All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1601 - Chapter 1609

รุ่ยอ๋องเดินเข้าไปใกล้หนานเจียงอ๋องที่นั่งอยู่บนบัลลังก์หนานเจียงอ๋องลุกขึ้นยืน ราวกับรู้ล่วงหน้าถึงจุดจบของตัวเอง จึงตะโกนขึ้น“เป็นเซียวเหิงกับถานไถเหยี่ยนที่หลอกเรา——”ฉึบ!!แสงกระบี่ส่องประกายวาบหนึ่งศีรษะของหนานเจียงอ๋องก็ร่วงลงพื้นทันทีเหล่าเสนาบดีกับเหล่าองครักษ์ของหนานเจียงในท้องพระโรง ทุกคนต่างยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมากเมื่อมองไปยังรุ่ยอ๋อง ก็อดสั่นสะท้านไม่ได้รุ่ยอ๋องชักกระบี่ที่เปื้อนเลือดกลับมา และเก็บเข้าฝักเขากวาดตามองไปรอบ ๆ กองทัพฉีควบคุมชาวหนานเจียงที่อยู่ในท้องพระโรงได้แล้วสายตาที่คนเหล่านั้นมองมาที่เขา มีทั้งความหวาดกลัว ความโกรธแค้น และความเกลียดชังเขาจัดการอย่างรวดเร็วและเฉียบขาด พร้อมออกคำสั่ง“ผู้ที่ยอมจำนนจะไม่ถูกสังหาร”พอเอ่ยจบ ก็มองไปยังศีรษะของหนานเจียงอ๋องด้วยสายตาเย็นชาเพราะคนผู้นี้ ทำให้จี๋เอ๋อร์เกือบจะสังเวยชีวิต ตอนนี้อายุน้อยเท่านี้แต่กลับได้รับบาดเจ็บภายใน จำต้องพึ่งพายาต่อไปอีกหลายปี ส่วนหร่วนฝูอวี้ก็ต้องกลายเป็นนักโทษที่ถูกหมายจับ ต้องหลบหนีไปทั่ว และเผชิญอันตรายอยู่หลายครั้งการสังหารด้วยกระบี่ครั้งเดียว

ในแคว้นตงซานถานไถเหยี่ยนกำลังฟังรายงานจากทหาร“ท่านกุนซือ! กองทัพฉียึดครองหนานเจียงแล้ว ท่านอ๋อง...เขาถูกสังหารแล้ว!”เมื่อแม่ทัพคนอื่น ๆ ได้ยินข่าวต่างก็โศกเศร้า“ท่านกุนซือ! พวกเราต้องล้างแค้นให้ท่านอ๋อง!”“ท่านกุนซือ โปรดอนุญาตให้ข้านำทัพกลับหนานเจียง และสังหารกองทัพฉีเหล่านั้นให้สิ้นซาก!”พวกเขาล้วนเป็นชาวหนานเจียง ไม่อาจทนเห็นกองทัพฉียึดครองแคว้นของตนได้ยอมละทิ้งการคุ้มกันแคว้นตงซาน ก็ต้องกลับไปถานไถเหยี่ยนนั่งอยู่ประจำที่ ด้วยแววตาโศกเศร้า“เป็นข้าที่วางแผนผิดพลาด ประเมินกำลังรบของกองทัพฉีต่ำเกินไป”แม่ทัพผู้หนึ่งในนั้นถามว่า“ท่านกุนซือ ท่านว่าพวกเราควรจะทำอย่างไรต่อไป? ข้าเชื่อฟังท่านทุกอย่าง!”เขาเชื่อมั่นว่า ถานไถเหยี่ยนจะนำพวกเขากลับไปสู้รบที่หนานเจียง และชิงแผ่นดินที่เสียไปกลับคืนมาได้ทว่า ถานไถเหยี่ยนเอ่ยต่อทันที“หยุดเคลื่อนทัพ ถึงจะเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุด”เหล่าแม่ทัพมองหน้ากันด้วยความงุนงง จากนั้นก็พากันโต้แย้ง“ไม่ได้นะท่านกุนซือ! ก็เห็นอยู่ว่ากองทัพฉียึดครองแผ่นดินเรา เหตุใดถึงไม่ตอบโต้?”ถานไถเหยี่ยนสั่งการโดยไม่เปิดโอกาสให้หารือ“พวกเรามีกำลังทห

สีหน้าของตงฟางซื่อดูไม่เหมือนกำลังพูดเล่น เขามองไปยังที่ไกล ๆ พลางเอ่ยพึมพำ“หลุมศพของฮ่องเต้ซวี่หยางยังไม่เคยถูกค้นพบ“ที่ที่เป็นไปได้มากที่สุด ก็คือที่ตั้งของจุดศูนย์กลาง ‘ใยแมงมุม’ นั่นเอง”เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าเรียบเฉย“หาจุดศูนย์กลางให้เจอก่อน”......ในแคว้นตงซานเหล่าแม่ทัพกล่าวกับถานไถเหยี่ยน: “ท่านกุนซือ เสบียงของพวกเราเหลือน้อยลงทุกทีแล้ว! เช่นนั้นจะทำอย่างไรกันดี?”ถานไถเหยี่ยนย้อนถาม: “คนเพียงเท่านี้ จะไม่พอกินได้อย่างไร?”“ถึงแม้พวกเราจะมีคนน้อย ทว่าก็มาอยู่ที่แคว้นตงซานได้หลายเดือนแล้ว อีกทั้ง...อีกทั้งก็ยังมีการเผาเมือง เสบียงจึงไม่ได้เก็บไว้แม้แต่น้อย”แม่ทัพผู้นั้นพูดจบ ก็เสนอขึ้นว่า “ท่านกุนซือ ท่านราชครูมิใช่กำลังจะนำทหารห้าหมื่นนายมาแล้วหรอกหรือ? มิสู้ส่งจดหมายไปแจ้งเขา ให้เขานำเสบียงมาเพิ่มอีกหน่อย?”ถานไถเหยี่ยนไม่ได้คัดค้าน“ได้ ใครก็ได้ นำหมึกกับพู่กันมาที”อีกด้านหนึ่งที่คุกหลวงฮ่องเต้ถูกคุมขังอยู่ พร้อมทั้งด่าทอหยวนจั้นว่าเป็นคนทรยศต่อแผ่นดินทุกวันหยวนจั้นจะมาเยี่ยมเยียน และนำอาหารมาส่งให้ด้วยตนเองฮ่องเต้ก็ทรงทราบว่า หยวนจั้นเกลียดตนเอง

แววตาของหร่วนฝูอวี้เยือกเย็นอย่างยิ่ง“ข้าไม่มีอะไรจะพูดกับท่าน”กับศัตรูที่บุกเข้ามาในแคว้นของตัวเอง นางแทบอยากกำจัดทิ้งให้สิ้นซากหร่วนฝูอวี้พลิกตัว นอนหันหลังให้รุ่ยอ๋องรุ่ยอ๋องไม่ถือสา พูดพึมพำขึ้นมาคนเดียว“ลองเชื่อในการตัดสินใจของฝ่าบาทสักครั้งเถอะ“รวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีอะไรแย่ตรงไหน“ไม่ว่าจะเป็น ‘ใยแมงมุม’ หรือพิษมนุษย์โอสถ ล้วนจะทำให้ประชาชนตกอยู่ในความไม่สงบ ถูกผู้มีอำนาจหลอกใช้…” “ข้าเติบโตมาในหนานเจียง ในใจของข้า มันไม่สามารถบุกรุกได้ง่าย ๆ”รุ่ยอ๋องย้อนถาม “พวกเจ้าสร้างหมอกพิษขึ้นมาให้หนานเจียง เพื่อปกป้องประชาชนของหนานเจียงก็จริง แต่มันก็เป็นพันธการอย่างหนึ่งมิใช่หรือ?“หากไม่ใช่เพราะแคว้นอื่นจับจ้องตาเป็นมัน พวกข้าจะสร้างหมอกพิษขึ้นมาทำไม ก็เพื่อป้องกันพวกท่านไม่ใช่หรือไร!”ยิ่งพูดหร่วนฝูอวี้ก็ยิ่งโมโห จึงลุกขึ้นมานั่ง จ้องมองรุ่ยอ๋องอย่างคุกรุ่น“อย่าพยายามใช้หลักการเหล่านั้นมาโน้มน้าวข้า ข้าไม่มีทางยอม ให้แคว้นหนานฉีของพวกท่านมาปกครองหนานเจียง!“ถึงฝ่าบาทจะโง่เง่า หลงเชื่อพวกถานไถเหยี่ยนและเซียวเหิง นั่นก็เป็นเรื่องภายในของหนานเจียง พวกท่านไม่มี