All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1651 - Chapter 1660

กลุ่มคณะเดินผ่านทางเดินยาว ด้านหน้าก็ปรากฏประตูอีกบานหนึ่งประตูนี้ไม่ได้สูงใหญ่เท่าประตูสำริดด้านนอก แค่มีขนาดเท่ากับประตูทั่วไป บนประตูมีสลักกลไกอยู่สามอัน ซึ่งถูกเปิดไว้หมดแล้วเห็นชัดว่า เป็นถานไถเหยี่ยนที่เคยมาก่อนหน้านี้และเปิดไว้เขาเดินอยู่ข้างหน้า และผลักประตูบานนั้นเปิดออกไปทันทีเฟิ่งจิ่วเหยียนยังคาดเดาอยู่ว่า หลังประตูคงจะเป็นหลุมบริวารอีกหลุมหนึ่ง แต่กลับพบว่า หลังประตูคือโลกอีกใบหนึ่งโลกที่สว่างเจิดจ้าราวกับกลางวัน...นอกจากถานไถเหยี่ยนแล้ว คนอื่น ๆ ก็เผยให้เห็นสีหน้าตกตะลึงไม่มากก็น้อยเมื่อก้าวเข้าประตูบานนี้ ราวกับเข้าสู่อีกห้วงมิติหนึ่งท้องฟ้าสีครามก้อนเมฆสีขาวมองดูสุดลูกหูลูกตา เบื้องล่างเป็นทุ่งหญ้ากว้าง ไม่ไกลนัก ก็เป็นบ้านไม้หลังหนึ่งทุกสิ่งที่ตามองเห็น ล้วนดูเหมือนจริงอย่างมากทว่าหากดูอย่างละเอียดจะพบว่า ส่วนใหญ่เป็นภาพลวงตาท้องฟ้าคือหลังคาโค้งที่สร้างขึ้นภายในห้อง ซึ่งถูกวาดขึ้นด้วยปลายพู่กันอันประณีตของจิตรกรส่วนที่ไกลออกไปดูเหมือนมองดูสุดลูกหูลูกตา แท้จริงแล้วก็คือภาพวาดบนผนังทั้งสี่ด้านบางทีอาจจะใช้ผงสีที่เรืองแสง ทำให้ทั่วทั้งสถานที่สว่าง

แมงมุมยักษ์ตัวนั้นคล้ายกับ “ฟื้น” ขึ้นมา ใช้กรงเล็บยันตัวขึ้น ด้านล่างตรงส่วนท้องเผยให้เห็นกระบอกธนูและถังดินปืนจำนวนมาก...เฟิ่งจิ่วเหยียนสีหน้าชะงักค้าง เงยหน้ามองวัตถุที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ“จิ่วเหยียน!” เซียวอวี้ดึงนางออกไป “รีบออกจากที่นี่เร็ว!”สถานที่แห่งนี้ช่างแปลกประหลาดยิ่งนักเฉินจี๋จึงรีบสั่งการเหล่าทหารองครักษ์: “รีบคุ้มกันฝ่าบาทและฮองเฮาออกไปเดี๋ยวนี้!!!”ท่ามกลางความโกลาหลนั้น นัยน์ตาของถานไถเหยี่ยนกลับเปล่งประกาย มองตรงไปยังแมงมุมยักษ์ตัวนั้น และพูดกับตัวเอง“ที่แท้ ก็หาใช่สิ่งที่ไร้ชีวิตไม่...”ปัง!พร้อมกับเสียงดังสนั่น แมงมุมยักษ์ก็พ่นควันออกมาจากท้อง“มีพิษ! วิ่งหนีเร็ว!”กลุ่มคนรีบออกจากจุดศูนย์กลางค่ายกลใต้ดิน ขึ้นไปยังที่ตั้งสุสานของฮ่องเต้ซวี่หยาง พร้อมทั้งปิดทางเข้าที่เชื่อมไปยังจุดศูนย์กลางค่ายกลไว้โชคดีที่แม้เกิดเหตุการณ์น่าตกใจ แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหลังจากเงียบไปนาน ตงฟางซื่อก็เอ่ยเบา ๆ“ข้าเคยได้ยิน... ว่ากันว่าเป็นอาวุธที่ตระกูลถานไถสร้างขึ้นมา ภายนอกติดตั้งเกราะป้องกัน แข็งแกร่งจนไม่มีอะไรทำลายได้ ภายในติดตั้งกลไกหลากหลายชนิด คนที่อยู่ด้านใ

เฟิ่งจิ่วเหยียนจ้องมองคนทั้งสอง และค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ในดวงตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาโชกโชนของท่านผู้เฒ่าหยวน ยังชื้นแฉะอยู่บ้าง “ฮ่องเต้ฉี ขอตัวก่อน”หลังจากเขาไปแล้ว เซียวอวี้ก็ยังคงเคร่งเครียดแม้เซียวอวี้จะฝืนยิ้ม และจับมือของเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ “พอถานไถเหยี่ยนสิ้นใจ ทหารหนานเจียงเหล่านั้นก็ทิ้งเมืองแล้วหลบหนีไปหมด พวกเราจะต้องยึดครองแคว้นตงซานได้ในไม่ช้าก็เร็ว ตอนนี้พวกเราสามารถวางใจและกลับไปเมืองหลวงก่อน แล้วค่อยไปรับพวกอาลี่กลับมาจากแคว้นซีหนี่ว์...”เขาพูดมามากมาย แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับถามขึ้นทันที“เมื่อครู่พวกท่านคุยอะไรกัน?”เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าจริงจัง มองตรงไปยังเซียวอวี้เซียวอวี้ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็แค่นเสียงเย้ยหยัน“ทั้งหมดเป็นเพราะเสียวอู่“กลัวเราจะฆ่าเสียวอู่ ขอให้เราไว้ชีวิต”สีหน้าของเฟิ่งจิ่วเหยียนสงบนิ่ง แต่ในใจอดสงสัยไม่ได้หากเพียงขอให้เซียวอวี้ไว้ชีวิตเสียวอู่ ท่านผู้เฒ่าหยวนจะเสียอาการจนถึงกับมีน้ำตาเชียวหรือ?ในตอนนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ถามมากความ“จะออกเดินทางกลับแคว้นหนานฉีเมื่อใดเพคะ?”เซียวอวี้ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบบนหลังมือของนาง “อีก

หร่วนฝูอวี้เงยหน้ามองเฟิ่งจิ่วเหยียน มุมปากมีรอยยิ้มขมขื่น“หากเทียบกับถูกเจ้าแย่งชิงกู่ราชาไป ข้ากลับอยาก... ตายด้วยน้ำมือเจ้ามากกว่า ทำเช่นนี้ข้าถึงจะหลุดพ้นโดยสิ้นเชิง”ไม่ต้องวุ่นวายใจกับความขัดแย้งทางโลก ไม่ต้องแบกรับความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดจากการทรยศแคว้นหนานเจียง และไม่ต้องมอบความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงให้กับรุ่ยหลินและจี๋เอ๋อร์...ทุกสิ่งทุกอย่าง จะสามารถสิ้นสุดลงพร้อมกับการตายของนางนี่ถึงจะเป็นตอนจบที่นางต้องการมากที่สุดสายตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนดูลึกล้ำ ในดวงตามีความเข้าใจอยู่บางส่วน“อาอวี้ ความตายคือหนทางสุดท้าย เจ้าแน่ใจหรือว่า ได้ลองมาทุกทางแล้ว จะไม่เสียใจ ไม่เสียดาย ไม่ติดค้างในใจ?”หร่วนฝูอวี้ริมฝีปากสั่น กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวเฟิ่งจิ่วเหยียนจับแขนของนาง ผ่านอาภรณ์ที่กั้นอยู่ แล้วประคองนางให้ลุกขึ้นหร่วนฝูอวี้ก็อาศัยแรงนั้นยืนขึ้น ขาสองข้างอ่อนแรง ราวกับยืนอยู่ขอบเหวลึกนับหมื่นจั้ง หากไม่ระวังเพียงนิดเดียว ร่างกายก็อาจแตกสลายเป็นผุยผงเพื่อไม่ให้ล้มลงไป นางจึงคว้าแขนเสื้อของเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้ “อยู่คุยกับข้าต่ออีกหน่อยเถอะ มีเจ้าอยู่ด้วย ข้ารู้สึกเหมือ

“เขาพูดว่าอะไร” แววตาเซียวอวี้เยือกเย็น จับจ้องเสียวอู่โดยตรงเฉินจี๋กำด้ามดาบแน่น ความตึงเครียดแล่นผ่านร่างกายเสียวอู่ทำหน้าจริงจัง“ถานไถเหยี่ยนเจ้าสุนัขชั่วนั่น ชอบพูดเหลวไหล“เมื่อก่อนข้าไม่เข้าใจ เกือบจะเชื่อเข้าแล้ว“ครั้งนั้นเขาบอกข้าว่า ศิษย์พี่ท่านก็เป็นสายเลือดแห่งแคว้นต้าโจว สิ่งที่เขาทำทั้งหมด ก็ล้วนเพื่อช่วยท่านรวบรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่งเดียว ข้าช่วยเขา ก็เท่ากับช่วยศิษย์พี่“ข้าก็เลยเชื่อ“ต่อมาเซียวเหิงยกทัพห้าหมื่นมา ก็เป็นถานไถเหยี่ยนสั่งข้าให้ฉวยโอกาสก่อความวุ่นวาย“หลังจากข้าหนีออกมาจากเซียวเหิง ก็คิดจะไปถามถานไถเหยี่ยนให้ชัดเจน คราวที่เจอกันอีกที ก็ตอนที่กำลังหาจุดศูนย์กลางค่ายกล ข้าส่งสายตาให้เขา ยังบอกเขาว่า ข้าได้ทำตามที่เขาบอกแล้ว แต่เขากลับไม่สนใจข้า“ข้าคิดในใจ แย่แล้ว เขาหลอกใช้ข้าแน่…”สีหน้าเฉินจี๋เคร่งขรึม กลั้นหายใจไม่ออกเสียงเสียวอู่รู้หรือไม่ว่า การกล่าวหาว่าฮ่องเต้มีสายเลือดแคว้นต้าโจว จะนำภัยมาอย่างร้ายแรงเพียงใด?ตอนนี้เพราะการสังหารหมู่ของถานไถเหยี่ยน ราษฎรทั้งแผ่นดินเกลียดชังแคว้นต้าโจวอย่างมากแคว้นหนานฉีมุ่งมั่นจะรวมแผ่นดินให้เป็นหน