All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1611 - Chapter 1620

เซี่ยหวั่นเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย“หากข้าไร้อำนาจ แล้วจะปกป้องราษฎรในแผ่นดินได้อย่างไร?”ก่อนหน้านี้เพราะเขาไร้อำนาจ จึงไม่สามารถปกป้องตระกูลหยวนและหยวนจั้นได้ตอนนี้ หากเขามอบแคว้นตงซานให้แคว้นหนานฉีไป ก็ย่อมไม่อาจปกป้องราษฎรของแคว้นตงซานได้แล้วถึงอย่างไร ไม่มีใครจะรับประกันได้ว่า แคว้นหนานฉีจะปฏิบัติต่อราษฎรเหล่านั้นด้วยความเมตตา?ความกังวลของเซี่ยหวั่นเฉิน เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจดีนางพูดตามตรง “ฝ่าบาทจะไม่สังหารราษฎร ข้อนี้ ข้าสามารถรับรองด้วยชีวิต หากแผ่นดินนี้ไร้คนเพาะปลูก เลี้ยงดู วันหนึ่งก็ต้องกลายเป็นแดนรกร้าง”สีหน้าเซี่ยหวั่นเฉินเคร่งขรึมเขาย่อมรู้ดี เมื่อเทียบกับถานไถเหยี่ยน ฮ่องเต้ฉีถือว่ามีเมตตาทว่าเรื่องนี้สำคัญมาก เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของแคว้น เขาจำต้องคิดให้รอบคอบเฟิ่งจิ่วเหยียนก็ไม่ได้เร่งให้เขาตัดสินใจ เพียงเหลือเสบียงแห้งไว้ให้เขาเล็กน้อย แล้วก็พาตงฟางซื่อจากไปพวกเขายังต้องออกตามหาดวงตาค่ายกล……เซี่ยหวั่นเฉินนั่งอยู่ข้างกองไฟเพียงลำพัง แหงนมองดวงดาวเต็มฟ้า ความรู้สึกไร้พลังเอ่อล้นมากขึ้นทุกทีสิ่งที่เขาทำได้ช่างน้อยเหลือเกินในเวลาเดียวกันเมื

บนกำแพงเมือง ทหารหนานเจียงจำนวนหลายร้อยนายตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย “เร็วเข้า! ยิงลูกธนูอาบยาพิษ!” มีคนคัดค้าน “ไม่ได้! ลูกธนูอาบยาพิษใช้ไม่ได้ผล!” ก็จริง ลูกธนูอาบยาพิษจะสามารถยิงไปถึงที่สูงขนาดนั้นได้อย่างไร? ยิ่งกว่านั้น เหล่าทหารฉีแบ่งเป็นกลุ่มนั่งอยู่บนนกไม้กลไก แม้จะโชคดี ยิงโดนพวกเขา อย่างมากที่สุดแค่แพร่เชื้อให้ทหารบนนกไม้กลไกตัวเดียว ไม่พอที่จะทำลายกองทัพใหญ่ทั้งหมดได้... สถานการณ์ปัจจุบัน ไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาอย่างยิ่ง เหล่าทหารหนานเจียงได้แต่ยืนมองนกไม้กลไกบินข้ามกำแพงเมืองสูง แต่ไร้หนทางจะขัดขวาง ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาสะท้อนแต่ความหวาดกลัว และสิ้นหวัง นกไม้กลไกมากมายขนาดนั้น! หนานฉีสร้างสิ่งนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อใด! มิน่าถึงตั้งฐานทัพอยู่นอกชายแดนมาโดยตลอด กลับไม่ยอมบุกโจมตีเสียที ที่แท้ก็แอบผลิตอาวุธอยู่... “รีบส่งนกพิราบสื่อสารออกไป แจ้งท่านกุนซือทันที!!!” ทว่า นกพิราบสื่อสารเพิ่งจะได้บินออกไป ก็ถูกลูกศรคมกริบดอกหนึ่งยิงเข้าที่ปีก กระพือปีกดิ้นรนไม่กี่ครั้ง ก็ร่วงลงมาด้วยความเร็วสูง ทหารบนกำแพงเมืองมองตามนกพิราบสื่อสา

หลังจากที่เสียวอู่ใช้ลูกธนูอาบยาพิษมนุษย์โอสถ ทำร้ายทหารจนบาดเจ็บไปแล้วหนึ่งคน ทุกคนก็ตื่นตระหนก พวกเขาเพิ่งจะได้เห็นไฟโหมลุกไหม้ที่ช่องเขาตะวันออก เห็นว่าเพื่อนทหารเหล่านั้นกลายเป็นมนุษย์โอสถ จะมีจุดจบอย่างไร รู้สึกสับสนในการสร้างผลงานเมื่ออยู่ไกลบ้านเกิด กังวลว่าดินแดนหนานเจียงซึ่งเป็นบ้านเกิดจะถูกยึดครอง วิตกกังวลในความเป็นตายที่ไม่รู้แน่ชัดของญาติพี่น้อง...ขณะนี้ ทั้งหมดถาโถมราวกับกระแสน้ำหลาก กลายเป็นเสียงร้องเศร้าโศก ชั่วครู่หนึ่ง มีคนวิ่งแตกกระเจิง และมีบางคนคิดที่จะไปควบคุมตัวทหารที่โดนพิษ มีคนไปจับเสียวอู่ไว้ ต้องการสังหารตัวหายนะเช่นเขา ยังมีคนที่ปกป้องเขาด้วย เพราะต้องการรักษาสายเลือดของราชวงศ์แคว้นต้าโจว... ยามนี้ สถานการณ์วุ่นวายราวกับป่าที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่า เสียวอู่ใช้สองเท้ากระโดดพร้อมกัน เหมือนกระต่ายตื่นตูม กระโดดขึ้นลงหนีไปอีกทาง ในมือยังถือลูกธนูอาบยาพิษไว้แน่น อาศัยจังหวะชุลมุนวุ่นวายแทงคนอื่นต่อ เมื่อทำร้ายคนแล้ว เขาก็เตือนอย่างหวังดี “อ๊ะ มีคนบาดเจ็บอีกแล้ว!” จู่ ๆ ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธพลันปรากฏขึ้นตรงหน้า เสียวอู

หยวนจั้นท่าทางเหน็ดเหนื่อย มองดูก็รู้ว่าเดินทางมาไกล เขามองมายังถานไถเหยี่ยนด้วยสายตาเลื่อนลอยถานไถเหยี่ยนเห็นเขา ก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย“กลับมาแล้วหรือ? หากเหนื่อยแล้ว ก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”หยวนจั้นเอ่ยตรง ๆ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: “เป็นข้าที่ปล่อยรัชทายาทไป”ถานไถเหยี่ยนยิ้มเล็กน้อย“อืม ข้ารู้”สายตาของหยวนจั้นดูเย็นชา “ท่านมีท่าทีเช่นนี้ คือไม่ใส่ใจ หรือว่ามีแผนสำรองอยู่แล้ว”บนใบหน้าของถานไถเหยี่ยนยังคงมีรอยยิ้มอยู่ตลอด ทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดหวั่นเขาหันไปเผชิญหน้ากับหยวนจั้น“ข้าเดาว่า องค์รัชทายาทคงจะมุ่งหน้าไปทางตะวันตก เพื่อขอความช่วยเหลือจากกองทัพฉีเป็นแน่”หยวนจั้นนิ่งเงียบจากนั้น ถานไถเหยี่ยนก็เอ่ยอย่างเรียบเฉย“ผลลัพธ์ในตอนนี้คือ เชื้อพระวงศ์ตระกูลเซี่ยรวมถึงรัชทายาท ได้ทอดทิ้งราษฎรของแคว้นตงซาน และไปหาทางรอดอื่นแล้ว“หยวนจั้น ความหวังดีของเจ้า ดูเหมือนจะถูกหักหลังแล้ว”หยวนจั้นทำหน้าเฉยเมย“แค่ข่าวลือ เขาไม่มีทางทำเช่นนั้น”ถานไถเหยี่ยนยกมุมปากเล็กน้อย: “ขออภัย ข้ามิได้ตั้งใจจะใช้คำพูดทำร้ายใคร แต่ข้ามองแค่ผลลัพธ์ ไม่สนใจวิธีการ”พูดจบ เขาหันหน้าหนีจากหยวนจั้

ฮองเฮาแห่งหนานฉี—แม่ทัพน้อยเมิ่งที่มีอิทธิพลอย่างมากในชายแดนเหนือเมื่อครั้งอดีต! เรียกได้ว่าไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก ไม่มีผู้ใดไม่เคยได้ยิน!เหล่าทหารหนานเจียงก็คาดไม่ถึงว่า ผู้ที่ประจำการอยู่เแนวหลัง จะเป็นสตรีผู้นี้ถึงจะเข้าวังไปเป็นฮองเฮาแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่ายังสามารถออกรบได้อีก!ม่านตาของเซียวเหิงค่อย ๆ หรี่ลงเฟิ่งจิ่วเหยียน!สตรีผู้นี้ ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันจริง ๆ !ก่อนหน้านี้เขาได้รับข่าวว่า สตรีผู้นี้กำลังตั้งครรภ์ ฮ่องเต้ฉีได้ส่งนางไปที่แคว้นซีหนี่ว์เพื่อดูแลครรภ์และรอคลอดแล้วข่าวนี้เป็นความจริงอย่างแน่นอนเพียงแต่ เหตุใดนางถึงได้กลับมาเร็วเช่นนี้?หากคนที่นำทัพในที่แห่งนี้คือเฟิ่งจิ่วเหยียน นั่นเท่ากับเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเข้าแล้ว!ทว่า เซียวเหิงหาได้กลัวการสู้รบกับเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ เพียงแต่ไม่อยากสูญเสียกำลังพลมากเกินไปในที่แห่งนี้เขาไม่กลัว แต่คนอื่นกลัวเหล่าแม่ทัพจึงพูดเกลี้ยกล่อม“ท่านราชครู แม่ทัพน้อยเมิ่งผู้นั้น... ไม่สิ ฮองเฮาหนานฉีผู้นั้น นางวางแผนการรบได้อย่างยอดเยี่ยม มีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย พวกเราจะประมาทศัตรูไม่ได้เด็ดขาด!”“ท่านราชครู พวกเราถอยทั