All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1581 - Chapter 1590

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปฏิเสธการคาดเดาของเวยเฉียงเซียวอวี้คิดจะรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง ย่อมต้องลงมือกับแคว้นตงซานเป็นแน่เฟิ่งเวยเฉียงส่ายหน้าพลางถอนหายใจ“ช่างเหมือนดังสุภาษิตที่ว่า ตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นตามหลังจริง ๆ แต่เท่าที่ข้ารู้ ถานไถเหยี่ยนก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขากล้าบุกวังหลวงโดยตรง แสดงว่าเตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้วแน่นอน”“อาจเป็นเช่นนั้น” เฟิ่งจิ่วเหยียนพึมพำเสียงเบาตอนที่นางกับเซียวอวี้ติดอยู่ในแคว้นตงซาน ถานไถเหยี่ยนให้องค์หญิงใหญ่ส่งแผนที่ “ใยแมงมุม” มาจากแดนไกลหากถานไถเหยี่ยนมีไม้ตายไว้ในมือ เช่นนั้น แผนที่ “ใยแมงมุม” ที่ว่าสมบูรณ์แบบ มีแนวโน้มทั้งจริงและปลอมนางเริ่มรู้สึกกังวลแทนแคว้นหนานฉีชัยชนะของศึกในครั้งนี้เป็นอย่างไร เพราะฝ่ายตรงข้ามคือถานไถเหยี่ยน จึงยากที่จะคาดเดาผลลัพธ์“เสด็จแม่!” พวกอาหลิ่นเล่นกันจนเหนื่อยแล้ว พากันมาหานาง ทำลายความคิดอันวุ่นวายของนางเมื่อมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของพวกเขา ในใจพลันอบอุ่นขึ้นมากระทั่งมีความคิดอยากพาพวกเขาไปใช้ชีวิตอย่างสันโดษ ห่างไกลจากความแย่งชิงที่วุ่นวายนางไม่อยากให้พวกเขาถูกความโสมมของโลกนี้ทำให้เปลี่ยนไป จนกลายเป็น

ทหารคนนั้นหอบหายใจแรง “หยวนจั้น! เป็นหยวนจั้น! เจ้านั่นออกมาจากคุกหลวงแล้ว!”แววตาถานไถเหยี่ยนเคร่งขรึมหยวนจั้นหรือ...ศิษย์อาจารย์ไม่ได้พบกันนานแล้วทางด้านตะวันออกของเมืองหยวนจั้นนำทหารยอดฝีมือกลุ่มหนึ่ง ฝ่าแนวปิดล้อมของทหารหนานเจียง จากนั้นก็เปิดประตูเมือง ให้กองทัพสนับสนุนของแคว้นตงซานที่อยู่นอกเมืองเข้ามาภายในเมืองขุนพลที่นำทัพมาจากนอกเมือง เมื่อเห็นเขาแล้วก็ถึงกับตะลึง น้ำตารื้นขอบตา“แม่ทัพหยวน!”หยวนจั้นสวมเกราะเต็มยศ ขี่อยู่บนหลังม้า“รีบจัดการต่อสู้ให้จบโดยเร็ว!”“ขอรับ!”พวกเขาจะเริ่มโจมตีโต้กลับจากประตูเมืองไปยังพระราชวังทว่ายังไม่ทันไปได้ไกลเกินสิบกว่าลี้ ก็ถูกทหารศัตรูสกัดไว้ทหารศัตรูมีเพียงแค่พันคนหยวนจั้นไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาทว่า คนที่นำทัพ คือถานไถเหยี่ยนแววตาของหยวนจั้นฉายแววซับซ้อนอย่างที่สุดความโกรธแค้นปนเปกับความไม่เข้าใจ จนกลายเป็นคำตะโกนก้องถามด้วยความคับแค้นใจ“ถานไถเหยี่ยน! เจ้าทรยศแคว้นตงซาน ตอนนี้ยังนำคนหนานเจียงมารุกรานแคว้นตงซาน กลับใช้ชื่อของแคว้นต้าโจวมาบังหน้า เจ้าทำร้ายตระกูลหยวน! ทำไม! ! !”พวกเขารู้จักกันมาตั้งหลายปี เป็

หยวนจั้นกดข่มความโกรธแค้น ลดกระบี่ลง “ถานไถเหยี่ยน จำไว้ว่า ชีวิตท่านเป็นของข้า!” การแก้แค้นไม่ยาก ที่ยากคือการปลดเปลื้องพันธนาการแห่งความแค้นนั้น…… ชั่วเวลาพริบตาก็ถึงเดือนสาม แคว้นซีหนี่ว์ เฟิ่งจิ่วเหยียนพักผ่อนรอคลอดบุตรอย่างสบายใจ นายหญิงเฟิ่งย้ายมาพักอยู่ในวัง เพื่อดูแลลูกสาวด้วยตนเอง ในบรรดาบุตรทั้งสามคน ผู้ที่นางเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้ ยังเป็นเวยเฉียง นางได้เอ่ยกับเฟิ่งจิ่วเหยียน เป็นการส่วนตัว “ชะตาชีวิตของเวยเฉียงช่างอาภัพนัก “เดิมคิดว่าซ่งหลีจะสามารถอยู่เคียงข้างนางตลอดไปได้ คิดไม่ถึงว่าเขาก็จากไปด้วย “จิ่วเหยียน เจ้าเป็นพี่สาว และยังเป็นสหายกับซ่งหลี น่าจะช่วยไกล่เกลี่ยให้ทั้งสองคืนดีกันได้” เฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่ง “หากวัวไม่กินน้ำ บังคับให้ดื่มก็ไร้ประโยชน์ หลักการนี้ ท่านแม่ควรจะเข้าใจดี “เรื่องของพวกเขา ต้องให้พวกเขาแก้ไขด้วยตนเอง” นายหญิงเฟิ่งไม่เห็นด้วย “นี่เป็นคนละเรื่องกัน...” นางเพิ่งจะเอ่ยปาก เฟิ่งเวยเฉียงก็กลับจากราชสำนักแล้ว “พี่หญิง ครั้งนี้แคว้นตงซานจบสิ้นแล้ว! “กองทัพห

หร่วนฝูอวี้ถูกคุมขังอยู่ในกรง โดยมีทหารกองทัพชั้นยอดกลุ่มหนึ่งคุ้มกันไปตลอดทาง เดินทางออกจากหนานเจียง และมุ่งหน้าไปทางเหนือกรงนี้ทำจากเหล็กนิล ลำพังด้วยกำลังคนธรรมดา ก็ไม่อาจทำลายได้มือและเท้าของนางถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน ซึ่งปลายอีกด้านหนึ่งของโซ่ตรวนเชื่อมติดกับมุมทั้งสี่ของกรง ดังนั้น จึงทำให้นางกลายเป็นหนึ่งเดียวกับกรงเหล็ก ไม่อาจหลบหนีได้ในเวลานี้ หร่วนฝูอวี้พิงอยู่ที่มุมหนึ่ง มือข้างหนึ่งวางอยู่บนหัวเข่าที่งอขึ้น กำลังหลับตาครุ่นคิด ตอนนี้นางคงหนีไม่พ้นแล้ว กรงนี้แข็งแรงอย่างมาก จึงกักขังนางไว้ได้เว้นแต่จะมีคนปล่อยนางออกไปหนานเจียงมีอันตรายรอบด้าน นางไม่อาจนั่งรอความตายได้ทันใดนั้น หร่วนฝูอวี้ก็ลืมตาขึ้นในดวงตาของนางฉายแววความเยือกเย็นวูบหนึ่ง......หนานเจียงหนานเจียงอ๋องได้รับรายงานการสู้รบอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความยินดี“ดีมาก! อีกไม่นานถานไถเหยี่ยนก็จะยึดครองแคว้นตงซานได้แล้ว!”หากเป็นก่อนหน้านี้ ใครจะกล้าคิดว่า ด้วยกำลังทหารเพียงหมื่นนาย จะสามารถทะลุผ่านต้าเซี่ย แล้วเข้าไปยึดแคว้นตงซานได้โดยตรง? พิษมนุษย์โอสถ นกไม้กลไก... ใช่แ

เฟิ่งเวยเฉียงยืนอึ้งอยู่กับที่ มองไปยังเซียวอวี้ที่เดิมควรจะอยู่ที่หนานฉีในชั่วพริบตา ความยินดีที่ซ่งหลีกลับมาอยู่เคียงข้างนางก็ถูกทำลายจนหมดสิ้นนางทั้งตกใจและกระวนกระวายใจซ่งหลีอธิบาย: “เป็นฝ่าบาทที่ทรงไหว้วานให้ข้าพาเขาเข้าวัง”เฟิ่งเวยเฉียงคิ้วขมวดมุ่น “ฮ่องเต้ฉีมาเพื่อพบพี่หญิง หรือมาเพื่อสำรวจแคว้นซีหนี่ว์ด้วยพระองค์เอง?”เซียวอวี้ได้ยินถึงความเป็นศัตรูในน้ำเสียงของนาง หว่างคิ้วเผยให้เห็นความหนักใจ“หากเป็นอย่างหลัง เราคงไม่เข้าวังมาเพียงลำพัง“ฮองเฮาอยู่ที่ใด เราต้องการพบนาง”เฟิ่งเวยเฉียงหัวเราะขึ้นมาทันทีในเสียงหัวเราะแฝงด้วยการเหน็บแนม“คงมิใช่ว่าหนานฉีโจมตีแคว้นตงซานอยู่นานก็ไม่สำเร็จ ฮ่องเต้ฉีจึงต้องรีบร้อนมาขอคำชี้แนะหรอกกระมัง? พี่หญิงก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ ไม่ควรที่จะต้องลำบากเช่นนี้...”เซียวอวี้ขัดคำพูดของนาง“หากมิใช่เพราะแคว้นซีหนี่ว์ เดิมทีฮองเฮาก็ควรได้อยู่ในพระราชวังหนานฉี เพื่อเตรียมตัวคลอดอย่างสงบ และเราก็ไม่ต้องแยกห่างจากพวกนางแม่ลูกเช่นกัน”ทั้งสองคนต่างก็มีความไม่พอใจและความขุ่นเคืองใจกันและกันซ่งหลีจึงออกหน้า เพื่อต้องการจะไกล่เกลี่ย “ท่านประ