Lahat ng Kabanata ng Daisy His Remedy: Kabanata 91 - Kabanata 100

Daisy Ang saya-saya ko nang dumating si Charmaine. Wala kasi akong kaalam-alam na darating siya, kaya na surprise ako. Pero mas na surprise ako nang ibigay niya sa akin ang regalo niya raw sa kasal—a ridiculous, daring butterfly hollow lace lingerie. Unang tingin ko sa maliit na mga tela, parang nagbaga ang mukha ko sa hiya. Hindi ko tinanggap. Ayaw kong tanggapin. Lalong wala akong balak isuot. Nakakahiya. Pero sira-ulo ang kaibigan ko, pinipilit niya pa akong isukat. Marami rin daw kasi siyang gano’n. Kapag nagtatampo raw ang asawa niya—kapag nagseselos sa mga pet owner na laging nagpupunta sa clinic niya, wala namang sakit ang mga alaga, nagsusuot lang daw siya ng gano’n, maglalambing at agad raw nawawala ang selos ni Danreve, at init ng katawan ang papalit. Natawa at napailing-iling na lamang ako. Hindi ko akalain na ang isang mahiyain at ang babait-bait kong kaibigan ay may kapilyahan pala. Talagang nababago ng pag-ibig ang tao. Hindi nga kasi siya ganito noon, ang simple ni

Onse “Daisy anong nangyari sa’yo? May masakit ba sa’yo? Napagod ka? Naging marahas ba ako masyado?” tanong ko sa asawa ko, habang patuloy siyang dumuduwal. Hinaplos-haplos ko ang likod niya, tinapik-tapik habang hawak ko naman ang buhok niya sa isa kong kamay. “Sorry, magiging gentle na ako sa susunod.” Hindi siya agad sumagot na lalo namang nagpatindi ng guilt ko, ng concern ko. Kabadong-kabado ako habang hinihintay ang sagot niya. Galit nga yata siya ‘e. Kasi naman naging hard ako ngayon, sinimulan niya kasi. Na excite ako masyado. Binuhay niya ang mga nakatagong halimaw sa loob ko. “Asawa ko.” Pinahid ko ang namasa niyang labi sa hintuturo ko nang sa wakas ay hinarap niya ako. Nilapat ko agad ang palad ko sa pisngi niya habang ang malungkot na mga mata ay nakatutok sa kanya. Humaba-haba pa ang nguso ko, habang hinihingi ang patawad niya. Pero kumislap ang mga mata ko nang matamis siyang ngumiti. Napangiti rin ako, at saka mabilis siyang hinalikan sa labi. Ang saya ko, h

Nagising ako sa lamig na nanonoot sa balat ko, pero mga mata ko naman ay hindi pa magawang imulat. Pakiramdam ko, ang bigat-bigat ng mga talukap ko. Pagod na pagod ako.Kahit na pikit ang mga mata ko, alam ko namang nandito ako sa ospital ngayon dahil sa amoy ng antiseptiko na bumabalot sa malamig na kwarto na kinaroroonan ko. At saka, malinaw na malinaw rin sa alaala ko ang nangyari kanina. Nahilo ako at unti-unting dumilim ang paningin.Maya maya ay napisil ko ang sintido kong medyo kumikirot pa. Nakaramdam rin kasi ako ng pagkahilo nang igalaw ko ang ulo ko. Mapait akong napangiti. Ang sama ng pakiramdam ko, at lalong sumama pa dahil wala pa rin Onse sa tabi ko. Nakakainis na talaga siya. Sobra!Nawalan na nga ako ng malay, at naisugod dito sa hospital, hindi pa rin niya ako pinuntahan. Mas mahalaga pa sa kanya ang kliyente niya kay sa akin.Nakagat ko na lang ang labi ko, ipinatong ang braso sa noo ko habang pinipigil ang mga luhang nagbabadya nang pumatak. Bumalik na naman kasi a

DaisyIsang linggo na mula nang makalabas ng hospital. Sa loob ng isang linggo na ‘yon ay hindi naging madali ang buhay ko. Para akong nakatayo sa quicksand, unti-unting lumulubog. Para akong bata na kailangan pa e-guide sa lahat ng gagawin ko—laging pinaalalahanan sa kung ano ang pwede kong gawin at hindi. Nakakasakal sa totoo lang, but naintindihan ko naman kung bakit gano’n kahigpit si Onse. Nag-aalala lang siya sa kalagayan ko—sa kalagayan namin ni baby. I recalled how he’d insisted on running every test after I started experiencing memory lapses. Ramdam na ramdam ko ang takot na bumabakas sa mga mata niya. Sa tuwing may nakakalimutan ako na maski kaunting bagay lang nagpa-panic agad siya. Dahil sa mga ginagawa niya, lalo ko lang napatunayan na mahal niya talaga ako. Grateful ako na naging asawa ko siya.Hindi ko makalimutan kung gaano siya kasaya nang sabihin ng doctor na wala akong malalang sakit. Kaya lang, hindi pa rin kami lubos na naging masaya. Nang sabihin ng doctor ang

I woke up in an unfamiliar bed, feeling like I was trapped in a nightmare. Hindi ako makagalaw. Nakatali ang mga kamay at paa ko. Ang dilim pa nitong kwarto na kinaroroonan ko. Napahikbi ako na sumabay sa malakas na kabog ng puso ko. Sinubukan kong alisin ang tali sa kamay ko. Hinila-hila ang mga paa ko at hinablot ng paulit-ulit mga kamay, hindi alintana ang sakit na nararamdaman ko. Desperado akong makawala—desperadong magising sa masamang bangungot na parang pumapatay sa akin ngayon.“Ayoko rito!" Pakawalan n’yo ako!” Nanghihina kong sigaw, pero hindi pa rin tumigil sa paghablot sa kamay ko. Kada hablot, kada ikot sa mga kamay ko, kada tadyak ng may kasamang determinasyon na makakatakas ako. Pero walang silbi ang ginagawa ko. Kahit binuhos ko na ang buong lakas ko, ayaw pa rin maputol ng tali, ayaw matanggal. Ang hapdi na ng pulsuhan ko, ang sakit-sakit ng mga paa ko. Tumingala ako, pilit inaainag ang tali sa kamay ko. Lalo lang akong nanlumo nang makitang makapal na lubid ang m