังถานไถเหยี่ยนถูกย้ายออกจากคุกหลวงเมื่อหลายวันก่อน ขณะนี้ถูกคุมขังอยู่ที่คุกทางตะวันตกของเมืองคุกทางตะวันตกของเมืองแห่งนี้ก็มีทหารเฝ้ายามอย่างแน่นหนา ใช้คุมขังนักโทษคดีร้ายแรงโดยเฉพาะเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนใกล้จะถึง ก็มองเห็นเปลวไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเฉินจี๋ตะโกนลั่น: “แย่แล้ว! นั่นคือทิศทางของคุกทางตะวันตกของเมือง!”เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้ขากระแทกข้างลำตัวม้า“ไป---”นางราวกับลูกธนูที่หลุดจากสายคันธนู พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วพวกเฉินจี๋กับอู๋ไป๋ก็ตามมาด้านหลัง แต่ก็ยากจะไล่ตามทันเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนแรกที่มาถึงคุกทางตะวันตกของเมืองภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้นางรีบดึงบังเหียน ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ...คนที่เดินออกมาจากในเปลวไฟ คือพวกโหดเหี้ยมอำมหิตพวกเขาไม่เหมือนคนปกติ แต่ละคนแววตาดูว่างเปล่า พุ่งชนประตูเหล็กของคุกจนเปิดออก และกัดขย้ำพัศดีที่หนีตายอย่างโกลาหลข้างหูมีแต่เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนเฟิ่งจิ่วเหยียนนึกถึงภัยร้ายจากมนุษย์โอสถที่เมืองชายแดนมือของนางสั่นรัวมิใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะความโกรธแค้นเพลิงแค้นมหาศาลพุ่งขึ้นเหนือศีรษะ

เฟิ่งจิ่วเหยียนนำทหารกองทัพชั้นยอดไล่ตามไป ระยะห่างก็สั้นลงเรื่อย ๆแม้นกไม้กลไกนั้นจะลอยอยู่บนท้องฟ้าได้ แต่ความเร็วกลับห่างไกลจากวิชาตัวเบาของพวกเขาอย่างมาก เหมือนความเร็วในการเดินของคนธรรมดามากกว่าโดยเฉพาะยังต้องบรรทุกคนจำนวนมาก ความเร็วก็ยิ่งช้าลงไปอีกในบรรดาทหารกองทัพชั้นยอด มีบางคนพกเชือกปีนกำแพงมาด้วยที่ปลายเชือกนั้นมีตะขอเกี่ยวอยู่พวกเขาเล็งเป้าหมายอย่างแม่นยำ ก็โยนตะขอขึ้นไปเกี่ยวที่นกไม้กลไกนั่นเชือกหลายเส้นที่คล้องเกี่ยวนกไม้ไว้จากทุกทิศทาง ราวกับควบคุมปีกของมัน ทำให้มันไม่อาจบินต่อไปได้การสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทำให้ถานไถเหยี่ยนกับพรรคพวกสั่นสะเทือนตามไปด้วยเฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่บนสันหลังคา ชายอาภรณ์พลิ้วไหว แววตาเย็นชาถึงขีดสุดนางสั่งการอย่างเฉียบขาด“ดึง!”เหล่าทหารกองทัพชั้นยอดที่จับเชือกอยู่ก็ออกแรงพร้อมกัน และตะโกน“ดึงมันลงมา!”“ลงมาซะ!”นกไม้แกว่งไปมาอย่างรุนแรง ราวกับเรือที่อยู่ท่ามกลางคลื่นลม ที่พร้อมจะพลิกคว่ำได้ทุกเมื่อมองเห็นได้ว่าตำแหน่งของนกไม้ลดต่ำลงเรื่อย ๆในขณะนั้นเอง แผ่นไม้ที่อยู่สองข้างของนกไม้ก็ยกขึ้นมา เผยให้เห็นกระบอกธนูนับไม

ในโรงพักแรม ท่านผู้เฒ่าหยวนได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนเหล่าองครักษ์ลับที่ติดตามเขา ต่างก็บาดเจ็บและล้มตายเช่นกันภายในห้องมีสภาพเละเทะ ล้วนเป็นร่องรอยของการต่อสู้เฟิ่งจิ่วเหยียนมาตรวจดูด้วยตนเอง และสอบถามพวกเขาว่า คนที่พาเสียวอู่ไปเป็นผู้ใด มีเบาะแสหรือไม่ถานไถเหยี่ยนหลบหนีไปคืนนี้ เสียวอู่ก็ถูกคนลักพาตัวไปเช่นกัน ช่างบังเอิญเกินไปจริง ๆนางสงสัยว่า ทั้งสองเรื่องนี้จะต้องมีความเชื่อมโยงกันบางอย่างเป็นแน่ท่านผู้เฒ่าหยวนถูกย้ายขึ้นไปบนเตียง มีหมอมาตรวจรักษาให้เขาโชคยังดีที่อาการบาดเจ็บของเขาไม่ถึงแก่ชีวิตเขาบอกกับเฟิ่งจิ่วเหยียน“ข้าพักอยู่ห้องข้าง ๆ แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวในห้องนี้ จึงรีบมาทันที... จากนั้นก็เห็น คนชุดดำหลายคน ทำร้ายเสียวอู่จนหมดสติ ต้องการจะพาเขาไป“ข้าพยายามเต็มที่แล้ว ก็ยังขวางไว้ไม่ได้“คนเหล่านั้นโดยสารนกไม้หนีไป...”คำพูดของท่านผู้เฒ่าวกวนอยู่บ้าง เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บมีผลกระทบต่อเขาพอสมควรแต่สิ่งที่ควรพูด เขาก็พูดชัดเจนแล้วโดยเฉพาะเรื่องนกไม้ถ้าเช่นนั้นก็แทบจะแน่ใจได้ว่า คนที่พาเสียวอู่ไป ก็คือพวกของถานไถเหยี่ยนความวุ่นวายที่ถา

เดือนเจ็ดล่วงเลย เดือนแปดใกล้จะสิ้นสุดกลางเดือนแปด ณ หนานเจียงณ เรือนแห่งหนึ่งในเมืองหวังสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน ตรงกลางมีสาวใช้คอยชงชาให้กลิ่นชาอบอวลไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่สามารถซึมซับเข้ามาในหัวใจของคนได้เซียวเหิงมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชา “ถานไถเหยี่ยน เจ้าหักหลังแคว้นตงซานนานแล้วไม่ใช่หรือ?”ถานไถเหยี่ยนอยู่ในชุดสีขาว เหมือนละทางโลกเขายิ้มเล็กน้อย “คำว่าหักหลัง ดูรุนแรงไปหน่อย นกที่ดีย่อมรู้จักเลือกกิ่งไม้ทำรัง เช่นเดียวกับหลักการที่ว่า ผู้มีคุณธรรมไม่อยู่ใกล้กำแพงที่กำลังจะพัง ด้วยเหตุนี้ การตัดสินใจของคนเรา จึงไม่มีถูกมีผิด”เซียวเหิงยิ้มเยาะ“ทำไม ตอนนี้แคว้นหนานฉีกลายเป็นกำแพงอันตรายแล้วหรือ? เจ้าจะกลับใจ หรือใช้เล่ห์เหลี่ยมเดิม ด้วยการมาเป็นสายลับที่นี่ ช่วยแคว้นหนานฉีกำจัดข้า?“ข้าไม่ได้โง่เหมือนคนแคว้นตงซานเหล่านั้น จะยอมเชื่อคำพูดของเจ้า โดยไม่ตรวจสอบอะไร“หลายปีมานี้เจ้าอยู่ที่แคว้นหนานฉี ตัวอยู่ในคุก แต่กลับรับภารกิจใหญ่ ช่วยสอนชาวหนานฉีเรื่องหลักพิชัยสงคราม ช่างเต็มอกเต็มใจนัก…”ใบหน้าของถานไถเหยี่ยนยังคงมีรอยยิ้มเขายกน้ำชาตรงหน้าขึ้นมา กล่าวอย่างแฝง

เมืองหลวงแคว้นหนานฉีท่านผู้เฒ่าหยวนร้อนรนใจอย่างมาก จนไม่สามารถอยู่รอข่าวในโรงพักแรมเฉย ๆ ได้อีกต่อไปผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าเสียวอู่ถูกพาไปยังที่ใด เป็นหรือตายเขาเหลือหลานชายแค่คนเดียว จะให้เป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!องครักษ์ลับทั้งหมดถูกส่งออกไป เพื่อตามหาร่องรอยของเสียวอู่ยามนี้ เขาไม่มีเวลามาสนใจความปลอดภัยของตัวเองวันนี้ เขาจึงขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ฉีฮ่องเต้ฉีไม่มีเวลาว่างพบเขา เขาจึงถูกพามาที่ตำหนักหย่งเหอเฟิ่งจิ่วเหยียนบอกเขา “เรื่องของเสียวอู่ พวกข้าเองก็กำลังตรวจสอบอยู่เหมือนกัน ตอนนี้สิ่งที่แน่ใจได้คือ เสียวอู่อยู่ในมือของถานไถเยี่ยน ยังไม่มีภัยอันตรายถึงชีวิต”“ใช่ ข้าเองก็รู้ดี หากพวกเขาจะฆ่าเสียวอู่ ก็คงลงมือไปนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องพาเขาไปด้วย แต่ข้าก็ยังไม่สบายใจ กลัวว่าถ้าเกิด…ฮองเฮาสืบเจอหรือไม่ ว่าถานไถเหยี่ยนต้องการอะไร?”บาดแผลของท่านผู้เฒ่าหยวนยังไม่หายดี สีหน้าจึงซีดเซียวอย่างมากเขานั่งบนเก้าอี้ ยากที่จะสงบนิ่งราวกับว่าบนเก้าอี้มีเข็ม ทำให้เขากระสับกระส่ายไปทั้งร่างกายเฟิ่งจิ่วเหยียนกล่าวอย่างสุขุม“สิ่งที่เขาต้องการ คือการรวมอำนาจใต้หล้าเป็นห