All Chapters of Daisy His Remedy: Chapter 71 - Chapter 80

Onse was finally discharged from the hospital. Hindi pa rin siya magaling, medyo kinakapos pa rin siya sa hininga, pero nagpupumilit siya na lumabas na para sa kaso na dahilan kung bakit siya napahamak. “Onse, matulog ka na.” Katabi ko na siya sa kama, kaya lang tutok pa rin siya sa laptop. Heto nga at panay na ang papansin ko, tigilan niya lang ang ginagawa. “Maya maya matutulog na ako," sagot niya. Sandali niya lang akong nilingon tapos balik na naman ang mukha niya sa kanyang laptop. Kahapon pa siya nakalabas ng hospital, pero puro trabaho na agad ang inaatupag. Madalas niya ring kausap si Danreve. Medyo asar na nga ako. Pati kasi ang landiin ako, hindi na niya nagagawa. Ngayong handa na akong landiin niya, saka naman siya walang oras. Kulang na nga lang ihain ko na ang sarili mapansin niya lang ako, pero wala…focus talaga siya sa trabaho—sa upcoming court hearing. Narinig ko nga kanina sa kausap niya sa phone, walang makapipigil sa kanya na pagbayarin ang may sala. “Onse, buka

Ang sunod kong naramdaman ay yakap na ako ni Onse. Hinaplos-haplos na nito ang aking likod."Don't let her leave," utos niya sa mga guard na agad namang sumunod at hinarang si Althea. “Let go of me! Don’t you know who I am?” Ayaw niyang pahawak, pinagtatampal ang kung sino mang hahawak sa kanya at pinagmumura pa ang mga tao. “Ikaw na nga ang nakasakit, ikaw pa ang matapang!” sabi ng mga taong nadamay sa ginawa niya. Hindi lang ako ang nasaktan. Marami ang natalsikan at natamaan ng bote. Kaya siguradong hindi uubra ang kamalditahan niya ngayon. “Call the police now," utos ni Onse. Kitang-kita ko ang galit sa kanyang mga mata habang nakatitig kay Althea. “Ano ba? Bitiwan n’yo ako!” sigaw na naman ni Althea, pero takip na ang bag sa mukha. Marami na kasing kumukuha ng larawan at video. Ang ilan ay sumasalisi pa ng sabunot sa buhok niya.“Daisy…sorry, hindi kita nabantayan…” Hinaplos ni Onse ang aking pisngi. “Hindi mo kasalanan,” sabay kaming lumingon kay Althea at sabay ding nap

Ngayong magkatabi na kami ni Daisy, ramdam ko ang init ng katawan niya—at rinig na rinig ko ang mabilis na tibok ng puso niya. That sound alone was enough to stir something deep in me. Dagdag pa ang madilim na silid, na tanging ilaw mula sa poste sa labas ang nagbibigay ng liwanag. It perfectly matched the desire building inside me.Hinawi ko ang buhok na nakalapat sa pisngi niya. Pero sa halip na tumingin sa mga mata niya, nanatili ang tingin ko sa labi niya—pulang-pula, malambot, at inviting.“Daisy,” bulong ko, habang hinahaplos ang pisngi niya, tracing the gentle curve of her jawline. “Are you sure about this?” tanong ko, pero hindi ko na rin hinintay ang sagot.Lumapat ang na labi ko sa kanya, mabagal, maingat, at puno ng pagnanasa. Her lips parted slightly, not to speak, but to welcome my kiss.Sa bawat segundo ng halik ng aming halik, I felt everything—love, desire, the need to protect her. Gusto ko siyang mahalin, alagaan, at iparamdam na ako lang ang makapagbibigay sa kanya n

Kanina pa habang nag-uusap kami ni Onse, ramdam ko na parang may mga matang nakatanaw sa amin, pero dahil nasa kalsada nga kami, may mga taong dumadaan, may mga kapitbahay na alam kong humahaba ang mga leeg masipat lang kung ano ang ginagawa namin ni Onse, isinawalang-bahala ko ang nararamdaman ko. Kinukumbinsi ang sarili na dahil lang sa mga nangyari sa amin ni Onse nitong mga nakaraan kaya ganito ang nararamdaman ko. But…the sudden embrace happened. Gulat na gulat ako, pero alerto namang kumilos ang katawan ko. "Ano ba!" Siniko ko ng malakas ang lapastangan na yumakap sa akin, at agad akong lumingon sa namimilipit na lalaki–si Vincent. Kapa nito ang kanyang sikmura na siniko ko habang ang mga mata ay walang kurap na tumitig sa akin. Umatras ako. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko na parang bang anumang oras ay sasabog na. Mas tumindi pa ang kabang nararamdaman ko habang nakatingin sa kanya, hindi kasi sakit ang nakikita ko sa mukha niya—galit. Nag-aapoy ang mga mata niya na nagpan

Wala sa sariling pinulot ko ang mga larawan, tulalang pumasok sa kotse, at nanghihinang sinara ang pinto. Dumagdag pa sa panghihina ko ang nang-aasar na tawa ni Althea. Gusto ko siyang singalan, gustong kong tumahimik siya, pero para kasing nawalan ako ng lakas na harapin siya. Sa manibela ko binuhos ang galit ko, ang sakit na nararamdaman ko, mahigpit ko iyong hinawakan sa puntong bumakat na lahat ng ugat ko sa kamay, at halos lumuwa na ang mga buto sa kamay ko. Gusto ko na rin sanang makalayo na. Ayaw ko nang makita ang mapangkutyang mukha ni Althea, but I couldn’t bring myself to start the engine. Instead, I stared at the pictures again. Sa larawan, parang ang lambing nila. Yakap ng lalaki si Daisy sa likuran. Para na namang mapugto ang hininga ko. Ipinikit ko na lang ang mga mata saka paulit-ulit na umiling-iling. Hindi ‘to magagawa ni Daisy—my Daisy, wouldn’t do something like this. ‘Yon ang paulit-ulit kong sinasabi sa sarili, pero ‘yong doubt, hindi basta-basta mawawala.