All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1591 - Chapter 1600

เฟิ่งจิ่วเหยียนใกล้คลอดเต็มที คาดว่าน่าจะอีกไม่กี่วันนี้เพื่อให้นางคลอดอย่างปลอดภัย เวยเฉียงจึงจัดให้นางพักอยู่ที่ตำหนักเซวียนซื่อ พร้อมทั้งจัดเตรียมหมอหลวงคอยผลัดเวรกันเฝ้าดูแลส่วนพวกอาหลิ่นก็ถูกจัดให้อยู่ที่ตำหนักด้านข้าง โดยมีนายหญิงเฟิ่งเป็นคนดูแลด้วยตนเอง เพื่อป้องกันไม่ให้กระทบกระเทือนต่อนางวันนี้นางกำลังจะไปที่ตำหนักด้านข้างเพื่อเยี่ยมเด็กทั้งสอง แต่ยังไม่ทันก้าวออกจากประตูไม้ ฝีก้าวก็พลันหยุดชะงัก สายตาจับจ้องไปที่คนตรงหน้าคนที่จู่ ๆ ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้านาง หากมิใช่เซียวอวี้ แล้วจะเป็นใครได้อีก?เฟิ่งจิ่วเหยียนราวกับถูกตรึงอยู่กับที่ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจส่วนเซียวอวี้ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความยินดี รีบเดินไม่กี่ก้าวก็มาอยู่ตรงหน้านางแล้ว“เหตุใดท่าน...” นางยังเอ่ยไม่ทันจบ ก็ถูกเขาโอบกอดไว้แน่น“เราเป็นห่วงเจ้า”น้ำเสียงของเซียวอวี้แหบพร่า เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เก็บกดไว้ แล้วจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากของนาง จากนั้นค่อยปล่อยนาง และประคองนางให้นั่งลง“เราคำนวณวันแล้ว เจ้าใกล้จะคลอดแล้ว“ครั้งก่อนที่เจ้าคลอดพวกอาหลิ่น เราไม่สามารถอยู่เคียงข้างเจ้าได้“ครั้งนี้ไม่ว่า

ขณะนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังพูดคุยอยู่กับซ่งหลีเรื่องที่เฟิ่งเวยเฉียงกักขังเขา นางขอโทษแทนเฟิ่งเวยเฉียงเป็นอย่างแรกจากนั้น ก็แสดงความเสียใจกับการจากไปของพ่อเขาซ่งหลีมีท่าทางโศกเศร้า ไม่คิดจะปิดบังเวลาอยู่ต่อหน้านาง“ข้าเหนื่อยมากจริง ๆ“บางเรื่อง ข้าไม่สามารถพูดกับเวยเฉียงได้“นางเองก็ไม่เข้าใจ“สถานที่อย่างแคว้นซีหนี่ว์ สตรีใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ แต่บุรุษกลับถูกควบคุมในทุก ๆ ด้าน นี่คือข้อแรก“บิดาของข้าตั้งใจจะส่งต่อสำนักการแพทย์ให้น้องหญิงเล็กก็จริง แต่เขาจากไปอย่างกะทันหันเพราะโรคภัย น้องหญิงเล็กอายุเพียงห้าขวบ จะสืบทอดได้อย่างไร? ข้าจำต้องกลับไปช่วยก่อน เพื่อรักษาสำนักแพทย์ตระกูลซ่งไว้ นี่คือข้อสอง“ส่วนข้อสาม…อาการป่วยของเวยเฉียงหายดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีข้าอีกต่อไป เรื่องแบบนี้ นางไม่ต้องพูดให้ชัดเจน ข้าก็รู้สึกได้ แววตาที่นางมองข้า เปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว ความรู้สึกเชื่อใจในอดีต ตอนนี้เหลือเพียงสายตาตำหนิและดื้อรั้น”เฟิ่งจิ่วเหยียนฟังอย่างใจเย็น ไม่ได้ช่วยพูดแทนน้องสาว“เปรียบเทียบในตอนนี้แล้ว ฮูหยินซ่งกับน้องหญิงเล็กต้องการเจ้ามากกว่าจริง ๆ“มีเรื่องหนึ่ง ที่ข้าอยาก

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองเซียวอวี้ด้วยแววตาจริงจัง“ไม่รู้ทำไม แค่รู้สึกกังวล หรือบางที อาจจะกังวลพวกเรา”เซียวอวี้เป็นคนไวต่ออารมณ์ความรู้สึกของนางเขาพอเดาออกทันที นางเห็นจุดจบของซ่งหลีกับเฟิ่งเวยเฉียง แล้วพลันนึกถึงตัวนางเองขึ้นมาเซียวอวี้ผลักเจ้าลูกชายคนเล็กที่เกาะแกะเล่นซุกซนออกไปเบา ๆ แล้วนั่งลงข้างเฟิ่งจิ่วเหยียน โอบบ่านางเข้ามาแนบชิด“เราไม่มีวันทอดทิ้งเจ้า”เขากับจิ่วเหยียน ไม่มีวันเดินไปถึงจุดนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนล้าทั้งกายทั้งใจ เอนพิงไหล่เขาอย่างอ่อนแรงทั้งสองสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ทว่าไม่ได้สังเกตเห็น เจ้าลูกชายคนเล็กที่ถูกเซียวอวี้ผลักออกเมื่อครู่ ตอนนี้กำลังยืนมองเสด็จพ่อด้วยสีหน้างอนตุ๊บป่อง……ข่าวการเสด็จมาของฮ่องเต้ฉี เฟิ่งเวยเฉียงปกปิดเอาไว้นางคิดว่า ซ่งหลีก็ไปแล้ว ฮ่องเต้ฉีคนนี้ก็ควรกลับไปได้แล้วแต่ผลกลับกลายเป็นว่า เขาอยู่ยาวนับหลายวันนางทั้งพูดตรง ๆ ทั้งบอกอ้อม ๆ ให้เขากลับแคว้นหนานฉี เขาทำเป็นไม่เข้าใจจึงจำต้องถามพี่หญิงเป็นการส่วนตัว“พี่หญิง ฮ่องเต้ฉีจะเสด็จกลับเมื่อใดหรือ?”“คงหลังจากที่ข้าคลอด”“เช่นนั้นก็อีกไม่กี่วันแล้ว” เฟิ่งเวยเฉียงปลอบ

นายหญิงเฟิ่งรู้อยู่แก่ใจว่าบางคำพูดจะทำร้ายเวยเฉียง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา“ท่านป้าของเจ้า แม้นภายนอกดูเหมือนมีเกียรติสูงส่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง?“ข้าไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นเหมือนนาง“เดิมเจ้ามีสามีที่รักและทะนุถนอมเจ้า แม้นเจ้าจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ เขาก็ไม่เคยรังเกียจเจ้า“ยังมีพวกเราซึ่งเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน…ไม่นานข้าก็ต้องกลับแคว้นหนานฉี ถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องอยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์เพียงลำพัง แล้วจะให้ข้าวางใจได้อย่างไร?”ดวงตาของเฟิ่งเวยเฉียงร้อนผ่าวขึ้นมา“ท่านแม่คิดว่าทั้งชีวิตของเสด็จป้าน่าสงสารมากหรือ?“แต่สำหรับข้า นางดีอย่างมาก“ข้าอยากเป็นเหมือนนาง ปกป้องแคว้นซีหนี่ว์ สืบสานสายเลือดแห่งราชวงศ์ต่อไป“ซ่งหลีไม่อาจอยู่เคียงข้างข้าได้ ข้าก็หาคนอื่นได้“หรือไม่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชาย!”นายหญิงเฟิ่งตวาดด้วยความโกรธ “เจ้าคิดว่าจะต้านทานแคว้นหนานฉีได้หรือ?”นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่นายหญิงเฟิ่งมาอยู่แคว้นซีหนี่ว์ แล้วเอ่ยวาจารุนแรงกับนางเฟิ่งเวยเฉียงรู้สึกประหลาดใจ ทว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจกว่าก็คือ มารดาดูเหมือนจะรู้ว่า ในอนาคตแคว้นหนานฉีกับแคว้

ครู่ต่อมา กลุ่มนางกำนัลก็พบตัวนายหญิงเฟิ่ง พูดให้ชัดเจนคือ พบตัวนายหญิงเฟิ่งที่พยายามกระโดดลงบ่อน้ำปลิดชีพแต่ไม่สำเร็จ โชคดีที่ช่วยไว้ได้ทัน และดึงตัวขึ้นมาได้ นางเปียกโชกไปทั้งกาย พึมพำอยู่ในปาก “ข้าไม่เอาไหน...เป็นข้าที่ไร้ประโยชน์ ทำอะไรไม่ได้เลย”…… ห้องบรรทมของประมุขแคว้น เพียะ! เฟิ่งเวยเฉียงตบหน้าไฉ่เยว่ฉาดใหญ่ สายตาฉายแววดุดัน “ผู้ใดใช้ให้เจ้าพูดออกไป! “เจ้าเกือบจะทำให้คนต้องตาย!” ไฉ่เยว่คุกเข่าลงเสียงดัง “ตุบ” จากนั้นตบหน้าตนเอง “เป็นความผิดของบ่าวเอง เป็นบ่าวเองที่ปากมาก...บ่าวสมควรตายเพคะ!” เฟิ่งเวยเฉียงตระหนักถึงความภักดีที่ไฉ่เยว่คอยอยู่เคียงข้างนางเสมอ จึงช่วยประคองอีกฝ่ายขึ้นมาด้วยตนเอง “ไฉ่เยว่ ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนพี่น้อง มีหลายเรื่อง ที่แม้แต่ท่านแม่กับพี่หญิงก็ยังไม่รู้ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ดี “เจ้าทรยศความไว้วางใจของข้าเช่นนี้ จะไม่ให้ข้าโกรธได้อย่างไร?” ไฉ่เยว่ยิ่งตำหนิตนเอง ดวงตาแดงก่ำ “บ่าวสมควรตาย...” เฟิ่งเวยเฉียงถอนหายใจ ใช้ผ้าซับน้ำตาให้ไฉ่เยว่ด้วยตนเอง “เอาล่ะ หน้าช้ำห