Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 161 - Bab 170

“ขะ ข้าทำเดี๋ยวนี้” จางอี้เทารีบตรงไปยังห้องเก็บเสบียงซึ่งในนั้นมีเสบียงอยู่ไม่น้อย เขาพยายามเดินออกห่างห้องลับมากที่สุด“เจ้าเอาเสบียงกลับไปได้” โจรคนนั้นเอ่ยบอกจางอี้เทาเมื่อเห็นว่าเขาเก็บเสบียงทั้งหมดใส่ลงไปในถุงแล้ว“แล้วพี่ชายไม่กลับไปที่ลานบ้านกับข้าหรือขอรับ” จางอี้เทาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ทำไมเจ้าโจรคนนี้ถึงให้เขากลับไปคนเดียว“เจ้ากล้าตั้งคำถามกับข้าเช่นนั้นหรือ” โจรหันมาตวาดใส่จาง อี้เทา เขาจึงจำใจต้องเดินออกจากบ้านมาเพื่อไม่ให้เกิดข้อสงสัยว่ายังมีใครอยู่ในบ้านอีกจางอี้เทาเดินกลับมายังลานหมู่บ้านพร้อมกับวางถุงเสบียงของบ้านตนเองรวมไว้กับของบ้านอื่น เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินกลับไปนั่งรวมกับหลี่อ้ายหลี่อ้ายเห็นว่าสามีกลับมาคนเดียว โจรที่เดินตามไปด้วยไม่ได้กลับมา จึงกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่ก็ต้องรีบปิดปากลงเมื่อเห็นสามีส่ายหน้าส่งสัญญาณว่าห้ามพูดจะให้ทำเช่นไรได้ ใจนางร้อนอย่างกับไฟแล้วที่ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับบุตรชายหรือไม่ การที่แอบซ่อนบุตรชายไว้ที่ห้องลับมิรู้ว่าจะเป็นสิ่งที่ดีหรือร้ายกันแน่หัวหน้าโจรเห็นว่าเสบียงที่กองอยู่ตรงหน้ามีมากพอและทุกคนนำมาให้หมดแล้วจึงผิวปากส่งสัญญา

ที่ผ่านมาเหลียงเฟิ่งหลงถูกพระมารดาตีกรอบไว้แน่นหนา ทั้งความกดดันและความคาดหวัง ด้วยเพราะเป็นองค์ชายใหญ่ของแคว้น“ข้าเห็นด้วยกับพี่ใหญ่”“เจ้าทำความดีความชอบมากมาย มีความสามารถ สมควรรับตำแหน่งไปโดยมิต้องมีการทดสอบใด ๆ แล้ว” เว่ยอ๋องสนับสนุนความเห็นของเฟิ่งอ๋องอย่างชัดเจน“พี่ใหญ่ พี่รอง พวกท่านก็รู้ว่าทำเช่นนั้นมิได้”“น้องสาม เจ้าคงเป็นกังวลเรื่องเสนาบดีเฒ่าพวกนั้นใช่หรือไม่ ที่ถูกเสด็จแม่ชักใยอยู่เบื้องหลัง” เฟิ่งอ๋องเอ่ยถาม“น้องสามเจ้ามิต้องเป็นกังวล เจ้าก็รู้ว่าพี่ใหญ่กับข้าหาได้ต้องการตำแหน่งรัชทายาทหรือขึ้นเป็นฮ่องเต้ไม่ ตำแหน่งที่เหนื่อยเช่นนั้นใครจะไปอยากได้กัน นอกจากพี่ใหญ่กับข้าแล้วก็มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่มีความเหมาะสม องค์ชายอื่นไม่อายุน้อยก็หาได้เก่งกาจมีความสามารถเช่นเจ้าไม่ ในเมื่อข้ากับพี่ใหญ่ปล่อยมือแล้ว ดังนั้นเจ้าจึงเหมาะสมที่สุด ว่าแต่พี่ใหญ่เถอะ ท่านจะทำเช่นไรให้ฮองเฮาตัดพระทัยจากท่าน”เว่ยอ๋องบอกพระอนุชาให้สบายใจก่อนจะหันไปถาม พระเชษฐาที่กำลังมีสีหน้าลำบากใจกับคำถามของน้องชาย พระมารดาของเหลียงเฟิ่งหลงคือฮองเฮา พระนางเป็นชาวแคว้นเหลียงอย่างแท้จริงและมิต้องการให้สา

ในยามเช้าตรู่ของหมู่บ้านหลัวถง ชาวบ้านมากมายต่างทยอยเดินมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านซุน พวกเขาต่างกำลังอกสั่นขวัญหายกับเหตุการณ์โจรปล้นเมื่อคืนที่ผ่านมาหลี่อ้ายยังคงเป็นลมไม่ได้สติ หลังจากถูกสามีพาตัวออกมาจากกองไฟที่ลุกท่วมบ้านและกำลังเผาทุกอย่างให้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา นางรับไม่ได้ว่าบุตรชายเพียงคนเดียวและมารดาสามีติดอยู่ข้างในนั้น หญิงสาวได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจไม่น่าให้ทั้งสองคนอยู่ในห้องลับที่บ้านเลย หากออกมาด้วยกันอย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่ถึงแม้ว่าจะสูญเสียทุกอย่างไปสำหรับชาวบ้านคนอื่นถึงแม้ว่าไม่มีใครต้องสูญเสียชีวิตแต่ก็ถือว่าไม่เห็นทางรอดเช่นเดียวกัน อาหารที่กักตุนไว้ถือว่าน้อยนิดอยู่แล้ว กลับต้องมาถูกโจรปล้นไปเสียหมด ถึงแม้ว่าจะมีเงินทองมากมายฝากไว้ที่ร้านแลกเงินจินฟู่ในเมืองไห่ถังก็จริง แต่อาหารกลับไม่มีให้ซื้อ เช่นนี้แล้วจะมีเงินทองไปเพื่ออันใดกัน“ทุกคนนั่งลงและเงียบก่อน” ซุนถงในฐานะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านตีเกราะเคาะให้ทุกคนเงียบเสียงลง หลังจากนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ“เหตุโจรปล้นเมื่อคืนนี้ข้าจะเข้าเมืองเพื่อไปแจ้งข่าวแก่ท่านเจ้าเมืองได้รับทราบไว้ ในตอนนี้พวกเราคงทำอันใดมา

“น้องหญิง เจ้าปล่อยหมิงเอ๋อร์ก่อน” จางอี้เทารีบเตือนภรรยา“หมิงเอ๋อร์ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ” หลี่อ้ายที่ยังปรับอารมณ์ไม่ได้ ยังรู้สึกสับสนและสติเลื่อนลอยเนื่องจากผ่านความเสียใจมามาก แต่อีกสักพักก็ดีใจจนไม่รู้ว่าต้องจัดการกับอารมณ์ของตนเองเช่นไรจึงได้แต่กอดบุตรชายและร้องไห้ออกมาเพียงเท่านั้น“ทะ ท่านแม่เล่า ท่านแม่ล่ะเจ้าคะ” หลี่อ้ายนึกขึ้นได้ว่ามิได้มีเพียงบุตรชายเท่านั้น ยังมีมารดาสามีอีกคนหนึ่ง“น้องหญิงมิต้องเป็นกังวล ท่านแม่ปลอดภัยดี ตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องของลี่เอ๋อร์” จางอี้เทารีบเอ่ยอธิบายให้ภรรยาได้เบาใจ“ท่านแม่หิวหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงถามมารดา“หมิงเอ๋อร์ แม่ไม่หิว” หลี่อ้ายที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกแล้ว เอ่ยตอบบุตรชายเสียงเหนื่อยล้า“พี่ว่าน้องหญิงลุกไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนเถิด แล้วมากินข้าวสักนิด น้องหญิงจะได้มีแรง ลุกไหวหรือไม่ ต้องการให้พี่ช่วยหรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยแนะนำภรรยา เขาไม่ต้องการให้นางเจ็บป่วยไปอีกคนหลี่อ้ายทำตามคำแนะนำของสามี นางลุกไปจัดการตนเอง จางอี้เทาเองก็อยู่ดูแลภรรยาไม่ห่าง ผ่านไปสักพักเจียวเม่ยจึงยกข้าวต้มเข้ามาให้

จางอี้หมิง ซุนซูเย่และชาวบ้านชายอีกห้าคนเดินทางออกจากลานประชุมหมู่บ้านมุ่งตรงไปยังภูเขาโดยหวังว่าจะมีผักป่า อาหารหรือพวกหัวเผือกหัวมันให้เก็บกินเป็นอาหารพอให้ชาวบ้านได้ประทังชีวิตบ้าง แต่เดินมากว่าสองชั่วยามก็หาได้มีสิ่งใดที่พอจะเป็นอาหารไม่“ท่านลุงเย่ หิมะยังไม่ค่อยละลายเช่นนี้ เรามองหาต้นหัวเผือกหัวมันไม่เห็นเลยขอรับ เช่นนี้คงไม่รู้ว่าที่ตรงไหนมีเผือกมันให้เราได้ขุดแน่” จางอี้หมิงเอ่ยขึ้น เขาเห็นทุกคนดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินมาตลอดสองชั่วยาม เท้าน้อย ๆ ของเขายังเริ่มบวมและมีอาการเจ็บอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าเขาจะมาถอดใจไม่ได้...“ลุงเห็นด้วยนะหมิงหมิงน้อย เช่นนี้ลำบากมาก” ซุนซูเย่ตอบ“เมื่อเช้าตอนที่แม่นางเจียวเม่ยเอาข้าวต้มมาแจก เห็นบ่น ๆ ว่าไม่มีข้าวเหลือแล้วนะท่านพี่เย่ แม้แต่ธัญพืชหยาบก็หามีไม่ พวกโจรมันช่างใจร้ายยิ่งนัก ไม่ฆ่าพวกเราก็เหมือนฆ่าเช่นกัน” ชาวบ้านชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสิ้นหวัง“ครั้งนี้ท่านเทพจะประทานพรให้เราผ่านพ้นการขาดแคลนอาหารไปได้ดั่งเช่นภัยหนาวหรือไม่” ชายชาวบ้านอีกคนเปรยขึ้นมาบ้าง“พี่ชาย ท่านเทพต้องประทานพรให้เราเป็นแน่ เพียงแต่เราอย่าได้ถอดใจเท่านั้น” จางอี้