Semua Bab แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Bab 1541 - Bab 1550

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ปฏิเสธการคาดเดาขององค์หญิงใหญ่“อาจจะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม ให้รอตรวจสอบอย่างชัดเจนก่อน จึงจะทราบได้”องค์หญิงใหญ่รู้สึกจิตใจว้าวุ่น“ไม่คิดเลยว่า เรื่องของหยวนเฟย จะนำพามาซึ่งเรื่องราวมากมายขนาดนี้”นอกวังภายในโรงพักแรมเมื่อเสียวอู่เห็นเฉินจี๋ ก็ประหลาดใจอย่างมาก“เฉินจี๋เจ้ามาทำไม? ศิษย์พี่อยากพบข้าหรือ?”ที่เฉินจี๋มาในวันนี้ เพื่อนำคำสั่งมาบอกเสียวอู่——ชาติกำเนิดของเขาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ยังมีท่านผู้เฒ่าหยวนเฉินจี๋บอกเล่าเนื้อหาของจดหมายจากเขาหวูหยาให้ทั้งสองฟังครั้นรู้ว่าตัวเองเป็นบุตรชายของหยวนเฟยจริง ๆ เสียวอู่ก็รู้สึกอยู่ในความคาดหมาย แต่ก็ยังรู้สึกรับไม่ได้อยู่บ้างส่วนท่านผู้เฒ่าหยวนกลับไม่แปลกใจใช่หลานชายของเขาหรือไม่นั้น เขาย่อมรู้ดีแก่ใจเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังเศร้าซึมของเสียวอู่ เขาก็เอ่ยถาม“ทำไม เจ้ายังไม่เชื่ออีกหรือ?”เสียวอู่มีแววตาโศกเศร้า“หากมารดาของข้าคือหยวนเฟยจริง แล้วทำไมนางต้องอยากฆ่าข้าด้วยล่ะ?”เขาได้ยินมานานแล้ว ว่าตอนนั้นหยวนเฟยปลิดชีพตัวเอง ทั้งยังใช้มีดคมแทงเข้าที่ท้องของตัวเอง เพื่อให้ตายด้วยหนึ่งศพสองชีวิต

เมื่ออารมณ์สงบลงได้บ้าง เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงเอ่ยขึ้น“เป็นหม่อมฉันที่พูดพลั้งไป“สิ่งที่หม่อมฉันต้องการจะพูดคือ หากหยุดพัก เราก็จะสามารถใช้การเสียสละที่น้อยที่สุด แลกกับผลประโยชน์ที่มากที่สุด“ดังนั้น หม่อมฉันจึงไม่เห็นด้วยที่จะบุกโจมตีหนานเจียงในตอนนี้“และยิ่งไม่คิดว่า การทำให้หนานเจียงยอมศิโรราบเป็นการกระทำที่ฉลาด“แทนที่จะให้พวกเขายอมศิโรราบ สู้ให้พวกเขาเป็นพันธมิตรกับแคว้นหนานฉีที่พึ่งพากันเหมือนลิ้นกับฟันย่อมจะดีกว่า เช่นนี้หนานเจียงถึงจะยอมร่วมมือกับแคว้นหนานฉีอย่างเต็มใจ หากถูกบังคับให้ศิโรราบ ก็คงมีแต่จะผิดใจกัน กันไว้ดีกว่าแก้ย่อมดีกว่า”เซียวอวี้มองนางอย่างจริงจัง“จิ่วเหยียน เจ้าเข้าใจผิดแล้ว“การที่หนานเจียงทรยศแคว้นหนานฉี ก็อธิบายได้แล้วว่า ลิ้นกับฟันก็มีโอกาสสู้กันได้”ต่อมา ไม่รอให้นางพูดอะไรต่อ เซียวอวี้ก็หันหลัง แล้วพูดกับนาง“เรื่องหนานเจียง เราตัดสินใจแล้ว เจ้าสนใจแค่เรื่องกำจัดสายลับแคว้นตงซานในวังก็พอ ถือว่าเห็นแก่พวกอาหลิ่น เราไม่อยากให้พวกเขาเป็นเหมือนเรา มีฐานะเป็นฮ่องเต้ แต่ยังต้องออกศึกเองตลอด”เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ยินถ้อยคำนี้ของเขาพลันนึกขึ้นมาได้

เซียวอวี้เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “จิ่วเหยียน เรารู้ว่าแคว้นซีหนี่ว์มีความหมายกับเจ้าต่างจากที่อื่น “เราเองก็กำลังมองหาวิธีที่จะอยู่ร่วมกัน “เจ้าอย่าเพิ่งกังวล หากวันนั้นมาถึงจริง ๆ เราจะหารือกับเจ้าก่อน “แน่นอนว่า จะอย่างไรก็ตาม เราไม่อยากให้เรื่องไปถึงขั้นนั้นเหมือนกัน “ตราบใดที่แคว้นซีหนี่ว์ไม่กระทำเหมือนหนานเจียง ที่ถูกผู้อื่นหลอกใช้ และคุกคามพรมแดนหนานฉีของเรา เราจะไม่ลงมือใด ๆ “ส่วนแคว้นตงซาน มันไม่ใช่แคว้นเล็กเช่นหนานเจียง ถึงแม้เราอยากจะทำสงครามด้วย ก็จะไม่ทำอย่างวู่วาม” เฟิ่งจิ่วเหยียนผงกศีรษะ “หม่อมฉันเข้าใจแล้ว หม่อมฉันจะไม่แทรกแซงเรื่องของหนานเจียง” นางดูใจเย็นมาก ดูเหมือนจะไม่ตำหนิที่เขาปิดบัง เซียวอวี้ยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เขาโอบไหล่ของนางอย่างอ่อนโยน กอดนางไว้ “จิ่วเหยียน เจ้าคุยกับเราอีกหน่อยเถิด เจ้ายังคิดว่าเราทำผิดหรือไม่?” เฟิ่งจิ่วเหยียน กล่าวอย่างช้า ๆ “เรื่องนี้ไม่มีถูกหรือผิด มีเพียงความแตกต่างระหว่างการพิจารณามากน้อย และการยอมเสียสละฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง “ท่านคือฮ่องเต้ผู้ประทับบนบัลลั

หนานเจียงอ๋องทุกรัชสมัยเฝ้าพิทักษ์เขตแดน เพราะมีเพียงสถานที่แห่งนี้เท่านั้น ที่สามารถสร้างหมอกพิษได้ ดวงตาของหร่วนฝูอวี้เต็มไปด้วยความผิดหวัง “ตอนนี้ท่านอ๋องจะขยายอาณาเขตออกไปอย่างไม่หยุด เท่ากับว่าตั้งใจละทิ้งหมอกพิษ” ยังไม่ต้องเอ่ยถึงต้าเซี่ย แม้แต่สภาพอากาศเช่นที่เผ่าสุยเหอ ก็ไม่สามารถสร้างหมอกพิษได้ สีหน้าของหนานเจียงอ๋องมืดครึ้ม “เจ้ากำลังคิดตื้นเขินแบบสตรี! “ตราบใดที่พวกเราพิชิตต้าเซี่ยได้ นั่นก็จะเป็นดินแดนของหนานเจียง! “ส่วนเรื่องหมอกพิษ ขอเพียงรับประกันว่าอาณาเขตเดิมยังถูกปกคลุมด้วยหมอกพิษ และรับประกันราชสำนักอ๋องกับเมืองหลวง...” “หมายความว่า ท่านอ๋องจะซ่อนตัวอยู่ในหมอกพิษตลอดไปหรือ? แล้วจะมั่นใจได้อย่างไรว่า ดินแดนที่ยึดครองได้นั้น จะยอมสวามิภักดิ์ภายใต้การปกครองของท่านตลอดไป? ท่านทำเช่นนี้ เป็นการสิ้นเปลืองทหารเท่านั้น” กษัตริย์ที่ไม่สามารถก้าวออกจากพื้นที่คุ้มครองของหมอกพิษได้ ย่อมไม่น่าเกรงกลัว หร่วนฝูอวี้โกรธจนหัวเราะออกมาเพราะความโง่เขลาของเขา นางยื่นมือออกไป สอดนิ้วเข้าไปในตารางตาข่าย “ผู้ใดสอนให้ท่านทำเช่นน

เฟิ่งจิ่วเหยียนลองนึกย้อนดู เมื่อครั้งที่เซียวอวี้มอบกระบี่ชื่อหยวนให้นางในตอนนั้น ไม่ได้บอกนางอย่างละเอียดว่า เขาได้มันมาอย่างไรตอนนั้นนางไม่ได้ถามอะไรมากนัก การที่คนอื่นมอบของขวัญให้นาง แล้วนางถามนั่นถามนี่ก็ดูไม่เหมาะสมเช่นกันด้วยเหตุนี้จึงเข้าใจมาตลอดว่า กระบี่ชื่อหยวนนี้เป็นสิ่งที่เขาได้มาโดยบังเอิญคำพูดฝ่ายเดียวของท่านผู้เฒ่าหยวน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ไม่ได้เชื่อโดยง่ายเช่นกันมือของนางวางลงเบา ๆ บนฝักกระบี่ สีหน้าดูสงบนิ่งและสุขุมในขณะนั้น ท่านผู้เฒ่าหยวนเอ่ยอีกว่า“ข้ามีคำขอที่ไม่เหมาะสมนัก ขอฮองเฮาโปรดคืนมันมาได้หรือไม่...”เฟิ่งจิ่วเหยียนขัดจังหวะคำพูดของเขาทันที“กระบี่เล่มนี้เป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงประทานให้ ขออภัยที่ข้าไม่อาจตัดสินใจเรื่องนี้ได้”ท่านผู้เฒ่าหยวนได้ยินดังนั้น ดูเหมือนจะไม่ยืนกรานอีกต่อไปเช่นกันเขาเอ่ยพึมพำ ด้วยน้ำเสียงแก่ชรา“ช่างเถอะ บางทีหลังจากที่ซีเอ๋อร์เกิดเรื่อง กระบี่เล่มนี้ก็คงถูกทิ้งอยู่ในวัง“ดูเหมือนไม่ว่าจะเป็นซีเอ๋อร์ หรือสิ่งที่นางทิ้งไว้ ข้าล้วนไม่อาจนำพาไปได้“วันนี้ต้องลำบากฮองเฮาเสด็จมาเอง เพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นแก