LOGINShare
ตอนที่ 163
Last Updated:
2025-06-06 22:43:50
Latest chapter
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 169
จางอี้หมิง ซุนซูเย่และชาวบ้านชายอีกห้าคนเดินทางออกจากลานประชุมหมู่บ้านมุ่งตรงไปยังภูเขาโดยหวังว่าจะมีผักป่า อาหารหรือพวกหัวเผือกหัวมันให้เก็บกินเป็นอาหารพอให้ชาวบ้านได้ประทังชีวิตบ้าง แต่เดินมากว่าสองชั่วยามก็หาได้มีสิ่งใดที่พอจะเป็นอาหารไม่“ท่านลุงเย่ หิมะยังไม่ค่อยละลายเช่นนี้ เรามองหาต้นหัวเผือกหัวมันไม่เห็นเลยขอรับ เช่นนี้คงไม่รู้ว่าที่ตรงไหนมีเผือกมันให้เราได้ขุดแน่” จางอี้หมิงเอ่ยขึ้น เขาเห็นทุกคนดูเหน็ดเหนื่อยจากการเดินมาตลอดสองชั่วยาม เท้าน้อย ๆ ของเขายังเริ่มบวมและมีอาการเจ็บอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าเขาจะมาถอดใจไม่ได้...“ลุงเห็นด้วยนะหมิงหมิงน้อย เช่นนี้ลำบากมาก” ซุนซูเย่ตอบ“เมื่อเช้าตอนที่แม่นางเจียวเม่ยเอาข้าวต้มมาแจก เห็นบ่น ๆ ว่าไม่มีข้าวเหลือแล้วนะท่านพี่เย่ แม้แต่ธัญพืชหยาบก็หามีไม่ พวกโจรมันช่างใจร้ายยิ่งนัก ไม่ฆ่าพวกเราก็เหมือนฆ่าเช่นกัน” ชาวบ้านชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างสิ้นหวัง“ครั้งนี้ท่านเทพจะประทานพรให้เราผ่านพ้นการขาดแคลนอาหารไปได้ดั่งเช่นภัยหนาวหรือไม่” ชายชาวบ้านอีกคนเปรยขึ้นมาบ้าง“พี่ชาย ท่านเทพต้องประทานพรให้เราเป็นแน่ เพียงแต่เราอย่าได้ถอดใจเท่านั้น” จางอี้
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 168
“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการขัดคำสั่ง ข้าบอกให้สมาชิกทุกคนของหมู่บ้านหลัวถงมารวมตัวกันที่นี่แต่ก็มีบางคนขัดคำสั่ง เช่นนั้นหากข้าไม่สั่งสอนพวกเจ้าคงไม่หลาบจำ ไปจัดการ”“ท่านพ่อจากประโยคที่หัวหน้าโจรพูดขึ้นมา คล้ายว่าหัวหน้าโจรรู้ว่าข้ามิได้อยู่ที่นั่นด้วย เขาจึงได้จุดไฟเผาบ้านของเรา ท่านพ่อคิดเหมือนข้าหรือไม่ ท่านปู่ถงคิดเหมือนข้าหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยถามบิดาและหัวหน้าหมู่บ้านเพื่อยืนยันให้มั่นใจอีกครั้ง“พ่อคิดเช่นเดียวกับเจ้า”“ปู่ก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า”“เช่นนั้นหมิงเอ๋อร์ เจ้ากำลังจะบอกว่าการปล้นในครั้งนี้คงเกิดจากความตั้งใจและพวกโจรรู้จักพวกเราดีงั้นหรือ?” จางอี้เทาเอ่ยถามขึ้นมา“ขอรับ ข้าว่าพวกโจรต้องตั้งใจมาปล้นหมู่บ้านของเราและต้องรู้จักพวกเราดีด้วย” จางอี้หมิงยืนยันความคิดของตนเอง“แต่หมิงหมิงน้อย พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แล้วเราจะไปทำอันใดให้พวกโจรขัดข้องใจกันเล่า” ซุนถงเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ท่านปู่ ท่านลืมไปแล้วหรือขอรับว่าหมู่บ้านหลัวถงทำการค้ากับกองกำลังเหลียงอัน เพียงเหตุผลนี้ก็ทำให้กลุ่มโจรเดาได้แล้วว่าเราต้องมีเงินทองมากมาย ข่าวที่เราขายเกลือผักและน้ำตา
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 167
“น้องหญิง เจ้าปล่อยหมิงเอ๋อร์ก่อน” จางอี้เทารีบเตือนภรรยา“หมิงเอ๋อร์ แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ” หลี่อ้ายที่ยังปรับอารมณ์ไม่ได้ ยังรู้สึกสับสนและสติเลื่อนลอยเนื่องจากผ่านความเสียใจมามาก แต่อีกสักพักก็ดีใจจนไม่รู้ว่าต้องจัดการกับอารมณ์ของตนเองเช่นไรจึงได้แต่กอดบุตรชายและร้องไห้ออกมาเพียงเท่านั้น“ทะ ท่านแม่เล่า ท่านแม่ล่ะเจ้าคะ” หลี่อ้ายนึกขึ้นได้ว่ามิได้มีเพียงบุตรชายเท่านั้น ยังมีมารดาสามีอีกคนหนึ่ง“น้องหญิงมิต้องเป็นกังวล ท่านแม่ปลอดภัยดี ตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องของลี่เอ๋อร์” จางอี้เทารีบเอ่ยอธิบายให้ภรรยาได้เบาใจ“ท่านแม่หิวหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงถามมารดา“หมิงเอ๋อร์ แม่ไม่หิว” หลี่อ้ายที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกแล้ว เอ่ยตอบบุตรชายเสียงเหนื่อยล้า“พี่ว่าน้องหญิงลุกไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนเถิด แล้วมากินข้าวสักนิด น้องหญิงจะได้มีแรง ลุกไหวหรือไม่ ต้องการให้พี่ช่วยหรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยแนะนำภรรยา เขาไม่ต้องการให้นางเจ็บป่วยไปอีกคนหลี่อ้ายทำตามคำแนะนำของสามี นางลุกไปจัดการตนเอง จางอี้เทาเองก็อยู่ดูแลภรรยาไม่ห่าง ผ่านไปสักพักเจียวเม่ยจึงยกข้าวต้มเข้ามาให้
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 166
“น้องชายหมิง หมิงหมิงน้อยอยู่ข้างนอก ข้าเห็นเขากำลังเดินตรงมาที่ลานบ้านนี้เจ้าค่ะ”จางอี้เทามิรอให้ซุนซูลี่เอ่ยเล่าจนจบ เขาผละตัวออกเดินแกมวิ่งไปนอกบ้าน ก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมาเมื่อเห็นบุตรชายประคองมารดาเดินเข้ามาตรงลานบ้านด้วยกัน“ท่านแม่ หมิงเอ๋อร์”จางอี้เทาวิ่งเข้ามารวบเอาบุตรชายขึ้นไว้ในอ้อมแขนก่อนที่มืออีกข้างจะรวบเอาตัวของมารดาเข้ามากอดไว้อย่างแนบแน่น เขาร้องไห้ออกมาเสียงดังไม่ได้เก็บอาการแม้แต่น้อย ส่วนนางหูก็กอดบุตรชายแน่นร้องไห้ไปเช่นกันไม่ต้องถามถึงจางอี้หมิงเด็กน้อยคนเดียวของบ้าน เขาร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าใคร เด็กน้อยกลัวจริง ๆ กลัวมาก กลัวว่าจะไม่ได้กลับมาหาครอบครัวที่ตนเองเพิ่งมีได้ไม่นานนี้อีกชาวบ้านที่เห็นภาพครอบครัวสามคนกอดกันร้องไห้ก็อดซาบซึ้งใจไม่ได้ บางคนถึงกับร้องไห้ตามถึงแม้ว่าจะไม่ได้เสียงดังฟูมฟายเหมือนครอบครัวจางก็ตาม“พวกเจ้าสมควรหยุดร้องไห้แล้วเข้าไปในบ้านก่อน ยังมีหลี่อ้ายที่นอนสลบอยู่ข้างใน มารดาเจ้า บุตรชายเจ้าคงต้องการพักผ่อนและหิว”ซุนซูเย่ออกมาบอกกับจางอี้เทา เมื่อบัณฑิตหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงได้สติ รีบพยักหน้าตอบอย่างเร็วใช่แล้ว มารดากับบุตรชายอาจจะ
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 165
ในยามเช้าตรู่ของหมู่บ้านหลัวถง ชาวบ้านมากมายต่างทยอยเดินมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านซุน พวกเขาต่างกำลังอกสั่นขวัญหายกับเหตุการณ์โจรปล้นเมื่อคืนที่ผ่านมาหลี่อ้ายยังคงเป็นลมไม่ได้สติ หลังจากถูกสามีพาตัวออกมาจากกองไฟที่ลุกท่วมบ้านและกำลังเผาทุกอย่างให้วอดวายไปต่อหน้าต่อตา นางรับไม่ได้ว่าบุตรชายเพียงคนเดียวและมารดาสามีติดอยู่ข้างในนั้น หญิงสาวได้แต่กร่นด่าตัวเองในใจไม่น่าให้ทั้งสองคนอยู่ในห้องลับที่บ้านเลย หากออกมาด้วยกันอย่างน้อยก็ยังมีชีวิตอยู่ถึงแม้ว่าจะสูญเสียทุกอย่างไปสำหรับชาวบ้านคนอื่นถึงแม้ว่าไม่มีใครต้องสูญเสียชีวิตแต่ก็ถือว่าไม่เห็นทางรอดเช่นเดียวกัน อาหารที่กักตุนไว้ถือว่าน้อยนิดอยู่แล้ว กลับต้องมาถูกโจรปล้นไปเสียหมด ถึงแม้ว่าจะมีเงินทองมากมายฝากไว้ที่ร้านแลกเงินจินฟู่ในเมืองไห่ถังก็จริง แต่อาหารกลับไม่มีให้ซื้อ เช่นนี้แล้วจะมีเงินทองไปเพื่ออันใดกัน“ทุกคนนั่งลงและเงียบก่อน” ซุนถงในฐานะเป็นหัวหน้าหมู่บ้านตีเกราะเคาะให้ทุกคนเงียบเสียงลง หลังจากนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ“เหตุโจรปล้นเมื่อคืนนี้ข้าจะเข้าเมืองเพื่อไปแจ้งข่าวแก่ท่านเจ้าเมืองได้รับทราบไว้ ในตอนนี้พวกเราคงทำอันใดมา
บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง ตอนที่ 164
เฟิ่งอ๋องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ตัวเขาสงสารหลานชายยิ่งนัก เนื่องจากต้องฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจของตนเองตั้งแต่อายุเพียงสามขวบปี การเล่นซนอันใดในวัยเด็กก็หาได้มีไม่ แต่นั่นก็มิต่างอันใดกับเขาเช่นกัน ตำแหน่งองค์ชายใหญ่คือผู้มีศักดิ์และสิทธิ์ในราชบัลลังก์อย่างถูกต้อง การเติบโตขึ้นมาจึงไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป“เด็กคนนั้นเพียงแค่ห้าขวบปี แต่ทว่าอ๋องน้อยสิบขวบปีแล้วดังนั้นจึงไม่เร็วเกินไป” หนิงอ๋องตอบ“น้องสาม เจ้าก็อย่าได้เคร่งครัดกับหลานข้านัก เช่นไรก็ยังถือว่าเป็นเด็ก” เว่ยอ๋องเอ่ยเตือนอีกคนเขาเข้าใจความรู้สึกของน้องชายและหลานชายดี หนิง-อ๋องต้องการให้องค์ชายน้อยเติบโตมาด้วยความเพรียบพร้อมกล้าหาญ แต่ในขณะเดียวกันเด็กสิบขวบก็สมควรได้มีเวลาพักผ่อนบ้าง“พี่ใหญ่ พี่รอง หากไม่เตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ คาดว่าคงตกตายก่อนถึงเวลา พวกท่านก็รู้ว่ามิใช่เรื่องง่ายที่จะอยู่ในราชวงศ์ ถึงแม้ว่าเสด็จพ่อจะให้พวกเราเลือกตัดสินใจด้วยตนเองแต่กฎเกณฑ์ต่าง ๆ มากมายนัก โดยเฉพาะพวกเสนาบดีเฒ่าหัวโบราณพวกนั้น”“จริงของเจ้าน้องสาม” เฟิ่งอ๋องเอ่ย สิ่งเหล่านั้นมิอาจเลี่ยงได้ในฐานะองค์ชาย“ช่างเถอะ อีกไม่กี่วันน
Vousaimeriez
ศึกเทพชิงพิภพ
นักเขียนบ้านนา113 views5/B เมืองร้างต้องคำสาปที่หายสาปสูญ
ยัยแม่มดแสนน่ารัก35 viewsย้อนเวลากลับมาช่วย วิกฤติวันสิ้นโลกพร้อมมิติ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา3.2K views5/B ป่าต้องสาป
ยัยแม่มดแสนน่ารัก52 viewsภารกิจนางร้ายในเกมจีบหนุ่ม ทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า532 viewsสวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา
rasita_suin515 viewsก็บอกว่าไม่เอาบทบาทนักบุญหญิงไงล่ะ
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า152 viewsปราการรักจักรพรรดิจอมมาร
肥鸟神/เทพเจ้านกอ้วน871 views
