All Chapters of My Billionaire Enemy Is My Lover: Chapter 311 - Chapter 320

Curious na curious ako kung ano ang pinag-uusapan ni mama at papa pero hindi nila ako pinapasali….especially si mama kasi alam kong tungkol ito sa mga Vergara. Kung alam lang niyang meron na akong connection sa kanila! Matapos naming mag-dinner ay napilitan akong bumalik sa kwarto. Maaga ring matutulog sina mama dahil pagod sila. Ipinagpatuloy ko nalang ang pagbabasa ng mga comment sa kumalat na picture namin ni Lucian. Maraming may-crush kay Lucian. That's what I realized after going through the comments. Some boldly comment their admiration. May iba na idinaan sa biro. Meron din na sinasabing nakaka-intimidate siya. Nakadapa ako habang patuloy na nagbabasa ng comment, nang biglang naka-receive ako ng message galing kay Lucian. [ Come out. I’m outside your house. ]Mabilis akong napaupo. The excitement I felt after reading his message was enough to make me fly all the way from my room to our gate. Ni hindi ko na naisip na magbihis o mag-ayos. I was on my spaghetti strap nightgown

Napapikit ako ng mariin habang naririnig ko ang yapak ng kung sino man ang nasa kwarto ngayon. Nagawa naming patayin ang ilaw sa buong unit. I wanted them to think that there was no inside the unit. Kaya nga itinapon ko ang pinagkainan namin. Pero kung hahalughugin nila ito, we are doomed. Kasi alam kong uunahin nilang tignan ang cabinet at ang ilalim ng kama. Siguro sa taranta namin, hindi na kami nakapag-isip at sa mga obvious place pa namin nagawang magtago! Pigil na pigil ang hininga ko. Habang nananatili ang tao na ito sa kwarto ni Andrea, alam kong wala na kaming kawala. We were doomed. Kung ano man ang mangyari sa amin ay hindi ko na alam. My breath hitched when the footsteps stop. May pumasok na iba pang tao. “The bed is made up. Are you sure she came here?” tanong ng isang lalaki. The one who was near us. “Nagpatawag ng proteksyon at dito ang ibinigay niyang address,” sagot ng bagong pasok sa kwarto. Bigal silang tumahimik. After a few seconds, I heard someone groan.“Ma

Isang oras akong nanahimik simula nang umalis ang dalawang lalaki. Hindi na ako umupo. I just stared at the ceiling, contemplating what would happen to us. Naiisip ko rin ang pamilya ko. For some reason, naiisip ko ang nakaraan na nangyari sa grandparents ko at sa grandparents nina Kuya Alaric. Na kaya kami naghirap ay dahil sa kinalaban ni lolo ang lolo nila. Maybe I am just overthinking but what if because of me, maghirap ulit kami? Papa is now slowly establishing his business. Hindi ko kakayanin na biglang bumagsak nalang ang business niya dahil sa akin! The silence was making me think of so many possible scenarios! Pilit kong winawaksi ang isipan na huwag mag-isip ng masama pero hindi ko mapigilan. Lalo ngayon na alam ko ang katauhan ng pamilya ni Lucian. Some of them are from the military, some in the legal sector, some in politics, and some in the business sector. If one family has influences on that aspects, kakalabanin mo parin ba sila?Naputol lang ang pag-iisip ko nang un

Hindi ko alam kung paano kami tatakas. Yes, I think of running away pero naiisip ko rin kung paano. Kung hindi nila binubuksan ang rehas, saan kami dadaan?“This is impossible,” nawawalan ng pag-asa kong sinabi kay Andrea na kanina pa nagmamanman sa labas ng rehas. “Can you just agree to do it?” inis niyang sinabi. Nakita niya na yong lalaking nagdadala ng pagkain sa amin ay may dalang susi sa gilid ng pantalon niya. She was planning to snatch it. At hindi ko alam kung paano namin yong gagawin na hindi niya nahahalatang kinuha namin. “You made it sound like it was so easy! Paano ko kukunin?” inis kong sinabi. Kanina pa siya nakatayo malapit sa rehas. Nakaupo ako at nakasandal sa gusali, nai-i-stress kakamasid sa kanya. She got silent. Naging malalim ang iniisip niya. Kalaunan ay nagpawala siya ng malalim na hininga at saka hinawakan ang padlock sa rehas. She stared at it as if she could open it without the key! “What if we destroy this?” suggestion niya. I snorted. “May CCTV, A

As much as I want to think about Andrea, hindi ko na magawa. Kabadong-kabado ako habang unti-unting lumalayo sa boses ni Lucian. Kung natakot ako kanina dahil nakita ko harap harapan si Anton, mas lalo ngayong narinig ko ang boses ni Lucian. Kasi alam ko kung paano siya magalit. I ran and ran, not minding my heart. Pero halos hindi na ako makahinga dahil sa pagod. Alam ko sa sarili ko na kung hindi pa ako hihinto, ang puso ko na ang titigil. May nakita akong malaking puno. Doon ako dumiretso at doon ako sumalampak habang naghahabol ng hininga. Sunod sunod ang paghinga ko, parang kulang ang hangin sa paligid. My ears momentarily malfunction because my heartbeat was too loud. Nang magawa kong huminga at medyo omo-okay na ang paghinga ko…at ang pandinig ko, wala na akong marinig. Walang mga yapak at walang mga boses na naghahabol sa akin. Hindi ko alam kung nakalayo ako sa kanila at ibang direksyon sila pumunta. I just felt like I was safe for now. Kaya nanatili ako sa puno… nag-iipon