Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 171 - Bab 180

เอ๊ะ! ใช่แล้ว“ท่านลุงเย่ พวกเรารีบลงเขากันเถอะขอรับ สำหรับวันนี้ข้ารู้แล้วว่าพวกเราจะหาอาหารได้จากที่ไหน” จางอี้หมิงเอ่ยบอกทุกคนให้รีบลงเขาทันที“หมิงหมิงน้อย เจ้ารู้แล้วเช่นนั้นหรือว่าจะหาอาหารมาจากที่ไหน” ซุนซูเย่เอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น“ขอรับ มันอยู่ใกล้ทะเลที่เราต้องผ่านไปหาต้นลูกหนาม ข้า ท่านพี่หมิงเย่และท่านพี่ซูลี่เคยไปเก็บด้วยกันขอรับ อยู่ใกล้กับท่าเรือของชาวบ้าน มันเรียกว่าหอยหินขอรับ”“โธ่ หมิงหมิงน้อย ข้านึกว่าเจ้าจะมีอาหารอันใดเสียอีก” ชายชาวบ้านคนหนึ่งถอนหายใจออกมา“หมิงหมิงน้อย มันกินไม่ได้ เปลือกมันแข็ง หากใช้หินทุบต้องทุบแรงมาก ทุบแรงหอยก็เละ ชาวบ้านจึงไม่สนใจ มันมีมากมายเต็มชายหาดเหมือนหินทั่วไป” ชายชาวบ้านอีกคนออกความเห็น“จริงอย่างที่น้องชายทั้งสองคนว่า หมิงหมิงน้อยมันกินไม่ได้” ซุนซูเย่เอ่ยย้ำอีกครั้ง หรือเขาจะคิดผิดไป“เหตุใดจะกินไม่ได้เล่าท่านลุงเย่ ข้ากับท่านพ่อได้นำมาทำเป็นอาหารกินแล้วขอรับ การแกะก็ช่างง่ายดาย เพียงแต่พวกท่านไม่รู้วิธีเท่านั้น การทำอาหารยิ่งง่าย มันอร่อยมาก และมันยังเอาไปทำเครื่องปรุงได้อีกด้วย ข้าทำขึ้นมาก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง ข้าตั้งใจทำเ

เช้าวันนี้หิมะละลายไปมากแล้วแต่ก็ยังมีบางส่วนหลงเหลืออยู่ ชาวบ้านมารวมตัวกันที่ลานหมู่บ้านอีกครั้งเพื่อฟังผลการไปแจ้งแก่ท่านเจ้าเมืองของหัวหน้าหมู่บ้านและจางอี้เทา เหล่าฮูหยินแยกตัวไปเก็บหญ้าสายรุ้งมาทำซุปอีกเช่นเคย ถึงแม้ว่าจะไม่มีเครื่องเทศหรือเครื่องปรุงใส่แล้ว แต่นั่นยังดีกว่าดื่มน้ำเปล่าจางอี้เทาตื่นเช้ามาด้วยอาการเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มใบหน้าของเขาซูบผอม ดวงตาเหนื่อยล้า จนจางอี้หมิงตกใจที่เห็นสภาพของบิดาในเช้านี้ เด็กน้อยอยากจะขอให้ท่านพ่อไปนอนพักอีกสักหน่อย แต่ก็จนใจเพราะต้องรีบไปร่วมประชุมที่ลานหมู่บ้าน หลี่อ้ายและนางหูเองก็อาการดีขึ้นมากแล้ว สะใภ้จางจึงให้นางหูรออยู่ที่บ้าน ตนเองจะไปรับอาหารมาส่งให้มารดาสามีเอง“ทุกคนคงได้กินซุปแล้ว หากยังหิวก็กินบ่อย ๆ เอาเถอะนะ” ซุนถงลุกขึ้นพูดแล้วเริ่มอธิบายต่อ“เมื่อวานนี้ข้ากับอาเทาได้เข้าไปแจ้งเรื่องโจรที่ปล้นหมู่บ้านของเราให้ท่านเจ้าเมืองรับทราบไว้แล้ว และยังขอความช่วยเหลือจากเจ้าเมืองเช่นกัน แต่น่าเสียดายที่ในเมืองไห่ถังก็เกิดเหตุการณ์โจรปล้นและอาหารขาดแคลนมิต่างอันใดกับหลาย ๆ หมู่บ้าน ดังนั้นในตอนนี้สิ่งที่พวกเราสมควรทำคือการช่วยเหล

“อ้อ เป็นเช่นนั้นเอง แล้วเจ้าได้อ่านตำรานั้นบ้างหรือไม่อาเทา” ซุนซูเย่เอ่ยถามต่ออีกครั้ง“ข้าหาได้อ่านตำรานั้นไม่ท่านพี่ซุนเย่ เหตุเป็นเพราะข้าได้ตำรามาในขณะที่กำลังยุ่งเกี่ยวกับการจัดสอบในสถานศึกษา กะว่าเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจะกลับไปอ่าน ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องกับบ้านข้าขึ้นเสียก่อน แต่หมิงเอ๋อร์ที่ยังไม่ได้ไปเรียนที่สำนักศึกษาแอบเอาไปอ่านเองถึงได้มีความรู้มากมายและแปลกประหลาดเช่นนั้น”จางอี้เทาตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ อีกครั้งและเพื่อเป็นการป้องกันความสงสัยของชาวบ้านในอนาคตถึงเรื่องที่เหตุใดเด็กน้อยตัวเท่านี้ถึงได้มีความรู้มากมายนัก“เอาล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว อย่าได้ตำหนิลูกชายเจ้าเลย ถือว่าหมิงหมิงน้อยทำความดีความชอบต่างหากเล่า หากไม่ได้ความรู้จากตำราพวกนั้น พวกเราก็คงแย่แล้ว” ซุนซูเย่เอ่ยสรุปความ ส่งผลให้สองพ่อลูกบ้านจางหันมามองหน้ากันแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก“หมิงหมิงน้อย พวกข้าต้องทำเช่นไรบ้าง” ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น“จากที่ข้ามองไปนี้พวกเรามีหัวดอกไม้เพียงพอให้ทั้งหมู่บ้านได้เก็บกินจนกว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากท่านเจ้าเมือง แต่ถ้าหากว่าเราไม่ได้รับความช่วยเหลือ ดังนั้นหากใช้

“เวรยามขอรับ ตั้งแต่เราโดนโจรปล้น ข้าเห็นสมควรให้มีการเดินตรวจเวรยามในหมู่บ้านและที่หน้าหมู่บ้านควรมีกลุ่มคนเฝ้าตลอดเวลาขอรับ ในส่วนของทางทะเลไม่น่าจะเป็นปัญหา คงไม่มีโจรมาทางทะเล” จางอี้เทาตอบและอธิบายในคราวเดียว“หัวแยม หัวยู่จินเซียง และหัวไป๋เหอฮวา สามารถเก็บไว้ได้นาน หากเราขุดมาไว้ในที่เก็บอาหารก็จะสะดวกสบายเพราะไม่ต้องไปขุดบ่อย ๆ แต่เราจะแน่ใจได้เช่นไรว่าโจรจะไม่มาปล้นไปอีก ดังนั้นเวรยามเพื่อตรวจผู้ที่ผ่านเข้าออกหมู่บ้านจึงสำคัญ อย่างน้อยจะต้องมั่นใจว่าข่าวที่พวกเรามีอาหารจะต้องไม่แพร่งพรายออกไปนอกหมู่บ้าน” จางอี้หมิงอธิบายเพิ่มเติม“แล้วเราจะแจ้งเรื่องหัวแยม หัวดอกไม้ทั้งสองเอามาทำเป็นอาหารได้ให้ท่านเจ้าเมืองทราบอีกหรือไม่” ชาวบ้านชายคนหนึ่งเอ่ยถามบ้าง“ข้าว่าพวกเราไม่ควรแจ้งให้ท่านเจ้าเมืองทราบ พวกเจ้ายังไม่หลาบจำกับภัยหนาวเช่นนั้นหรือ ที่พวกเราโดนโจรปล้น หากครั้งนี้นำเรื่องนี้ไปแจ้งอีก ชีวิตของพวกเราจะรอดปลอดภัยเช่นนั้นหรือ” ชาวบ้านชายอีกคนเอ่ยคัดค้านขึ้นพร้อมทั้งให้เหตุผล ทำให้ชาวบ้านคนอื่นเริ่มปรึกษาหารือกันและเห็นสมควรด้วยที่จะไม่แจ้ง“อี้เทาเจ้ามีความเห็นเช่นไร” ซูเย่หันไ

“ในครั้งที่แล้วที่โจรปล้นหมู่บ้านหลัวถง โจรนั่นได้เผาบ้านข้าจนมอดไหม้ทั้งหลังเพื่อลงโทษท่านพ่อที่ซ่อนข้ากับท่านย่าไว้ ดูเหมือนโจรจะรู้จักครอบครัวข้าเป็นอย่างดีถึงรู้ว่าสมาชิกบ้านจางที่ไปรวมตัวกันมีจำนวนไม่ครบเห็นได้ว่ารอบตัวท่านไม่มีความน่าเชื่อถือ ข่าวถึงได้หลุดรอดออกไป ในครั้งนี้อาจจะเกิดปัญหาซ้ำขึ้นอีกก็เป็นได้ ท่านเจ้าเมืองมีการป้องกันหรือคิดหาทางรับมือไว้หรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถาม“ข้ามิได้นิ่งนอนใจแต่โจรที่ออกปล้นมีเพียงกลุ่มเดียว การปล้นไม่มีแบบแผน แต่ก็มิได้ทำร้ายหรือฆ่าชาวบ้านจนถึงแก่ชีวิต เพียงแต่ปล้นเอาเสบียงไปเท่านั้น ทางการหาทางจับเจ้าโจรพวกนี้ได้ยากมากเพราะมันช่างว่องไวนักพวกโจรนำอาหารที่ปล้นได้ออกมาขายให้กับชาวเมืองไห่ถังราคาสูงกว่าปกติถึงห้าเท่า ชาวบ้านที่มีเงินบ้างจึงยังไม่เดือนร้อนจนเกินไป แต่เมื่อทหารไปสอบถามกลับไม่แจ้งข่าวใด ๆ เพราะพวกโจรขู่ว่าจะไม่ขายอาหารให้อีก จะให้ทหารปลอมตัวไปล่อซื้ออาหาร พวกโจรก็ช่างหูตาไวนัก” ท่านเจ้าเมืองตอบพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ“ข้าว่าเราสมควรเร่งรีบจัดการปราบปรามให้เรียบร้อยก่อนที่จะสร้างความเดือนร้อนไปทั่วเช่นนี้ขอรับ ถึงแม้ไม่ฆ่