All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1571 - Chapter 1580

ราชทูตส่ายศีรษะ “ฝ่าบาท แผนการโดยละเอียดของฮ่องเต้ฉีนั้น กระหม่อมไม่ทราบแน่ชัด แต่ฮ่องเต้ฉีมั่นใจอย่างมาก คิดว่าไม่ใช่การล้อเล่นกับพวกเราพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ที่นั่งบนบัลลังก์ สีหน้าเปลี่ยนแปลงครั้งแล้วครั้งเล่า คำพูดประเภทนี้ ฟังอย่างไรก็เหมือนเป็นการล้อเล่น! เหตุใดเขาถึงส่งคนโง่เช่นนี้ไปเป็นราชทูต? อีกด้านหนึ่ง ณ ฐานที่มั่นของกองทัพหนานเจียง ในกระโจมทหาร ถานไถเหยี่ยนได้รับรายงาน แม่ทัพหนานเจียงคนหนึ่งขอคำแนะนำเร่งด่วน “ท่านกุนซือ คิดไม่ถึงว่าหนานฉีจะเข้ามาแทรกแซง ยามนี้ ยาถอนพิษมนุษย์โอสถ ได้ถูกส่งไปที่วังหลวงต้าเซี่ยเรียบร้อยแล้ว นี่ไม่เป็นผลดีกับพวกเราเลย! ขอให้ท่านกุนซือตัดสินใจ ควรจะส่งคนแทรกซึมเข้าไปในเมืองหลวง เพื่อขโมยยาถอนพิษมาหรือไม่!” ถานไถเหยี่ยนวางตัวสงบนิ่ง ยกถ้วยชาขึ้น ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย “เป็นของปลอม” “ท่านกุนซือ ท่านบอกว่าอะไรเป็นของปลอม?” ถานไถเหยี่ยนกระตุกมุมปากเล็กน้อย “ยาถอนพิษนั้น เป็นของปลอม” แม่ทัพผู้นั้นตกใจไม่น้อย “เป็นไปได้อย่างไร? ท่านกุนซือ ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?” ถา

หร่วนฝูอวี้ชะงักไปชั่วขณะ เพิ่งจะได้สติกลับมา จากคำพูดที่รุ่ยอ๋องกล่าวเมื่อครู่ นางรู้แต่เพียงว่า ท่านอ๋องถูกเซียวเหิงยุยง ให้แย่งชิงกู่ราชาที่อยู่ในตัวนาง แต่ไม่เคยคิดอย่างถี่ถ้วนว่า เป้าหมายของเซียวเหิงคืออะไรก่อนหน้านี้ นางคิดไปเองโดยด่วนสรุปว่า ยาถอนพิษมนุษย์โอสถก็ถูกทำขึ้นมาแล้ว ดังนั้นมนุษย์โอสถนี้จึงไม่มีอะไรน่ากลัวอีกต่อไปแต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ความทะเยอทะยานของเซียวเหิง หาใช่ว่าจะหายไปพร้อมกับการปรากฏตัวของยาถอนพิษไม่ยิ่งไม่ได้คิดอย่างถี่ถ้วนว่า ความเร็วในการแพร่กระจายของพิษมนุษย์โอสถนั้น รวดเร็วกว่าการทำยาถอนพิษอย่างมาก ดังนั้น เซียวเหิงจึงยังคงเหนือชั้นกว่าและเพื่อป้องกันไม่ให้นางทำลายแผนการดี ๆ ของเขา เขาถึงต้องจัดการนางหร่วนฝูอวี้สะบัดมือของรุ่ยอ๋องที่จับนางไว้ พลางหัวเราะเยาะซ้ำ ๆ “บอกมาเถอะ พวกท่านวางแผนจะทำเช่นไร”เซียวเหิงเป็นศัตรูคนเดียวกันของพวกเขา การร่วมมือกันจึงเป็นผลลัพธ์ที่เลี่ยงไม่ได้รุ่ยอ๋องส่งจดหมายลับของฮ่องเต้ให้นางดู ในนั้นเขียนไว้ชัดเจนแล้วว่า จะตอบโต้ถานไถเหยี่ยนกับเซียวเหิงและพรรคพวกเช่นไร“สิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกคือ ขัดขวางไม่ให้ถานไ

ในท้องพระโรง เหล่าขุนนางตกใจเป็นอย่างมาก“หนานเจียงมิใช่กำลังโจมตีต้าเซี่ยอยู่หรือ? แล้วอ้อมมาโจมตีแคว้นตงซานตั้งแต่เมื่อใด?!”“หรือว่าต้าเซี่ยถูกยึดครองจนหมดแล้ว?”“ไม่ใช่! น่าจะเป็นหนานเจียงอ้อมมาทางทิศตะวันออกของต้าเซี่ย แล้วโจมตีชายแดนใต้ของเรา!”ทหารที่มารายงานข่าวคุกเข่าอยู่บนพื้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนใจ“ฝ่าบาท! โปรดส่งกำลังทหารไปโดยเร็วเถิด! หากช้ากว่านี้จะไม่ทันการแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”บนบัลลังก์มังกร ฮ่องเต้ทรงมีสีหน้าคร่ำเคร่ง พลางตะคอกด้วยความโมโห“ทหารชายแดนสืบข่าวสถานการณ์ของศัตรูประสาอะไร! พวกเขาจึงบุกมาถึงหน้าประตูได้! ถึงแม้เราจะส่งกำลังเสริมไปตอนนี้ ก็สายเกินไปแล้ว!”ทหารผู้นั้นมีสีหน้าทุกข์ใจ“ขอกราบทูลฝ่าบาท ตั้งแต่ต้าเซี่ยถูกโจมตีเมืองจนแตกพ่ายติดต่อกัน แม่ทัพก็ได้ส่งสายลับไปแล้ว เพียงแต่...เพียงแต่ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่า กองทัพศัตรูที่เห็นชัดว่ายังอยู่ในเขตแดนต้าเซี่ย จู่ ๆ จะมาปรากฏตัวในแคว้นตงซานของพวกเราอย่างไม่มีที่มาที่ไป พวกสายลับจึงไม่อาจสืบหาต้นตอได้เลย...”เสนาบดีผู้หนึ่งในนั้นก้าวมาข้างหน้า“ฝ่าบาท ต้องเป็น ‘ใยแมงมุม’! ชาวหนานเจียงเหล่านั้น จะต้องใช้เส้น

ช่วงนี้เซียวอวี้ยุ่งมาก กังวลว่าเรื่องเหล่านี้จะกระทบต่อครรภ์ของจิ่วเหยียน และความสัมพันธ์ของพวกเขาเขาเอ่ย “ออกนอกวัง…ออกนอกวังก็ดีเหมือนกัน ทางจื้อจ้ายจวีเงียบสงบดี”จื้อจ้ายจวีเป็นสถานที่ที่เขาซื้อไว้ เป็นที่อยู่อาศัยนอกวังที่มอบให้นางเขารู้ นางไม่ชอบอยู่ในวังตลอดเวลาทว่าถึงจะเป็นจื้อจ้ายจวี ก็ยังอยู่ในขอบเขตการปกครองของเขาเขาสามารถรับรองความปลอดภัยของนางได้เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดอย่างเรียบนิ่ง “หม่อมฉันอยากไปแคว้นซีหนี่ว์”หัวใจของเซียวอวี้หนักอึ้งจากนั้นเขาจับมือของนาง พูดเสียงอบอุ่น“คิดถึงพวกน้องสาวของเจ้าหรือ? ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้ รอหนานเจียงสงบลง เจ้าก็คลอดลูกเสร็จพอดี แล้วเราจะไปกับเจ้าด้วย”เฟิ่งจิ่วเหยียนส่ายหน้า“ครั้งนี้ หม่อมฉันจะพาพวกอาหลิ่นไปด้วย“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ท่านถึงจะสามารถทำใจให้สงบไม่วอกแวก”แววตาของเซียวอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย “จิ่วเหยียน เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้? พวกเจ้าไปกันหมด เรามีแต่จะยิ่งไม่มีสมาธิ หากแค่รักษาครรภ์ จื้อจ้ายจวีก็เหมาะสมอย่างมาก”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดตรงไปตรงมา“ไม่ใช่เพียงการรักษาครรภ์”นางจดจ้องบุรุษตรงหน้า ท่าทีเด็ด

เฟิ่งเวยเฉียงเป็นประมุขแคว้นซีหนี่ว์มาหลายปี ไม่ใช่แม่นางน้อยที่ไม่ทันโลกผู้นั้นอีกแล้วเรื่องในแคว้น นางจัดการได้คล่องมือขึ้นทุกวันทว่านางผูกพันกับพี่หญิงและแคว้นหนานฉีเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่เคยคิดว่า ทั้งสองแคว้นจะอยู่ในตำแหน่งปรปักษ์กันวันนี้จู่ ๆ พี่หญิงก็ถามเช่นนี้ จึงทำให้นางกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุขสีหน้าของเฟิ่งเวยเฉียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “พี่หญิง ท่านคงไม่ถามคำถามนี้อย่างไร้ต้นสายปลายเหตุแน่นอน“แคว้นหนานฉี…มีเจตนายกทัพมาใช่หรือไม่?”นางก็ว่า ทำไมจู่ ๆ พี่หญิงถึงมารักษาครรภ์ที่แคว้นซีหนี่ว์ต้องมีเรื่องภายในเกิดขึ้นแน่ ๆ!เฟิ่งจิ่วเหยียนวางถ้วยยาลง พูดอย่างหนักแน่น“ปัจจุบัน ความสนใจของแคว้นหนานฉีอยู่ที่ทางตะวันออกและทางใต้“แต่อีกสิบปี หากแคว้นซีหนี่ว์ไม่มีความแข็งแกร่งพอที่จะมาปกป้อง แม้ไม่ใช่แคว้นหนานฉี ก็จะถูกแคว้นอื่นจับตามอง”ลำคอของเฟิ่งเวยเฉียงแห้งผาก“ต้องเป็นแบบนี้เท่านั้นหรือ? ต้องสู้กันอย่างเดียวหรือ?”นางไม่เข้าใจทุกแคว้นใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ?เฟิ่งจิ่วเหยียนมองออกไปนอกตำหนัก “สัตว์ป่าแย่งชิงอาณาเขตกันโดยกำเนิด มนุษย์เองก็เป็นเช่น