Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 181 - Bab 190

พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าและนภายังมืดมิด สายลมเอื่อย ๆ พัดโชยส่งผลให้ต้นไม้ไหวเอนกระเพื่อมอยู่ตรงหน้าต่าง เสียงใบไม้ที่เสียดสีกันคล้ายทำนองเพลงกล่อมเด็กให้นิทรา ถึงแม้ว่าบ้านจางอยากจะนอนต่อมากเพียงไหน แต่ภารกิจวันนี้ก็ต่างทำให้สมาชิกบ้านจางตื่นขึ้นมากันทุกคนหลี่อ้ายกลายเป็นขวัญใจของเหล่าฮูหยินหมู่บ้านหลัวถงไปเสียแล้ว เพราะเนื่องจากจะสอนเรื่องของการปักผ้าอย่างง่าย ๆ แล้ว บ้านจางยังริเริ่มผลิตสินค้าออกมาเพื่อจำหน่ายด้วย ถึงแม้ว่าในตอนนี้จะเป็นเพียงการสอนขั้นตอนการเรียนรู้อยู่ก็ตามที แต่ชาวบ้านก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี หลังจากเห็นสิ่งที่กลุ่มการค้าหลัวถงได้ทำมาเมื่อปีที่แล้วเมืองไห่ถังถึงแม้จะเผชิญกับภัยหนาว ชาวบ้านอดอยาก หากแต่หลังจากหิมะเริ่มละลาย การเดินทางสัญจรไปมาสะดวกสบาย เถ้าแก่ร้านขายของต่าง ๆ ก็รีบนำสินค้าที่ได้จากเมืองหลวงและกองคาราวานพ่อค้าเร่ออกมาขาย ราวกับว่าเมื่อสามสี่เดือนก่อนมิมีปัญหาภัยหนาวแม้แต่น้อย มารู้ทีหลังว่าภัยหนาวมิได้เกิดทั่วแคว้นฉิน เกิดขึ้นแค่เพียงบางเมืองเท่านั้น“ท่านพ่อเร็วเข้าขอรับเดี๋ยวจะไม่ทันเกวียนท่านลุงผิน น้ำปรุงรสเรียบร้อยดีแล้วหรือไม่ขอรับ”

ภายในเรือนหลักของเถ้าแก่หลินไห่เต็มไปด้วยผู้คนตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่ว่าจะเป็นจางอี้หมิง หลี่อ้าย ท่านย่าใหญ่ตู้จินเหมย รวมทั้งอู๋หมินและพ่อครัวประจำเรือนของเถ้าแก่ต่างมารวมตัวกันในห้องครัว โดยมีเด็กน้อยแต่งชุดสีแดงน่ารักคอยยืนกำกับการทดลองทำอาหารชนิดใหม่ ซึ่งทุกคนในที่นี้ต่างไม่มีใครรู้จักกันเลยสักคน“หมิงเอ๋อร์ วันนี้เจ้าจะทำอาหารอันใดกันเล่า” ตู้จินเหมยเอ่ยถามหลานชายตัวน้อยเสียงอบอุ่น“ท่านย่าใหญ่ ข้าจะทำยำขนมจีนขอรับ แม่นางหวังคงได้ชิมอาหารทุกอย่างจากทางเหลาซิ่งฝูไปแล้ว รวมถึงข้าเชื่อว่าท่านเจ้าเมืองคงหาอาหารจากที่อื่นมาให้ลองดูแล้วเช่นกัน แต่ก็ยังคงกินไม่ได้ ข้าจึงอยากจะลองดูอาหารชนิดใหม่ตามตำราของพ่อค้าเร่นอกด่านขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยตอบท่านย่าใหญ่เสียงสดใสน่ารักรายการอาหารที่จางอี้หมิงคิดไว้นั้นนับว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวแต่ได้นกถึงสองตัว เพราะสิ่งที่เขาคิดจะทำคือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เรียกกันง่าย ๆ ก็คือมาม่าในสมัยที่เป็นอานนท์นั่นเอง เพียงแต่ว่าในการทำขายนั้นคงต้องทดลองอีกมาก ยังไม่สมควรทำออกมาในโอกาสนี้ แต่ที่สามารถทำได้เลยคือ ขนมจีนด้องแด้ง ซึ่งขั้นตอนการทำไม่ยุ่งยากและใช้เครื่อ

“เส้นด้องแด้งก็คือเส้นที่ทำจากแป้งธรรมดา ไม่มีรสชาติหรอกขอรับ อร่อยหรือไม่อยู่ที่การนำไปปรุงอาหารมากกว่าขอรับ”“หมิงเอ๋อร์แล้วเราจะนำเอาเส้นด้องแด้งไปทำอันใดเล่า แม่ยังคิดรายการอาหารมิออกเลย” หลี่อ้ายเอ่ยถามขึ้น“ท่านแม่ ตอนที่ท่านแม่ตั้งท้องข้า ท่านแม่รู้สึกอยากกินอันใดมากเป็นพิเศษหรือไม่ขอรับ”“หือ ตอนที่ตั้งครรภ์เจ้าเช่นนั้นหรือ ข้าชอบกินอันใดกันนะ” หลี่อ้ายใช้มือจับไปที่คางตนเองทำท่าทางครุ่นคิดตามคำถามของบุตรชาย ก่อนจะนึกออกว่าตนเองชอบสิ่งใดเป็นพิเศษ“คิดออกแล้วตอนนั้นแม่ชอบกินปลาต้มเกลือเป็นที่สุด กินได้ทุกวันไม่มีเบื่อเลย”“อ้ายเอ๋อร์ อาหารที่ทำจากปลาคนท้องเขาไม่นิยมกินกันมิใช่หรอกหรือ แต่เจ้ากลับชอบกินปลาไปเสียได้ ตัวข้ากลับไม่สามารถแตะต้องรายการอาหารที่ทำจากปลาได้เลย เพราะกลิ่นมันช่างเหม็นคาวยิ่งนัก” ตู้จินเหมยได้ยินหลี่อ้ายตอบเช่นนั้นจึงเอ่ยถึงอาการของตนเองขึ้นมาบ้าง“ไม่นะเจ้าคะท่านแม่บุญธรรม ข้ามิคาวเลยกลับรู้สึกว่ามีกลิ่นหอมเสียอีก” หลี่อ้ายเอ่ยตอบ“ท่านแม่ชอบทานอาหารหรือผลไม้รสเปรี้ยวหรือไม่ขอรับ”“แม่กินส้มมิได้เลยหมิงเอ๋อร์ มันเหม็นมาก” หลี่อ้ายตอบคำถามหลังจากที่นึกอยู่

“เริ่มด้วยน้ำนะขอรับ ข้าว่าคนท้องร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงจากที่เคยดื่มชา สมควรเปลี่ยนมาเป็นดื่มน้ำขิงแทนขอรับ ท่านแม่ข้าบอกว่าน้ำขิงจะช่วยลดอาการแพ้ท้องได้วันนี้ข้าได้เตรียมมาจากที่บ้านด้วย อาหารที่ข้าได้ทดลองปรุงมาให้ชิมในวันนี้มีดังนี้ขอรับอันนี้เป็นซุปไก่บะหมี่ขาวขอรับ บะหมี่จะไม่เป็นเส้นนะขอรับ แต่จะเป็นแป้งหยด เรียกว่าเส้นด้องแด้ง ปรุงรสด้วยน้ำปรุงรสและหอมหัวใหญ่ซึ่งจะให้รสหวาน” เมื่อจางอี้หมิงอธิบายเสร็จแล้ว หลี่อ้ายจึงตักอาหารใส่ถ้วยเล็ก ๆ ส่งให้กับสาวใช้นำไปวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฮูหยินน้อย ทว่าแค่เพียงนำถ้วยซุปไปวางไว้เท่านั้น ฮูหยินน้อยก็รีบเบือนหน้าหนีเพราะทนกลิ่นอาหารไม่ได้“เอาออกไป มันเหม็น” ฮูหยินน้อยว่าแล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดจมูกตนเอง สาวใช้รู้หน้าที่รีบยกถ้วยออกไปทันที“เช่นนั้นลองดื่มน้ำขิงดูขอรับ ข้าได้ผสมกับน้ำตาลผัก ไม่แน่ฮูหยินน้อยอาจจะดื่มได้ขอรับ” จางอี้หมิงกล่าวต่อหลี่อ้ายเมื่อได้ยินบุตรชายเอ่ยถึงชาผักผสมขิงจึงจัดเตรียมน้ำชาตามที่บุตรชายบอก เสร็จแล้วจึงยื่นถ้วยชาผักให้กับสาวใช้คนเดิม“อืม อร่อย มันหวานและเผ็ด” ฮูหยินน้อยอุทานออกมาหลังจากที่ดื่มน้ำชาขิงไปแล้ว“

วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิมาได้หนึ่งเดือนแล้ว ชาวบ้านหลัวถงต่างยุ่งวุ่นวายกับการเพาะปลูกทำไร่ทำสวนตามที่เคยทำมาดั่งเช่นทุกปี ทว่าปีนี้นั้นต่างออกไป เนื่องจากมีเพียงชายหนุ่มในหมู่บ้านเท่านั้นที่ไปทำไร่ทำสวน ส่วนฮูหยินทั้งหลายกำลังยุ่งกับการผลิตสินค้าให้กับกลุ่มการค้าหลัวถงซุนถงและจางอี้เทารับหน้าที่เป็นผู้ทำบัญชีและจัดทำเอกสารเกี่ยวกับรายรับรายจ่ายของกลุ่มการค้า มีผู้ช่วยชายอีกสามคนที่จางอี้เทาฝึกสอนให้ก่อนหน้านี้ หลี่อ้ายเป็นหัวแรงใหญ่ในการสอนทำสินค้าและตรวจสอบคุณภาพของสินค้าทั้งหมดก่อนส่งออกไปให้เถ้าแก่หวังจางอี้หมิงจึงได้แนะนำให้มารดาฝึกสอนผู้ที่พอมีความสามารถมาเป็นผู้ตรวจสอบคุณภาพสินค้าก่อนบรรจุลงไหและส่งออกไปด้วย เนื่องจากจางอี้หมิงต้องการพัฒนากลุ่มการค้าหลัวถงให้เป็นกลุ่มการค้าที่มีสินค้าแปลกใหม่ หายาก และราคาไม่แพง สินค้าที่นำออกจำหน่ายต้องถือคุณภาพเป็นสิ่งสำคัญและราคาที่จับต้องได้ ในอนาคตอี้หมิงจะขยายสาขาของกลุ่มการค้าหลัวถงออกไปยังต่างเมืองด้วย รวมถึงสุดท้ายคือเมืองหลวง เมืองที่เขาคิดจะทำการค้าเป็นเมืองสุดท้ายจางอี้หมิงนำการบริหารงานแบบเฟรนไชส์เ