Semua Bab บุตรชายตัวน้อยของบัณฑิตจาง: Bab 151 - Bab 160

นั่นสินะ เขาไม่น่าระแวงชาวบ้านและหัวหน้าหมู่บ้านเลย ครอบครัวของเขาเมื่อย้ายมาที่นี่ใหม่ ๆ ก็ได้ชาวบ้านช่วยเหลือทุกอย่าง เขาตัดสินใจไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกช่วยเหลือชาวบ้านหลัวถงแห่งนี้เขาถูกแม่ครูสั่งสอนมาตลอดยี่สิบห้าปีของชาติที่เป็นอานนท์ว่าการแบ่งปัน ความไม่เห็นแก่ตน เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนสมควรยึดถือ หากไม่มีการแบ่งปันแล้ว บ้านอุ่นไอรักและตัวเขาคงไม่ได้เติบโตขึ้นมาจนถึงวันนี้ เขาจึงอยากจะแบ่งปันเช่นกัน“แล้วเราจะหาวิธีไหนในการแจ้งข่าวเล่า แล้วจะแจ้งกับใคร” ซุนซูเย่เอ่ยถามอย่างสงสัย“ข้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เราเป็นเพียงชาวบ้านคงทำการอันใดมากไม่ได้ คงต้องไปปรึกษาท่านเจ้าเมือง แต่ว่าอย่าลืมหนึ่งเรื่อง หากชาวบ้านแก้ไขปัญหาเชื้อเพลิงได้ อาจจะมีผู้เสียผลประโยชน์ขึ้นมา ดังนั้นเราจะให้ชาวบ้านอื่นรู้ไม่ได้ว่าการแก้ไขปัญหามาจากหมู่บ้านหลัวถง” จางอี้เทาเตือนด้วยความเป็นห่วงเขาเคยอยู่เมืองหลวง เคยอยู่ท่ามกลางคนหมู่มากและกลุ่มผู้รักผลประโยชน์ส่วนตน ดังนั้นเรื่องพวกนี้ จางอี้เทาย่อมรู้ดี“ใช่แล้วขอรับท่านพ่อ ข้าเห็นด้วย เรื่องนี้เราควรปรึกษากันให้ดีกว่านี้” จางอี้หมิงสนับสนุนความคิดเห็นข

“เห็นผลเล็กนิดเดียวเช่นนี้อย่าได้ดูถูกไปนะขอรับ หนึ่งลูกจุดไฟได้นานหนึ่งเค่อ แต่หากว่าจุดรวมกันหลายลูกระยะเวลาและความแรงของไฟจะเพิ่มมากขึ้น ในการทำกับข้าวใช้ไม่กี่ลูกก็เพียงพอแล้วขอรับ ต่อให้อากาศจะหนาวอีกหลายเดือน แต่ด้วยท้ายหมู่บ้านมีต้นหนามเป็นป่า พวกเราก็อยู่ได้ขอรับ” จางอี้เทาตอบคำถามเสียงอื้ออึงปรึกษากันดังทั่วโถง จางอี้เทาปล่อยให้ชาวบ้านได้พูดคุยกันอย่างเต็มที่ เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปพอสมควรแล้วเขาจึงส่งสัญญาณให้ท่านปู่ถงเคาะเกราะเพื่อเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบเสียงลง“ข้ามีคำถามมาถามพวกเจ้า ตอนนี้หมู่บ้านหลัวถงผ่านพ้นวิกฤตเรื่องเชื้อเพลิงไปแล้ว แต่ชาวบ้านหมู่บ้านอื่นและชาวบ้านในเมืองไห่ถังยังคงประสบปัญหาภัยหนาว หากไม่มีเชื้อเพลิงในเร็ววันพวกเขาก็คงไม่สามารถพ้นฤดูหนาวนี้ไปได้ พวกเจ้ายินดีแบ่งปันผลลูกหนามให้กับชาวบ้านหมู่บ้านอื่นหรือไม่” ซุนถงเอ่ยอธิบายอย่างช้าและชัดเจน เพื่อให้ทุกคนได้คิดและพิจารณาตามสิ่งที่เขากำลังแจ้งเพราะมันเป็นสิ่งที่สำคัญมาก“เหตุใดเราต้องแบ่งลูกหนามให้หมู่บ้านอื่นด้วย” หญิงนางหนึ่งเอ่ยถาม“เพราะถ้าหมู่บ้านหลัวถงไม่แบ่งปันให้กับหมู่บ้านอื่น คาดว่าพวกเขาคงไม่พ

“พวกเจ้ารีบเล่าถึงหนทางแก้ไขปัญหาเรื่องเชื้อเพลิงมา ว่ามันคือสิ่งใดกัน” ท่านเจ้าเมืองเอ่ยเร่งด้วยความร้อนใจ เขาต้องการทราบข้อมูลอย่างละเอียดและรวดเร็วที่สุดเพื่อช่วยเหลือชาวไห่ถังให้ทันเวลา“หมู่บ้านหลัวถงอยู่ติดชายทะเล มีต้นลูกหนามที่สามารถเอาผลมาทำเป็นเชื้อเพลิงได้ขอรับ” จางอี้เทาเอ่ยขึ้นและยื่นผลลูกหนามวางไว้บนโต๊ะทำงานของท่านเจ้าเมืองสองสามผล“สิ่งนี้คือสิ่งที่ใช้เป็นเชื้อเพลิงได้เช่นนั้นหรือ” คุณชายหวงเอ่ยถามพร้อมกับหยิบตัวอย่างขึ้นมาพิจารณาดู“ใช่แล้วขอรับ รบกวนท่านพ่อบ้านเอาผลลูกหนามไปทุบทั้งหมด ไม่ต้องให้แหลกมาก แล้วหาเตาสักอันวางผลลูกหนามลงไปและจุดไฟ เสร็จแล้วนำกลับมาให้ท่านเจ้าเมืองได้ดูด้วยขอรับ” จางอี้เทาหยิบลูกหนามสามลูกส่งให้กับพ่อบ้านประจำจวนพร้อมกับอธิบายวิธีการทดสอบ“ได้”ทันทีที่ได้รับสัญญาณจากท่านเจ้าเมืองให้รีบจัดการทำตามที่ชายหนุ่มตรงหน้าบอก พ่อบ้านจึงรับลูกหนามมาถือไว้แล้วเดินออกจากห้องไป“ใครเป็นผู้ค้นพบต้นลูกหนามที่ใช้จุดไฟนี้ พวกเจ้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่” คุณชายหวงเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่มีใครกล้าเอ่ยปากตอบคำถาม แต่เพียงเท่านี้หวงห่าวหรานก็เดาได้ทันที“หมิงหม

วันนี้เหมือนกับสวรรค์จะไม่เป็นใจให้ชาวเมืองไห่ถัง หิมะที่ตกโปรยปรายเมื่อวานนี้กลับมาตกหนักยิ่งกว่าเดิม รถม้าไม่สามารถใช้สัญจรไปมาได้แม้แต่น้อย หิมะกองสูงท่วมจนถึงหน้าขาของจางอี้เทา อากาศก็หนาวเย็นจนยากต่อการออกไปด้านนอก บ้านจางจึงได้แต่หวังว่าชาวบ้านจะไปเก็บลูกหนามมาเก็บไว้จนเพียงพอตั้งแต่เมื่อวานแล้วด้วยการเดินทางที่ยากลำบาก กว่าทหารของท่านเจ้าเมืองจะมาถึงหมู่บ้านหลัวถงก็ปาเข้าไปยามซื่อ (09.00 – 10.59) แล้ว ทหารที่เดินทางมามีเพียงม้าเท่านั้นที่ถูกพาดด้วยถุงห้อยทั้งสองข้าง และเพราะจำนวนทหารที่มากถึงร้อยนาย ทำให้ชาวบ้านตื่นตกใจไม่น้อยถึงแม้จะรู้มาก่อนหน้านี้แล้วก็ตามหมู่บ้านหลัวถงอยู่กันอย่างสงบและเรียบง่ายเสมอมา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คุ้นชินกับสถานการณ์นี้หทารคนหนึ่งลงจากหลังม้าเพื่อถามทางไปบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อได้รับคำตอบแน่ชัด ทหารทั้งหมดจึงยืนรอตรงปากทางหมู่บ้าน มีเพียงทหารคนหนึ่งขี่ม้าตรงไปยังบ้านซุน รอไม่ถึงหนึ่งเค่อ ซุนซูเย่ก็นั่งม้ามากับทหารคนนั้นเพื่อนำทางไปยังดงป่าลูกหนามท้ายหมู่บ้านถึงแม้ว่าจะค่ำมืดพวกทหารก็ยังคงจุดไฟเพื่อทำการขนย้ายลูกหนามตลอดทั้งคืน หลังจากนั้นจึงเ

หลังจากวันที่ทหารมาขนเอาลูกหนามจากหมู่บ้านหลัวถงไปแจกจ่าย เวลาก็ผ่านมากว่าสิบวันแล้ว เรื่องเชื้อเพลิงของชาวเมืองไห่ถังได้รับการแก้ไขอย่างทันท่วงที หิมะหยุดตกมาได้สองวันทำให้ท้องฟ้าเริ่มปลอดโปร่ง ทว่าอากาศยังคงหนาวเย็น หิมะยังไม่ละลายไปเสียทีแต่ก็เบาบางลงมาก ตอนนี้หนาเพียงหน้าแข้งเท่านั้น ปัญหาใหม่ที่ทำให้ทุกคนหวั่นวิตกจึงเป็นเรื่องอาหารขาดแคลนสำหรับกลุ่มการค้าหลัวถง จางอี้หมิงได้จ่ายเงินซื้ออาหารมาเก็บไว้แล้วแจกเสบียงอาหารให้กับชาวบ้านไปจนหมดตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน ซุนถงนำเงินกองกลางที่เก็บไว้มาจ่ายคืนให้กับบ้านจางแล้วเรียบร้อย“ท่านย่าเป็นเช่นไรบ้างขอรับ” จางอี้หมิงเดินมานั่งข้างท่านย่าหญิงชรากำลังนั่งอยู่หน้าเตา นางใช้ความร้อนจากเปลวไฟอบอุ่นร่างกาย“หมิงเอ๋อร์ ย่าอาการดีขึ้นมากแล้ว ขอบใจที่เป็นห่วงย่า” นางหูยกมือที่เหี่ยวย่นบ่งบอกว่าเจ้าของมือข้างนี้ผ่านเวลามายาวนานเพียงไหน“ท่านย่าจะรับชาผักไหมขอรับ ข้าจะไปเอามาให้” จางอี้หมิงยังคงเอ่ยถามนางหูด้วยความใส่ใจ“ขอบใจเจ้ามาก ได้จิบชาอุ่น ๆ ก็คงดีไม่น้อย” นางหูยิ้มให้หลานชายจางอี้หมิงได้ยินเช่นนั้นจึงเดินเข้าไปในครัวที่มีมารดากำลังทำอา